|
Post by Walter Beck on Jun 12, 2013 13:01:25 GMT
De man stond zoals meestal in de haven terwijl hij over de zee uit keek. Hij was zijn hele leven vrijgezel geweest, had nooit de warmte van een vrouw om zich heen gevoeld, dus ja, hij zou waarschijnlijk ongebruikt retour gaan maar daar had de man geen problemen mw op situatie moment. Hij glimlachte en ging rustig op de rand van de steiger zitten, niemand die hem stoorde, niemand die hem nodig had, en hij was toch al met pensioen, al wou de man echt nog wel enkele jaren mee op het schip. hij mocht gewoon niet meer. Hij zuchtte even en liep zijn zwaard even kort door zijn handen glijden en stak het daarna weer terug in de halter en plukte daarna even aan zijn grijze baard. Ja, voor deze tijd was hij zeker oud, bejaard kon je wel zeggen. Maar hij had zich nooit zo alleen gevoeld zoals nu. Zijn liefde, dat was de zee, maar nu die uit zijn leven was, was er nog weinig om van te houden. Hij had zijn lesjes dan nog aan de jonge mariniers, maar goed dat was natuurlijk ook niet alles.
|
|
|
Post by Hazel on Jun 12, 2013 21:53:48 GMT
Ze vond het altijd heerlijk om uit te waaien bij de haven. Het was heerlijk, al moest ze toegeven dat de lucht van zwetende mannen niet altijd zo lekker fris was. Maar verder was het goed te doen, het was er eigenlijk nooit rustig. Altijd liepen er wel wat mensen rond, ergens vond ze het jammer. Ze keken altijd naar haar, iets wat haar niet altijd zoveel uit maakte. Maar vaak vond ze het toch niet helemaal prettig. Ze wilde gewoon als gelijke behandeld worden en niet meteen vreemd of zielig gevonden worden. Ze is enkel blind, het is niet zo dat ze een been mistte. Zo liep ze dan ook, onderzocht alles en bekeek alles. Hoe mensen met elkaar om gingen, hoe ze naar 'normale' mensen keken. Soms moest ze er wel eens om glimlachen. Hazel liep een steiger op en in de verte zag ze dan wel iemand zitten. Ze ging diegene niet vervelen of wat dan ook, want ze was hier enkel om even rustig te lopen. Aan het einde van de steiger bleef Hazel staan om haar ogen over de zee te laten gaan. het was een prachtig gezicht, ook al had ze ergens wel angst voor boten. Maar dat kwam meer, doordat ze niet kon zwemmen. Ze had het nooit geleerd en ze kon het dan ook niet.
|
|
|
Post by Walter Beck on Jun 13, 2013 8:51:55 GMT
Hij snoof de verse zeelucht op en keek naar de vissersbootjes die langzaam terug voeren naar de haven. Hij zuchtte even en droomde van de dag dat hij overleed, maar hem niet waarom, maar door de eenzaamheid ie hij nu voelde, was het een dag die van Walter niet vroeg genoeg kon komen. Hij hoorde langzaam voetstappen achter zich en keek evenom, en zag het meisje, wat direct opviel door haar ene blinde oog. Het kon hem niet veel schelen en daarom knikte hij ook even vriendelijk.'' Goedemiddag.'' sprak hij dan ook vrij normal, en tuurde daarna weer over de zee heen. Hij had ook geen familie meer, door dat hij al wat ouder was, en uitzonderlijk oud eigenlijk voor deze tijd, maar hij was nog behoorlijk fit, en kon er nog wel even mee door.
|
|
|
Post by Hazel on Jun 13, 2013 9:49:28 GMT
Ze glimlachte naar de man toen hij goedemorgen zei. "Ook goedemorgen." Zei ze dan ook beleefd en keek weer over he water. Want wat als ze naar een ander land zou gaan? Hoe zouden ze tegen haar aan kijken? Ze was namelijk in meerdere dingen geïnteresseerd en wilde ook zoveel weten. Maar omdat ze nooit geen goede educatie had gehad, was haar brein niet optimaal ontwikkeld. Maar ze deed haar best, langzaam draaide ze zichzelf weer om en keek over de steiger heen. Er zaten zoveel zwakke plekken in de steiger, ze moest dadelijk opletten dat ze er niet doorheen ging zakken. Ze keek naar wat schepen. "Een prachtig zicht eigenlijk." Zei ze eigenlijk meer tegen zichzelf als tegen de man. Al zal deze het zeker wel gehoord hebben.
|
|
|
Post by Walter Beck on Jun 13, 2013 10:00:51 GMT
Hij glimlachte nog even vriendelijk naar het meisje, waarna hij even een hand door zijn eigen grijze haren bracht, en weer over het water heen keek. Misschien moest hij zometeen maar eens een stukje gaan zwemmen, puur om zijn conidite op peil te houden. Hij hoorde haar opmerking, en wist niet zeker of ze een gesprek aan wou knopen, maar besloot wel antwoord te geven, dat was tenslotee wel zo beleefd.''het is inderdaad een prachtig uitzicht, de zee is onvoorspelbaar, maar veel eraan is mooi, zeker andere landen.'' Sprak hij en knikte even, en een kleine glimlach verscheen toch op zijn gezicht, al zag je die niet extreem goed door de grote snor die de man op zijn gezicht had.
|
|
|
Post by Hazel on Jun 13, 2013 11:46:31 GMT
Ze keek om naar de man, ze had geen antwoord verwacht. Maar ze vond het zeker niet erg. Vooral toen hij het over andere landen had, werd ze nieuwsgieriger en liep ze een aantal pasje naar hem toe. "U bent in andere landen geweest?" Vroeg ze dan toch aan hem. Maar ze bleef altijd ver genoeg van de kant weg. Diepte was niet haar beste vak en hoe ver iets was, was ook altijd wat moeilijk in te schatten. "Hoe is het in andere landen?" Vroeg ze dan ook. Ze vergat even om zichzelf netjes voorte stellen. Ze wilde zo graag meer weten, dit leek dan ook niet bepaald een kans die ze graag voorbij liet gaan.
|
|
|
Post by Walter Beck on Jun 14, 2013 6:42:41 GMT
hij knikte even en keek naar haar." Ja ik ben inderdaad in andere landen geweest, ik ben tot vijf jaar geleden altijd Marinier geweest." vertelde hij rustig en draaide een beetje bij zodat hij makkelijker met haar kon praten." De meeste landen zijn prachtig ." Hij knikte even en keek naar haar." Als je alleen Port Royal kent heb je al veel schoonheid gezien, maar mississippi blijft het mooist. Door de tropische oerwouden die het land heeft is het prachtig om te zien, en in het midden van ten alles ligt een kleinschalig dorpje dat slechts 20 inwoners telt." Vertelde hij rustig en hij keek haat aan. Vond het fijn om met iemand hier over te praten, het stelde hem een beetje gerust, en zo vergat hij even de eenzaamheid die hij heel erg voelde.
|
|
|
Post by Hazel on Jun 24, 2013 13:31:01 GMT
Ze glimlachte naar hem. "Dat moet vast een prachtig beroep zijn." Zei ze rustig, maar ze meende het ook. Zijzelf leek het in ieder geval leuk. Want ook al was het misschien gevaarlijk, het was totaal niet erg om meer landen te zien. Ze luisterde geduldig naar hem, wat dat betreft was Hazel erg rustig en had er geen problemen mee om niet echt te praten. Al was ze wel nieuwsgierig naar meer. Mississippi, ze had er vaker over gehoord, maar nog nooit had ze ook maar de kans gehad dat er iemand was die haar erover vertelde. Tropische oerwouden? Wat moest ze zich daarbij voorstellen, het moest prachtig zijn. Ze had plaatjes gezien en het leek haar super. "Het lijkt me super om op een schip te zitten. Ik ben trouwens Hazel." Zei ze en wat twijfelig haar hand uit stak, misschien dat ze te ver weg zat, maar ze kon het niet met zekerheid zeggen.
|
|
|
Post by Walter Beck on Jul 6, 2013 10:31:58 GMT
Hij keek naar haar terwijl zijn blik weer even richting de zee ging nu." Het os een mooi beroep, jammer dat zoveel mensen niet de kan krijgen om überhaupt die landen te zien, want dat is misschien toch wel stiekem het mooiste. Een mens heeft in zijn leven echt nog niets gezien als het alleen port royal kent, en zijn rijke bossen eromheen." Hij stond nj even op en ging nabij staan bij haar en keek toch nog eer richting de zee." Maar goed. Het beroep heeft ook zijn mindere kanten. Ik bedoel, ik heb nog nooit ren vrouw gehad, en geen kinderen. En als je zo oud bent als ik, slaat de eenzaamheid toch soms een beetje toe. Of je het nou leuk vind of niet." Hij zuchtte rn zijn blik ging kort naar de grond, en toen weer naar haar." Maar goed, dat zijn jou zorgen niet, veel mariniers hebben toch wel een vrouw,maar ik wou niemand de pijn aan doen, dat ze hun man moesten missen als die op zee was, en kans had niet terug te keren." Hij hoorde haar zichzelf voorstellen en pakte haar hand even stevig beet en keek haar aan." Sir walter Beck. " Stelde hij zichzelf ook even voor aan haat." Leuk kennis met je te maken Hazel."
|
|