|
Halo
Apr 27, 2014 19:50:38 GMT
Post by Sara Gather on Apr 27, 2014 19:50:38 GMT
Declan McCoy
Hij grijnsde om haar woorden. "Dit is mijn spel, ik bepaal de regels, mezelf niet meer laten tonen staat in de regels. En ikverbreek mijn eigen regels niet." Klonk hij daar rustig op en sloeg haar kastdeuren nu weer dicht. Hij ging vrolijk verder in haar kamer tot hij wat interessants zou vinden, en anders zou hij haar broertje wel weer stalken. "Misschien was dat een dubbelganger?" Klonk hij daar op en keek haar aan. "Daarbij, ik ben al 30 jaar dood. Gestorven in een brand en mijn lichaam was nooit terug gevonden, mee verschroeid tot as samen met de andere." Sprak hij rustig. Hij lachte zachtjes. "Geen andere mensen spraken als iemand tegen andere inbotsen. En ik was ook niet verbaast omdat de meesten daar altijd aan denken, en dan blijkt het nooit zo te zijn. En net op het laatste moment beseffen ze wat ik ben, maar tegen dan zijn ze al verdoemd." Murmelde hij en ging uiteindelijk vrolijk op haar bed liggen.
|
|
|
Halo
Apr 27, 2014 20:21:41 GMT
Post by Mary-Anne Rogers on Apr 27, 2014 20:21:41 GMT
Alexandria Devors Ze volgde hem kalm, irriteerde zich wat aangezien haar armen lam werden en het toch niet zo makkelijk was als gewoon iemand aankijken. Maar ze klaagde niet, het was beter dan hem niet zien. Ze streek een plukje haren weg uit haar gezicht en keek naar het bed toen hij daar ging liggen, ze zag hem nog altijd niet maar had wel een indicatie van waar en hoe hij lag. Ze zuchtte zachtjes en schudde haar hoofd, ze was niet gek. Dat wist ze zeker, hij bevestigde wat er in het artikel stond maar het deel wat erop volgde begreep ze niet echt. Ze vernauwde haar blik en dacht eens goed na. "Wacht eens even, dus je wilt beweren dat je echt een demon bent?" Klonk ze dan met een opgetrokken wenkbrauw. Als ze het goed zou hebben, wat zou er dan gebeuren? Hij was zo kalm en haast op een haar na vriendelijk, dus ze snapte het niet meer. Een engel was het sowieso niet, hij was daar te irritant voor. Naar haar inzicht zou een engel dan toch wel vriendelijker moeten zijn dan dit en zeker geen kamers overhoop halen en op muren schrijven. Ze keek via de spiegel weer even naar hem om er zeker van te zijn dat hij er nog lag.
|
|
|
Halo
Apr 27, 2014 20:27:28 GMT
Post by Sara Gather on Apr 27, 2014 20:27:28 GMT
Declan McCoy
Hij was vrolijk op het bed blijven liggen en plaatste zijn armen onder zijn hoofd. Toen ze begon te praten keek hi jweer op en schuddz zuchtend zijn hoofd. "Heb je geen oren aan dat hoofd van jou? Ik zeg net dat ik niet verbaasd was omdat iedereen er aan denkt als ze mij zien, maar dat het nooit klopt wat ze denken." herhaalde hij zijn woorden in een andere volgorde dat ze het nu misschien wel begreep. Hij sloot zijn ogen kort en bleef op het bed liggen. "Dus, Alexandria. Wat voor leuke interessane dingen ga je morgen doen?" Begon hij nu, gewoon om een onderwerp te hebben.
|
|
|
Halo
Apr 27, 2014 20:31:40 GMT
Post by Mary-Anne Rogers on Apr 27, 2014 20:31:40 GMT
Alexandria Devors "Maar het moet wel kloppen. Er is geen andere verklaring voor mogelijk," klonk ze en sloeg haar armen voor elkaar. Toch? Wat moest hij anders zijn? Een illusie in haar gedachten? Alsjeblieft zeg, het zou haar aan het lachen maken. Nee, ze stond nu bij het punt dat hij een demon was. "Een demon, alsjeblieft zeg," mompelde ze en schudde haar hoofd waarna ze naar hem keek, zonder de spiegel, waardoor ze hem weer niet zag. "School, sounds great, right?"
|
|
|
Halo
Apr 27, 2014 20:46:08 GMT
Post by Sara Gather on Apr 27, 2014 20:46:08 GMT
Declan McCoy
Hij gaapte even en keek haar weer even aan. Hij zou haar voorde restmetrust laten, en zo met haar spelen dat ze wel moest denken dat alles nep was. hij stond nu weer op van het bed en keek haar weer even aan waarna hij naar het raam sloop, stil en geluidloos. "Awesome.I'll leave you for now, may your hallucinations go away." Sprak hij en wiste meteen alles wat er van zijn aanwezigheid was uit e gedachten van haar broers en moeder, en spoelde de tijd wat terug eigenlijk zodat zij ook weer net terug thuis kwam van het brood halen, maar zij had al haar herinneringen nog, ende rest niet meer.
|
|
|
Halo
Apr 28, 2014 2:16:59 GMT
Post by Mary-Anne Rogers on Apr 28, 2014 2:16:59 GMT
Alexandria Devors Ze legde rustig het brood op het aanrecht en gooide de tas weg waarna ze stopte. Ze ging recht op staan en trok een wenkbrauw op. Haar blik ging eens rond, ze had dit eerder gezien. Logisch, maar het was een beetje dejavu gevoel waardoor ze het niet vertrouwde. Haar oudere broer zou zo op haar afstappen, ze telde de seconden af en ja hoor, ze had gelijk. Een frons kwam op haar gezicht te staan maar ze speelde rustig mee en racete daarna weer naar boven, haar blik ging rond. Niks, alles was in normale staat, ze voelde aan de onderkant van haar haren, het was niet damp, dus ze had nog niet gedoucht. Maar ze had net toch gedoucht? Haar knieën begonnen te knikken, ze wist zeker dat ze net alles had meegemaakt, dus waarom was het dan niet zo? Een frons kwam op haar gezicht te staan, werd ze dan toch gek? Haar blik ging rond, ze greep de spiegel uit de lade en keek haar kamer ermee rond, dan naar buiten, maar ze vond niemand en dus mikte ze het ding op het bed uit frustratie. Wat was er in godsnaam aan de hand? Waarom was hij opeens weg? Wat was er opeens gebeurd? Ze haalde haar handen door haar haren voor zover lukte. Ze slikte kleintjes en ademde eens diep in waardoor ze volledig wist te kalmeren. Ze zou maar afwachten en zien wat er gebeurde.
|
|
|
Halo
Apr 28, 2014 4:58:34 GMT
Post by Sara Gather on Apr 28, 2014 4:58:34 GMT
Declan McCoy
Hij had alles nog een beetje gevolgd tot ze naar boven rende. Nu liet hij haar een dag met rust, en ging dan verder met eenvan zijn broertjes de stuipen op het lijf te jagen. Hij grijnsde bij de gedachte en verliet het huis gewoon door een open raam, en eenmaal ver genoeg van het huis weg liet hij zich weer zichtbaar worden en begon naar zijn eigen huis te lopen. Wat er zou gebeuren zag hij overmorgen wel. Hij wist alleen dat het grappig zou worden en hij zich weer ging vermaken, met haaren met haar broertje die hij zo ver zou opgooien in angst, hoe verder hoe beter.
|
|
|
Halo
May 2, 2014 21:00:39 GMT
via mobile
Post by Mary-Anne Rogers on May 2, 2014 21:00:39 GMT
Alexandria Devors De volgende dag had ze school en ze kon het maar niet laten om heel de tijd over haar schouder te kijken of wanneer ze in de spiegel keek vanuit verschillende hoeken te kijken. Wellicht was het angst, voor nu wist ze enkel dat ze zichzelf ermee gek zou maken en deed haar best om ermee te stoppen. Haar nieuwsgierighed, echter, was het probleem. Ze wilde weten wat hij was. Was hij dan echt een illusie geweest? Was het haar eigen brein die haar voor de gek hield? Dat sloot ze buiten, ze wist honderd procent zeker dat hij echt was. Ze had hem zelf aangeraakt. Dit was allemaal echt en alles was gebeurd. Echter leek het niet zo, het leek alsof de tijd gisteren was teruggezet en ze snapte nier hoe en wat. Maar als ze van theorieën uit moest gaan wist ze dat met de tijd spelen gevaarlijk kon zijn. Waarom, dat was haar een raadsel. Ze gaf de schuld aan het ecologisch systeem waarin ze leefde. Alles klopte, alle fouten, alle gebeurtenissen, als dat werd veranderd kon het uit balans raken. Maar hoe? Dat was een nog groter raadsel. Ze zuchtte diep, misschien moest ze maar stoppen met erover nadenken en zich gewoon aankleden. Ze zat nu nog met haar skinny jeans tot aan haar knieën op het bed. Ze sprong up, trok de donkere broek aan met enkele scheuren zoals bij haar knie en pakte combat boots, die ze ook aantrok. Haar bovenlichaam was bedekt door een zwarte bh en losse top, die was aan de zijkanten laag ingesneden en wit van kleur om toch nog wat contrast te geven. Daarover trok ze een rood geruit blouse van haar broer aan, die maakte er toch nooit problemen van en aangezien ze het ding zelf voor hem had gekocht als cadeau vond ze dat het mocht. Ze pakte haar bruin leren tas van de stoel en rende naar buiten, moest wel rennen aangezien ze anders te laat kwam voor haar les.
|
|
|
Halo
May 3, 2014 6:17:42 GMT
Post by Sara Gather on May 3, 2014 6:17:42 GMT
Declan McCoy
Hij had thuis wat opzoek werk gedaan over Alexandria. Haar leeftijd, geboorte plaats en datum, den amen van haar broers, haar ouders, naar welke school ze ging. Al die algemene dingen. Gewoon zodat hij zich kon plaatsen in haar klas en in het leven in deze stad. Hij wilde haar laten denken dat ze echt gek werd, dat ze flipte. Want hij ging poeslief en aardig doen in de klas en op school, maar in de nacht werd hij haar ergste nachtmerrie weer. Op school zou hij zich ook voor doen als een ander, anders viel het ook veel te erg op. Hij pakte zijn oude schooltas maar, die er verrassend nieuw uit zag, en ging er rustig mee naar school. Hij zou wel op tijd zijn, hij hoefde niet echt te lopen wat heel makkelijk was. Hij pluisde wat uit welke les ze hadden en moest nog even naar de rector gaan, gewoon om de rest in orde te maken, en zo meteen werd hij bij de klas van Alexandria in gevoegd. Als gingen de roddels door de klas al rond dat er een nieuwe in de klas zou komen..
|
|
|
Halo
May 3, 2014 15:51:14 GMT
Post by Mary-Anne Rogers on May 3, 2014 15:51:14 GMT
Alexandria Devors Ze wist op tijd te komen op school en had zelfs nog wat minuten over, echter kostte het haar wel de koelte die haar lichaam eerst bezat, waardoor ze haar overhemd maar had uitgedaan en om haar middel knoopte, ze keek rond en zuchtte zacht. Over twee minuten ging de bel, een paar vriendinnen liepen langs, zeiden dat ze snel naar de les moesten omdat er een nieuwe in de klas was, waardoor ze een wenkbrauw op trok. Normaal werd dat een week van te voren gemeld, maar misschien had ze niet zitten opletten. Dus glimlachte ze naar haar vriendinnen, knikte en pakte haar boeken uit haar kluis, stopte het onnodige voor nu uit haar tas in de kluis en sloot hem dan weer waarna ze naar de klas liep. Ze nam een slok van het flesje met water, haar conditie was geweldig goed. Dat moest ook wel met alle sporten die ze beoefende, maar de afstand tussen haar huis en school was toch heel wat te groot om echt te rennen. De bus haalde ze nooit en voor die twee haltes vond ze dat ook weer onnodig. Haar huis stond wat ongelukkig geplaatst, maar het maakte haar niet uit. Ze nestelde zich ondertussen achter in in de klas, ze zat vaak alleen maar haar vriendinnen zaten altijd voor haar, de aan een gesloten tafels waren voor haarzelf, twee bij twee maakten de tafels drie nette rijen met bij het raam het bureau van de leraar die ze hadden. Engels, een oké vak voor haar, al zat ze nu liever ergens anders.
|
|
|
Halo
May 3, 2014 16:42:33 GMT
Post by Sara Gather on May 3, 2014 16:42:33 GMT
Declan McCoy
Na nog wat dingen te hebben uitgewisseld en al zijn boeken te hebben gehaald en zijn kluisje kreeg, werd hij naar de klas gebracht, enkele minuten na de bel. De rector klopte rustig op de deur en liep dan naar binnen waarna Declan ook naar binnen liep en even naast de man bleef wachten. "Goedemorgen meiden en heren, hier is jullie nieuwe klasgenoot, Pierce Davidson." Sprak de rector ook toen de klas stil was. Declan keek even rond en had ook een veel aardiger uiterlijk dan dat hij gisteren had gehad op straat en bij Alexandria thuis. Hij zag wel hoe dit allemaal zou verlopen.
|
|
|
Halo
May 3, 2014 18:05:49 GMT
Post by Mary-Anne Rogers on May 3, 2014 18:05:49 GMT
Alexandria Devors Ze keek op toen de deur open ging en de rector met de nieuwe leerling naar binnen kwam waardoor haar ogen groot werden. Pierce Davidson? Grapje zeker? Ze wreef even over haar gezicht en keek naar haar schrift, ze werd straks nog echt gek. Wat was dit allemaal? Ze nam eens diep adem waarna een klein grijnsje op haar lippen verscheen, nee ze werd niet gek. Ze wist dondersgoed dat ze niet gek werd. Daardoor keek ze op en begroette 'Pierce' net als de andere netjes. Helaas voor haar was er enkel nog plek naast haar, maar anderzinds kwam het ook goed uit. Dus klaagde ze niet en glimlachte gewoon vriendelijk.
|
|
|
Halo
May 3, 2014 18:21:55 GMT
via mobile
Post by Sara Gather on May 3, 2014 18:21:55 GMT
Declan McCoy
Hij keek even naar Alexandria toen de leerkracht zei om naast haar plaats te nemen en knikte rustig even. Hij liep rustig naar haar toe om naast haar te gaan zitten en pakte dan zijn schrift rustig om meteen de les te kunnen volgen. Hij moest hier en buiten haar huis anders doen dan in haar huis, anders trapte ze er ook vast niet in. De rector liep het lokaal weer uit en de leerkracht stelde zich even voor aan hem. Hij knikte even rustig en volgde de les voor de rest rustig toen die verder ging. Het moest toch echt lijken.
|
|
|
Halo
May 3, 2014 18:43:20 GMT
Post by Mary-Anne Rogers on May 3, 2014 18:43:20 GMT
Alexandria Devors Ze glimlachte kleintjes, stom spel was dit. Maar ze liet hem doen en ze zou wel zien wat er van kwam, misschien was ze echt gek aan het worden en zou ze binnenkort worden opgenomen, het maakte haar niet echt veel meer uit. Ze schreef rustig op wat er van haar gevraagd werd en keek even naar de jongen, ze wist niet meer hoe ze van hem moest denken. Wat ze van hem moest denken, en welke naam ze zou moeten gebruiken. Maar hij had zich voorgesteld hier als Pierce, dus daar hield ze zich maar aan. "Hey, uhm, Pierce toch?" Klonk ze dan zacht en keek hem glimlachend aan. "Ik ben Alex, tenminste Alexandria, maar uhm snap je het een beetje?" Klonk ze dan, wat verlegen aangezien ze het toch zo echt mogelijk moest laten lijken en het ging haar prima vanaf, op het moment was ze eigenlijk ook ergens verlegen. Nu hij zo dicht naast haar zat kon ze hem eens goed in zich opnemen en hij leek zoveel vriendelijker en leuker dan gisteren.
|
|
|
Halo
May 3, 2014 18:54:22 GMT
Post by Sara Gather on May 3, 2014 18:54:22 GMT
Declan McCoy
Hij schreef rustig verder in zijn schrift en keek even op toen Alexandria tegen hem begon te praten. Hij knikte rustig. "Aangenaam Alexandria. En ja, ik snap het wel." Sprak hij met een kleine glimlach nu tegen haar. Hij kon voelen hoe zij zich voelde, ze speelde mee, nou ja dat betekende niet meteen dat ze hem door had. Op een bepaald punt zou ze wel denken dat ze gek werd. "In mijn vorige school was dit vak moeilijker, dus ik pik dit wel snel op." Klonk hij dan nog even rustig tegen haar en schreef weer wat op toen ze weer moesten noteren. Het ging hem goed af, het aardig doen. Hij had ook meerdere gezichten, normaal gezien per persoon een ander gezicht. Maar voor Alexandria moest hij nu even een uitzondering maken, wat hij ergens heel rot vond, maar aan de andere kant ook weer goed.
|
|