|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 14, 2013 1:21:59 GMT
Janet Devlin Haar ogen werden groot. "So they also get the chance to critize me? And I thought singing like a dying cat was bad enough.." klonk ze terwijl ze naar hem keek, ze had haar hand op haar microfoon zodat het publiek haar niet hoorde. Ze zuchtte zachtjes en schudde haar hoofd. Ze atreek al haar haren naar een kant en keek weer even naar hem. "I really hate you for this," mompelde ze en nam het standaard vast me trillende handen. Waardoor ze maar gelijk het standaard weer los liet en ze onzeker haar armen over elkaar sloeg, proberend de lyrics kn haar hoofd terug te halen.
|
|
|
Post by Anakin Blackwood on Jul 14, 2013 1:25:20 GMT
Gale Hawthorne
Hij keek naar haar en glimlachte. "Just close your eyes, there's no one here." Zei hij rustig tegen haar. "Of bedenk dat iedereen in zijn ondergoed staat hier, al moet je dan harder lachen dan zingen denk ik." Zei hij zacht tegen haar en glimlachte weer even, zorgde dat het publiek het niet hoorde. "Je geeft maar aan de band aan wanneer je klaar bent. Ze wachten wel." Zei hij rustig tegen haar en glimlachte weer even naar haar en bleef rustig staan, hij had zijn gitaar even niet nodig, die kwam bij andere lieden wel te pas straks.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 14, 2013 1:45:23 GMT
Janet Devlin "That would be awkward... And I am never ready. You should know that," klonk ze schouderophalend. Ze haalde eens diep adem en keek naar het publiek. Zij wachtten allemaal, evenals de band, evenals Kaitlynn en Gale. De druk werd hoog daardoor en ze voelde een drukkend gevoel op haar borst. Maar toch seinde ze voorzichtig naar de band dat ze mochten beginnen. Haar handen gingen om het standaard en om de microfoon. De tonen klonken en ze hoopte sterk dat het lukte. Netjes op tijd wist ze zich te vermannen en de woorden van haar lippen laten vloeien. Alles loslaten, niemand was er. Niemand behalve de muziek en Gale. "Right from the start you were a thief you stole my heart, and I your willing victim. I let you see the parts of me that weren't all that pretty and with every touch you fixed them. Now you've been talking in your sleep. Oh oh, things you never say to me. Oh oh, tell me that you've had enough of our love. Our love. Just give me a reason, just a little bit's enough. Just a sec hey we're not broken just bent and we can learn to love again. It's in the stars. It's been written in the scars of our hearts. We're not broken just bent and we can learn to love again," haar stem vulde de zaal en bracht hen tot een speld horen vakken stilte. Het leek alsof iedereen zijn adem inhield, maar zij hoorde er niks van. Ze had haar ogen gesloten en zong vanuit volle borst met overgeladen emoties.
|
|
|
Post by Anakin Blackwood on Jul 14, 2013 1:59:57 GMT
Gale Hawthorne
Hij wachtte rustig af en keek naar Janet toen ze de band seinde dat ze mochten beginnen. Hij wachtte om haar stem te horen, haar emotie die zou uitstralen hopelijk. Ze begon te zingen en hij glimlachte. Hij deed heel soms hele lichte backups maar daar bleef het dan ook bij in haar stuk en wist toe ze klaar was, dat het nu zijn beurt was. Hij luisterde naar de muziek, wachtte op het goede moment en begon dan zijn stuk van het lied te zingen. "i am sorry i don´t understand where all of this is coming from, i thought that we were fine. (oh we had it all). your head is running wild again. my dear we still have everything. and it´s all in your mind. (yeah but this is happening) you´ve been having real bad dreams, uh oh. you used to lie so close to me, oh oh. there is nothing more than empty sheets. between our love, our love, oh our love, our love." Dan kwam het stuk dat ze beiden wat moesten zingen. Hij zong ook zoals haar uit volle borst mee, liet zijn emoties echt uitdrukken dat hij er vanaf was, dat anderen er vast konden horen. Hij keek recht voor zich uit, af en toe naar de zaal of naar Janet, ze deed het goed.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 14, 2013 2:06:49 GMT
Janet Devlin Ze zong wanneer het moest, bleef onzeker staan terwijl ze zich eeuwig vastklemde aan de standaard van de microfoon. Het enige wat bewoog waren haar vingers, de hand die zo nu en dan van de microfoon afging en haar borst die op het ritme van haar ademhaling mee omhokg en omlaag ging. Ze zong alles eruit, meer dan ze ooit verwachtte. Welke emoties het waren kon ze er niet uithalen, ze wilde het ook nief. Ze wilde hier gewoon vanaf zijn en weer van het podium afgaan.
|
|
|
Post by Anakin Blackwood on Jul 14, 2013 2:11:06 GMT
Gale Hawthorne
Hij hoorde niet meteen een klik bij haar omgaan. Misschien had het meer tijd nodig, of was ze er gewoon niet voor gemaakt. Hij vond het zonde van haar stem, maar ze deed wat ze zelf wou. Zijn stem sloeg over in pijn bij de stukken die hij nog moest zingen, diepe pijn. Iets wat niemand zou kunnen beschrijven, angst kwam op, verdriet. De meesten zouden het gewoon als zang zien, anderen hoorden de emoties, alles wat er nu in zich omging
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 14, 2013 2:23:50 GMT
Janet Devlin Een wat 'lastiger' stuk kwam op. Lastig als in, het deed pijn. Het stak diep door haar lichaam heen en je kon het horen in haar stem. Net wat schordere stukjes, net emotioneler dan je zou verwachten. Het was loslaten wat haar niet lukte, niet helemaal in ieder geval. Maar ze kwam er wel, ze haalde uit op een stuk waardoor alles eruit kwam. Haar ogen bleven gesloten maar de microfoon was van zijn standaard gehaald zodat ze wat mee kon buigen om niet stokstijf stil te staan. Haar onzekerheid was als sneeuw voor de zon verdwenen en had gewoon plaats gemaakt voor emoties. Angst, verdriet, vastberadenheid. Ze voelde enkel nog maar pijn door haar heenschieten door alles wat ze eruit zong. En bij Gale leek hetzelfde te gebeuren.
|
|
|
Post by Anakin Blackwood on Jul 14, 2013 2:29:05 GMT
Gale Hawthorne
Hij hoorde het nu wel knappen bij haar en dat maakte zijn stem krachtiger, vormde een geheel met het hare, vulde de stukken op die opgevuld moesten worden en vond het geweldig. Hij zong stevig door tot het lied eindigde en de pijn langzaam weg zakte. Hij was bang voor zijn toekomst, wat er later kon gebeuren en of hij nog liefde vond, was hem onduidelijk. Hij slikte en stond een tijd stil toen het gedaan was, iedereen was sprakeloos, één begon te klappen, een ander ook en dan begon het gejuich en geklap. Ze vonden het dus goed. Hij liet zich in kleermakerszit zakken en kwam tot adem, het verdriet en de angst bleven achter in zijn lichaam, de rest was weg..
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 14, 2013 2:34:25 GMT
Janet Devlin Met trillende handen zette ze de microfoom in zijn standaard en kwam met een klap terug in de realiteit. Ze keek naar het publiek met een wat verbaasde uitdrukking. Het geklap was luider dan ze ooit had durven dromen, vooral enthousiaster en ze had geen idee waarom. Het had waarschijnlijk ergens naar geklonken. Door Gale, dat wist ze zeker. Har knieen knikten, haar keel was droog en haar handen trilden. Ze haalde diep adem en keek even naar de grond en daarna naar Gale. Hij was gaan zitten en het liefst zou ze nu ook door haar kniee zakken. Ze liep naar hem toe en knielde neer, legde haar hand op zijn schouder en keek even naar hem met een voorzichtige maar meningvolle glimlach.
|
|
|
Post by Anakin Blackwood on Jul 14, 2013 2:38:58 GMT
Gale Hawthorne
Het gejuich en geklap bleef aanhouden, ze riepen Janet's naam, zijn naam. Hij was echter kapot nu, al moest hij nog één lied zingen. Nog eentje. Hij voelde een hand op zijn schouder waardoor hij opkeek en recht in de ogen van Janet keek. Hij glimlachte terug naar haar, legde zijn hand op haar schouder en wreef er even over. "Je was geweldig.. Janet." Zei hij zacht tegen haar, nog lichtjes buiten adem en gaf een heel voorzichtig en aanmoedigend kneepje in haar schouder. "Ik wist dat je het kon." Fluisterde hij nog tegen haar, en bleef gewoon zitten. Hij was gewoon echt uitgeput momenteel
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 14, 2013 2:47:18 GMT
Janet Devlin Ze zat op haar hurken, had haar vrije arm om haar middel heen geslagen en sloeg haar blik neer toen hij begon iver hoe goed ze was. "Gale je mag vinden van me wat je wilt, maar de enige die hier echt geweldig was, was jij. Als ik hier alleen had gestaan was ik waarschijnlijk van het podium afgerend," klonk ze zachtjes en liet haar hand zakken zodat ze haar armen om aar middel kon slaan. Ze glimlachte.kleintjes toen hij een kneepje in haar schouder gaf. "Sta op, als het je lukt, je hebt een knuffel nodig, en anders ik wel," klonk ze zachtjes en keek weer even naar de grond. Ze stond dan op en stak haar hand naar hem uit.
|
|
|
Post by Anakin Blackwood on Jul 14, 2013 2:54:34 GMT
Gale Hawthorne
"Maar je deed het niet, en ik hoorde je emoties goed. Je hebt jezelf overtroffen." Fluisterde hij en glimlachte weer flauwtjes. Hij liet zijn hand van haar schouder glijden en hoorde wat ze zei en glimlachte weer even. "Dat lukt wel." Zei hij zacht tegen haar en zag hoe ze recht stond en nam haar hand vast om zich recht te trekken en stond dan voor haar. Hij keek naar haar, glimlachte nog steeds. Hij had hier geen spijt van, alles behalve.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 14, 2013 3:04:43 GMT
Janet Devlin. Ze keek naar hem toen hij was opgestaan. Haar hoofd lag weer wat in haar nek en ze voelde zich weer klein zoals het hoorde. "Ik vond het leuker toen je dichterbij de grond was," mompelde ze en sloeg haar armen om zijn nek heen terwijl ze op haar tenen stond. "Whatever happened to you, you have my respect. I am truly overwelmed," fluisterde ze zachtjes terwijl ze haar gezicht verborg in zijn nek gezien ze nooit haar kin op zijn schouder zou kunnen leggen met haar lengte.
|
|
|
Post by Anakin Blackwood on Jul 14, 2013 3:10:23 GMT
Gale Hawthorne
Hij liet een klein lachje los op haar woorden en voelde dan haar armen om zijn nek en sloeg zijn armen om haar heen. "the same for you Janet." Fluisterde hij even zacht als haar en verborg zijn gezicht wat in haar haren en trok haar ietsjes van de grond af, zodat het wat makkelijker voor haar wasn, wat comfortabeler voor haar tenen. Hij hield haar goed vast, niet had, maar lief, als een grote broer die zijn kleine zus even nodig had of andersom. Tranen stonden hem nu nog dichterbij dan nog een lach, dit maakte hem emotioneel. Hoelang was het wel niet geleden dat iemand haar armen om zijn nek had geslagen. Het was heel lang geleden, en hij merkte nu pas hoe erg hij een omhelzing mistte. Hij liet het ook een beetje merken aan haar zo door haar zo voorzichtig vast te nemen
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 14, 2013 3:27:23 GMT
Janet Devlin De grond onder haar voeten verdween waardoor ze haar grip uit enige angst wat strakker werd, maar het drong daarna pas door hoe veilig de omhelzing wel niet voelde en hoe voorzichtig hij deed. Haar grip werd losser en haar gezicht hield zich nof beter verborgen gezien ze haar tranen niet wilde loslaten. Het was voor het eerst sinds tijden dat ze zich veilig voelde bij een knuffel. Dat behaagelijke gevoel die haar altijd weer warm van binnen liet voelen. Niet in een zin van verliefdheid, niet in wat voor zin dan ook die die kant op ging. Het ging meer om de kant die haar een houvast gaf, je kon in diegene zij of haar armen vallen en alles zou goedkomen.
|
|