|
Post by Matt smith on May 26, 2013 12:46:50 GMT
Hij begreep de woorden van Myles niet helemaal. Hij begreep ze maar gedeeltelijk." Maar waarom was mama vanmorgen bij mij, ze wou mij komen halen?" Vroeg de jongen aan zijn broertje en keek hem even aan. Maar toen Rhyme alweer verder begon te praten keek hij weer naar haar en glimlachte al bij het woordje poppenhuis keek hij weg." Dat is voor meisjes." Sprak de jongen en keek naar zijn zak." Teddy !" Sprak de jongen nu, aangezien de teddybeer best belangrijk was voor hem, en de tranen sprongen in de ogen van de jongen, duidelijk dat hij zich echt een stuk jonger gedroeg dan dat Myles deed, en ook altijd er een beetje geprobeerd is de jongen langer kleiner blijft doordat hij het voorbeeld was van hoe een klein jongetje moest zijn, volgens hun ouders dan.
|
|
|
Post by Myles Smith on May 28, 2013 12:22:21 GMT
Myles was heel even stil door de eerste woorden van Matt, want Myles wou helemaal geen goed woord over hun ouders vertellen en ja dat komt van een negen jarige. In Myles zijn ogen zijn hun ouders echte stommerds en dat is nog zacht uitgedrukt. 'Omdat ze aan de andere mensen wou laten zien dat ze wel een goede mama is, maar dat is ze niet anders zaten we nu wel thuis, allons-y!' brengt hij uit en zijn tics daarop volgen. Myles wierp toen een nogal argwanende blik op Rhyme als ze begint over een poppenhuis, alsof een poppenhuis iets slechts was, maar zoals vast al eerder is vernoemd na wat er met Matt en hem is gebeurd door toedoen van hun ouders heeft Myles nogal vertrouwings problemen. Hij vond het dan ook maar niks wanneer Rhyme Matt bij de hand vastpakte. 'Nee je mag mijn broertje niet afpakken' zei hij dan ook en zijn armen weer om Matt heen sloeg. Myles is misschien meer intelligenter dan de gemiddelde jongen van zijn leeftijd, maar dat verdwijnt af en toe in situaties als dit en zijn vertrouwings problemen spelen een grote rol. Want tsja wat als ze Matt echt van hem wil gaan afpakken.
|
|
|
Post by Rhyme on May 28, 2013 13:07:22 GMT
Rhyme luisterde en probeerde alles te volgen. Ze snapte dat ze niet in een huis woknde, maar nog niet goed hoe het kwam dat ze niet bij hun moeder waren. Ze wilde net Matt meesleuren, totdat ze Myles hoorde. Ze hoorde de woorden van het jongetje. Zijn broertje afpakken? Ze schudde langzaam haar hoofd "Jullie gaan samen mee, toch?" Vroeg ze verbaasd. Ze snapte de jongen ergens niet. Hoezo pakte ze hem af? "Ik doe niks afpakken." Zei ze wat sip en keek naar beneden. "Moeder vroeg of jullie mee gigen spelen. We hebben ook beren!" Zei ze en wees met haar andere handje op de beer in de hand van Matt. "We spelen met drie en moeder doet jullie wassen!" Ze was blij dat er eindelijk kinderen met haar mee gingen. Normaal wilde ouders niet dat ze met een kind om gingen van een rijker gezin. Bang dat ze uitgelachen werden en normaal vonden haar ouders het ook niks. Maar ze maakte een uitzondering voor de twee jongetjes. Want ook al wilde ze liever hun rug toekeren, ze deden het niet. "Mijn huis, met drie." Zei ze dan nog eens hoopvol. "Matt?" Vroeg ze sil en het zou niet lang duren of het meisje zou gaan huilen, ze wilde zo graag spelen.
|
|
|
Post by Matt smith on May 28, 2013 21:43:32 GMT
Matt begon te huilen en rukte zich los van Rhyme toen ze er over begon dat hun thuis ook beren hadden. Hij wou gewoon zijn beer terug, die zat niet meer in zijn zak." Ik wil teddy , Geronimo! Terug..." Sprak hij en begon nu echt harder te huilen waardoor er een aantal mensen die op straat liepen naar hem keken met een argwanende blik en hij dook tegen zijn broertje aan. Hij was nu helemaal het spelen vergeten, en Rhyme had met haar opmerking nogal een verkeerde geplaatst, en de jongen leek haast ontroostbaar, alleen door de beer die hij kwijt was, en de kans dat hij die nu nog terug zou.vinden was nogal nihil, doordat de beer er nog best knap uit zag altijd. De jongen huilde behoorlijk en keek ook even niet meer naar Rhyme, hij vond haar door haar opmerking helemaal even niet meer lief." Wil geen andere Geronimo!" Sprak de jongen." Ik teddy terug!" Sprak hij en ging nu op de vieze straat zitten en sloeg zijn kleine handjes voor zijn ogen.
|
|
|
Post by Myles Smith on May 29, 2013 11:15:34 GMT
Oh daar had Myles nog niet echt aan gedacht dat ze samen mee zouden gaan, ja dan zou het wel goed zijn zolang Myles maar bij Matt was, dat is wat telde en niks anders. Dan raakte zijn broertje overstuur die Rhyme zojuist uitsprak over beren en meteen daalden de punten voor haar weer in Myles zijn belevenis. 'Matt niet huilen wij gaan jou allons-y! Wij gaan jou teddy weer terug vinden , we gaan hem samen allons-y' zei hij waarbij zijn hoofd sepastisch naar links gaat en hij met zijn tong klikte terwijl hij ook zijn broertje probeert te troosten. 'Maar we moeten ook wat eten anders zijn we te slap om te allons-y... Want ik kan nou niet zo goed lopen' bekende hij toch eerlijk en nu toch weer even naar Rhyme keek.
|
|
|
Post by Rhyme on May 29, 2013 21:03:16 GMT
Ze keek alsof iemand haar net had geslagen. Verwarring, angst en vooral, verdriet was er in haar blauwe oogjes te zien. Ze keek naar haar hand, waar hij die van hem uit had getrokken en ze bleef naar hem staren. Ze had hem laten huilen, haar lipje begon al om te krullen naar beneden. Ze begon te snikken, meer omdat ze eigenlijk helemaal niet meer wist wat te doen. Ze deed een aantal pasjes naar hem toe. "Sorry." zei ze tussen het snikken door. "Je-je hoeft geen andere beer." Tranen rolde over haar wangen, ze wilde helpen. Maar het leek niet echt goed te gaan. Ze stammelde wat woorden, het was onhoorbaar, want ze wist totaal niet wat te zeggen. Haar tandjes klapperde op elkaar, niet omdat ze het koud had, maar omdat haar kaken van het huilen trilde. Toen Myles zei dat ze de beer gingen zoeken, knikte ze. "Ik kan heel goed zoeken..." Zei ze zacht, al wist ze niet of een van hun het zou horen. Maar ze wilde zo graag helpen en dat lukte haar niet. Ze vond dat zo erg, ze slikte dan ook toen er een man verbaasd naar haar keek. "Wat is er aan de hand? Rhyme?" De eerste vraag vroeg hij meer aan de andere kinderen, maar het laatste vroeg hij dan toch terwijl hij naar haar keek. "We zijn een teddybeer kwijt en we huilen en we hebben honger." De man zuchtte en keek naar Rhyme, maar had een flauwe glimlach op zijn gezicht. "Wat moeten mensen die op straat leven nu zonder jou? Later zul je een prachtige dame worden." De man liep weg en liep naar een kraam toe en haalde drie appels. Rhyme was een meisje wat vaak haar fruit afstond aan mensen die op straat zaten. Sommige kende haar dan ook en de meeste mensen zagen haar ook vaak rondlopen en spelen. "Eet maar lekker op, kom niet in de problemen Rhyme en als ik een teddybeer vind, zal ik deze komen brengen." Hij glimlachte en Rhyme schudde haar hoofd. "Nee hoor, Dank-u-wel meneer Duell." Zei ze met een glimlach, het woordje dankuwel was soms nogal moeilijk om uit te spreken. Maar het was haar gelukt. Ze legde twee appels bij de jongens neer en nam zelf een hapje van haar andere appel, ze had weer een kleine glimlach op haar gezicht. Al veegde ze af en toe wat tranen weg en snotterde ze nog wat na.
|
|
|
Post by Matt smith on May 29, 2013 21:16:18 GMT
Hij kroop een beetje tegen zijn broertje aan, en bleef nog steeds huilen, en die tranen zouden waarschijnlijk niet stoppen tot hij zijn beer weer in de handen terug had. Hij reageerde dus ook nergens op; niet op de woorden van zijn broer, en ook niet op Rhyme. Hij wou gewoon nu die beer terug. Hij wou hem terug, En nu direct, want zonder wou hij gewoon niet. De jongen geloofde namelijk nog wel dat hij nog geliefd werd door hun moeder, en die beer had hij van haar gekregen een paar jaar geleden. Hij had de hoop nog niet opgegeven, en was ook een beetje blijven hangen op zijn 7 jarige leeftijd, en dat was goed te merken in zijn doen en laten.
|
|
|
Post by Myles Smith on Jun 3, 2013 12:27:12 GMT
Myles wreef zijn broertje zacht over zijn rug heen om hem zo te troosten. 'We gaan jou beer echt vinden, en Rhyme helpt ook' zei hij waarbij hij even met zijn tong klikte en met zijn hoofd sepastisch naar links ging. Het enige wat Myles dan nu ook echt wou is dat zijn broertje weer een lach op zijn gezicht had, gewoon dat hij weer blij was in hoe ver hij blij kon zijn en als de teddy beer daar bij hielp dan moest die beer snel gevonden worden. Myles zijn gedachten over hun ouders zouden echter nooit veranderen, althans ze moesten ontzettend hun best doen om zijn gedachten te laten veranderen. Wanneer Rhyme dan terug komt met voor ieder een appel pakte Myles het stuk fruit nogal gretig aan en begon deze met smaak op te eten, nou ja je kon het haast meer vreten noemen want het sap van de appel droop van zijn vieze kin af en stukjes appel bleven er zelfs op zitten 'ALLONS-Y' bracht hij ineens nogal duidelijk uit.
|
|
|
Post by Rhyme on Jun 3, 2013 16:55:58 GMT
Rhyme wist niet goed wat te doen. Ze vond het vervelend om te zien dat het jongetje zo verdrietig was over zijn teddybeer en ze vond het dan ook helemaal niet vreemd. Want zijzelf vond sommige dingen ook echt heel erg, zij wilde ook haar knuffels niet kwijtraken. Ze schrok wat van Myles en keek naar haar eigen appel, met een kleine glimlach liep ze richting hem en stak haar handje uit waar de appel in lag. "Zullen we dan allemaal zoeken?" Vroeg ze aan hen alle twee. "Waar heb je hem nog gezien?" Vroeg ze toen aan Matt. Maar ze durfde nog niet zijn handje vast te houden zoals ze eerst deed. Ze vond het nog steeds best eng hoe hij tegen haar had gedaan en ze vond het nog steeds niet leuk. Ze dacht dat hij haar misschien niet meer lief vond, terwijl ze zo goed probeerde om lief te doen tegen iedereen.
|
|
|
Post by Matt smith on Jun 9, 2013 12:24:38 GMT
hij keek naarbeide en huilde stevig door. Zelfs de appel van Rhyme kon hem echt geen barst schelen, hij wou gewoon zijn beer terug, die hij altijd heel toepasselijk : teddy had genoemd. Hij bleef huilen en kroop alleen maar verder tegen myles aan, wiens shirt nu waarschijnlijk flink nat moest worden. Hij wees richting de steeg waar hij altijd zat, maar er kwamen geen woorden uit, alleen zo tussen door: '' Teddy.. Ik wil teddy terug..'' Sprak hij dus maar enkel al was dat zelfs haast onverstaanbaar door het verdriet van de jongen. Hij keek kort naar Rhyme, maar de appel in haar handen maakte haar niet eens uit, die wou hij niet, hij had genoeg gegeten, en schudde dan ook zijn hoofdje.'' Alleen tedyy.'' Sprak hij enkel en voorbijgangers keken naar de jongen die nu hikte en weer keihard GEronimo! riep en zijn tics deed voor hij net zo hard weer verder begon te huilen.
|
|
|
Post by Myles Smith on Jun 11, 2013 8:31:26 GMT
'Ja want als we allemaal gaan zoeken hebben we Teddy ook sneller allons-y gevonden' stemde Myles in op de woorden van Rhyme. Myles bleef zijn broertje troosten en gaf hem ook een kus in zijn haar uit troost. Myles vond het dan ook helemaal niet erg dat zijn shirt nat werd van de tranen van zijn broertje en daarbij smerig was hij toch al. 'We gaan Teddy terug krijgen' zei hij en met zijn tong klikte waarbij hij keek waar Matt naar toe wees 'denk je dat Teddy daar misschien ligt' vroeg hij hem. Hij stond na even op en hielp Matt overeind 'kom dan gaan we daar even allons-y kijken' zei hij. Myles negeerde de starende blikken van de mensen want Myles weet misschien nog niet waarom hij het deed maar hij wist wel dat zijn tics en uitbarstingen niet met opzet waren, net zo min als van Matt. Myles nam Matt en Rhyme mee naar het steegje om daar te zoeken naar de Teddy van Matt.
|
|
|
Post by Rhyme on Jun 11, 2013 8:58:34 GMT
Rhyme knikte toen Myles zei dat ze teddy sneller gevonden hadden als ze met z'n alle zo hte . "Dat kloot." Zei ze met een glimlachje en keek toen naar de steeg waar hij naar wees en beet op haar lip. Rhyme mocht daar nooit komen, de stegen waren gevaarlijk. Maar ze knikte toch nog eens, meer tegen zichzelf als tegen iemand anders. "We moeten dan snel gaan." Zei ze zacht en ze volgde Myles en Matt. Blij dat ze ook eindelijk andere kindjes had gevonden, langzaam liep ze de steeg binnen. Op haar gezicht was wel wat angst te zien. Maar ze wilde de twee broertjes helpen. Ze keek met haar ogen dan zoekend om zich heen, waar vond ze de beer? Ze slikte en schrok toen ze een geluid hoorde, maar het was gewoon een vogel die op vloog. "Waar kan hij liggen?" Vroeg ze toen toch weer aan Matt en toen ze in de verte wat zag liggen, liep ze er dan toch op af en een vieze beer pakte ze wat twijfelend op. "Is dit teddy?" Vroeg ze en wat dichterbij Matt en Myles ging staan om de beer te laten zien.
|
|
|
Post by Matt smith on Jun 11, 2013 10:07:58 GMT
hij liep snikkend met hen mee naar het steegje en keek even rond terwijl hij zijn traantjes een beetje weg veegde en plots; Geronimo!" riep terwijl hij zag waarmee Rhyme aan kwam zetten en hij knikte, en pakte de beer bijna van haar af." Teddy!" sprak het kleine jongetje direct vrolijk en trok de Teddy beer helemaal tegen hem aan terwijl hij naar zijn broertje keek. Verderop stond hun moeder weer, onder de blauwe plekken dit keer en ze kwam dichterbij. " Matt, Myles .. Mijn jongens.." sprak ze en keek ook even naar hen en het meisje." Hebben jullie een vriendinnetje." Sprak ze zacht en trillend terwijl er nog warm bloed over haar rug heen ging en ze stortte ook ter gronden bij hun, door het bloedverlies, hun vader had haar vermoord...
|
|