|
Post by Niklaus on Oct 21, 2013 13:34:04 GMT
Naam: Kanta Leeftijd: 16 Aan welke kant sta je? : Indianen foto/uiterlijk: extra:
|
|
|
Post by Anakin Blackwood on Oct 21, 2013 13:42:08 GMT
Kendra Smith
Ze knikte rustig op zijn woorden en glimlachte weer eventjes naar hem. Ze nam het water dankbaar aan en nam een slokje. Toen hij haar wat vroeg keek ze op en hield het mandje met eten even omhoog. "Ik had thuis geen voedsel mee dus moest wat gaan kopen, anders kan ik deze middag en avond niet eten natuurlijk." Glimlachte ze en nam nog een slokje. Ze zag dat hij haar nog wat wantrouwde en zuchtte. "je voelt je blijkbaar niet op je gemak hier?" Vroeg ze rustig en keek hem weer aan. Wat nou als ze vriendjes kon worden met hem, zou ze dan meer te weten komen?
|
|
|
Post by Johnny Powell on Oct 21, 2013 13:53:37 GMT
Enrico Engardes
Hij keek naar haar en slikte even voor een moment." Nou nee, ik ben het niet gewend om normaal aan een tafeltje te kunnen zitten met iemand. Als ik aan een tafeltje zit is het mijn oom die op mij zit te preken." Sprak hij en lachte even en keek naar het mandje. Hij knikte even voor een moment." Had je ook wel gezegd, dom dom. Ik zag je natuurlijk al op de markt met het eten. Ik en logisch nadenken, het ian geen combi." Sprak hij en lachte even voor een moment, waarna hij kort zijn ogen sloot, en even diep in en uit ademde." Ik moet gewoon niet zo zenuwachtig doen." Sprak hij nu wel vrij kalm en bewust, en nam nu zelf ook rustig een slokje van zijn wijn. "mmm.. Wino..." Sprak hij meer tegen zichzelf dan tegen haar eigenlijk.
|
|
|
Post by Niklaus on Oct 21, 2013 14:07:51 GMT
Naam: Amaro Serpine (Real name: Nana Kyoya) Leeftijd: 21 Aan welke kant: Templars uiterlijk: Extra: Ze doet alsof ze niet kan praten, is een meisje, maar doet zich voor als jongen. Ze praat met gebaren en ze heeft haar haren kort geknipt. Ze is ooit als slaaf in het land gekomen. Waarna ze met een vreemde weg hier terecht is gekomen. Zover ze weet, heeft niemand in de gaten dat ze een meisje is.
|
|
|
Post by Niklaus on Oct 21, 2013 14:13:26 GMT
Amaro/Nana
Ze zorgde ervoor dat haar haar in een knot zat, iets wat normaal was in Japan en het was dan ook niet vreemd dat ze haar haren niet ontzettend kort had. "Shit, shit, shit." Mompelde ze zacht tegen zichzelf. Dit terwijl ze ervoor zorgde dat haar borsten niet meer zichtbaar waren. Het was iets wat ze iedere dag moest doen. Snel trok ze mannelijke kleding aan en omdat ze niet van hier kwam, geloofde de meeste mensen ook gewoon dat ze een jongen was. Natuurlijk moest ze niet gaan praten, want dan kwam het er vast en zeker vanaf. Ze sprong op haar paard en zorgde ervoor dat ze zo snel mogelijk bij het gebouw was. Omgedoopt als Hij en Amaro, liep ze naar binnen en boog even voor de mensen die ze zag om een verontschuldiging te gebaren. Het was niet normaal voor haar om laat te komen, dus het zou haar zeker niet in dank af worden genomen. 'Het spijt me dat ik laat ben, zou iemand me kunnen vertellen wat ik heb gemist?' Dit gebaarde ze en hoopte dan ook dat iemand zo vriendelijk was om dat ook werkelijk te doen.
|
|
|
Post by Niklaus on Oct 21, 2013 14:21:37 GMT
Kanta:
Door haar lichte ogen, zou je haast denken dat ze een halfbloed was. Iets wat ze niet wist, haar moeder was overleden toen ze geboren was -Dat werd haar in ieder geval verteld- en van haar vader had ze nog nooit gehoord. Het enige wat ze wist, was dat ze was opgegroeid als een jager. Een meisje dat al snel voor zichzelf moest zorgen, maar dat was niet altijd even goed gegaan. Ze had vele littekens en was teveel in aanraking gekomen met de 'blanke' mensen. Die nooit blij waren om haar te zien en die hadden ook pijnlijke schietdingen. Hoewel zij toch liever voor een pijl en boog ging of een dolk, waren hun met hele andere dingen bezig. Het meisje zat in een boom, deze uitkeek over enkele straten van de stad. Ze vond de mensen fascinerend, al waren de meeste mensen niet heel aardig tegen haar. Ze vonden haar vreemd en wilde haar liever weghebben.
|
|
|
Post by Anakin Blackwood on Oct 21, 2013 15:38:37 GMT
Kendra Smith
Ze keek hem weer even in de ogen en lachte zachtjes. wat een sukkeltje was het toch. Het was niet zo erg, hij leek niet eens op de andere assasins. Hij was anders, maar ze mocht hem niet echt. Ze glimlachte weer. "nou, nu heb je een meisje bij je aan tafel zitten." Lachte ze en dronk nog wat van het water en keek hem dan weer aan. "En je bent geen slecht gezelschap, anders verveelde ik me toch maar. Anders hielp ik mijn moeder of vader altijd, maar die zijn gestorven onlangs." Zei se rustig om medelijden te wekken bij hem, probeerde ze toch. "Waarom geeft je oom dan telkens een preek?" Vroeg ze nu ook en keek hem aan.
|
|
|
Post by Johnny Powell on Oct 21, 2013 15:54:17 GMT
Enrico Engardes
Hij keek naar haar en knikte even voor een moment." Ik weet het en misschien maakt het dan toch ook helemaal anders." Hij lachte kort, draaide een beetje met de wijn in het glas en nam weer netjes een nipje van de wijn. Want verstand van wijn, ja dat had hij dan weer wel. Hij hoorde haar vraag en knikte opnieuw terwijl hij zijn glas weer op de tafel neer zette en haar aan keek." Ik woon nu bij mijn oom, en hij zegt altijd dat ik het leger in moet, en dat ik moet trainen en blablabla.. En je raad het misschien al, ik ben gewoon niet gemaakt noch geboren om een soldaat te worden." Verboog hij zijn verhaal maar liet het wel zeer geloofwaardig overkomen eigenlijk. Want in feite, het leger was the brotherhood eigenlijk. Dus voor het grootste gedeelte loog hij ook niet.
|
|
|
Post by Anakin Blackwood on Oct 21, 2013 16:08:23 GMT
Kendra Smith
Ze glimlachte even en keek hem weer aan. Hij begon stukje voor stukje te vertellen wat ze wilde weten."Daar ben je wat te aardig voor denk ik." Glimlachte ze. "Heb je nooit met een meisje wat gedronken ofzo? Dit is je eerste keer toch niet?" Vroeg ze zacht. Ze wreef over arm en nam al een stukje fruit wat ze op at. "Je lijkt echt veel te aardig voor het leger." Ze wist wat hij bedoelde, dus hij was een zwakke schakel bij de assasins. Dat kwam mooi uit. Als ze hem verder om haar vinger kon draaien was ze blij, dan kon ze meer te weten komen. Al moest ze het nog wat beter bedenken en misschien met Haytham bekijken hoe en wat. "Er zullen toch wel enkele meisjes achter je aan lopen?"
|
|
|
Post by Niklaus on Oct 21, 2013 16:29:32 GMT
Kanta:
Een harde knal deed haar opkijken, keek met haar heldere ogen in die van een boze soldaat. Opnieuw een knal, maar deze keek voelde ze een stekende pijn in haar hals. Het meisje liet zichzelf uit de boom vallen om het op een lopen te zetten. Maar door de sprong uit de boom, was ze niet helemaal helder en doordat ze niet helemaal helder zag, rende ze de stad in. Dat was niet helemaal de bedoeling en het meisje wist al snel dat ze een grote fout had gemaakt. Ze hoorde nu meer als van een kant een kogel komen. Dit terwijl ze haar benen bleef aansporen om te blijven rennen. Ze rende een steeg in om daar via een regenpijp omhoog te klimmen. Totdat haar lichaam het niet meer aan kon om hoger te gaan. Ze sloeg een raam in en hijgend liet ze zich daarin vallen. Zo ver ze wist had niemand het gezien, al hadden ze enkel beter moeten kijken omdat er toch wat bloed onder bij het gebouw lag. De pijn in haar hals was vervelend, maar niet dodelijk. Ook het bloed dat er toch nog steeds uit liep was nogal onhandig en de vloer werd er dan ook roder op. Waar was ze? Ze kon zien dat er iemand in de kamer sliep, het was niet zo leeg als dat ze gehoopt had namelijk. Maar wie sliep hier? Wat als diegene haar al helemaal een kogel door het hoofd schoot? Het was iets waar ze zich zorgen om maakte, maar ze was te moe om nu al weg te gaan. Het leek niet op een normaal huis, het was een stuk groter. Kanta wist gewoon nog erg weinig van de bevolking af.
|
|
|
Post by Misha Krushnic on Oct 21, 2013 18:43:09 GMT
Phelan O'Flaherty
Phelan knikte alleen maar wanneer Haytham zijn idee goed vind, emoties tonen was iets wat Phelan gewoon niet zo gauw deed, het waren van de sporadische momenten die je zou moeten opvallen, zo'n moment van hey een glimlach of een ander soort emotie. Hij wachtte rustig af tot Haytham hem een taak zou geven over wat hij zou moeten doen in deze missie. Hij moest samen met Hickey de konvooien overmeesteren, hmm dat moest toch niet zo heel moeilijk zijn, het was niet zo dat hij dit niet al vaker gedaan had. Phelan deed er ook niet veel op uit op de goedkeuring van Haytham, de wrijving over de schouder. Wanneer hij beweging opmerkt bij de ingang kijkt hij die richting op en ziet hij Amaro binnen komen die zich verontschuldigd vanwege het te laat zijn en wat hij had gemist. Phelan was echter niet degene die nog is het hele plan ging uitleggen door middel van gebaren taal.
|
|
|
Post by Johnny Powell on Oct 21, 2013 19:32:56 GMT
Haytham Kenway
Hij wou echt net weg lopen toen hij Amaro zag naderen en zuchtte even voor een moment." Just a moment ago i thought that you were going to betray us, or you did something wrong." sprak hij rustig en keek even naar de groep en toen weer naar haar." now, I know that you are not deaf like our friend here and your Tongue isn't Gone. So, please start talking some day. It suspicious." Hij keek even naar Lee die nu naast hem kwam staan." Lee Here will explain you our plan. I want you fresh in the morning, by Lexington." Hij liep gewoon langs haar heen en Lee begon haar rustig het verhaal te vertellen, terwijl nu benjamin erbij kwam staan en even een beetje zenuwachtig glimlachte." Amaro, maybe you can help me. I need to eavedrop some Guards, To get the best information on the convoys. There movements." sprak Benjamin rustig en keek haar aan. " Phelan will do no good." sprak Hij bijna bij haar oor, omdat hij wist dat hij het misschien zou horen. Haytham was intussen alweer de straten opgelopen, die was alweer tussen het mensen gedruis verdwenen.
Enrico Engardes
Hij keek naar haar en lachte." Misschien wel." Sprak hij maar op het feit dat dit niet de eerste keer was dat hij met een meisje zat. Ja het was zijn eerste keer met een meisje eigenlijk, maar dat zei haar niet." Nou lief ben ik niet." Sprak hij vrijwel direct iets agressiever." Ik haat alleen vechten, vechten lost geen donder op. " Sprak hij en begon nu te lurken aan de wijn, wat eerder netjes was gegaan." Ik moet gaan." Sprak hij rustig en stond nu ook op." Misschien spreek ik je later wel weer, in de toekomst. Ik woon in New york." Vertelde hij rustig en liep nu ook rustig naar de bar, betaalde en liep het cafe uit. Hij betrapte zichzelf. Hij was bezig met zichzelf op steeds gladder ijs te begeven.
|
|
|
Post by Niklaus on Oct 21, 2013 19:46:47 GMT
Amaro/Nana
Ze hoorde zijn woorden, natuurlijk had hij gelijk en ze kon ook gewoon praten. Het probleem was echten dat ze er dan misschien achter zouden komen. Een geheim wat ze niet mochten weten, hoe zou ze dan nog mogen blijven? Het was iets wat ze vast niet graag hoorde en wat als ze haar pijn zouden doen voor deze daad. 'I'm sorry.' Was het eerste wat ze gebaarde naar Haytham. 'Mijn lichaam heeft het niet ontwikkeld.' Was het volgende wat ze gebaarde. Ze kon wel geluiden maken, want als ze pijn had, kreunde ze wel degelijk. Maar die geluiden kon ze nog laag genoeg houden. Het praten was echter een ander verhaal en hoe erg ze het ook probeerde, het was altijd te hoog. Ze keek hem na, terwijl ze naar het verhaal luisterde. Ze knikte dan ook. 'dat moet geen probleem zijn.' gebaarde ze dan ook. 'Nu meteen?'
Kanta:
Het bloedde was al bijna over, een beetje bloed sijpelde nog langs haar hals. Maar ze moest hier weg, wat als er iemand binnen kwam en het helemaal mis ging? Zoals ze gekomen was, ging ze dan ook met veel moeite weer terug. Haar handen schaafde ze aan de ruwe stenen en het meisje merkte dat ze hier niet makkelijk uit kwam. Ze bleef in de steeg staan, tegen de muur en toen ze merkte dat ze niet gezien werd, liep ze verder. Langzaam, al was het niet iets waar ze heel goed in was en je kon de steentjes onder haar voeten horen. Ze was beter bekent in de bossen, ze had dan ook geen idee waar ze naartoe moest. Haar kleding moest sowieso gewassen worden en... Verder kwam ze niet, want ze zag vele vlekken voor haar ogen. Snel ging ze weer tegen de muur aan staan. Waarna ze toch weer zuchtte. Ze moest rennen, meer kon ze niet doen, mensen keken haar vreemd aan en als ze het bloed zagen, dachten ze vast dat ze iemand had vermoord.
|
|
|
Post by Johnny Powell on Oct 21, 2013 20:28:47 GMT
Benjamin Church
Hij keek naar haar en knikte even voor een moment." Yes... yes... yes.. Let's go..." sprak hij en knikte even voor een moment terwijl hij al begon te lopen, duidelijk een klein beetje hinkend op zijn rechterbeen. De hechting in zijn neus was nog goed zichtbaar, hij had het er nog niet uitgehaald, hij haalde het er later wel uit, als de wond volledig geheeld was. " Let's go to the harbor. Most guards are there and they are easy to get. You go by rooftop, if you want to." Stelde de man iets wat zenuwachtig voor, sinds het voorval met Salif was hij iets terug getrokken geraakt in de groep, toch was hij niet slecht. Sterker nog, Benjamin was chirurg, dus opereren en alles kon hij als de beste. Hij had zelfs de snee in zijn neus gehecht.
|
|
|
Post by Niklaus on Oct 21, 2013 20:32:20 GMT
Kanta:
Een schot deed haar opkijken, haar heldere ogen zochten om zich heen. Dat ging niet helemaal vlekkeloos, aangezien haar zicht zichzelf nog niet helemaal had hersteld. Ze had teveel bloed verloren en eigenlijk moest ze rusten, het enige probleem was dat het meisje hier nergens kon rusten. Een hand zat onder het bloed, deze had ze steeds tegen haar hals gehouden. Ze zag een vage schim op haar aflopen en hoorde iemand iets roepen. Nee! Dit ging ze niet doen. Ze draaide haar rug naar diegene toe en zette het op een lopen. Haar donkere haren wiegde mee, terwijl de schedel van een vogel zichzelf klemde in de plukken. Ontwijken, ze merkte dat ze tussen veel mensen liep en ze moest dus snel ontwijken. Totdat ze merkte dat ze hier weg moest, ze schoot een andere straat in. Een stuk rustiger, althans, dat leek op dit moment. Want voordat ze het wist, knalde ze tegen iemand op. "zam txim!" Zei ze dan ook snel, maar keek verbaasd op. "Sorry." Mompelde ze daarna, natuurlijk kon deze vast niet verstaan wat ze eerst zei, maar dat was eigenlijk hetzelfde. Ze legde haar hand tegen haar hoofd aan, weer ergens waar ze pijn had. Maar ze stond snel op om hem aan te kijken. "Heb ik je ergens bezeerd?" Ze klonk verveeld, alsof ze het liever niet vroeg. Of ze het niet echt hoefde te weten, ze keek om zich heen. Blijkbaar was ze even de mensen kwijt die achter haar aan zaten en daar was ze dan ook opgelucht over.
Amaro/Nana:
Het meisje, of zoals de meeste haar zagen; jongen liep met hem mee. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Waarna ze even knikte. Liep dan ook met hem mee, toen hij haar vertelde om over de daken te gaan, knikte ze opnieuw. Ze was er niet de beste in, alles behalve eigenlijk en dat zorgde ervoor dat het ergens een lastige klus werd. Toch zou ze niet terugdeinzen. Dat had ze wel laten merken in de tijd dat ze bij de Templars zat. Want ook al zei ze niks, ze luisterde en deed wat je van haar vroeg uitstekend. 'Waar moet ik proberen achter te komen?' Gebaarde ze, het was belangrijk voor haar dat ze het zeker wist en ook wist waar ze op moest letten. Daarom vroeg ze het voor de zekerheid nog eens.
|
|