|
Post by Matt smith on May 23, 2013 17:29:12 GMT
het kleine jongetje strompelde over de straat heen, hij had al dagen niets meer gegeten, en ging nu zitten tegen een muurtje, uit het zicht van de stad. Hij was mager, veel te mager voor zijn leeftijd, en zijn lengte. Zijn gezicht zat volledig onder de modder, en zijn haren, nee die zaten ook niet bepaald meer netjes. Hij was gewoon vreselijk vies, en niemand besteedde enige aandacht aan hem.'' Geronimo!'' riep hij weer, best zwak vergeleken met wat hij eerder altijd deed, en zijn andere tics volgde daarna. Hij had nog geprobeerd een appel te stelen bij de groenteboer, maar ook daar stond inmiddels een wachter van de Navy bij, dus daar kon hij helemaal niets meer mee. Hij durfde zijn ogen niet te sluiten, en daarom deed hij het ook niet, maar er speelde enorme angst in de ogen van de jongen, maar ook angst, en een stukje nervositeit was in zijn ogen te zien.'' mama...'' sprak hij zachtjes, omdat zijn moeder in de verte liep, en die zag hem ook, keek even triest naar hem, maar liep door zijn vader weer door. Hij voelde traantjes weer opkomen, maar hij kon niet meer huilen. Het ging niet meer.'' Mama...'' sprak hij nog eens een keer,waarop zijn tics weer volgde.
|
|
|
Post by Rhyme on May 23, 2013 20:53:50 GMT
"Vader!" riep ze blij. met veel moeite had ze haar eigen jurkje aangekregen. "Kijk wat ik heb gedaan!" Riep ze trots en draaide een rondje. "Je lijkt net op Kathrine." Zei haar vader en ze viel even stil. keek wat angstig naar haar vader. "Je doet het haar niet zeggen toch?" Vroeg ze en haar vader glimlachte enkel. "Ze zal het prachtig vinden." Ze slikte en knikte. "Mag ik buitenspelen?" Vroeg ze snel en haar vader moest lachen. Haar moeder kwam de kamer binnen en deed gelijk haar jurk beter. "Natuurlijk mag dat." Zei ze vriendelijk en voordat ze ook maar doei zei, was ze al buiten. Ze rende richting de straten, zoals ze altijd deed. Daar liep ze meteen de menigte in en bekeek de kraampjes die er allemaal stonden. "Hallo!" Zei ze met een glimlach tegen de groenteboer en deze gaf haar twee appels. "Leuk je te zien Rhyme. Alles goed met je?" Ze knikte blij en nam een hap van de appel. "Dankjewel!" Riep ze vrolijk en rende weg. Het was makkelijk te zien dat het kleine blonde meisje blij was en hyperactief. Ze glimlachte terwijl ze een jongetje zag zitten. Ze had werkelijk niet in de gaten dat hij mager was en dat het niet goed ging en dit zorgde ervoor dat ze blij bij hem ging staan en weer een hap nam van de appel en de tweede in haar hand hield. "Hallo, zullen we spelen?" Vroeg ze blij.
|
|
|
Post by Matt smith on May 23, 2013 21:12:59 GMT
Hij keek naar zijn moeder die hem zag zitten, en stuurde zijn vader weg. Ze kwam dichterbij en keek naar haar zoontje." Oh, matt.. Waarom is god zo streng voor ons.." Sprak ze en keek naar hem." Mama.." Sprak hij zwakjes, en keek naar haar." Mama, ik wil naar huis..Ik ben moe.." Hij stak zijn handjes zwakjes uit, maar haar man riep haar weer en ze keek weer even naar haar zoon." Ik kom je halen Matt, ik kom je halen.." Sprak ze en ze ging snel weg." Mama!" Riep hij weer en zakte weer een beetje in elkaar, terwijl hij weg wou vallen , het ging echt niet goed met de jongen, en dit deed hem weer fijn. Zijn tics waren nu sneller en erger, en toen hij een stem hoorde keek hij ernaar. Een meisje, waarschijnlijk rondom de leeftijd van hem, was in zijn gezichtsveld verschenen. Hij knikte op haar vraag." Maar ik kan niet staan." Sprak hij zachtjes, en keek hongerig naar de appel, die ze in haar handen hield. Hij wou hem afpakken , en opeten, en zijn maag begon ook weer te rommelen. Hij zag zijn moeder nog net naar hem kijken." Mama.." Sprak hij zachtjes, maar ze zou het niet meer kunnen horen waarschijnlijk. Zijn tics herhaalde zich weer, de vingerknip met beide handen, het bewegen van het hoofd, en hij zei weer "geronimo."
|
|
|
Post by Rhyme on May 23, 2013 21:26:51 GMT
Ze keek naar de jongen en glimlachte dan ook blij naar hem. Ergens wist ze gewoon dat hij wel met haar wilde spelen. Toen hij vertelde dat hij niet kon staan, keek ze enkel moeilijker. "Niet staan?" Vroeg ze met haar hoge stemmetje verbaasd. Deze door de vraag enkel nog wat hoger werd. Ze hurkte dan ook neer. Niet wetend hoe het kwam. "Doen je beentjes pijn?" Vroeg ze met een bezorgd gezichtje. Totdat hij heel hard wat riep en ze kon er niks aan doen, maar met een klein gilletje sprong ze op en deed een paar kleine passen achteruit. "Ben je boos?" Vroeg ze angstig, ze wist hoe het was als er iemand boos was. Vooral als het haar zus was. Toen hij dan ook met zijn hoofd bewoog, keek ze hem toch wat bezorgd aan en deed een paar stapjes naar hem toe. "Je bent ziek." Zei ze zacht en kwam toch weer een stapje naar voren en reikte de andere appel naar hem uit. "Vader en moeder zeggen altijd dat je veel fruit moet eten." Zei ze met een lach tegen hem. "Daarna kunnen we weer spelen." Alsof ze echt dacht dat het na een appel alweer helemaal goed was.
|
|
|
Post by Matt smith on May 23, 2013 21:37:13 GMT
Hij keek naar haar." Ik ben ziek." Sprak hij en keek haar aan." Papa zegt dat ik heel ziek ben. En gek ben." Sprak hij rustig, hij wist niet dat het werkelijk een handicap was die hij had en zijn tics voerde hij weer uit, en keek kort naar haar op toen ze de appel naar hem uit stak. Hij pakte hem zonder er bij na te denken en begon hem hongerig op te eten en kauwde bijna niet, hij schrokte meer, omdat hij zoveel honger had, en nog nooit zo dicht bij de dood had gestaan, als nu. Hij knabbelde aan de appel en keek even naar haar." dankje ..." Sprak hij nog zachtjes en begon daarna weer lustig door te eten van de appel en at hem echt werkelijk helemaal op,.tot alleen het stokje van de appel nog over bleef. Hij deed het stokje weg en keek naar het meisje." Heb je nog meer?" Vroeg hij bedelend, hij kon nu echt nog niet spelen, zijn maag was nog steeds extreem over stuur, en hij voelde dat hij wat misselijk begon te worden van de appel. Zijn lichaam was geen eens meer gewend aan voedsel, dat was meer dan eens duidelijk aan zijn maag te merken Hij probeerde weer overeind te komen, maar hij stond hevig te trillen op zijn benen.
|
|
|
Post by Rhyme on May 23, 2013 21:52:29 GMT
Toen hij haar vertelde dat hij ziek was, glimlachte ze even. "Maar het komt weer beter, iedereen word beter." Toen hij over zijn vader begon en deze hem blijkbaar vertelde dat hij gek was, schudde ze haar hoofd. "Nee, gekke mensjes bestaan helemaal niet. Dat zegt mama altijd." Ze glimlachte en keek naar hoe het jongetje de appel op at en toen hij vroeg of ze meer had, keek ze naar haar eigen appel. Er zat zeker nog de helft aan, zij at namelijk heel langzaam. Langzaam reikte ze deze appel naar hem uit. "Deze heb ik nog. Zal ik meer halen?" Vroeg ze en dichterbij hem ging zitten. Nu pas had ze in de gaten dat hij er wel erg slecht uit zag. Dat hij modder op zijn gezicht had en dat hij niet kon gaan spelen. Zelf streek ze haar jurkje even glad. Haar vader was een rijk man en dat was ook aan het kindje te zien. Ze had zelfs een aantal munten op zak om iets voor te kopen. Ze pakte een muntje uit het buideltje wat ze bij had en bekeek het voor een moment. "Zullen we samen iets kopen?" Vroeg ze blij en toen hij overeind wilde komen, pakte ze ook zijn handen vast om hem te helpen. "Doet het pijn?" Stammelde ze wat zenuwachtig. "Dat je met je hoofd zo doet..." Ze probeerde het een beetje na te doen om te laten zien wat ze bedoelde. Ze snapte het namelijk niet.
|
|
|
Post by Matt smith on May 23, 2013 22:11:10 GMT
Hij schudde zijn hoofd." Ik word nooit beter. Papa zegt dat ik gek ben. iedereen lacht mij uit." Sprak het jongetje en pakte de andere deel van de appel ook aan en begon dat ook weer op.te schrokken. De jongen had honger, en nu hij dit deel ook op had, had hij een.vol gevoel in zijn maag, en dat was ook niet goed. Hij keek naar haar en hoorde haar vraag of het pijn deed en hij schudde zijn hoofd." Nee, het doet geen pijn. Ik ben ziek. dat is mijn... Geronimo!" riep hij weer en zijn vingerknip en het hoofd dat een aantal keer naar links ging. hij zuchtte en zag het geld. Hij knikte direct, hij kon dat niet weigeren." Maar jij doen. Mensen mij niet lief vinden. Mensen mij weg jagen." Sprak het jongetje iets triest. Hij wou gewoon graag naar huis, maar hij zou nooit terug kunnen, dan werd hij weer geslagen door zijn vader. Zijn vader en moeder waren ook.niet arm, ze konden rond komen, doordat zijn vader Blacksmith was, en genoeg verdiende met zijn wapens. Hij zuchtte even en keek naar het meisje." Ik.wil naar huis. Maar ik kan niet.. Dan papa mij slaan, en mama huilen."
|
|
|
Post by Rhyme on May 23, 2013 22:23:02 GMT
Ze was blij dat het geen pijn deed en schrok weer even van dat hij het woord weer riep. "Je roept steeds..." Ze slikte even. "Waarom doe je steeds roepen?" Vroeg ze hem. Ja, ze hield zich misschien niet in met de vragen. Maar ze was erg benieuwd waarom hij het deed. Het was namelijk heel vreemd. Toen hij het aanbod aannam, werd de lach op haar gezicht groter en waren haar tandjes goed zichtbaar. Ze stonden een klein beetje scheef hier en daar, maar het was niks ernstigs en het zorgde er juist voor dat ze een lieve uitstraling had. Toen het jongetje zei dat zij het moest halen, schudde ze haar hoofd. "Samen halen." Zei ze en pakte zijn hand om hem mee te nemen. Toen hij het had over thuis, wilde ze hem helpen om hem naar huis te brengen. Maar ze hoorde al snel dat zoiets niet kon. "Zus doet mij ook slaan." Zei ze met een triest glimlachje. "Kom je bij mij thuis spelen?" vroeg ze toen en wilde hem nog steeds meenemen naar de kraampjes. Wijzen naar al het lekkers en samen iets eten. Er waren niet heel veel kinderen die op straat rondliepen en ze vond dit dan ook een soort schat om hem gevonden te hebben en was niet van plan hem zomaar te laten vertrekken.
|
|
|
Post by Matt smith on May 23, 2013 22:47:33 GMT
Hij haalde zijn schouders op." Ik ben ziek. roepen bij ziek." Sprak hij tegen haar, want hij wist ook niet goed wat het in hield eigenlijk. Anders had hij het wel uit kunnen leggen aan haar. Ze wou het samen doen en de jongen werd toch iets zenuwachtig en zijn tics verergerde nu en mensen die hem in het zicht kregen begonnen te lachen, en de groenteboer zag hem nu ook." Geronimo! " Riep hij weer en hij pakte de bezem." scheer je weg, rot jong!" Sprak de man en hij voelde de tranen weer opkomen. Hij trok zich los van haar en begon weer te rennen richting het steegje en kroop in een hoekje en begon weer te huilen. Had hij misschien een vriendinnetje, lachte iedereen hem weer uit, en de groenteman jaagde hem weg. Hij kon niet meer normaal zijn. Hij had een handicap, en dat handicap maakte zijn leven nu zuur. Hij kon niet met haar mee naar huis, haar ouders zouden hem ook slaan en weg sturen. Hij was ziek, en hij was gek. Het was een zonder dat hij hier nog stond. De Navy kwam nu ook.naar hem toe." Kom maar mee, kleine dief! Wou ik weer stelen? Jij ga at mee!" Sprak ze man en begon hem mee te trekken en hij begon alleen maar harder te huilen nu.
|
|
|
Post by Rhyme on May 23, 2013 23:00:35 GMT
Alles ging erg snel voor Rhyme en het was dan ook niet gek dat ze hard schreeuwde naar de groenteboer. "Nee! Hij is aardig!" Probeerde ze te roepen. Maar de groenteboer liep haar haast omver. Ze trok aan zijn shirt en hij stopte even om naar haar te kijken. Ze schudde met tranen in haar oogjes haar hoofd. "Niet doen. Hij word bang, jou schuld." Haar kleine beentjes probeerde hem bij te houden. Maar ze kwam aan toen er allemaal mannen omheen stonden en ze duwde zich tussen hen door en sloeg haar armpjes om hen heen. Alsof hij een knuffelbeer was, maar het meisje was gewoon nogal snel aan mensen gehecht en ze vond het jongetje aardig. "Ga weg!" Schreeuwde ze tegen de mannen. "Hij heeft eten gestolen." Leek de man haar proberen duidelijk te maken en Rhyme stak haar tong uit. "Niet, helemaal niet. Appel was van mij, heb ik gegeven." Zei ze boos en keek om naar de mannen met nog steeds tranen in haar ogen. Ze pakte zijn hand om hem mee te trekken. "Met mij spelen." Zei ze en keek boos naar de mannen. Een liet hem twijfelend los. "Hij... Hoort bij jou?" Vroeg hij wat onhandig en Rhyme knikte. "We gaan naar je ouders." De mannen draaide zich om en zouden nu haar ouders vertellen over dat zij met een 'gek' omging. "Wacht even." Zei ze en rende weg om eten te gaan halen en kwam met een paar stuks fruit terug. Deze legde ze voor hem neer. Haar jurkje was wat vies geworden en ze veegde met de onderkant dan ook haar gezicht droog. "Ik heet Rhyme." Zei ze met een lachje tegen hem. "Ben je beseerd?" Vroeg ze wat moeizaam. Ze vond het woord nogal moeilijk, maar wilde niet dat hij pijn had. Wat ze had gezien, had haar wel laten schrikken en de groenteboer wilde haar ook bijna geen fruit meegeven. Maar het was haar gelukt.
|
|
|
Post by Matt smith on May 24, 2013 5:00:21 GMT
Het jongetje zat al te wachten tot hij meegenomen zou worden, maar door tussenkomst van Rhyme gebeurde dat niet, en was de jongen zelfs verbaasd. Hij kreeg een knuffel van haar,iets wat hij normaal heel erg fijn zou vinden, maar het jongetje was veel te mager waardoor soms zelfs de kleinste aanraking pijn deed. De traantjes bleven stromen, en het liefst wou hij nu weer wegrennen maar hij deed het niet.misschien had hij nu wel een vriendinnetje.. En hij kreeg eten.. Hij had verschrikkelijke honger, en het was dan waarschijnlijk ook geen verrassing dat toen hij het fruit eenmaal had ervan begon te eten en ook vrij gulzig . Zijn maag knorde en hij wou gewoon weg hier, een normaal leven leiden. Ze vroeg hem of hij zich bezeerd had, en hij schudde vrijwel zijn hoofd." Nee. Ikke heb geen au." Sprak hij toch niet echt naar zijn leeftijd, doordat hij nu al 2 jaar aan het rondzwerven was. Mensen zeiden al dat de jongen het lang uit hield, hij leefde ook op pure wilskracht. Hij voerde onder het eten zonder het door te hebben, zijn tics weer uit, en zijn Geronimo! Werd nu harder, doordat hij op krachten kwam
|
|
|
Post by Rhyme on May 24, 2013 6:05:01 GMT
Door hoe hij praatte, had ze het idee dat hij erg jong was. Maar zij was gewoon opgevoed met alle gemakken en het was dan ook simpelweg de rede dat ze best goed kon praten. Het meisje keek naar het jongetje, vooral toen hij zo snel aan het eten was. "Rustig eten, snel eten is niet goed." Glimlachte ze naar hem. Rhyme was een meisje dat sowieso niks begreep van mensen die op straat leefde en zelfs al had haar vader het uit probeerde te leggen, snapte ze er nog niks van. Ze wilde gewoon dat de mensen een thuis hadden, want ze was wel zo ver dat sommige mensen geen huis hadden en sommige gaf ze dan ook wel eens eten. Al had haar vader haar dat altijd verboden, ze wilde gewoon graag helpen. Het jongetje had ze echter nog nooit gezien. Ze was ook blij te weten dat hij geen pijn had en ze keek even om zich heen of er mensen aankwamen. Maar er kwam nog niemand. "Ben je hier vaker?" Vroeg ze nieuwsgierig, ze dacht wel dat hij op straat leefde, maar ze kon het niet met zekerheid zeggen en daarom vroeg ze ook of hij hier vaker was. Haar grijs/blauwe ogen keken hem onderzoekend aan, hopend dat ze er wat wijzer van werd.
|
|
|
Post by Matt smith on May 24, 2013 6:33:00 GMT
Ze keek naar hem en hoorde dat hij langzamer moest eten, maar hij had honger, Hij kon gewoon niet anders dan eigenlijk schrokken en luisterde daar dan ook niet echt naar. Ze stelde hem een vraag en hij knikte daar dan ook op, en hield even op met eten." Ik leef hier. Ik kan niet naar huis." Sprak hij en keek haar aan, en veronderstelde dat hij zijn naam.nog geen eens had verteld." Ik ben Matt ." Zei hij dan nu ook snel en keek naar haar en hield op met eten, hij zat vol, maar er was niet veel meer over gebleven, en hij voelde zich nu wel heel erg raar, hij zat voor het eerst in 3 jaar weer vol, een vreemd gevoel voor hem, heel erg vreemd. Zijn tics kwamen weer tevoorschijn, al bleef de Geronimo nog even kort uit, maar die kwam niet veel later er toch ook uit." Geronimo!" Riep hij weer en mensen verderop, kon hij hier horen lachen en dat maakte de jongen weer nerveus, angstig. Zijn blauwe ogen staken uit zijn extreem vieze gezicht, en keken angstig om hem heen, maar ook.nerveus.
|
|
|
Post by Matt smith on May 24, 2013 6:34:16 GMT
Ze keek naar hem en hoorde dat hij langzamer moest eten, maar hij had honger, Hij kon gewoon niet anders dan eigenlijk schrokken en luisterde daar dan ook niet echt naar. Ze stelde hem een vraag en hij knikte daar dan ook op, en hield even op met eten." Ik leef hier. Ik kan niet naar huis." Sprak hij en keek haar aan, en veronderstelde dat hij zijn naam.nog geen eens had verteld." Ik ben Matt ." Zei hij dan nu ook snel en keek naar haar en hield op met eten, hij zat vol, maar er was niet veel meer over gebleven, en hij voelde zich nu wel heel erg raar, hij zat voor het eerst in 3 jaar weer vol, een vreemd gevoel voor hem, heel erg vreemd. Zijn tics kwamen weer tevoorschijn, al bleef de Geronimo nog even kort uit, maar die kwam niet veel later er toch ook uit." Geronimo!" Riep hij weer en mensen verderop, kon hij hier horen lachen en dat maakte de jongen weer nerveus, angstig. Zijn blauwe ogen staken uit zijn extreem vieze gezicht, en keken angstig om hem heen, maar ook.nerveus.
|
|
|
Post by Rhyme on May 24, 2013 7:01:54 GMT
"Je leeft hier?" Vroeg ze wat verbaasd. Ja, ze snapte niet hoe iemand dat kon. Maar zij dacht eerder dat het een eigen keuze was. Toen hij zijn naam zei, glimlachte ze. "Aangenaam." Zei ze hem. Zoals ze dat geleerd had te doen. Toen hij dan ook weer meer tics kreeg pakte ze zijn hand vast. "Rustig, ik ga vragen of je langs mag komen." Glimlachte ze. Maar ze hoorde voetstappen en toen ze om keek, zag ze haar vader en moeder staan. "Rhyme..." Zei haar moeder en ging bij haar zitten. "We hebben liever niet dat je met straatjongeren om gaat." Zei haar moeder. Rhyme keek enkel boos naar haar moeder. "Hij is vies, moeder." Zei ze met een triest stemmetje, haar moeder zuchtte enkel en haar vader kwam er ook al aan. "Kom op." Hij nam zijn dochter bij haar arm en Rhyme begon hard te huilen. "Nee, nee, nee! Hij is gewoon alleen." Schreeuwde ze en spartelde om zich heen. Snel liet haar vader Rhyme los en ze ging snel weer bij Matt zitten. Terwijl haar vader zijn vinger voor zijn lippen deed als teken dat ze stil moest zijn. Haar moeder keek even naar de jongen en sloot voor enkele seconde haar ogen. "We-" Het leek alsof ze even niet door durfde te gaan en ze fluisterde iets tegen de man. "We kunnen hem helpen om zichzelf schoon te maken en zijn kleding wassen." Het was een twijfelende zin. Maar Rhyme had een lach op haar gezicht. Ondanks dat er nog traantjes over haar wangen liepen. "Je mag even mee!" Riep ze blij en haar vader zuchtte enkel. "Waarom doet hij zo?" Vroeg hij misschien wat te bot. "Hij is gek, dat doet hij gewoon." Ze had een lach op haar kleine lipjes en dat zorgde er ook voor dat je wist dat ze het niet zo bedoelde. Maar zij had het gewoon van hem gehoord en had niet het idee dat het een slecht woord was.
|
|