|
Post by Matt smith on May 24, 2013 7:14:35 GMT
Hij keek naar haar terwijl hij even kort een glimlach op zijn gezicht verscheen, maar werd behoorlijk nerveus toen haar ouders kwamen waardoor er werkelijk keihard " Geronimo!" Uit zijn keel schoot, en hij een hand voor zijn mond sloeg, en even slikte. Zijn andere tics volgde daarop, sneller en overdreven vergeleken met normaal, maar dat kwam doordat hij behoorlijk nerveus werd van haar ouders. Hij keek ook vrij angstig naar ze en merkte dat ze zeiden dat ze niet wouden dat ze met hem om ging, natuurlijk, zoals iedereen en zijn blik werd daardoor ook triest, al bracht de Geronimo die er toen uit kwam, niet bepaald geloofwaardigheid in. Zijn eigen moeder stond op afstand en die keek toe, maar ze durfde niet dichterbij te komen, haar man stond erbij, zijn vader, en daar leek hij heel veel op in zijn uiterlijk, dus je kon makkelijk een link leggen tussen hem en de smid, dat hij daar een zoon van was. Hij hoorde hun woorden en hij slikte even." Nee! " Sprak hij abrupt. " Ik wil niet geslagen worden, niet huis.." sprak de jongen duidelijk angstig en keek naar hen omstebeurten." Papa mij niet lief vinden... ik bang... Ik ziek.. ik gek..." Sprak de jongen die een en al angst uit sloeg, en zijn tics steeds erger leken te worden.
|
|
|
Post by Rhyme on May 24, 2013 8:00:12 GMT
De moeder van Rhyme sloeg een hand voor haar mond. De woorden van de jongen deden haar zeker ists, ze had niet verwacht dat een kind uit huis gegooid werd. Haar moeder moest wel toegeven dat was hij deed, nogal... Eng was ergens en gek. Toch deed ze een stap naar voren. "We zullen je niet slaan." Vertelde ze dan ook aan hem en ging iets door haar benen. Rhyme vond de jongen aardig, ze zat namelijk nog steeds bij hem en had zijn hand vast. "Je mag voor een dag wel even bij ons verblijven." Probeerde de vrouw. De man had er blijkbaar meer moeite mee. Hij trok zijn vrouw overeind. "Waarom doe je dat?" Vroeg hij wat boos. "Mensen kijken." Maar haar moeder was een lieve vrouw en ze had de liefde voor mensen van haar overgekregen. "Wat als het Rhyme was, zou je har dan ook zo op straat gooien?" Vroeg ze aan de man, een kind was in haren iets anders dan een volwassene die voor zichzelf kon zorgen. "Ja, ze kijken naar hem en er is wat met hem. Maar het is een kind, kol. We moeten een voorbeeld nemen aan Rhyme." Zei ze en de man zuchtte enkel en knikte. De vrouw liep weer naar Rhyme en de jongen. "Ik ben Rebekah, de moeder van Rhyme." Ze had een kleine glimlach op haar gezicht. "We willen je voor vandaag wel helpen." Zei ze en Rhyme stond op en wilde hem omhoog helpen. "Ze doen niet slaan, moeder en vader zijn lief." Zei ze blij. "Kom! Dan gaan we spelen." Zei ze vrolijk en haar moeder liet een kleine glimlach zien door haar dochter. Ergens had haar dochter een naïef beeld van iedereen. Maar een kind op straat laten zitten, kon ze niet en ze hadden voldoende eten.
|
|
|
Post by Myles Smith on May 24, 2013 13:40:46 GMT
Myles zat ergens in elkaar gedoken bij een muurtje in de buurt van een kleine steeg. Hij had honger, hij voelde zich smerig, hij was bang en hij wil zijn broer terug. Waar was Matt nou waarom was Matt niet bij hem. Myles wist zelf ook niet waarom zijn ouders hun op straat hadden gedumpt. Want wat hij doet of wat Matt doet is niet iets wat ze expres doen, dus Myles had al vrij snel de conclusie gemaakt dat hun ouders gewoonweg niet van hun hielden en dat ook nooit hadden gedaan, dat alles maar gewoon schijn was. Tranen biggelden over zijn wangen heen waarbij zijn hoofd sepastisch naar links gaat, hij klikt met zijn tong, een knipoog geeft, in zijn vingers knipt en dan ineens 'ALLONS-Y' uitbrengt. Het verbaasde Myles nogal dat het er nog zo hard uitkwam ondanks dat hij zich alles behalve sterk voelde. Waarom was Matt niet bij hem, hij wil zijn broer. Myles zijn onderlip begon hevig te trillen en nee dat was niet door zijn tourette, maar door pure emotie. 'MATT! Waar ben jij? Matt!' bracht hij dan uit waardoor verschillende mensen naar hem zitten te staren en hun hoofd schudden.
|
|
|
Post by Matt smith on May 24, 2013 14:01:17 GMT
Hij keek even rond en toen weer naar hen." Maar.. Ik kan niet mee.. Ikke moet broertje vinden." Sprak hij iets verdrietig en keek hen aan." Ik wil broertje vinden." Sprak hij en zijn tics volgde weer een voor een en hij hoorde in de verte wel zijn naam, maar hij wist niet zeker of het zijn broertje was. Ze waren elkaar al zolang kwijt. Hij keek even naar de plek waar zo straks zijn eigen moeder nog had gestaan maar ze was al weg, ze was al foetsie. Hij keek naar Rhyme en toen naar haar ouders. Hij wist niet wat hij moest en toen hij meende zijn naam te horen draaide hij zich in de richting van het geluid." M... Geronimo! Myles! " Riep de jongen en begon nerveus in zijn vingers te knippen en keek even om zich heen.Broertje! Tweelingbroer.. Geronimo!" Sprak hij.nu best overdreven vaak, doordat hij momenteel nerveus was, en de stem leek te herkennen. Een traan kwam uit zijn ooghoeken en hoopte dat het waar is." Zoeken.. Zoeken broertje? Vroeg hij nu aan hen, en keek hen hoopvol aan. Misschien kende ze hem.. Hij leek precies op hem.
|
|
|
Post by Rhyme on May 24, 2013 14:54:07 GMT
Rhyme keek verdrietig naar de grond en liet zijn hand los. Hij wilde niet mee, haar moeder stond dan ook op en Rhyme pakte haar hand vast. "Het is goed Rhyme." Zei ze zacht en het meisje zuchtte enkel en tranen waren nog te zien in haar ogen. "We weten niet wie je broertje is." Zei haar moeder en Rhyme hing enkel tegen haar moeder aan. Ze had verwacht te spelen en dat hij mee zou gaan. Dat dit nu niet het geval was, deed haar ergens pijn. Ze wilde spelen en andere kinderen waren er nu niet. Ze zuchtte en keek naar het jongetje. "Je vind mij stom." Zei ze zacht en ze voelde de hand van haar moeder op haar hoofd. Toen ze op keek, shudde haar moeder enkel haar hoofd. "We kunnen je even wassen en zorgen dat je kleding schoon word." Probeerde haar moeder nog eens. Ze was niet blij dat het jongetje zomaar uit het niets over zijn broertje begon. Rhyme wilde namelijk met hem spelen en zo'n idee was maar moeilijk uit haar hoofd te krijgen. "We gaan gewoon naar huis, hij had meteen mee kunnen komen. Het is een mooie kans en ik wilde hem graag helpen. Zijn broertje is hier vast niet." Zei hij wat streng en zijn moeder knikte en liep met haar vader weg, maar stopte tien meter verder om op Rhyme te wachten. "Kom je Rhyme?" Vroegen ze dan ook en Rhyme stond nog steeds wat vragend naar het jongetje te kijken. Alsof ze nog steeds hoopte dat hij mee zou gaan.
|
|
|
Post by Myles Smith on May 24, 2013 15:12:42 GMT
Myles had zijn gezicht weer in zijn benen begraven, maar zo gauw hij meent iets bekend te horen keek hij meteen weer op, zoekend naar waar het geluid vandaan kwam. De stem kwam hem zo bekend voor, het was dat van Matt, maar beelde hij het zich niet in, was het echt Matt of hoorde hij Matt alleen omdat hij dat wou. Toch ging er een geluk door hem en een nerveusiteit dat hij ondanks zijn zwakte zelfs zou kunnen hyperen nou. Echter ook door zijn nerveusiteit werden zijn tics ook alleen maar erger. 'Ma..Allons-y! Broertje waar ben jij!' riep hij hem. Myles probeerde op te staan, maar het koste hem teveel moeite om ook maar een halve seconde op zijn benen te staan. Zo gauw hij het ook maar probeerde viel hij dan ook gelijk weer terug op de grond. Maar Myles moest bij Matt komen, hij moest bij zijn broertje komen. Myles begon toen te kruipen waarbij hij bijna werd vertrapt door de andere mensen dus kroop hij weer terug tegen de muur aan. 'Ik kan je horen, maar ik kan je niet zien' riep hij weer waarbij hij met zijn tong klikte en in zijn vingers knipte.
|
|
|
Post by Matt smith on May 24, 2013 15:30:41 GMT
Hij keek naar haar." Nee ik vind jou lief." Sprak hij tegen haar en keek haar even aan." Jij bent heel lief, maar ik doe mee aan verstoppertje. Verstoppertje met broertje." sprak het jongetje en keek naar haar. Doe je mee?" Vroeg hij rustig en een traantje liep over zijn wang heen en hij hoorde zijn stopwoord weer. Nou ja, stopwoord, zijn tic. " Geronimo!" Schreeuwde hij bijna, terwijl zijn andere tics daar weer op volgde, het vinger knippen en het schudden met zijn hoofd." Mag ze mee spelen?" Vroeg hij nu bijna smekend aan de ouders van Rhyme. " Breng haar thuis." zei de jongeman hoopvol, en keek ook een beetje om haar heen, zoekend of hij hem al zag, maar het was druk op de straten, dus hij zag hem niet direct." Zullen we zoeken?" Vroeg hij en keek haar aan." Dan kunnen we met zijn drieën spelen!" Zei hij tegen Rhyme en keek haar dan ook hoopvol aan, hij was blij Rhyme te hebben ontmoet." Myles heel lief." Sprak hij en stootte er nog een keer een harde Geronimo! Uit.
|
|
|
Post by Rhyme on May 24, 2013 16:04:29 GMT
Ze keek verlegen naae beneden toen hij zei dat ze lief was. Ze had niet gedacht om dat terug te horen en complimenten waren eigenlijk ook een beetje vreemd voor haar. Haar zus zei altijd dat ze stom was en gemeen namelijk. Toen hij vroeg of ze mee deed, haalde ze haar schouders op. Ze wist het nie goed, ze keek om naar haar moeder en vader. Haar vader schudde zijn hoofd, maar haar moeder knikte enkel en liep even snel naar de twee kinderen. "Als jullie hem hebben gevonden. Komen jullie dan met drie naar ons toe? Je kunt niet zo vies blijven." Zei ze tegen Matt en gaf Rhyme een kus en verdween. Het meisje keek met een lach naar Matt, al helemaal de opmerking vergeten die haar zenuwachtig had gemaakt. Ze klapte vrolijk in haar handen toen hij zei dat ze met drie konden spelen. "Kom, we gaan hem zoeken!" Zei ze vrolijk en pakte zijn hand vast om hem omse te sleuren. Ze kon het noet helpen, maar als hij dat woord riep, keek ze altijd even naar hem en draaide daarna haar blauw/grijze ogen weer weg. "Wat is zijn naam?" Vroeg ze lief en keek de straat rond. "Hoe ziet hij eruit?" Vroeg ze daarna dan ook even snel. Het meisje was blij om te spelen en zag het dan ook echt als en spelletje. Je kon zien dat ze had gehuild, maar ze was nu weer helemaal blij.
|
|
|
Post by Myles Smith on May 25, 2013 12:57:28 GMT
Myles hoorde Matt echt overduidelijk maar waar was hij toch waarom zag Myles hem niet. Nee hij was niet gek hij wist honderd procent zeker dat hij zijn broer hoorde. Myles pakte onverwachts de hand van een vrouw vast. 'U hoorde dat toch ook ALLONS-Y!' schreeuwt hij het laatste onverwachts waarop de vrouw haar hand los trekt en hem voor gek uitmaakt. Waarom moeten mensen dat zeggen, Myles is niet gek nee dat is hij niet en waarom wil niemand hem helpen om Matt te vinden hij wil Matt terug. Myles knipte in zijn vingers, klikte met zijn tong, ging met zijn hoofd sepastisch naar links, gaf een knipoog en stootte er weer een allonsy! uit. Myles probeerde toen verder te kruipen maar het was gewoon zwaar en hij stopte dan ook al gauw weer om uit te rusten. 'Matt' zei hij nu zacht en zijn tranen over zijn wangen blijven stromen.
|
|
|
Post by Matt smith on May 25, 2013 13:08:39 GMT
het jongetje knikte naar haar moeder en keek toen naar Rhyme." Kom, Myles zoeken!" Sprak hij ook nu en hoorde hem weer roepen en zag hem nu ook, verderop echter waardoor ze niet eens meer zei hoe hij eruit zag maar gewoon naar hem wees. Door het fruit wat hij had gehad van Rhyme was hij wel op zich weer even goed ter been." Daar!" Sprak hij enkel." Myles! Geronimo!" kwam er weer tussendoor en zijn tics begonnen zich weer op te dagen en hij keek naar Myles en naar de mensen en nu was het zijn beurt Rhyme mee te trekken." Waarom speelde jij verstoppertje?" Vroeg Hij nu ook verbaasd aan zijn broertje aangezien hij niet begreep waarom ze nooit meer bij elkaar waren de afgelopen maanden en hij keek nu naar Rhyme." Rhyme, Ditis Geronimo!" Sprak hij aangezien zijn tics weer tussendoor kwamen zetten in zijn zinnen.
|
|
|
Post by Myles Smith on May 25, 2013 14:16:45 GMT
Myles kijkt weer om de richting op waar de stem van Matt vandaan kwam, een moment van geluk is ondanks dat hij zich zwak voelt in zijn gezicht af te lezen wanneer hij Matt ziet met een meisje die voor hem compleet onbekend is en waarom is ze bij Matt. 'Nee jij was ineens weg' zei hij tegen Matt en zijn woorden niet gespaart bleven met zijn tics. 'Ik ben allons-y... Myles' stelt hij zich toch aan Rhyme voor. Myles trok Matt dan tegen zich aan en knuffelt hem waarbij zijn tranen over zijn wangen bijven stromen. Hij begraaft zijn gezicht nu ook in de schouder van Matt terwijl hij blijft door huilen en ook niet van plan is om zijn broer gauw los te laten straks raakte hij Matt weer kwijt nee dat kon en mocht nooit meer gebeuren.
|
|
|
Post by Rhyme on May 25, 2013 16:21:59 GMT
Rhyme schrok even toen hij haar mee sleurde. Maar ze was kleiner als hem en het zou voor hem niet veel moeite hebben gekost. Ook al was hij misschien niet helemaal op sterkte, Rhyme was echt een klein en smal meisje. Ze was erachter dat ze een of andere Myles zochten, maar verder wist ze het niet. Toen ze ook aangekomen waren, keek ze vebaasd naar het andere jongetje. Ze waren precies hetzelfde! Toen Matt haar zei dat hij Geronimo heette, keek ze naar de jongen en die vertelde haar dat hij Allons-y Myles heette. Maar hij noemde hem Myles, dus dat was vast zijn naam. "Ik ben Rhyme." Zei ze met een glimlach tegen hem en schrok ervan dat het jongetje begon te huilen en zijn handen om matt heen sloeg. "Gaan jullie mee naar mij?" Vroeg ze wat onzeker. Moeder had het namelijk gezegd en ze luisterde toch wel een beetje...
|
|
|
Post by Matt smith on May 25, 2013 20:39:44 GMT
Matt sloeg ook snel de armen om zijn broertje heen en begon ook te huilen, en keek naar Rhyme voor een moment." Ik zag mama vandaag.." Sprak hij en snotterde nog even door, terwijl hij nu zijn tranen begon te drogen,aangezien ze aandacht trokken van enkele marine mannen, die naar hen kijken en sommige naar elkaar fluisterde:' Zijn er twee van die ettertjes ?" En dat soort dingen, omdat Matt natuurlijk niet bepaald bekend stond als een hulpzame jongen meer. Hij hoorde de woorden van Rhyme en keek naar zijn broer." Rhyme mijn vriendinnetje. Jij mee?" Vroeg hij rustig en keek naar Myles en veegde nu zijn traantjes een beetje uit zijn ogen. De jongen was eigenlijk niet echt snugger ergens en dacht nog steeds dat Myles verstoppertje had gespeeld met hem. Hij keek naar Rhyme." Als broertje ook mee gaat. Kunnen we met drie spelen!" Sprak hij en keek naar zijn tweelingbroer .
|
|
|
Post by Myles Smith on May 25, 2013 20:57:49 GMT
Myles luisterde naar Matt over dat hij mama had gezien en schud daarbij zijn hoofd. ' Mama en papa houden niet van ons' zei hij enkel, ja dat waren zijn gedachten. Want welke ouder gooit hun kinderen op straat alleen omdat ze bepaalde dingen echt niet expres doen het is gewoon niet eerlijk. Myles keek dan weer even naar Rhyme als Matt duidelijk maakt dat het zijn vriendinnetje is en of Myles meeging met hun. 'Ik ga met jou mee, maar ik was echt geen verstoppertje aan het spelen' zei hij. Hij hield zich nog steeds aan Matt vast en hij ging ook alleen maar mee vanwege Matt en voor niemand anders, hij hoefde niemand anders.
|
|
|
Post by Rhyme on May 26, 2013 11:38:05 GMT
Rhyme wist niet goed wat te doen en een man keek haar dan ook even vragend aan dat ze bij de twee jongetjes stond. Ze speelde altijd wel met kinderen, maar blijkbaar vonden ze het toch wat vreemd dat ze bij hen stond. Ergens vond ze Matt interessant omdat hij zo gek deed soms en dingen riep. Als klein meisje, had ze totaal niet door dat zoiets eigenlijk niet kon. Dat mensen hen er heel raar op aankeken en dat hun echt heel vreemd waren voor de meeste mensen. Toen hij tegen zijn broer zei dat zij een vriendinnetje was, glimlachte ze naar Myles. Ze kon aan de kleding gelukkig zien wie, wie nu eigenlijk was. Anders was het heel moeilijk voor haar geweest om hun uit elkaar te houden. "Ja, dan gaan we spelen bij mij thuis. Ik heb poppenhuis en heel veel andere dingen.!" Zei ze vrolijk en het handje van Matt weer vastpakte om hem mee te nemen. "Moeder doet jullie schoonmaken en dan zijn we allemaal weer mooi!" Zei ze vrolijk en hoopte dat hij mee wilde lopen naar hun huis. Ze wachtte dan ook totdat hun alle twee mee zouden lopen. "Mijn vader en moeder zijn erg lief." Zei ze blij, dat ze hen zo noemde, kwam eigenlijk door Katherine. Als zij hen mama of papa noemde, werd zij boos en dat was iets wat ze niet wilde.
|
|