|
Post by Ireena Blackwood on Sept 15, 2013 20:07:40 GMT
Ze snoof even terwijl ze haar buik voelde steken, en flink ook. Haar Leren broek begon langzaam rood te worden, al zag je het niet helemaal perfect, doordat die zwart was. Ze zag Sherlock binnen komen, maar veel kon het haar niet schelen. Ze waren een voor een sukkels, haar oudere broers, dat was nu wel duidelijk. Ze bleef geknield zitten, en kreunde nu nog een keer, ze probeerde zich meer dat duidelijk momenteel sterk te houden, al zou het niet lang meer duren voor ze echt instortte. Ze begon nu ook inderdaad te gillen, en rolde om op haar rug, en ademde vrij zwaar, terwijl ze begon te puffen. Ze probeerde met moeite nu de broek naar beneden te krijgen, maar het ging niet echt, of althans heel erg lastig. Haar blik veranderde nu even naar hulp zoekend, en vooral naar Matthew momenteel, want van Sherlcok hoefde ze niets te verwachten
|
|
|
Post by Sherlock Blackwood on Sept 19, 2013 11:55:20 GMT
Sherlock wist heus wel wat er gaande was, maar waarom zou hij helpen. Dit kind van haar bezorgde hem al meer dan genoeg werk erbij, aangezien er anderen hun leven moesten geven voor dit kind dat in feite nooit geboren had mogen worden omdat het de complete levens orde uit balans zou brengen. Sherlock wist nu zelfs informatie dat niemand kon weten zelfs niet altijd de persoon zelf om wie het op dat moment draait. Hij hoefde er dit keer zelfs niet voor te observeren, alsof er een hele database van iedereen die er op de aarde rond waggelde in zijn hoofd zat geprent en waarschijnlijk was dat ook wel het geval.
Matthew had zijn zus misschien op dit moment helemaal niet hoog zitten, maar hij was daarentegen ook niet zo harteloos als hun broer Sherlock,althans velen dachten dat Sherlock door zijn persona automatisch harteloos was. Matthew begon dan ook alles bij elkaar te zoeken in huis wat van pas kon komen. Van een emmer met water tot doeken en dekens. Hij hielp Ireena mee om haar broek uit te trekken en hij had zelf ook even moeite met het bloed, maar hij probeerde uit alle macht om dit te negeren, het hielp dan ook wel, maar dat kwam ook hoogstwaarschijnlijk omdat Ireena's bloed niet menselijk meer was. 'Het komt goed Ireena' probeerde hij zijn zus te kalmeren terwijl hij het haar zo comfortabel mogelijk had gemaakt, klaar voor de bevalling.
|
|
|
Post by Ireena Blackwood on Sept 19, 2013 20:46:05 GMT
Ireena keek naar haar broers momenteel, en was van binnen toch blij dat Matthew haa begon te helpen, en keek ook even een ogenblik dankbaar naar hem, terwijl ze nog de onderbroek weg duwde, en goed ging liggen. Ze gilde nog een keer, doordat dit geen bepaald normale bevalling was, deed het haar ontzettend veel pijn, en verloor ze ook meer bloed dan dat ze eigenlijk zou moeten verliezen, wat haar straks wat zwakker achter zou laten waarschijnlijk. Evy rook ook het bloed, en duidelijk maakte dat bloed haar nog hongeriger dan ze was, en wou opstaan, wat uiteraard niet ging, door haar poot, en ze direct jankend weer neerviel. De poot was overigens duidelijk weer aan het helen op behoorlijk vlugge kracht, dus het zou met Evy niet lang meer duren voor ze weer genezen was waarschijnlijk. Ireena keek naar beide broers, en naar hun zusje en wees trillend naar haar.'' Ze ze...'' Ze kon de zin ook geen eens afmaken, doordat ze opnieuw begon te gillen, door de pijn, en begon nu te persen, waardoor je duidelijk de sluitspieren zag openen, om het kleine kindje eruit te leiden.
|
|
|
Post by Niklaus on Sept 23, 2013 14:03:48 GMT
Hij was doorgelopen, had niet eens gekeken of die vreemde jongen mee was gelopen. Wilde het niet eens weten, hij was nieuwsgierig wat er van de rest was geworden. Althans, het was vast niet het probleem van Ireena en hem alleen. Niklaus zuchtte terwijl hij toen snelheid maakte, zo was hij er in enkele seconde en hij opende de deur dan ook. Met een frons hoorde hij gegil en hield zijn hoofd vragend schuin. Dit terwijl hij nu met langzame stappen dichter bij alles kwam. Hij hoorde gegrom en het duurde even voordat hij in de gaten had dat hij het zelf was. Dat hij door het gejank zelf was gaan grommen hij kreunde doordat een van zijn armen in een verkeerde houding kwam. Klaar om zich te vervormen in een weerwolf, maar hij kon het tegenhouden en met een kleine grijns kwam hij de kamer binnen. "Wat gezellig." Maar toen hij Ireena zag, zuchtte hij. Het was niet dood? Hij had gedacht dat het dood zou zijn gegaan. Hij keek met een afkeer weg. "Moet dat hier en nu?" Hij wist niet of hij blij moest zijn, had ergens gehoopt dat.. Hij was gewoon geen vader en ging ook werkelijk niet doen alsof hij dat was. Niemand mocht sowieso weten dat het kind van hen was.
|
|
|
Post by Jackie Estacado on Sept 23, 2013 14:41:50 GMT
Hij was Niklaus maar gevolgt, wis niet wat hij anders moest doen, en het licht maakte hem echter wel alleen maar gek. De slangen praatte constant tegen hem, hij moest het duister in gaan.. Hij slikte even en volgde hem. Het was dat hij wou weten wat er werkelijk aan de hand was, en wie die man was eigenlijk. waarom dacht hij meer te weten over wat er met hem was gebeurt? Hij slikte, liep met hem mee naar binnen, en keek even naar alle personen in de ruimte, en naar de vrouw die op de grond lag. Hij had geen idee wie dit waren, tot hij Sherlock zag zitten, en even een wenkbrauw omhoog haalde. Ja ze hadden elkaar eerder gezien, en nee die ontmoeting was Jackie ook zeker niet vergeten.'' ik moet maar weer weg.'' Sprak hij enkel en wou zich omkeren.'' Mijn vermoedens die mij vroeger vertelt werden familie van jullie te zijn, gaan volgens mij steeds meer kloppen, en ik hoor daar niet in thuis. Ik ben en blijf een Estacado, en volgens mij kunnen mullie dar geen waarde aan toevoegen. '' Hij stond half in het donker, waarbij zijn slangen eruit stakeen momenteel, aan de ene kant dan, en ook zijn ene helft zwarte rook leek te scheiden.
|
|
|
Post by Matthew Blackwood on Sept 23, 2013 15:55:42 GMT
Matthew hielp Ireena door de hele bevalling heen en had dan ook eigenlijk niet echt oog voor de rest, Sherlock niet en ook niet de rest van de gearriveerden. Nee hij was nu vooral bezig met Ireena maar ook met zichzelf, want mijn hemel wat had hij een honger. Maar hij moest er tegen vechten, het moest gewoon, maar wie kon hij daar werkelijk mee voor de gek houden, zichzelf. De hele familie wist dat Matthew nooit echt sterk was geweest qua wil maar vooral uiteraard niet qua kracht,nu is dat wel heel anders, maar dan nog. De mentaliteit om zijn honger tegen te gaan dat heeft hij waarschijnlijk niet. Hij depte af en toe het hoofd van Ireena af met een natte doek en moedigde haar aan om het kindje eruit te persen. Hij hoefde ook echt niet te vragen of het een zware bevalling was dat zag hij zo ook wel. Zo gauw het kindje word geboren kijkt hij om zich heen om iets te hebben om de navelstreng mee door te knippen. Het is Sherlock die hem dan een schaar overhandigd zodat Matthew zijn werk kan doen. 'Oh zij moet nu nodig in bad' zei hij droogjes. Hij tilt, nou ja zijn nichtje dan op en geeft haar dan een bad om haar schoon te maken. Na haar bad droogt hij haar af en wikkelt haar dan in een deken als een bundeltje en geeft haar aan Ireena. 'Het is een meisje' zei hij nog even voor het geval Ireena dat nog niet wist.
Sherlock vond het allemaal nog steeds niet zo interessant, hij had nog steeds andere dingen aan zijn hoofd en zijn emotie veranderd dan ook niet bij de geboorte van zijn nichtje. Hij keek echter wel op wanneer Jackie ook het huis kwam binnen lopen. 'Well that is a surprise to see you here' zei hij tegen Jackie 'oh please don't leave just yet you just got here..By the way how is your search going' vroeg hij het laatste ergens nogal spottend aangezien zijn verloofde er gewoon niet meer is, maar Jackie leek dat nog altijd te geloven.
|
|
|
Post by Ireena Blackwood on Sept 23, 2013 16:05:40 GMT
Ireena Perste nog steeds, luisterde behoorlijk goed naar Matthew momenteel, terwijl ze even nar Niklaus keek die binnen kwam zetten, terwijl zij hier lag te bevallen. Ze perste door, al deden de woorden van Niklaus ergens pijn. Maar ja, het kon niet anders, ze moesten dit geheim houden. Dit kind moest in de anderen hun ogen niet van hem zijn. Ze slikte en was blij toen het kind eruit was, en hoorde Evy nog steeds grommen, die had duidelijk honger, maar kon niet van haar plek komen, door haar been dat gebroken was. De andere jongen die binnen was gekomen, negeerde ze volkomen, hij was niet interressant voor haar, dat moest toch duidelijk zijn. Ze zuchtte even en keek nu langzaam naar het meisje wat door Matthew in haar handen werd gelegd. Ze knikte en keek hem toch enigszins dankbaar aan.'' Bedankt.'' Sprak ze dan ook zacht, en enkel voor hem te horen. ZZe keek naar het meisje, wat nu in haar armen lag en slikte even. Oh wat zou ze Niklaus nu graag vragen of hij een naam wist voor het meisje, maar dat ging nu moeilijk en ze slikte even en veegde langs het wangetje van het meisje. Ze leek nu gewoon weer even te ontdooien, en haalde ook een van haar borsten nu tevoorschijn zodat het kon drinken.
|
|
|
Post by Niklaus on Sept 23, 2013 17:50:46 GMT
"Je doet je best maar." Grijsde Niklaus richting Jackie. "Als je echt familie bent, dan heb je een vloek die je achtervolgt.... Zo blijkt het." Hij haalde zijn schouders op en keek naar Ireena. Hij wist niet of hij haar wilde helpen, of dat hij het kind liever uit het raam gooide. Maar op dit moment kon hij vrij weinig met de rest van de familie erbij. Hoe ging het kind heten? Hij had zelf geen idee over een naam. Hij ging tegen een muur hangen. "Mooi moment uitgekozen." Zei hij sarcastisch. Ze zou wel begrijpen wat hij bedoelde, ze stonden tussen hun familie! Hij fronste naar het kind, dat maar al te graag uit de borst dronk van Ireena. Ze ging werkelijk een moeder voor dat kind zijn? Wat zou ze sowieso gaan zeggen over de vader? Hij zuchtte, draaide zich om naar de voordeur om de eerste de beste vrouw naar binnen te slepen en zijn tanden in haar hals te zetten. Zijn ogen waren helder, terwijl de aders onder zijn ogen nog bleven. Hij bleef de honger naar bloed houden en keek naar Sherlock. "Vertel eens brein, wat moeten we aan dit alles doen?" Langzaam slikte hij het laatste bloed in en ging langs hem staan, nog net de laatste restjes bloed van zijn mond vegend.
|
|
|
Post by Jackie Estacado on Sept 23, 2013 18:30:49 GMT
Hij lusiterde naar iedereen in de kamer, naar niklaus, naar de twee andere jongens, en naar het meisje op de grond met de baby wat hem nou net volledig leek te negeren. Jackie had er geen problemen mee, maar als dit werkleijk zijn familie was, wist hij nu al een ding, hij kon hun tot nu toe nit echt uit staan, en als hij dat in de toekomst wel moest gaan doen, nou dan werd dat een iets wat lastigere opgave. Hij keek naar Niklaus en zijn opmerking maakte hem wat furieus, waardoor de slangen ook in zijn hoofd weer zeiden; Killlll himmmm op een sissende manier. Hij slikte en zuchtte daarna even.'' Ik doe niets voor jullie.'' Mompelde hij terwijl hij naar de ene slang keek, en keek toen naar Sherlock, zijn vraag kreeg hij eigenlijk misschien net wat laat binnen.'' Houd Jennie erbuiten. Ze leeft nog. Ik heb haar nooit begraven. Ze leeft nog werkelijk, en als jij als idiote buitenstaander daar commentaar op hebt, dan zak je maar lekker in je eigen stront. Want ik zal haar vinden, waar ze ook is. ik zal haar vinden.''
|
|