Post by Niklaus on Jun 17, 2013 21:52:45 GMT
Hij had haar gekust en hoe graag ze dat gevoel ook wilde vergeten, wilde doen alsof er niks gebeurt was, het lukte haar niet. Het was niet zo dat het enkel fijne gevoelens waren namelijk, het was ook schuld. Want zij had hem na zijn kus weer terug gekust. Wat was ze een sukkel! Ze voelde zichzelf werkelijk een sukkel. Ze wist dat hij met iemand had en nog had ze het gedaan. Althans, weten is een groot woord, maar ergens had ze kunnen raden dat het niet uit was tussen die twee. Ze slikte, maar bleef rennen totdat ze binnen was, daar hijgde ze uit tegen de muur en sloot haar ogen langzaam. Telde tot tien en toen ze deze weer opende, stond hij voor haar. Dichtbij, te dichtbij. Pasqual had zo bij haar gestaan en dat was een prettig gevoel geweest, maar nu Axel hetzelfde deed? Het voelde rot, hij drukte zijn nagels in haar hals. Deze pijnlijke afdrukken achter zouden laten. Maar niet van zijn vingers, van haar eigen vingers. Want ze had haar nagels in haar handen staan. Toch keek ze angstig voor zich uit, alsof er werkelijk iemand voor haar stond. Axel.
"Wat doe je?" Stammelde ze, moeilijk ademde ze en daarmee leek het alsof Axel enkel harder zijn vingers tegen haar keel drukte. Hij nam haar een stukje van de muur af, om vervolgens haar er hard tegenaan te slaan. Dit zorgde voor een kreun.
"Ik kan in je hoofd kijken Aya." Zei hij kil, normaal had hij nog wel een gemene grijns op zijn gezicht, maar deze keer stond het enkel op woede. Hij liet haar hals los en wanhopig probeerde ze weer lucht in haar longen te krijgen.
"Er is niks gebeurt." Probeerde ze, maar kreeg een harde klap in haar gezicht. Haar wang prikte en werd langzaam rood. Ze slikte angstig en deinsde achteruit, te bang dat hij haar nog meer pijn ging doen.
"Telefoon." Zei hij rustig en Aya pakte hem met trillende handen. Ze had hem nog nooit zo meegemaakt, maar in werkelijkheid, had ze zichzelf nog nooit zo meegemaakt. Haar gevoelens kon ze niet kwijt, waren te verwarrend en dat was waarom Axel zichzelf zo uitte. Enkel was dit heftiger, Axel was haar heftige persoonlijkheid. Agressief en kwaad, het schuldgevoel werd anders gebruikt.
"Stuur hem dat het niet werkt." Beval hij haar en Aya schudde zacht haar hoofd. Axel liep naar de keuken, al deed ze dat zoals bij alles, gewoon zelf. Maar ze zag in haar ogen gewoon dat ze nog buiten de keuken stond. Voor een normaal mens moet het heel vreemd zijn geweest en haast eng dat ze dit allemaal zelf deed. Maar door haar schizofrenie ziet ze de hallucinaties van Axel. Hij deed haar jas aan de kant en legde het metaal tegen haar huid. Van schrik ademde Aya sneller, haar hart klopte snel en onregelmatig. Al was dit niet door het juiste gevoel, het gevoel wat Pasqual haar gaf. Ze voelde de snijdende en kreunde dan ook, waardoor ze snel knikte.
"Ik zal het doen." Snikte ze, tranen in haar ogen. Ze wist zelf ook dat het niet zou werken, maar ze had gewoon de hoop, dat het ooit wat met haar en Pasqual kon worden. Ze pakte haar mobiel, typte drie keer het woordje 'nee'
'Nee nee nee' In de hoop dat hij het al begreep, begreep dat het niet kan. Wankel deed ze een paar passen, wilde van hem weg lopen, maar voelde zijn hand. Ze gaf een ruk met haar lichaam, in de hoop dat hij haar los zou laten en het lukte.
"Laat me met rust!" Schreeuwde ze hard en rende richting haar kamer, maar ze was te laat om de deur dicht te doen. Hij stond al voor haar neus. Iets wat eigenlijk niet kon, want hij was eerder in de kamer als haar. Toch pakte ze het beeldje van haar kamer op en smeet het naar hem toe. Maar daar bleef het niet bij, de spiegel had ze al eens kapot gegooid, maar nu was het meer als dat. Het was niet enkel een beeldje, maar alles wat ze maar kon vinden. Een krukje, tandenborstel, glas, borstel, lampje en alles wat handelbaar was, gooide ze naar hem. Ze raapte het mes van de grond, het mes... Ze kreunde van pijn, de verkeerde kant van het mes. Maar ze wist zeker dat ze de goede kant wilde pakken! Weer een illusie, ze had hard de snijkant van het mes gegrepen. Ze schreeuwde, haatte hem, alles aan de jongen haatte ze. Ze strompelde naar de badkamer, terwijl Axel even weg leek te zijn. In haar hoofd was het meer een horror film, want ze spoelde haar hand af en drukte er een washandje tegenaan, terwijl ze hoopte dat hij weg zou zijn.
"Je hebt hem het verkeerde verstuurd." Ze schrok en draaide zich om naar hem, maar draaide zich daarna ook weer snel terug om weg te rennen. Maar de deur zat op slot! Ze zuchtte. Toch was de deur niet echt op slot, maar hoe hard ze er ook aan probeerde te trekken, het lukte haar niet.
"Als ik het stuur, laat je me dan met rust?" De woorden waren onzeker, angstig, haperend en voor Aya vooral niet leuk. Axel haalde dan ook enkel zijn schouders op. Wat voor Aya goed genoeg was, hopend dat het betekende dat hij inderdaad op zou houden. Ze dacht na, wat moest ze hem sturen? Hij dacht vast dat ze gestoord was, iets wat ze misschien ook was.
'We kunnen niet samen zijn.' Met tranen in haar ogen typte ze dit, wilde er niks mee te maken hebben, trillend drukte ze op de knop 'verzenden' en beet hard op haar lip om de mobiel snikkend tegen haar lippen te houden. Haar mobiel zat onder het bloed, maar het maakte niks uit. Ze hield niet van alles wat ze had, want hoeveel ze ook had, het was niet wat ze wilde. Het was niet wie ze wilde.
"Het spijt me." Snikte ze, al zou hij het niet kunnen horen. Daarna liep ze naar beneden en ze vond het niet eens vreemd dat de deur opeens open was, zwaar ademend, onder bij haar hals had ze er weer een snee bij en de tranen bleven komen. Alles wat haar zo gelukkig had gemaakt in het bos, dat alles was weg. Ze voelde zich schuldig, haatte zichzelf misschien wel voor wat ze had gedaan. Al zou Aya, als ze geen psychische ziekte had, dit niet hebben gedaan. Ze zou hebben gehuild, maar hem niks hebben gestuurd. Ze wilde hem niet naar haar toe lokken met negatieve dingen, niet nu ze er zo uit zag en vooral niet.... Ze voelde een mes in haar zij, een pijnlijke gil kwam uit haar keel. Haar shirt was kapot en bloed sijpelde eruit.
"Je zou me met rust laten!" Schreeuwde ze, keek om en zag hem staan. Het waren geen diepe wonden, maar ze waren erg genoeg om te bloedde en om pijn te doen. Ze was boos, verdrietig en had pijn, Axel stond met dezelfde kille blik. Steeds in dezelfde kamer, steeds als een roerloos lijk. Hij ademde niet, maar dat was iets wat ze niet eens in de gaten had. Ze vond een mes en smeet die naar de jongen. Nog een mes en nog een. Een pan, een schaal, een glazen snijplank, een vaas, of het nu kapot kon of niet, het werd gegooid en de kamer en de keuken lagen vol met scherven en troep. Het was een troep, maar dat was niet enkel in huis, maar dat was ook in haar hoofd. Ze liep naar de voordeur, ze moest uit huis. Ze strompelde, duizelig richting de deur en toen ze hem opende, liep ze weer naar binnen. De deur deed ze niet eens meer dicht. Axel stond weer bij haar in de gang en zo snel als ze kon, rende ze richting de woonkamer, in de hoop dan van hem af te zijn. Maar in plaats daarvan, gleed ze uit over de vele scherven. Ze kon zich nog net aan de witte muur tegen houden, waar een vieze bloedveeg op kwam te zitten. Ze pakte snel haar mobiel.
'Morgen hoef je niet te komen schoonmaken, er is niks vies' Ze verstuurde het.
"Nee!" Ze probeerde snel nog op het 'annuleer' knopje te drukken, maar het was te laat. Nee! Ze had het naar Pasqual gestuurd. Nog een berichtje naar hem! Waar was ze mee bezig. Dit zorgde ervoor dat het haat gevoel sterker werd, dat Axel sterker werd. Snel verstuurde ze het nu toch naar de schoonmaakster en borg haar mobiel weer op. Ze wilde die niet kwijt raken, als er wat was, dan was dit niet het moment dat ze haar mobiel ging verliezen. Ze keek naar haar hand, bewoog hem het liefst niet, daar was hij te pijnlijk voor. Ze slikte toen ze Axel weer dichterbij zag komen, maar in plaats van haar rug tegen de muur aan te duwen, was het nu de voorkant van haar lichaam. Waardoor er een kleine rond schaafwondje op haar kin kwam toen ze tegen de muur aan schaafde. Dansen, ze moest gewoon gaan dansen.
"Ik wil dansen." Zei ze moeilijk en haar gezicht naar het plafond gericht en hard tegen de muur aan gedrukt. Hij liet haar los en wankel liep Aya richting de danszaal. Dansen hielp vaak, ze deed haar schoenen uit, zag zichzelf en door hoe ze eruit zag, begon ze enkel harder te snikken. Ze was vies en het deed pijn, maar ook weer niet.... Ze deed haar shirt uit, waardoor ze nu in een hemdje stond met spaghetti bandjes, een snee aan de zijkant waardoor je haar huid en de wond eronder kon zien. Haar vieze broek gooide ze uit. Waar ze een simpele zwarte vrouwen boxer onderaan had. Nu was pas echt te zien hoe dun ze eigenlijk was, normaal droeg ze namelijk wel weidere kleding en viel het niet op. Maar nu kon je zien dat ze net een tikje te dun was, nee! Ze was nog steeds niet blij met de grote spiegels die voor haar stonden en ze pakte een kleine houten stoel die er stond en begon te slaan op de spiegel. het duurde lang en hijgend had ze dan eindelijk de spiegel kapot. Tien minuten had ze op de spiegel geramd, waardoor deze nu aan diggelen op de grond lag. Ze knipte twee keer in haar vingers en de muziek ging aan. Ze sloot voor enkele tellen haar ogen en voelde de muziek binnen komen. Hoe haar ademhaling beter ging en haar lichaam bewoog mee. Dit was ze gewend en dans leek haar altijd gerust te stellen. Zo ook nu, een huis dat overhoop lag, haar lichaam dat bloedde. Maar het maakte niet uit. Ze kon niet naar de dokter, ze kon niet naar Pasqual. Dit was het enige wat ze kon, dansen. Ze bewoog op de maat en ook al stond ze af en toe op een scherf, de adrenaline zorgde ervoor dat ze het niet eens meer voelde. Ze voelde de bass van de muziek, alsof het haar eigen hartslag was. Eindelijk even wat rust. Ze danste niet veel meer, maar nu ze het weer eens deed, zorgde het zeker voor een bepaalde rust. Haar lichaam pompte nog steeds veel bloed door haar lichaam en haar hart klopte nog steeds te snel. Maar ze had even geen last van Axel en dat was een fijne gedachte.
"Het spijt me." Zei ze zacht, niet tegen Axel, maar tegen Pasqual. Ook al was deze er niet, tranen kwamen uit haar ooghoeken en haar donkere ogen stonden op oneindig. Waren niet helemaal op de omgeving aan het letten, enkel dat ze nergens tegen aan zou komen.
(Voor als jullie denken: What'z ziss? Dit gaat over een andere rpg, Aya heeft last van schizofrenie, zoals je misschien wel ziet. Een jongen waar ze verliefd op is, heeft haar gezoend en omdat ze wist dat Axel terug zou komen (Hij was 'even weg') Heeft zij hem gewoon terug gekust. Hij heeft enkel al met een meisje en omdat zij vind dat ze kapot is, wil ze geen jongen die 'perfect' is, in haar ogen. Het is een wat overdreven scene... Maar ze heeft haar emoties nog niet helemaal onder controle )
"Wat doe je?" Stammelde ze, moeilijk ademde ze en daarmee leek het alsof Axel enkel harder zijn vingers tegen haar keel drukte. Hij nam haar een stukje van de muur af, om vervolgens haar er hard tegenaan te slaan. Dit zorgde voor een kreun.
"Ik kan in je hoofd kijken Aya." Zei hij kil, normaal had hij nog wel een gemene grijns op zijn gezicht, maar deze keer stond het enkel op woede. Hij liet haar hals los en wanhopig probeerde ze weer lucht in haar longen te krijgen.
"Er is niks gebeurt." Probeerde ze, maar kreeg een harde klap in haar gezicht. Haar wang prikte en werd langzaam rood. Ze slikte angstig en deinsde achteruit, te bang dat hij haar nog meer pijn ging doen.
"Telefoon." Zei hij rustig en Aya pakte hem met trillende handen. Ze had hem nog nooit zo meegemaakt, maar in werkelijkheid, had ze zichzelf nog nooit zo meegemaakt. Haar gevoelens kon ze niet kwijt, waren te verwarrend en dat was waarom Axel zichzelf zo uitte. Enkel was dit heftiger, Axel was haar heftige persoonlijkheid. Agressief en kwaad, het schuldgevoel werd anders gebruikt.
"Stuur hem dat het niet werkt." Beval hij haar en Aya schudde zacht haar hoofd. Axel liep naar de keuken, al deed ze dat zoals bij alles, gewoon zelf. Maar ze zag in haar ogen gewoon dat ze nog buiten de keuken stond. Voor een normaal mens moet het heel vreemd zijn geweest en haast eng dat ze dit allemaal zelf deed. Maar door haar schizofrenie ziet ze de hallucinaties van Axel. Hij deed haar jas aan de kant en legde het metaal tegen haar huid. Van schrik ademde Aya sneller, haar hart klopte snel en onregelmatig. Al was dit niet door het juiste gevoel, het gevoel wat Pasqual haar gaf. Ze voelde de snijdende en kreunde dan ook, waardoor ze snel knikte.
"Ik zal het doen." Snikte ze, tranen in haar ogen. Ze wist zelf ook dat het niet zou werken, maar ze had gewoon de hoop, dat het ooit wat met haar en Pasqual kon worden. Ze pakte haar mobiel, typte drie keer het woordje 'nee'
'Nee nee nee' In de hoop dat hij het al begreep, begreep dat het niet kan. Wankel deed ze een paar passen, wilde van hem weg lopen, maar voelde zijn hand. Ze gaf een ruk met haar lichaam, in de hoop dat hij haar los zou laten en het lukte.
"Laat me met rust!" Schreeuwde ze hard en rende richting haar kamer, maar ze was te laat om de deur dicht te doen. Hij stond al voor haar neus. Iets wat eigenlijk niet kon, want hij was eerder in de kamer als haar. Toch pakte ze het beeldje van haar kamer op en smeet het naar hem toe. Maar daar bleef het niet bij, de spiegel had ze al eens kapot gegooid, maar nu was het meer als dat. Het was niet enkel een beeldje, maar alles wat ze maar kon vinden. Een krukje, tandenborstel, glas, borstel, lampje en alles wat handelbaar was, gooide ze naar hem. Ze raapte het mes van de grond, het mes... Ze kreunde van pijn, de verkeerde kant van het mes. Maar ze wist zeker dat ze de goede kant wilde pakken! Weer een illusie, ze had hard de snijkant van het mes gegrepen. Ze schreeuwde, haatte hem, alles aan de jongen haatte ze. Ze strompelde naar de badkamer, terwijl Axel even weg leek te zijn. In haar hoofd was het meer een horror film, want ze spoelde haar hand af en drukte er een washandje tegenaan, terwijl ze hoopte dat hij weg zou zijn.
"Je hebt hem het verkeerde verstuurd." Ze schrok en draaide zich om naar hem, maar draaide zich daarna ook weer snel terug om weg te rennen. Maar de deur zat op slot! Ze zuchtte. Toch was de deur niet echt op slot, maar hoe hard ze er ook aan probeerde te trekken, het lukte haar niet.
"Als ik het stuur, laat je me dan met rust?" De woorden waren onzeker, angstig, haperend en voor Aya vooral niet leuk. Axel haalde dan ook enkel zijn schouders op. Wat voor Aya goed genoeg was, hopend dat het betekende dat hij inderdaad op zou houden. Ze dacht na, wat moest ze hem sturen? Hij dacht vast dat ze gestoord was, iets wat ze misschien ook was.
'We kunnen niet samen zijn.' Met tranen in haar ogen typte ze dit, wilde er niks mee te maken hebben, trillend drukte ze op de knop 'verzenden' en beet hard op haar lip om de mobiel snikkend tegen haar lippen te houden. Haar mobiel zat onder het bloed, maar het maakte niks uit. Ze hield niet van alles wat ze had, want hoeveel ze ook had, het was niet wat ze wilde. Het was niet wie ze wilde.
"Het spijt me." Snikte ze, al zou hij het niet kunnen horen. Daarna liep ze naar beneden en ze vond het niet eens vreemd dat de deur opeens open was, zwaar ademend, onder bij haar hals had ze er weer een snee bij en de tranen bleven komen. Alles wat haar zo gelukkig had gemaakt in het bos, dat alles was weg. Ze voelde zich schuldig, haatte zichzelf misschien wel voor wat ze had gedaan. Al zou Aya, als ze geen psychische ziekte had, dit niet hebben gedaan. Ze zou hebben gehuild, maar hem niks hebben gestuurd. Ze wilde hem niet naar haar toe lokken met negatieve dingen, niet nu ze er zo uit zag en vooral niet.... Ze voelde een mes in haar zij, een pijnlijke gil kwam uit haar keel. Haar shirt was kapot en bloed sijpelde eruit.
"Je zou me met rust laten!" Schreeuwde ze, keek om en zag hem staan. Het waren geen diepe wonden, maar ze waren erg genoeg om te bloedde en om pijn te doen. Ze was boos, verdrietig en had pijn, Axel stond met dezelfde kille blik. Steeds in dezelfde kamer, steeds als een roerloos lijk. Hij ademde niet, maar dat was iets wat ze niet eens in de gaten had. Ze vond een mes en smeet die naar de jongen. Nog een mes en nog een. Een pan, een schaal, een glazen snijplank, een vaas, of het nu kapot kon of niet, het werd gegooid en de kamer en de keuken lagen vol met scherven en troep. Het was een troep, maar dat was niet enkel in huis, maar dat was ook in haar hoofd. Ze liep naar de voordeur, ze moest uit huis. Ze strompelde, duizelig richting de deur en toen ze hem opende, liep ze weer naar binnen. De deur deed ze niet eens meer dicht. Axel stond weer bij haar in de gang en zo snel als ze kon, rende ze richting de woonkamer, in de hoop dan van hem af te zijn. Maar in plaats daarvan, gleed ze uit over de vele scherven. Ze kon zich nog net aan de witte muur tegen houden, waar een vieze bloedveeg op kwam te zitten. Ze pakte snel haar mobiel.
'Morgen hoef je niet te komen schoonmaken, er is niks vies' Ze verstuurde het.
"Nee!" Ze probeerde snel nog op het 'annuleer' knopje te drukken, maar het was te laat. Nee! Ze had het naar Pasqual gestuurd. Nog een berichtje naar hem! Waar was ze mee bezig. Dit zorgde ervoor dat het haat gevoel sterker werd, dat Axel sterker werd. Snel verstuurde ze het nu toch naar de schoonmaakster en borg haar mobiel weer op. Ze wilde die niet kwijt raken, als er wat was, dan was dit niet het moment dat ze haar mobiel ging verliezen. Ze keek naar haar hand, bewoog hem het liefst niet, daar was hij te pijnlijk voor. Ze slikte toen ze Axel weer dichterbij zag komen, maar in plaats van haar rug tegen de muur aan te duwen, was het nu de voorkant van haar lichaam. Waardoor er een kleine rond schaafwondje op haar kin kwam toen ze tegen de muur aan schaafde. Dansen, ze moest gewoon gaan dansen.
"Ik wil dansen." Zei ze moeilijk en haar gezicht naar het plafond gericht en hard tegen de muur aan gedrukt. Hij liet haar los en wankel liep Aya richting de danszaal. Dansen hielp vaak, ze deed haar schoenen uit, zag zichzelf en door hoe ze eruit zag, begon ze enkel harder te snikken. Ze was vies en het deed pijn, maar ook weer niet.... Ze deed haar shirt uit, waardoor ze nu in een hemdje stond met spaghetti bandjes, een snee aan de zijkant waardoor je haar huid en de wond eronder kon zien. Haar vieze broek gooide ze uit. Waar ze een simpele zwarte vrouwen boxer onderaan had. Nu was pas echt te zien hoe dun ze eigenlijk was, normaal droeg ze namelijk wel weidere kleding en viel het niet op. Maar nu kon je zien dat ze net een tikje te dun was, nee! Ze was nog steeds niet blij met de grote spiegels die voor haar stonden en ze pakte een kleine houten stoel die er stond en begon te slaan op de spiegel. het duurde lang en hijgend had ze dan eindelijk de spiegel kapot. Tien minuten had ze op de spiegel geramd, waardoor deze nu aan diggelen op de grond lag. Ze knipte twee keer in haar vingers en de muziek ging aan. Ze sloot voor enkele tellen haar ogen en voelde de muziek binnen komen. Hoe haar ademhaling beter ging en haar lichaam bewoog mee. Dit was ze gewend en dans leek haar altijd gerust te stellen. Zo ook nu, een huis dat overhoop lag, haar lichaam dat bloedde. Maar het maakte niet uit. Ze kon niet naar de dokter, ze kon niet naar Pasqual. Dit was het enige wat ze kon, dansen. Ze bewoog op de maat en ook al stond ze af en toe op een scherf, de adrenaline zorgde ervoor dat ze het niet eens meer voelde. Ze voelde de bass van de muziek, alsof het haar eigen hartslag was. Eindelijk even wat rust. Ze danste niet veel meer, maar nu ze het weer eens deed, zorgde het zeker voor een bepaalde rust. Haar lichaam pompte nog steeds veel bloed door haar lichaam en haar hart klopte nog steeds te snel. Maar ze had even geen last van Axel en dat was een fijne gedachte.
"Het spijt me." Zei ze zacht, niet tegen Axel, maar tegen Pasqual. Ook al was deze er niet, tranen kwamen uit haar ooghoeken en haar donkere ogen stonden op oneindig. Waren niet helemaal op de omgeving aan het letten, enkel dat ze nergens tegen aan zou komen.
(Voor als jullie denken: What'z ziss? Dit gaat over een andere rpg, Aya heeft last van schizofrenie, zoals je misschien wel ziet. Een jongen waar ze verliefd op is, heeft haar gezoend en omdat ze wist dat Axel terug zou komen (Hij was 'even weg') Heeft zij hem gewoon terug gekust. Hij heeft enkel al met een meisje en omdat zij vind dat ze kapot is, wil ze geen jongen die 'perfect' is, in haar ogen. Het is een wat overdreven scene... Maar ze heeft haar emoties nog niet helemaal onder controle )