|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 29, 2013 23:33:26 GMT
Janet Devlin. Ze legde haar voorhoofd op haar knieen, haar ene arm was nog om haar knieën heen geslagen. Ze trilde hevig en wilde zo graag weg. Zijn greep verslapte maar ze ontspande niet. Ze wist niet wat te doen, kon niks doen. Het bleef zich maar herhalen in haar hoofd. Ren weg, kruip weg, beweeg in ieder geval. Maar dan besefte ze weer dat niks lukte. Ze voelde geen warmte meer voor een deel, hij was gaan liggen wat ze vaag hoorde waardoor ze dus helemaal in elkaar dook. Waarom moest ze dit meemaken? Waar had ze dit aan verdiend? Cynthia liet haar greep om haar benen los. Ze probeerde zich zwaar te maken, bij wijze van zodat zijn greep losser werd. Maar het lukte haar net niet waarna hij weer recht ging zitten. Ze streek verder en bracht haar vrije hand om zijn nek. Drukte haar lippen zachtjes op zijn kaaklijn, in zijn nek. "Je bent zo dichtbij, Gale. Wil je het niet? Dat lijkt me onwaarschijnlijk," fluisterde ze verleidend. Janet voelde alleen maar rillingen bij de ideeën. Ze hoorde haar namelijk wel, het was zo stil dat je een speld kon horen vallen dus erg raar was het niet.
|
|
|
Post by Sara Gather on Jul 29, 2013 23:43:22 GMT
Gale Hawthorne
Hij wilde het wel, hij wilde het heel graag. Maar niet hier, niet nu en niet met haar. Ze waren uit elkaar, dit mocht niet. Hij snoof even en voelde de hand in zijn nek en de kusjes die ze hem gaf. Er kwam bijna een kreun over zijn lippen al wist hij die nog vrij goed te dempen en hij duwde haar dan zachtjes van zich af. "We zijn niet meer samen." Hij vond zijn stem terug, zijn wilskracht om dit niet te doen ook al wilde hij het vreselijk graag. Hij keek naar Janet die er zelf blijkbaar ook naar aan dacht en slikte. "Ik wil het wel.." Murmelde hij oprecht. Hij wilde het ook wel, hij moest er gewoon niet aan toe geven. Hij duwde Cynthia zachtjes van zijn schoot af, Zonder nog wat te zeggen. Hij wilde zijn ex niet neuken.. En zeker niet waar Janet bij was. Hij haalde langzaam adem en probeerde alles weer op orde te krijgen. Zijn spieren waren nog steeds ontspannen, het voelde heel irritant en hij kon dus ook wel verwachten wat morgenvroeg te vinden was. Hij keek even richting Janet en slikte even. Cynthia was dichtbij geweest, hij was bijna zover gegaan net op het laatste moment toch niet...
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 29, 2013 23:56:07 GMT
Janet Devlin Ze bewoog niet meer, trilde alleen hevig en ademde onregelmatig. Bang dat er iets zou gebeuren, dus hoopte ze zo alles buiten te sluiten. Het voelde alsof ze ieder moment om kon vallen door een enkel duwtje. Ze voelde zich ongemakkelijk, dat was een kwartier geleden ook al. Een kwartier daarvoor ook al, maar het werd telkens erger. Werk morgen, middagdienst, een optreden. Dat werd niks. Dat werd drie keer niks. Het was stom geweest om mee te gaan. Het was stom om in te stemmen met strippoker. Ze wilde zo graag weg, maar was te versteend en het irriteerde haar o zo erg. Waarom kon ze niet bewegen? Waarom reageerde haar lichaam niet op wat ze wilde? Ze keek niet op of om, het lukte haar niet. Het enige wat ze wou was wakker schrikken uit deze complete ramp. Maar ze wist goed genoeg dat dat niet zou gaan, ze zou straks gaan slapen als ze nog kon slapen en zou wakker worden met alle herinneringen.
|
|
|
Post by Sara Gather on Jul 30, 2013 0:12:47 GMT
Gale Hawthorne
Hij haalde Cynthia nu helemaal van haar af en keek naar Janet. Hij stond voorzichtig op en tilde haar zachtjes in zijn armen en bracht haar heel snel naar boven, naar zijn kamer. Hij legde haar op het bed en legde meteen de lakens over haar heen zodat hij haar naakte lichaam niet meer zag. Cyntia bleef beneden zitten, het was haar bijna gelukt hem zo ver te krijgen. Ze zuchtte, volgende keer beter. Gale wist dat het geen zin had een boxer aan te doen, die kreeg hij toch niet aan nu hij stijf stond zeg maar. Dus wikkelde hij gewoon snel een doek om zijn middel heen, hopend het een beetje te kunnen verbergen zo. Hij keek naar Janet en slikte. "Het spijt me zo verschrikkelijk erg Janet, echt. Ik wilde niet dat dit gebeurde, echt niet. Het spijt me.." Hij voelde zich vreselijk schuldig tegenover haar, hij had het eerder kunnen stoppen als hij zijn hormonen te baas kon. Hij moest zelfs nu nog moeite doen. "Het spijt me echt.." Murmelde hij zachtjes..
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 30, 2013 0:21:06 GMT
Janet Devlin Ze sloeg haar handen angstig voor haar mond toen ze opeens de grond niet meer voelde maar zijn armen en ontblootte boven lichaam. Ze voelde niet veel later lakens over haar heen maar wist niet te ontspannen. Ze wilde haar ogen niet open doen, maar pushte zichzelf toch om het te doen. Ze keek naar de muur voor zich, niet willende om te kijken naar Gale. Ze kon het op het moment gewoon niet. "Oké," mompelde ze zachtjes. Ze had zijn excuses allang aanvaard, nog voor hij erover begon. Ze slikte moeizaam en hield de lakens strak tegen zich aan. Haar blik stond vol angst en ergens verdriet. "I accept your apologies, I... I know you didn't.. Like wanted all of this to happen.." Fluisterde ze en keek naar de lakens. Ze trilde nog altijd, maar wist in ieder geval haar ademhaling iets te verbeteren. "I-I just want my clothes.." Mompelde ze en legde een hand op haar voorhoofd. Ze had hoofdpijn gekregen, wat haar irriteerde. "And go home.. Forget about all this.. I'm sorry.." Klonk ze zachtjes en keek toch op naar zijn gezicht voor een enkele tel. Maar gezien haar verlegen aard en de situatie bleef het ook echt bij die ene tel, misschien zelfs minder.
|
|
|
Post by Sara Gather on Jul 30, 2013 0:37:29 GMT
Gale Hawthorne
Hij keek haar aan, voelde eigenlijk best wat steken door zijn hart heen gaan. Dit had hij echt niet gewild, zeker niet. Ze zag haar blik, angst en verdriet wat hem nog slechter liet voelen. "Het spijt me zo.." Fluisterde hij nog zachtjes en slikte. Hij knikte nu lichtjes en liep de kamer zachtjes uit. Hij negeerde Cynthia even volkomen en haalde snel de kleren uit de kelder toen Cynthia toch had gezegd waar ze lagen. Ze zocht haar lingerie er uit en de rest van haar kleding waarna hij er weer mee naar boven liep. Hij had ook snel even een aspirientje en wat water gehaald voor haar omdat hij merkte dat ze hoofdpijn leek te hebben. Hij had ook een vest mee naar boven genomen die ze daarstraks aan had, ze had hem fijn leken te vinden om aan te doen de vest.. Hij legde de kleding op het bed neer en het aspirientje en het water op het nachtkastje. Hij was vreselijk bang dat ze nu niet meer normaal tegen elkaar zouden kunnen doen, dat hij haar nu zelf had afgeschrikt. Hij wilde haar troosten en weer knuffelen zodat ze beide kalm werden. Maar dat zou niet werken, niet meer. Hij had pijn haar zo te zien en slikte dan ook even. "I-ik laat je wel zodat je je kunt aankleden.." Fluisterde hij zachtjes en liep naar beneden. Zijn spieren waren weer ontspannen waardoor hij makkelijk zijn kleding weer kon aandoen. Kaitlynn vermoorde hem als ze dit te weten zou komen. De aanwezigheid van Janet was fijn zolang het had geduurd, haar zorg was ook fijn geweest. Hij zag wel hoe hij het weer alleen redde...
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 30, 2013 0:54:26 GMT
Janet Devlin Ze slikte moeizaam, keek op toen hij de kamer weer betrad. Maar dat duurde ook niet lang. Bang was ze niet van hem, dat dacht ze tenminste. Ze was bang voor gebeurtenissen die zich zouden kunnen herhalen, ze was bang geworden van Cynthia. Haar blik ging naar de aspirine. Haar blik bleef er even op gericht, hij zag precies wat er met haar aan de hand was. Terwijl ze alle redenen had om haar hand op haar voorhoofd te leggen. Al was dit de meest voorkomende, wat ze ook snapte. Ze was ook niet de beste in bepaalde gevoelens verschuilen, niet voor langdurige tijd in ieder geval. Haar blik ging naar haar kleding en het vest dat ze eerder aanhad. Ze was hem dankbaar, maar kon het er niet van afbrengen. "Thanks.." Fluisterde ze zachtjes. Hij verliet de kamer, wat ze uit haar ooghoeken zag en ze aan de traptreden hoorde. Ze telde zijn stappen, elke trede om kalm te worden. Toen ze zeker wist dat hij beneden was kroop ze uit bed en deed de deur voor de zekerheid dicht. Ze wist zich vliegensvlug weer aan te kleden en keek naar het vest dat voor haar lag. Het zat heerlijk, rook heerlijk naar hem. Ze leek wel gek dat ze daaraan dacht maar het was wel zo. Moeizaam slikte ze en deed het vest ook aan. Ze streek haren uit haar gezicht. Nu ze haar kleding weer aan had, en het te grote beschermende vest haar lichaam extra bedekte voelde ze zich weer wat veilig. Ze pakte de aspirine, nam het in met het water en sloot haar ogen voor een moment. Ze probeerde zich nog altijd te kalmeren, haar hart ging nog te keer en veel langer leek haar niet echt goed. Haar handen trilden nog, haar knieën knikten. Waarom was ze zo gevoelig? Het leek wel alsof ze ieder moment kon breken terwijl der eigenlijk niks gebeurd was en haar angsten enkel de overhand hadden genomen. Haar blik was op het glas gericht, het water wat er nog in zat trilde mee. Hoe zou ze straks doen? Wanneer ze weer samen dienst hadden, of elkaar tegen kwamen. Als ze straks naar beneden ging. Hoe zou ze moeten reageren? Alsof er niks gebeurd was? Dat zou haar nooit lukken. Maar wat zou ze dan moeten doen? Ze haalde gefrustreerd een hand door haar haren. Strippoker, het wordt leuk, doe nou mee. Natuurlijk, het was geweldig. Voor Cynthia. Ze keek naar de deur. Gale kon ze niet zomaar laten vallen, zo'n persoon was ze niet. Hard op haar lip bijtend liep ze naar de deur en opende hem langzaam. Ze deed het licht uit en zuchtte diep. Het kwam wel goed, ze keek wel hoe het afliep. Toch? Met moeizame, het leken voor haar eeuwig trage passen liep ze naar beneden.
|
|
|
Post by Sara Gather on Jul 30, 2013 8:07:16 GMT
Gale Hawthorne
Het was hem gelukt zich weer snel aan te kleden, boxershort, een joggingsbroek eroverheen en dan een shirt met lange mouwen. Zijn litteken waren wel lang genoeg zichtbaar geweest. Cynthia stond nog steeds naakt in de kamer en probeerde Gale weer wat te verleiden. "Cynthia stop." Sprak hij en gaf haar een duw tegen haar aan met zijn hand zodat ze naar achteren moest stappen. Hij was nog steeds bang voor wat er zou gebeuren en hoe Janet zou reageren nu. Hij wreef even over zijn bedekte arm, deed zijn kousen en schoenen vlug aan en deed ook een vest aan. Hij zou haar wel naar huis lopen, hij wilde het niet riskeren haar zelf naar huis te laten gaan. Hij keek naar Cynthia die hem probeerde te zoenen en zuchtte. "Kleed je aan Cynthia. Als jij het zo nodig hebt, dan zoek je een ander om bij te gaan wonen." Zei hij zacht en keek even op richting de trappen toen hij Janet naar beneden hoorde komen en stak zijn handen in de vest die hij aanhad. Hij zag haar liever met kleren aan, ook al wist hij dat hij dat andere kant ook niet wilde. Dat waren nu eenmaal de hormonen van een 18-jarige jongen. Hij keek rustig naar de laatste trede van de trap en haalde diep adem. Hij ging mee, althans als ze het niet erg vond..
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 30, 2013 10:46:45 GMT
Janet Devlin Ze trok wat aan de mouwen van het vest dat ze aan hand, trok ze over haar handen heen en speelde met een stukje draad. Nog altijd nerveus kwam ze beneden en liep de woonkamer met enige tegenzin in. Ze streek haar haren weer naar een kant en keek even naar Cynthia. Die leek werkelijk nergens moeite mee te hebben en ze vroeg zich aan de ene kant af hoe ze zich zo voor iemand kon gooien eigenlijk. En hoe ze het zelfvertrouwen ervoor had. Ze keek na enkele tellen weer weg naar Gale. "Uhm.. Thanks," mompelde ze zachtjes. Doelend op haar kleren, het vest en de aspirine. "I-I think it would be better for me to head home," murmelde ze verder en keek even naar de grond. Ze wist niet echt wat te doen en de situatie was voor haar nog erg ongemakkelijk.
|
|
|
Post by Sara Gather on Jul 30, 2013 10:56:40 GMT
Gale Hawtorne
Hij keek naar Janet die nog steeds zo onzeker overkwam. Hij zuchtte zachtjes. Hij begreep haar absoluut wel. Hij had er ergens spijt van dat ze hem naakt had gezien. Dat hij haar naakt had gezien en dat dit gebeurd was. Hij keek haar rustig aan en gaf een knikje. "You're welcome Janet." Zei hij zacht tegen haar. "Ik breng je wel naar huis Janet, ik laat je op dit uur niet alleen over de straten gaan als je dat niet erg vind." Zei hij rustig tegen haar en keek haar rustig aan. "Ik wil niet dat je nog wat overkomt." Zei hij zacht en keek gewoon naar haar gezicht. Hij wilde echt niet dat haar wat overkwam, alles in hem zei hem om har te beschermend, en dat ging hij ook doen. Ook al zou Kaitlynn hem aanvallen om niet in haar buurt te komen. Hij wilde bij haar zijn. Hij had haar lichaam gewoon gevoeld, enkel gevoeld, en dat had hij fijn gevonden, er waren onbeschrijfbare gevoelens door hem heen gegaan.. Hij haalde doep adem en keek weer naar haar.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 30, 2013 11:11:22 GMT
Janet Devlin Ze keek even op naar hem. Het was wel veiliger, dat wist ze ook wel. Maar het zou nog steeds ongemakkelijk zijn, dat verwachtte ze in ieder geval. Maar ze knikte kalm, ergens had ze hem liever aan haar zijde dan helemaal niemand op dit tijdstip. De sfeer voelde hier te slecht aan, meer en deels omdat Cynthia er nog altijd stond en dat zat haar dwars. Maar dat liet ze niet merken, dat hoefde ze niet te laten merken. Cynthia zou haar alleen maar uitlachen en op het moment kreeg ze ook al wat woorden naar haar hoofd geslingerd door haar. Bijtend op haar lip keek ze weer even naar Gale. Ze had geen tas bij zich, had alle kleren weer en zelfs extra.
|
|
|
Post by Sara Gather on Jul 30, 2013 11:29:34 GMT
Gale Hawthorne
Hij keek naar haar en zuchtte eventjes. "Kom op, dan gaan we." Zei hij zacht toen ze ja had geknikt en bleef nu van haar af. Normaal gezien had hij wel een arm om haar heen geslagen, al durfde hij dat niet nu. Hij opende de deur voor haar en zorgde dat ze naar buiten kon nu. Cynthia had toch alles weer open gedaan nu. Hij wachtte rustig tot ze buiten was en sloot de deur dan rustig achter hen zodat ze op straat stonden. Hij had zijn sleutel bij dus kon altijd naar binnen. Hij keek haar aan en glimlachte voorzichtig. "Het spijt me echt Janet.." Herhaalde hij nog eventjes.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 30, 2013 11:42:19 GMT
Janet Devlin Ze haalde haar schouders op bij zijn verontschuldigingen en liep rustig aan. "Het is jou schuld niet," mompelde ze en haalde eens diep adem. De vroege ochtendlucht deed haar goed. Ze voelde zich fijner en minder geisoleerd. Haar blik was op de grond gericht, ze keek naar wat voor haar was en trilde nog altijd. Het was morgen maandag, of het was eigenlijk al even maandag. Ze gaapte zacht, hield haar hand voor haar mond en keek heel even naar Gale. "Het is jou schuld echt niet Gale... Ik uhm.." Ze zocht de juiste Nederlandse woorden maar het lukte haar niet echt. "I'm just wondering why Cynthia suddenly became so.. Bitchy.. I guess," klonk ze zachtjes en keek weer voor zich.
|
|
|
Post by Sara Gather on Jul 30, 2013 11:48:02 GMT
Gale Hawthorne
Hij keek haar aan en stak zijn handen weer in zijn vest ook al wilde hij graag een arm om haar heen slaan. Hij zuchtte zachtjes en keek haar weer aan, of in ieder geval keek hij naar haar gezicht. Er stond zelf pijn en verdriet in zijn ogen omdat hij nog steeds werkelijk angstig was dat ze hem zou ontwijken door dit. "Ik weet het niet Janet.. Jaloezie?" Zei hij zachtjes. Hij wist het gewoon niet. Cynthia wist dat hij sinds kort Janet echt mocht. Jammer dat hij het niet durfde te zeggen en dat hij haar er niet mee lastig wilde vallen, nu zeker niet na wat er was gebeurd. De kans dat ze hetzelfde had was toch al 1% dus liet hij het maar voor wat het was.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 30, 2013 11:55:45 GMT
Janet Devlin Ze liep er maar onschuldig en in haar schulp getrokken bij. Het vest was groot en beschermde haar van al het gevaar van buiten, bood heerlijke warmte en gaf een heerlijke geur af. Ze kon het keer op keer blijven zeggen maar elke keer dat ze inademde en de geur haar weer binnendrong dacht ze eraan. Het kalmeerde haar enigszins, waardoor ze minder trilde. "Jaloezie?" Ze trok haar wenkbrauwen in een lichte frons, dat leek haar onwaarschijnlijk. "Ze heeft niks om jaloers op te zijn," murmelde ze en keek weer naar de grond. Haar huis was niet ver meer vandaan, wat haar opluchtte. Hoewel de sfeer in haar ogen wat beter was geworden was er niks boven veilig achter de muren van je eigen huis zitten. Met de grote hond bij haar en de kitten die waarschijnlijk weer op haar hoofd zou kruipen.
|
|