|
Post by Sara Gather on May 20, 2014 18:38:47 GMT
Gale Hawthorne
Hij keek weer vanuit zijn ooghoeken naar haar en zuchtte zacht. Hij voelde ergens nog steeds wat spanning door de kleine ruzie deze middag, en het gaf hem een slecht gevoel. "Wat Tyson zei is trouwens niet waar." Zei hij nu ook zachtjes om de stilte wat te verbreken, want het maakte hem onrustig en ongemakkelijk. Alsof het zijn fout weer was dat hij Tyson niet kon ompraten om Kate te helpen. Hij keek een beetje op en zag dat het niet zo ver meer was. Hij zou wel zien of ze nog even zou blijven of hem gewoon afzette en weer vertrok. Natuurlijk hoopte hij dat ze bleef, maar hij wist niet echt wat te denken momenteel. Hij was ergens ook nog best gekwetst door wat ze had gezegd aan het podium. Hij had het geprobeerd om hem te doen stoppen, maar hij kon het niet en dat had hij ook gezegd, als ze van de eerste keer nou eens zouden luisteren..
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on May 20, 2014 19:06:22 GMT
Janet Devlin Ze streek wat haren uit haar gezicht met haar vrije arm en nam zijn sleutel beet van de bos die uit haar sleutels bestond, hij had haar huissleutel en zij de zijne voor noodgevallen. Zoals dit. Ze fronste licht, niet omdat hij zwaar was, daar kon ze makkelijk mee om gaan, maar om wat er allemaal in haar gedachten rondspookte. Ze opende zijn deur vluchtig en begeleidde hem voorzichtig naar binnen, sloot de deur met haar voet en bracht hem naar de bank. "Ik weet dat het niet waar is, het boeit me ook niet. Het doet me niks."
|
|
|
Post by Sara Gather on May 20, 2014 19:17:26 GMT
Gale Hawthorne
Hij keek naar haar en zag hoe ze de deur opende met haar sleutel en liep rustig met haar naar binnen. Toen hij eenmaal bij de bank was liet hij zich er rustig op zakken en sloot zijn ogen voor een moment. Hij keek weer naar Janet toen ze die woorden sprak en gaf een licht knikje. "Dan is het goed." Murmelde hij zacht tegen haar en glimlachte weer even voorzichtig. Ze leek na te denken, en dat vond hij niet leuk. Wie weet wat er allemaal door haar gedachten heen ging nu. Hij reikte met zijn hand onder de bank voor het ehbo doosje er uit te halen en bekeek wat er allemaal in zat. Hij verzorgde voorzichtig zijn eigen wonden een beetje en voor de rest kon hij weinig doen. Hij zou flink wat blauwe plekken krijgen, maar daar kon hij nog mee leven. Hij keek weer op naar Janet en nam nu haar hand zacht in de zijne. "Waar denk je aan?" Vroeg hij wat voorzichtig aan haar.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on May 20, 2014 19:33:21 GMT
Janet Devlin Ze wilde hem wel helpen, maar hij leek het zelf allemaal te kunnen. Het verbaasde haar ook niet echt met alles wat hij had meegemaakt. Haar blik ging naar zijn hand toe die de hare vasthield en uit automatisme vlocht ze haar vingers om de zijne, ze ging voorzichtig op de bank zitten en haalde haar schouders op. "Just like.. Gewoon.. De ruzie," fluisterde ze zachtjes, haar blik hun handen niet verlatend, ze wilde niet naar hem kijken uit enige angst voor wat ze in zijn blik zou aantreffen. Een zacht zuchtje verliet haar lippen. "I'm just really sorry for everything I have said."
|
|
|
Post by Sara Gather on May 20, 2014 19:43:45 GMT
Gale Hawthorne
Hij glimlachte weer even toen ze haar vingers om de zijne vlocht en ging wat comfortabeler op de bank zitten zodat zijn lichaam wat naar haar was gedraaid. Ze dacht dus na over de ruzie, nou dat had hij zelf ook wel kunnen bedenken. Hij schudde zijn hoofd lichtjes en bracht haar hand zacht naar zijn lippen om er een kusje op te drukken. "Don't be. I get your point about Kate, and I'm the one that should apologise towards you and her. I shouln't have said that things. But I wasn't joking about my brother that I can't keep him away for her. With a bit of luck he stays in prison again for what happend, but he will come back and there's nothing I can do about it." Zei hij zacht tegen haar en legde zijn andere hand nu ook op die dat hij vast had van haar. Hij legde zijn hoofd zacht op haar schouder en sloot zijn ogen even met een zuchtje. "I'm sorry.."
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on May 21, 2014 14:57:10 GMT
Janet Devlin Ze keek naar hem, glimlachte kleintjes. Hij dacht er dus anders over, fijn, ongeveer dan. Ze voelde zich alsnog schuldig, als dit niet was gebeurd wat hij er nu niet zo bij. Ze knikte kleintjes. "I realised that now, I'm really sorry it happened," fluisterde ze zachtjes en streek met haar vrije hand zachtjes over zijn wang heen toen hij met zijn hoofd op haar schouder kwam te liggen. Ze sloot haar ogen en ademde eens diep in. "So.. Everything is okay now?"
|
|
|
Post by Sara Gather on May 21, 2014 21:12:42 GMT
Gale Hawthorne
Hij keek naar haar en schudde zijn hoofd licht. "It doesn't matter anymore." Zei hij zacht tegen haar en sloot zijn ogen weer vredig. De aanraking over zijn wang deed wel wat pijn eigenlijk, hij had namelijk van twee kanten klappen op gevangen, en daarbij begonnen de blauwe plekken zich al te vormen. "I guess so." Fluisterde hij en keek even op naar Janet. "Are you staying?" Vroeg hij nu ook zacht, met andere woorden of ze hier zou blijven slapen of niet. "Or do you want to go to your own home?" Hij dwong har niet, dat zou hij ook nooit doen met haar, alles was nog steeds haar vrije keuze.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on May 22, 2014 14:26:01 GMT
Janet Devlin Ze liet zijn wang maar weer gaan, om hem meer pijn te doen wilde ze ook weer niet. Haar blik ging even naar hem toe. "If I'm allowed to I'd like to stay, I hate sleeping alone," klonk ze zachtjes en glimlachte kleintjes. Enigszins voelde ze zich al meer op haar gemak, maar het zou nog eventjes duren voordat het weer helemaal hersteld was. Voor nu was alles nog vrij ongemakkelijk omdat ze het net goed hadden gemaakt en ze niet echt wist wat voor houding aan te nemen.
|
|
|
Post by Sara Gather on May 22, 2014 15:14:18 GMT
Gale Hawthorne
Hij hield zijn ogen nog steeds gesloten en speelde wat met haar vingers van de hand die hij nog steeds vast had. "Of course you are." Murmelde hij tegen haar schouder aan en glimlachte eventjes waarbij hij naar haar gezicht keek. "Komt goed uit, want ik slaap ook niet graag alleen." Vervolgde hij en sloot zijn ogen dan weer. Hij voelde zich ook nog best ongemakkelijk over de hele situatie, maar ze moest het maar even aan de kant schuiven, het was niet zo'n grote ramp, ze hadden vaker ruzie gehad. Hij opende zijn ogen weer een beetje en draaide de onderkant van zijn pols wat om zodat hij de littekens op zijn arm kon bekijken. Hij wist nog goed genoeg hoe vaak hij had geprobeerde zijn slagader open te snijden, maar er was altijd iemand die hem snel naar het ziekenhuis had gebracht. Hij was er al lang niet meer geweest als het aan hem had gelegen. Hij liet de hand van Janet even los en streek met zijn vingers over de oude littekens. De vroegste van de sneden was eigenlijk de avond gebeurd, net voor hij Janet had ontmoet. De ironie..
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on May 22, 2014 15:58:26 GMT
Janet Devlin Ze keek naar hem toen hij haar hand los liet, haar blik dwaalde af waarnaar de zijne gericht was, ze fronste lichtjes. Het deed haar nooit plezier om zijn littekens te zien, ze was er nooit echt blij mee geweest. Ze vond het niet erg, maar om die littekens te zien was nooit leuk. Het feit dat als ze wellicht wat erg verkeerd deed en het hem zo kon tekenen deed haar al alleen pijn bij de gedachte eraan. Ze was kwaad op elk persoon die hem pijn had gedaan, haarzelf en Kate erbij rekenend. Een zacht zuchtje verliet haar lippen terwijl ze zachtjes met haar vingertoppen over zijn littekens streek, ze glimlachte klein en nam zijn hand weer vast, vlocht haar vingers om de zijne. Het was niet erg dat hij littekens had, ze vond het nooit eng of iets dergelijks. Maar het teken dat de littekens ook aan de buitenkant zaten van alles wat hij had meegemaakt was gewoon een triest iets. Enigszins twijfelend duwde ze een zacht kusje op zijn lippen, ze wilde hem geen pijn doen dus wist ze niet zeker of het slim was. Maar ze kon het niet laten.
|
|
|
Post by Sara Gather on May 22, 2014 17:04:21 GMT
Gale Hawthorne
Hij hield zijn ogen op de littekens aan zijn pols en slikte even toen hij terugdacht aan de tijden dat hij het echt niet meer zag zitten, maar iedereen hem tegen hield om dan weer met hetzelfde probleem te zitten. Ze hadden nooit echt omgekeken tot hij bezig was met zelfmoord te plegen, en toen hij door die staat heen was, was hij weer minder belangrijk en viel hij terug wat zo verder en verder ging. Hij keek naar de vingers van Janet toen die ook over zijn littekens gingen en glimlachte toch ook weer kleintjes. Hij voelde haar hand weer in de zijne en hoe ze weer haar vingers tussen de zijne vlocht. Hij slaakte een zucht en keek weer op naar haar. Hij was blij dat ze nooit erg op zijn littekens had gereageerd, het had enkel zijn lichaam verpest vond hij zelf. Het liefst had hij ook gewoon een gladde huid zonder de littekens die nooit meer zouden verdwijnen. Hij werd uit zijn gedachten gehaald toen hij de lippen van Janet op de zijne voelde en keek verbaasd op maar glimlachte dan toch even. Het deed pijn, maar niet veel. Hij drukte zijn lippen zacht terug op de hare en legde zijn vrije arm nu voorzichtig wat om haar heen, zijn pijn een beetje vergetend.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on May 22, 2014 17:59:31 GMT
Janet Devlin Ze kon het niet helpen, de glimlach die op haar lippen kwam te staan was groot. Over de hele dag had ze het stiekem toch een beetje gemist om zijn lippen op te hare te voelen. Het was een fijn iets en ze genoot er altijd erg van. Al was ze erg voorzichtig nu, ze wilde de hem echt geen pijn doen en hoewel hij zijn lippen toch op de hare had wist ze niet echt zeker of ze hem pijn deed of niet. Echter was de glimlach op haar lippen niet weg te slaan, waar ze haar handen moest laten wist ze ook niet. Het leek alsof alles wat ze aanraakte pijn deed en ze wilde hem niet belasten. Dus liet ze haar handen op haar schoot liggen, een hand had de vingers nog om de zijne gevlochten wat toch al fijn was.
|
|
|
Post by Sara Gather on May 22, 2014 19:05:15 GMT
Gale Hawthorne
Hij merkte dat ze wel heel voorzichtig was wat eigenlijk best fijn was voor hem. Hij wist zeker dat ze hem geen verdere pijn wilde bezorgen, en dat betekende altijd al heel veel voor hem. Hij hield zijn lippen zacht op de hare en gleed met zijn tong zacht over haar onderlip, wachtend op een acceptatie of dergelijke. Als ze haar lippen op elkaar hield was even goed voor hem. Hij nam voorzichtig haar hand vast en legde die aan zijn rug. "Ik kan best wel wat hebben hoor." Fluisterde hij tegen haar lippen aan met een kleine glimlach.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on May 23, 2014 14:53:02 GMT
Janet Devlin Ze glimlachte bij zijn woorden, streek met haar hand zachtjes over zijn rug. "Ik wil je gewoon geen pijn doen," fluisterde ze zachtjes tegen zijn lippen waarna ze op het aanbod in ging van zijn tong die over haar lip was gegleden. Een glimlach stond nog altijd op haar lippen, ze kon het niet laten. Ze kon het nooit laten wanneer ze bij hem was, er was altijd wel iets van een glimlach te zien. Of het nou op haar lippen te zien was of in haar ogen.
|
|
|
Post by Sara Gather on May 23, 2014 17:54:23 GMT
Gale Hawthorne
Hij hoorde en voelde de woorden die ze fluisterde en glimlachte weer eventjes. "Zoveel pijn doet het niet meer nu ik jou weer heb." Glimlachte hij en voelde hoe ze haar mond wat opende. Hij drukte zijn tong zacht tussen haar lippen door en begon er rustig een tongzoen van te maken. Hij trok haar zacht bij hem op schoot en sloeg zijn vrije arm rustig om haar heen. De pijn kon hem nu even niet schelen. Hij ging onbeschaamd verder met de zoen en begon haar uiteindelijk een beetje neer te leggen op de bank voor hij even haar lippen los liet om adem te halen. Hij keek naar haar en slikte even terwijl hij zijn adem herpakte. "It's getting late, and we have to eat something." Klonk hij zacht en glimlachte even. "Al zou ik hier Graag verder mee gaan, maar ik heb honger." Grijnsde hij.
|
|