|
Post by Mary-Anne Rogers on May 18, 2014 9:02:24 GMT
Janet Devlin Ze keek wat geschrokken op toen ze zijn stem hoorde en de vingers zacht over haar wang streken, op zijn vraag keek ze op haar beurt weer weg, glimlachte klein en schudde haar hoofd. Ze wilde geen ruzie met hem, maar ze was wel gekwetst door hoe hij tegen Kaitlynn sprak. Het was logisch dat ze elkaar niet mochten maar ze snapte haar vriendin ergens wel. Met een zscht zuchtje trok ze haar benen op zodat ze in kleermakerszit kon gaan zitten. Haar blik dreef weer naar hem toe. "How on earth could I be ready for it at this very moment? Maybe you should just like play with your band."
|
|
|
Post by Sara Gather on May 18, 2014 9:19:16 GMT
Gale hawthorne
Hij liet zijn hand weer rustig afzakken en wachtte rustig op haar antwoord. Ze snapte wel dat ze voor haar vriendin opkwam, maar wat kon hij er in godsnaam aan doen dat Tyson haar lastig viel? Hij had niets op zijn grote broer te zeggen, hoe graag hij dat ook zou willen. Hij zonk een beetje in gedachten weg toen ze weer begon te praten en hij zijn blik weer oprichtte. Hij glimlachte flauwtjes en schudde zijn hoofd wat. "Just think that you're in the shower." Lachte hij daar zacht op enkel en keek weer de zaal rond en naar zijn broer en Cynthia. "I can't push you for it tho. It's still your choise if you join or just stand aside." Sprak hij nu ook rustig en liet zijn blik weer naar haar afglijden met een kleine glimlach. "The first song is Complexes by tonight Alive anyway. I thought it would fit pretty well for me and my brother." Hij haalde zijn schouders op en slaakte een zucht.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on May 18, 2014 9:37:53 GMT
Janet Devlin "Quite does, doesn't it?" Klonk ze zachtjes lachend op zijn woorden iver het nummer. "But like, I do want to play with you. I'm just really hurt, Gale." Haar blik ging naar hem toe voordat ze weer zachtjes verder sprak. "I am sure you like are hurt too. I'm sorry this happened but I really really really think you crossed the line. I know how Kaitlynn is and can be, trust me, I know her better than herself. But seeing you rage against her.." Ze schudde haar hoofd en sprong van het podium af. "I can't do it right now. I'm like, I am way too emotional and it would only collapse with you right now. Go sing and have fun and all that. And really, maybe it's an idea to make things up with Tyson. Atleast trý to keep him away from Kate. You are the only one who can stop him," haar woorden hadden zacht maar verstaandbaar geklonken, ze glimlachte kleintjes en keek naar de andere bandleden die toch wel geïnteresseerd leken in hun gesprek. Ze glimlachte wat, knikte even naar hun en wenste ze succes waarna ze tussen de mensen doorglipte om naar Kaitlynn te gaan die naar Janet's zin, te dicht bij Tyson en Cynthia stond.
|
|
|
Post by Sara Gather on May 18, 2014 10:19:30 GMT
Gale Hawthorne
Hij keek naar haar toen ze weer begon te praten en zuchtte. Dat wilde hij niet horen.. Hij was over de lijn gegaan? Hij had aardig gedaan voor Kate voor zover hij kon, hij was rustiger gebleven dan dat zij had gedaan, hij had het nog willen goed praten. Hij keek naar haar toen ze van het podium sprong en voelde een heel ongemakkelijk gevoel opborrelen in zijn borst. Hij glimlachte niet, ook al deed zij dat wel, en eerlijk deed hem dat ook pijn. Ze deed er over alsof het allemaal zo makkelijk was, dat het niets was en zo kon opgelost worden. Als het zo makkelijk zou zijn geweest had hij het al lang opgelost. Waarom snapte ze niet dat hij niets te zeggen had over zijn broer? Kate had gewoon naar de politie moeten gaan en hem moeten aangeven, was dat zo moeilijk? Hij snoof en greep de rand van het podium stevig vast met zijn handen om zich nu weer rustig te kunnen houden. Hij liet al snel met een hand het podium los en zette zijn elleboog op zijn knie en legde zijn hoofd dan in zijn hand. Calm down Gale, it's just a little problem, you had lots of them with her. It'll be over soon. Hij slaakte een zucht en kroop overeind op het podium. De jongens vroegen hem meteen wat dingen maar hij wuifde het weg. Hij had geen zin in dit gesprek, en eigenlijk ook al niet meer om te gaan zingen. Hij wreef door zijn haar en keek even om om naar het publiek te kijken. Hij zag Janet bij Kaitlynn staan, maar ze stonden ook te dicht bij Cynthia en Tyson naar zijn zin. Hij wees even twee mannen aan en gebaarde met zijn handen dat ze Cynthia en Tyson wat verder moesten scheiden van Kaitlynn en Janet. Hij wilde niet dat er wat zou gebeuren, hij zou het zichzelf nooit vergeten. Hij draaide zich dan weer om naar zijn bandleden en besprak de laatste paar dingen voor de start. Hij ging rustig aan de micro staan en haalde even diep adem. "Goede avond, good evening. It has been a while since I stood here. But I was kind of sick a month ago and needed to stay home. And a week ago I was with my girlfriend in Ireland." Begon hij uit te leggen waarom het allemaal zo lang had geduurd. "Anyways I'm back, and i'm glad you did came back too." Sprak hij met een kant van zijn mond die hij lichtjes optrok, maar glimlachen wilde hij niet eens meer. De muziek begon te spelen en hij sloot zijn ogen vrij kort al opende hij die snel weer om naar Tyson te kijken en met het lied zijn hart uit te storten, ook al klonk het vrij gebroken door de pijn die Janet hem net nog had aangedaan.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on May 18, 2014 10:37:14 GMT
Janet Devlin Ze ademde diep in, leunde tegen de muur aan en trok haar shirt goed. Haar blik gleed vanuit haar ooghoeken naar Cynthia en Tyson die haar maar al te vuil aankeken, ze vroeg zich af of ze misschien ervan wisten. Maar het was daarnaast wel vrij duidelijk dat er iets aan de hand was. Haar blik ging terug naar Kaitlynn die haar wat op haar gemak wilde stellen, maar toen Gale eenmaal begon met zingen was dat niet meer mogelijk. Janet sloot haar ogen voor een moment waarna ze haar blik naar de grond liet afdwalen, het voelde rot om ruzie met hem te hebben. Maar zijn opmerkingen vond ze niet kunnen. Kate kon niet zomaar naar de politie, daarvoor was haar vriendin te vaak aangehouden. Ze zouden haar niet geloven en daarnaast zouden ze voor alles een aparte aangifte moeten doen wilde ze ook maar iets bereiken, zelfs dan zou de politie vrij weinig doen.
|
|
|
Post by Sara Gather on May 18, 2014 16:38:11 GMT
Gale Hawthorne
"...
Why can’t you be more like me? You know I’d do anything to see you smile Why can’t you be more like me? I know that I’m gone, but only for a while Oh, is it something different to what I thought it was? Oh, are you someone different to the one I thought I loved? Oh, you always seem to let me down.
Now, you’re saying you’re doing everything you can Guess it wasn’t enough, it never made you a man Now, you say you’re leaving everything in my hands Give it a chance, we’ll never know if you can Turn around, tell me what you see Do you remember me? And what we used to be? It turns out your word is broken now Cause you always seem to let me down."
Hij had het echt op zijn broer gemunt, ook al paste het ook wel wat bij hem en Cynthia door hun relatie. Hij had nog steeds het gebroken in zijn stem, maar hij zou zich er over heen zetten en zo meteen tijdens de pauze met Tyson praten, en met Cynthia dan ook waarschijnlijk. Hij zou wel zien waar het op uit zou draaien, al wist hij dat hij er niet met kleerscheuren zou afkomen. Maar hij wilde geen ruzie met Janet hebben, anders zonk hij weer te diep in zichzelf en dan was het wel gedaan met hem, dan hoefde hij niemands vertrouwen nog te hebben. "I wasn’t strong enough And you didn’t give enough Well, I needed you I needed you
No, I wasn’t strong enough And you didn’t give enough Well, I needed you I needed you, you, you
Cause I wasn’t strong enough And you didn’t give enough Well, I needed you I needed you
Cause I wasn’t strong enough And you didn’t give enough Well, I needed you I needed you"
Hij eindigde het lied en keek weer naar Tyson die duidelijk wist dat het op hem gericht was, en terecht. Hij haalde wat haperend adem en zette de microfoon weer op de standaard. Hij wees even de mannen aan die bij Tyson en Cynthia stonden en duidde aan hen naar van voor te brengen. Hij kondigde even een vriend van hem aan die het zingen even zou overnemen, dan kon hij Tyson en Cynthia spreken naast het podium. Hij sprong rustig van het podium af, en wachtte tot ze uiteindelijk bij hem kwamen.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on May 18, 2014 17:00:47 GMT
Janet Devlin Haar blik ging van Gale naar Tyson en ze haalde haar wenkbrauwen verbaasd op. Cynthia leek haar nog een vuile blik te geven maar ze wuifde het weg en keek naar Kaitlynn die het ook maar frapant was. Veel deden ze er niet aan, veel konden ze niet doen en veel wilde ze niet doen. Vooral Kaitlynn niet, de mannen bij haar waren groot en ze leken erg sterk in Janet's optiek, enigszins baarde het haar zorgen. Als er een opschudding zou komen zouden er goede klappen vallen.
|
|
|
Post by Sara Gather on May 18, 2014 17:13:14 GMT
Gale Hawthorne
Toen ze uiteindelijk tot bij hem waren kruiste hij zijn armen over zijn borst en groette beide enkel rustig, sloeg Cynthia ook meteen wat van hem af toen ze weer dichterbij probeerde te kruipen zoals vroeger. Hij richtte zich nu vooral op Tyson, sprak hem aan over wathij met Kaitlynn deed en waarom hij het deed. Het duurde niet lang voor Gale vroeg of hij er mee wilde stoppen en Tyson al wat temperament kreeg weer. Gale hield voet bij stuk en wees even richting Kaitlynn en Janet, zei dat Kaitlynn boos was op hem zonder dat hij wat had gedaan, voor een keer dat hij niets had gedaan. Tyson siste hem enkel toe dat hij zich er buiten moest houden, maar dat deed hij niet. Hij kreeg een volle vuist in zijn gezicht waardoor hij even opzij dook door de impact en voelde enkele tellen daarna de pijn pas. Hij reageerde er niet verder op en begon weer over het stoppen met Kaitlynn lastig te vallen, Cynthia zat er enkel vrolijk en nonchalant op te kijken naar wat er nu gebeurde. Hij kreeg nog een mep in zijn gezicht, op dezelfde kant als net wat het nog meer pijn liet doen. Hij spuugde wat bloed op de grond uit, maar hij zou niet verliezen, hij wilde Janet niet verliezen door zijn broer.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on May 20, 2014 15:44:57 GMT
Janet Devlin Ze hoorde wat rumoer maar kon het niet plaatsen, daarnaast was te klein om te zien of er wat aan de hand was. Kaitlynn keek haar wat verbaasd aan, waardoor ze hetzelfde terugkeek en licht fronste. Gale was ook niet in zicht en ze hoorde enkele mensen geschokt reageren. Zonder er ook maar bij stil te staan ging ze door het publiek heen, ze schoot tussen de mensen door. Puur omdat ze zeker wilde zijn dat hij ongedeerd was. Kaitlynn kwam met moeite achter haar aan, ze moest de mannen van zich afhouden en wist dat maar al te goed te doen, de roodharige had ervaring. Janet echter was nog altijd sneller, logisch, ze had geen blok aan het been. Ze glipte langs het podium langs en keek even geschrokken naar wat er speelde.
|
|
|
Post by Sara Gather on May 20, 2014 16:11:10 GMT
Gale Hawthorne
Hij stopte nog steeds niet, hij zou blijven staan tot Tyson stopte. Vroeg of laat zou hij wek breken hoopte hij. Hij kreunde zachtjes toen hij een vuist in zijn maag kreeg, maar deed niets terug, hij wilde niet zo zwak zijn. "Stop gewon Tyson." Kreeg hij nog tussen zijn lippen door voor hij weer een mep kreeg en toch op zijn knieën viel uiteindelijk. "Je hebt mij niets te zeggen Gale, je weet het, en waarom probeer je het dan?" Gromde Tyson hem nu ook toe. Hij vroeg zich echt af waar zijn zorgzame grote broer naartoe was gegaan. Tyson was altijd de vriendelijkste van de hoop geweest, tot hij was gaan wonen bij hun oom, toen was alles fout gelopen. Hij zag vanuit zijn ooghoeken Janet staan en slikte even. Tyson merkte zijn reactie op haar en grijnsde. "Dus dat is die Janet van jou? Ik had toch echt verwacht dat je met een wat gevormder meisje zou samen gaan." Sprak Tyson lachend en liep naar haar toe. "Blijf van haar af!" Gale kroop overeind en zocht even steun bij het podium om recht te blijven staan. Tyson luisterde niet waardoor Gale nu wat op hem afstrompelde en zijn hand op zijn schouder legde. "Laat haar, zij heeft hier niets mee te maken." Sprak Gale in een poging hem te doen stoppen, al draaide Tyson zich om om weer een vuist tegen zijn kaak te planten en Gale wel moest los laten. Tyson ging nu ook gewoon voor Janet staan en bekeek haar. "Jij verdiend mijn broer niet eens, al had je gehoopt ergens wat mee te bereiken, hij houdt toch niet van je." Grijnsde Tyson. Gale kon er niet meer op reageren dus deden de mannen hun werk weer en sleurden Tyson en Cynthia weer weg. "We krijgen je wel!" Gilde Cynthia nog. Gale hoestte nog wat bloed op en kroop toch weer langzaam overeind, dit was geen goede reputatie..
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on May 20, 2014 17:18:13 GMT
Janet Devlin Ze had naar hem op gekeken, enigszins bang totdat de adrenaline in haar aderen stroomde, ze glimlachte klein. "Is goed, Tyson, wat jij wilt," klonk ze en schudde haar hoofd. Haar blik ging naar Kaitlynn die nog wat leek te roepen. "Waag het om achter hun aan te gaan en je bent van mij, klere hoer!" Had er luid geklonken, Janet haalde haar wenkbrauwen naar Kaitlynn op. "Wat, het is waar." Klonk ze enkel waarna Janet naar Gale rende en hem omhoog hielp. Ze floot op haar vingers naar de gitarist die het dichtsbij stond. "Blíjf spelen, geen aandacht hier naartoe," klonk Janet luid zodat hij het kon verstaan waarna ze Gale stevig vast hield, maar probeerde hem geen pijn te doen. Ze fronste lichtjes. "Ziekenhuis?"
|
|
|
Post by Sara Gather on May 20, 2014 17:27:32 GMT
Gale Hawthorne
Hij spuugde het bloed in zijn mond weer uit en had nog de woorden van Tyson gehoord, en wat Kaitlynn nog had geroepen naar Cynthia. Hij veegde met zijn arm over zijn mond en kreunde zachtjes toen Janet hem verder omhoog hielp. Het waren geen zachte klappen geweest, maar hij had erger meegemaakt. Hij hoorde de vraag, althans hij nam aan dat het een vraag was, van Janet en schudde zijn hoofd er lichtjes op. "Ik verzorg mezelf thuis wel." Klonk hij zacht tegen haar en glimlachte flauwtjes en legde even een arm om zijn buik waar Tyson hem flink wat stompen in had gegeven. "Ik moet gewoon thuis geraken, ik hoef niet weer in het ziekenhuis te liggen hiervoor." Murmelde hij er nog achter en keek rustig naar haar terwijl hij zijn rug nu wat probeerde te rechten zodat hij zichzelf wel weer kon dragen. Hij zou haar straks wel zeggen wat hij nu bedoelde met dat er niet viel te praten met Tyson, het was niet mogelijk gewoon om er normaal mee te kunnen praten zonder dat deze dingen gebeurde.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on May 20, 2014 17:56:40 GMT
Janet Devlin Ze glimlachte kleintjes. "Ik breng je wel naar huis," klonk ze zachtjes, de plek waar de band optrad was niet ver van zijn huis en ze wist wel een kleinere route, maar de vraag was of hij wel kon en wilde lopen, daarom stelde ze die vraag ook maar en streek zachtjes over zijn rug heen om hem toch ergens op zijn gemak te laten voelen. Haar blik ging naar Kaitlynn die door de mannen weer naar achteren werd gestuurd, maar ze wuifde het weg en liep zelfstandig naar buiten. Janet snapte het niet echt, Tyson en Cynthia konden nog buiten staan, maar haar vriendin was nooit echt geïnteresseerd in dat soort dingen en als er wat zou gebeuren zou ze vast op de vuist gaan, daarom ging haar blik weer terug naar Gale. Hij had nu haar aandacht het meest nodig, of in ieder geval van iemand zodat hij snel thuis kon komen.
|
|
|
Post by Sara Gather on May 20, 2014 18:04:52 GMT
Gale Hawthorne
Hij knikte lichtjes op haar woorden en begon langzaam te lopen, het deed pijn, maar hij zou wel thuis raken. Hij zocht met zijn arm toch wel een beetje steun op Janet, al hield hij dat beperkt. Hij wilde niet tot last zijn. Het was zelf niet eens de bedoeling geweest dat de mannen Kaitlynn ook weg zouden jagen eigenlijk, maar dat probeerde hij een andere keer wel goed te praten. De politie zou wel snel genoeg komen om Tyson weer op te pakken wegens slagen en verwondingen, er waren genoeg getuigen bij geweest. Hij haalde zo af en toe diep adem en keek even vanuit zijn ooghoek naar Janet. "Sorry." Murmelde hij nu ook. "Ik wil je niet tot last zijn." Sprak hij, doelend dat ze hem moest helpen om thuis te kunnen raken.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on May 20, 2014 18:28:33 GMT
Janet Devlin "Je bent me nooit tot last, Gale," klonk ze zachtjes, maar hield voor de rest haar lippen strak op elkaar. Ze wilde hem helpen en deed dat ook maar al te graag, maar ze wist niet goed wat ze ervan moest denken. Ze had ruzie met hem gehad en nu hielp ze hem weer naar huis, nu was ze niet iemand die lang boos bleef, vooral niet op Gale, maar ze had in haar gedachten al weer over alles te malen. Waarom hij nou weer aangevallen was, bijvoorbeeld, en of het haar schuld was. Ze rekende erop dat het wel haar schuld was, dat wist ze haast zeker, maar het schuldgevoel probeerde ze voor nu te onderdrukken.
|
|