|
Post by Evy on Jun 7, 2013 12:23:51 GMT
Rustig zat ze angstig in de hoek van het kamertje waar ze sliep met haar andere broers en zussen die nog thuis woonde. Ze zat er niet omdat ze het leuk vond, nee meer omdat ze bijna gedwongen was in deze kamer te blijven, naar buiten mocht ze niet, dat was veel te gevaarlijk. Ze was momenteel dus angstig, een emotie die vaak bij haar omsloeg in het depressieve, en ze werd daardoor momenteel ook met rust gelaten, iets wat misschien ook maar beter was. In haar linker arm had ze een teddybeer geklemd, die niet heel erg mooi meer was, het linkeroor lag er al vanaf, en hier en daar kwam de vulling er al uit zetten, als gevolg van een van haar boze buien, toen was de teddybeer het slachtoffer geworden, en die was meerdere malen weer dicht gemaakt, maar iedere keer weer open gehaald door haar eigen toedoen, en daarom besloten ze er ook maar niets aan te gaan doen meer, het had geen nu om iedere keer weer een naald en draad door de beer te halen, na goed 3 dagen was hij weer stuk, en nu zag je echt werkelijk dat het ding uit elkaar aan het vallen was.
|
|
|
Post by Elijah on Jun 7, 2013 12:35:02 GMT
Hij woonde niet meer thuis. Maar een aantal huizen verderop. Moeder was hem wanhopig komen halen. Zusje had weer wat problemen, hij had geknikt en gezegt dat hij eraan kwam. Zijn kleine zusje, altijd met haat stemmingswisselingen. Misschien konden ze er wat aan laten doen? Maar ergens wist hij dat het in haar aard zat. Het zou vast niet kunnen veranderen, maar de manier hoe je met haar om gaat, dat wel. Nu liep hij dan ook richting het ouderlijk huis en liep rustig naar binnen. Meteen richting hun oude kamer. Hij had een kleine glimlach op zijn gezicht. "Zullen we even een rondje lopen? Het is prachtig weer buiten." Hij was er tegen dat ze binnen moest blijven en iedere keer als hij er was, wilde hij haar dan ook mee naar buiten nemen. Omdat hij ook wist dat het een van de weinige momenten was dat ze buiten kwam.
|
|
|
Post by Evy on Jun 7, 2013 12:46:41 GMT
Ze keek op toen ze vanaf de gang al geluiden hoorde aan komen richting hun kamer, en haar humeur leuk al langzaam aan het om slaan, maar ze probeerde het in haar hoofd op een rijtje te krijgen, maar dat wou niet echt, dus toen haar broer binnen kwam, leek het angstige ook als sneeuw voor de zon te verdwijnen.´´ Zout op!´´ sprak ze dan ook kwaad in zijn richting, al wist Elijah donders goed dat ze over een aantal minuten weer zo vrolijk kon zijn als een jong kind. Of het kon uiteraard de hele andere richting op gaan. Ze bleef in het hoekje zitten, en keek boos in zijn richting, op dit moment was ze niet van plan mee te gaan, en de boosheid uitte ze ook door simpelweg een kussen te pakken en gooide die richting zijn hoofd.´´ Ga een eind weg! ik wil niet wandelen!´´ sprak ze en wou nog en kussen of iets dergelijks pakken waar door dat die niet binnen handbereik lag, gooide ze de teddy beer nar hem toe die ze in haar handen had, terwijl ze alleen maar boos naar hem bleef kijken.
|
|
|
Post by Elijah on Jun 7, 2013 13:05:59 GMT
Elijah bleef rustig staan, liet haar het kussen en de beer tegen haar hoofd aan gooien en zuchtte enkel. Natuurlijk kon ze zelf nog niet zien waarom dit zo onhandig was en hij nam het haar eigenlijk ook niet echt kwalijk. Mede omdat dit gezin allemaal uit vreemde bestonden. Een halfbroer, een huurmoordenaar, hij verwachtte dan ook niet van zijn zusje dat zij echt normaal moest zijn. Hij sloeg zijn armen enkel over elkaar heen en ging tegen de deurpost hangen. Niet boos, niet blij, gewoon neutraal. Ze wilde niet wandelen? Hij knikte dan ook enkel, maar bleef toch gewoon staan. De boze ogen negeerde hij en ergens maakte het hem ook niet uit. Hij hoorde zijn moeder aan komen, maar hield zijn hand enkel omhoog, waardoor ze wist dat ze weg moest gaan. Iets wat ze ook deed, ze hadden al vaker het kind in een tehuis willen achter laten, maar dat mocht niet van hem. "Het hoeft ook niet nu, misschien straks." Zei hij wat nonchalant en glimlachte weer flauw naar haar. Alsof ze gewoon gezellig met elkaar aan het praten waren en zij geen kussen of beer naar zijn hoofd had gegooid. "Hoe is het verder? Nog wat leuke dingen meegemaakt?" Vroeg hij dan ook, hij was niet van plan om zo snel weg te gaan. Of anders kwam hij over een half uurtje wel weer terug.
|
|
|
Post by Evy on Jun 7, 2013 13:24:33 GMT
ze keek naar haar broer en snoof even voor een moment en klapte op het bed neer, en sloef haar handen over elkaar heen. Eigenlijk zag ze er momenteel niet uit. Ze zat dan ook nog gewoon in haar pyjama, en haar haar zat nog een beetje door de war. Ze had vanmorgen zelfs geweigerd om haar kleren aan te gaan doen, en haar moeder had dan ook hopeloos gereageerd, en gezegd dat ze dan ook maar in de pyjama moest blijven zitten waar ze zelfs nu al goed 3 dagen in zat, en in die tijd niet naar buiten was geweest of iets dergelijks. Ze bleef boos en keek wat woedend naar haar broer. Hij stelde haar weer een aantal vragen die haar nog net even wat meer leken te prikkelen, maar niet de goede kant op.'' Wat kan jou dat nou schelen? ik ben boos, heel erg boos, en nee, ik heb niets leuks gedaan. Ik ben een lelijk misselijk mens en niemand mag mij. en ik ben vreselijk dik!'' sprak ze boos.'' Jullie zijn allemaal veel beter dan mij, en ik ben helemaal niets waard!''
|
|
|
Post by Elijah on Jun 7, 2013 14:17:27 GMT
Toen Evy op bed ging zitten, deed Elijah toch een paar stappen verder de kamer in. Nog steeds met de rustige uitstraling op zijn gezicht, want Elijah was iemand die altijd probeerde om het gezin bij elkaar te houden, al was het niet iets wat vaak lukte. Toen hij de woorden van haar hoorde, schudde hij haar hoofd, waarbij hij naar haar toe ging en gewoon langs haar ging zitten. het was niet zo dat hij niet tegen klappen kon, dus dat aanvaarde hij dan ook. "Wat het mij uitmaakt?" Vroeg hij rustig. "Eigenlijk heel veel." Ook al schreeuwde ze nog zo tegen hem en wilde hij graag terug schreeuwen, hij was niet dom en wist dat je het dan enkel erger maakte. Hij knikte over dat ze boos was en toen ze zei dat ze een misselijk mens was en veel te dik, legde hij zijn vinger tegen haar lippen. "Evy, Evy, Evy toch..." Zei hij rustig en haalde zijn vinger weer terug, waarbij hij even voor zich uit keek en toen weer naar Evy. "Je gaat jezelf niet dik noemen, want dat ben je niet, lelijk ook niet. Als je mijn zusje niet was geweest, dan was je de eerste die ik ten huwelijk zou hebben gevraagd." Zei hij met een kleine glimlach op zijn lippen. Nee, hij viel niet op zijn zusje, maar zelfs hij kon zien dat ze niet lelijk was. Niemand mocht haar? Maar dat kwam enkel door deze buien, want verder was ze een lief kind. "Niemand mag jou?" Vroeg hij dan ook, alsof hij van niks wist en hij zuchtte om haar laatste zin. "Wij zijn niet beter als jou Evy. We zijn ouder, niet beter." Vertelde hij haar dan ook, nee, zij wist niet dat hij een moordenaar was, dat hield hij eigenlijk ook voor iedereen verborgen. Al wist hij dat er af en toe wel de roddels rond gingen. Natuurlijk werd zijn echte naam niet gebruikt, maar dat hield niet in dat ze die niet wisten.
|
|
|
Post by Evy on Jun 7, 2013 15:03:40 GMT
Ze keek naar hem en haar gemoetstoestand veranderde weer, dat zag je in heel haar uiterlijk, al kwam dat nu door de complimentjes die haar broer haar gaf, en dat had duidelijk effect op haar. Niet altijd, maar Elijah was eigenlijk ook de enige van wie ze het vreemd genoeg pikte, en dus nu ook een beetje op keek naar hem, terwijl een klein aterig glimlachje op haar lippen kwam te liggen.´´ Ik ben wel dik, en niemand vind mij aardig.´´ Sprak ze bevestigend op haar eigen woorden. Niemand vind mij leuk, zelfs jij niet.´´ Hij zou haar zelfbeeld niet zomaar kunnen veranderen, Evy had tenslotte al heel haar leven een ontzettend negatief zelfbeeld over haar zelf, en de opsluitingen op hun kamer, en de buiten slutingen bij andere mensen had dus wel degelijk effect op haar. Meer dan je misschien zult denken als je het meisje zo zag.
|
|
|
Post by Elijah on Jun 7, 2013 15:46:04 GMT
Elijah keek haar vragend aan. "Ik vind je niet leuk?" Vroeg hij rustig en schudde zijn hoofd. "Waarom ben ik hier dan?" Vroeg hij haar rustig, nee, hij dacht niet dat ze zo dom was dat ze daar zelf het antwoord niet op wist. Dus hij was ook niet van plan om het antwoord voor te zeggen. In plaats daarvan pakte hij haar hand vast en stond op. "We gaan naar de stad om voor jou een prachtige jurk te kopen en we gaan je haren kammen." Zei hij met een glimlach, ergens was het nog best vreemd dat hij zelf geen kinderen had, want hij vond het niet erg om met ze om te gaan. Hij had gewoon nog niet de juiste vrouw gevonden en ergens had hij ook geen haast. Hij had al een zusje waar hij goed op moest letten, want hij wilde dat ze een goede jeugd zou hebben gehad. Iets wat sowieso al moeilijk was in dit gezin. "Dan gaan we een rondje maken door de stad, vogels voeren..." Hij kon even niet meer verzinnen. Maar hij vond vogels voeren zelf altijd best rustgevend.
|
|
|
Post by Evy on Jun 7, 2013 16:38:50 GMT
ze snoof even, maar een glimlachje stond wel op har gezichtje.´´ Omdat je bijzonder bent, en ik ben dat dus niet. Jij wilt beter lijken met mij erbij. Omdat ik niets waard ben.´´ Sprak ze op zijn eerste woorden en hoorde het over een jurk kopen en ze schudde haar hoofd.´´ Jurken staan mij niet, want ik ben niet mooi, en nergens goed voor.´´ Sprak ze en ging iets anders zitten en zette haar voeten op het bes, en klemde haar armen om haar benen heen, en legde haar hoofd op haar knieën neer terwijl ze recht door keek en iets op zij zo af en toe naar haar broer, maar van binnen borrelde er allerlij gevoelens naar boven, die ze weg probeerde te drukken, maar het wou niet. Op zijn laatste woorden schudde ze weer haar hoofd.'' Nee, dat vind ik zielig voor de vogels, moeten ze naar zo'n leleijkerd als ik kijken. Ik snap nog steeds niet waarom jij hier zit in de aanwezigheid van mijn lelijkheid.''
|
|
|
Post by Elijah on Jun 7, 2013 16:47:29 GMT
Hij zuchtte, alles wat ze zei was niet waar, maar hoe ging hij dat duidelijk maken? Nee, dat ging hem niet lukken. "Ik ben hier niet omdat ik beter wil lijken." Zei hij dan rustig en keek naar haar. "Ik ben hier omdat ik me beter voel als ik bij jou ben. Dat is heus niet omdat je lelijk bent of vervelend." Hij keek haar daarbij ook serieus aan. Hoe kreeg hij die gedachte uit zijn zusje? Het leek haast onmogelijk te zijn, het was misschien ook wel iets onmogelijks. "Je bent veel waard voor mij Evy, jij hoort even goed bij de familie als elk ander en je bent ook even prachtig." Hij ging even met een hand over haar haren heen. Hij ging niet zijn vingers door die klitten halen, want dan wist hij zeker dat ze pijn had. "Een jurk zal je prachtig staan, zelfs in deze pyjama zie je eruit als een prinses." Zei hij met een glimlach en stak zijn armen uit. Iets wat wanhopig misschien, maar hij wilde graag dat ze mee ging. Ze moest meer buiten komen om te leren hoe ze met haar emoties om moest gaan. Dat kon niet anders, als zijn ouders dat nu maar eens inzagen.
|
|
|
Post by Evy on Jun 7, 2013 16:55:32 GMT
ze keek naar hem, en je zag dat haar gezicht weer iets donker begon te wroden en ze weer weg zakte in een soort van Depressie, en nu zelfs op het bed ging liggen toen hij ervan af was, en haar ogen stonden op verdriet, en tegelijk woede, en de glimlach die even op haar gezicht had gestaan was weg te zijn.'' ik wil slapen, ga zelf.'' Sprak ze en draaide zich om, zodat ze met de rug naar hem toe lag, en langzaam kwamen er tranen over haar wangen heen rollen en ze kroop nu helemaal in elkaar terwijl ze zachtjes begon te huilen en de deken over haar heen sleog, en nogmaals iets gesmoord zei: '' ik ben lelijk, niemand mag mij..'' Sprak ze weer terwijl ze zacht verder huilde, Ze zakte weer helemaal weg, iets wat regelmatig gebeurde, en of het was angst of het was verdriet. Het meisje sliep ook nauwelijks, en als ze sliep, sliep ze slecht, vaak maar drie uurtjes, en dan was ze weer wakker.
|
|
|
Post by Elijah on Jun 7, 2013 22:59:35 GMT
"Dat moet je niet zeggen." Zei hij rustig en legde een hand op haar rug. Nee, hij was nie van plan om haar te laten gaan. "Je geloofd er zelf blijkbaar al in." Mompelde hij meer tegen zichzelf. "Als ik ooit een kind krig, hoop ik dat ze zo prachtig is als jou." Zei hij eerlijk. Al moest hij er in gedachte bij zeggen dat hij hoopte dat ze iets makkelijker zou zijn. Want hun zusje was gewoon nogal moeilijk in de omgang. "Maar, zal ik over enkele minuten terug komen? Misshien dat je dan wel wil wandelen? Desnoods wacht ik de hele dag." Hij glimlachte naar haar, waarbij zijn oven even naar het plafond gingen, maar daarna weer naar haar rug. "Of op een ander tijdstip, jij mag het zeggen." Probeerde hij haar dan nog wat meer over de streep te trekken.
|
|
|
Post by Evy on Jun 8, 2013 6:39:42 GMT
Ze keek nu toch langzaam om en stond op en pakte hem helemaal beet om zijn middel, en je voelde gewoon hoe mager het meisje eigenlijk was. Ze huilde nog steeds." Niet weg." Sprak ze enkel door haar tranen heen en keek naar hem, omhoog natuurlijk, het meisje was echt klein voor haar leeftijd en zou ook niet heel groot worden, waarschijnlijk de kleinste van de familie. Ze zuchtte even en kroop helemaal tegen hem aan op.dit moment." Elijah, jij mag niet weg. Mama vind mij niet lief.. Jij en zus vinden mij ook niet ontzettend lief, maar wel liever." sprak ze nu rustig en bleef hem vast houden, al bleven de tranen in haar ogen hangen, en die zouden ook niet meer weg gaan op dit moment. " Waarom vind niemand mij toch lief? Zeker omdat ik dik en lelijk ben. Niets is mooi aan mij." Zei ze, duidelijk dat ze zijn woorden die hij zei, Niet geloofde, maar waarschijnlijk ook nooit zou gaan geloven, dat was sowieso een.ding wat zeer zeker was. En als ze het ging geloven, dan was ze zeker pas 18 of misschien wel een stuk ouder.
|
|
|
Post by Elijah on Jun 8, 2013 8:05:12 GMT
Toen hij haar armen om haar middel voelde, aaide hij haar zacht over haar haren heen. Sussend, in de hoop dat ze tot rust zou komen, maar ook hij wis hoe moeilijk dit wigenlijk ging worden. Zij dacht dat mensen haar niet lief vonden door haar uiterlijk, maar dat was het niet, he zat simpelweg in haar. Daarbij hielpen de meeste van zijn broers en andere zus ook niet echt. Soms leek het zelfs of Niklaus het eeger maakte met zijn woorden. Maar elijah kon hem ook niks bijbrengen, dat Niklaus vroeger ook een probleem kind was bijvoorbeeld. "Mama vind jou lief en ik en zus vinden jou heel lief." Zei hij zacht. Eerlijke woorden en elijah meende da hij haar lief vond. Natuurlijk niet altijd, maar ook al zou ze een moord plegen. Hij zou enkel helpen met al het bewijs verdoezelene en zijn mond tegen de familie houden. Iets wat hij ook voor Niklaus had gedaan. "Ik ga niet weg." Zei hij rustig, als hij niet zo'n gekke baan had, dan wilde hij haar best in huis nemen. Maar hij zou haar ook niet kunnen helpen. "Mensen vinden jou lief, al vinden sommige het moeilijk om jou te begrijpen als je opeens boos of verdrietig word." Hij praatte rustig, hopend dat ze het snapte. "Ze vinden jou niet lelijk, maar mensen hebben nu eenmaal weinig geduld voor elkaar. Vinden mensen gelijk vreemd." Zei hij zacht. Niklaus werd ook als gek aanschouwd, maar zijn naam was hij niet van plan te noemen. Hij dacht niet dat het veel goeds zou doen. "Dat is het enige, je bent een fantastisch kind, niemand vind je dik of lelijk. Maar mensen in deze stad, zijn haast niks waard en zijn zelfs bang voor muizen." Hij glimlachte flauw. "En weet je waarom?" Eigenlijk wachtte hij niet eens op een antwoord. "Omdat ze niet weten wat deze zal gaan doen. Iets wat ze bij jou ook niet helemaal weten en daarom eerder weg gaan als dat ze geduldig wachtte." Zijn stem bleef tijd rustig, zo leek het wel in ieder geval en hij was ook altijd degene die etentjes peobeerde te regelen of andere dingen, al was het nooit zo'n succes.
|
|
|
Post by Evy on Jun 8, 2013 8:20:59 GMT
Ze liet hem nu weer langzaam los, aangezien haar humeur weer om begon te slaan, al wel op een positieve manier." Wil jij mij een jurkje geven? " vroeg ze nu, ze wou er uit, maar haar ogen oogde nog zeker heel erg waterig. Haar broer was de enige die eigenlijk niet het ergste van haar zag, hij was de enige die ze vertrouwde, en de rest van haar broers en haar zus, tsja, dat waren niet echt degene die ze echt snel in vertrouwen nam en vooral haar zus, die te lief was, had ze meerdere malen gesneden, en die had op haar borst ook meerdere littekens zitten, van het meisje toen ze beide jonger waren. Nu mocht ze niet eens meer met mes en vork eten van haar moeder, aangezien zelfs de vork door de kamer vloog, als haar humeur weer eens omsloeg . Haar broer leek haar dan ook als enige te begrijpen, over hoe ze in elkaar zat." Maar als mensen gaan staren ga ik naar huis. Want ik weet dat ik lelijk en dik ben, dus ik wil mensen dat niet aan doen dat ze mijn lelijkheid moeten aanschouwen."
|
|