|
Post by Matt smith on May 30, 2013 21:06:41 GMT
Quenya
Ze keek naar hem en slikte even." Alsjeblieft Jonathan.. Ik wil jou normaal hebben.. Nu kunnen we eindelijk gewoon samen zijn en ik wil nog een kindje van je, weet je nog?" Sprak ze rustig tegen hem en gaf hem een klein kusje op zijn lippen, al was die waterig door de tranen in haar ogen. Arda was nog steeds bezig, al was ze nu bezig met het vervloeken van Jonathan, dat geen een soort magie van anderen meer zou helpen, behalve die van haar zelf. Een makkelijke vloek voor iemand zoals haar.
|
|
|
Post by Jessica Malone on May 31, 2013 4:32:45 GMT
Jonathan Zenker
Nog één kindje. Hij hoorde haar wel en streek zacht verder over haar rug en merkte wat beweging op. Hij had de kus niet zien aankomen natuurlijk, maar hij wist wel dat het met verdriet op zijn lippen gedrukt was. Jonathan kreunde toen er meer druk op zijn hoofd werd gezet door de engel en zijn spieren trokken hevig samen. Hij kneep zijn ogen een beetje dicht, zelfs daar had hij geen gevoel in. Hij slikte even en hield zijn spieren strak gespannen, alles deed zeer..
|
|
|
Post by Matt smith on May 31, 2013 7:07:52 GMT
Quenya
Ze wou helpen, maar ze wist niet op welke manier. De vervloeking was geslaagd, en dat moest Jonathan langzaam aan nu meer rust gaan geven en dat hij normaal een beetje kon gaan functioneren. Ze zuchtte even voor een moment en keek naar hem en kroop nog nader tegen hem aan. Ze was nu bang, bang haar liefde te missen, En hem kwijt te zijn." Liefje.. Ik wil jou normaal aan mijn zijde, ik houd van je, alsjeblieft kom terug.. Ik heb je in het begin vreselijke dingen aan gedaan.. Maar ik weet dat je dat vergeven hebt, alsjeblieft kom terug..." Ze was duidelijk bang, bang hem nu helemaal kwijt te zijn. Haar liefde, voor eeuwig en altijd. Als hij stierf, ging zij hem gewoon achter aan.
|
|
|
Post by Jessica Malone on May 31, 2013 7:51:23 GMT
Jonathan Zenker
Zijn lichaam ontspande langzaam weer een de engel verdween, al had hij zijn zicht nog steeds niet terug. Hij haalde langzaam adem en voelde hoe Quenya nog dichter kroop en streek weer over haar rug met zijn vingertoppen. Hij opende zijn blinde ogen weer even, maar alles bleef zwart. Hij zuchtte en trok Quenya wat beter tegen zich aan en sloeg zijn andere arm nu ook om haar heen. Hij kon weer praten, daar was hij wel weer blij mee. "Rustig maar." Fluisterde hij zacht tegen haar en streek door haar haren heen. "Ik ga niet weg." Zei hij weer zacht en hield zijn ogen op het plafond gericht omdat hij haar toch niet kon zien.
|
|
|
Post by Frank Tupelo on May 31, 2013 8:43:37 GMT
Quenya
Ze keek even naar hem, en daarna smekend naar de god, die knikte.'' Ik zal hem zijn zicht terug geven.'' Sprak ze dan ook, en begon nu Jonathan zijn zicht langzaam aan terug te geven, terwijl quenya haar hoofd echt tegen zijn borst liet rusten, en zijn hele shirt al nat moest zijn van de tranen die ze had gehuild. Ze wou hem normaal hebben, haar lieve vriend die van haar hield, en haar gewoon aan kon kijken, zonder dat het laatste wat hij op zijn netvlies was, dat zij volledig van hout was.. Hij moest zijn kinderen zien opgroeien...
|
|
|
Post by Jessica Malone on May 31, 2013 8:54:03 GMT
Jonathan Zenker
Hij streek weer zacht over de rug van Quenya. Hij zou zijn zicht wel terugkrijgen, maar niet nu. Zelfs met de hulp van Arda zou het niet versnellen, het duurde wel enkele weken voor hij alles weer zag. Hij voelde dat zijn shirt nat was, maar dat kon hem weinig schelen. Hij streek door haar haren heen en zag hoe de duisternis een klein dof licht toeliet, tot zover de hulp. Het zou wel beteren in de komende weken.
|
|
|
Post by Frank Tupelo on May 31, 2013 9:03:49 GMT
Quenya
Ze keek naar beide, en zag dat arda nu knikte.'' Verder kan ik niets doen, Quenya. Nu zal hij het zelf moeten willen.'' Sprak ze en keek naar hen.'' Jullie gezin valt nu onder mijn bescherming, en zal nooit meer in aanmerking komen. Vanaf nu zijn jullie veilig, en heb jij je contract verwittigd. '' sprak ze en daarna verdween ze, en quenya bleef ten alle tijden bij hem zitten, terwijl de wereld weer in beweging kwam, en de tweeling nu naar hen toe rende, die waren bang, omdat ze natuurlijk een moeder zo hadden zien zitten...
|
|
|
Post by Jessica Malone on May 31, 2013 9:07:35 GMT
Jonathan Zenker
Hij was wel blij dat ze nu onder haar bescherming kwamen, hopelijk gebeurde er nu niets meer. Hij slaakte een zuchtje en keek nog steeds naar het plafond met zijn doffe ogen door zijn blindheid. Hij kroop langzaam wat overeind en hoorde wat stappen hun richting uit komen. Hij moest nu op zijn gehoor vertrouwen. Hij hield Quenya zachtjes vast en streek weer door haar haren heen. Het zou wel goed komen, en binnenkort zoude ze nog één kindje krijgen, hun laatste en dan was het gezin wel goed. Hij sloot zijn ogen even en opende ze dan weer langzaam en kon enkel een dof vaag licht zien, alles was beter dan complete duisternis.
|
|
|
Post by Frank Tupelo on May 31, 2013 10:12:47 GMT
Quenya
Ze stak haar armen even uit, zodat de tweeling er ook even bij kon komen.'' mama!'' spraken ze geschrokken en kropen helemaal tegen hun ouders aan. Quinten, Gallues en de tweeling sliepen nog, dus die zouden nog van niets weten, en misschien was het ook maar beter ook. Larrissa kroop helemaal tegen haar vader een, en ook Serena kroop helemaal tegen hen aan.
|
|
|
Post by Jessica Malone on May 31, 2013 10:59:39 GMT
Jonathan Zenker
Hij keek op toen hij de meiden zo hoorde en voelde hoe één van de meiden tegen hem aankroop. Hij kon niet weten wie het was, ze waren helemaal hetzelfde. Hij sloeg zijn arm om Larissa heen en haalde langzaam adem. "Alles komt goed meisjes, alles is weer in orde." Zei hij zacht tegen de twee en hield zijn ogen wat naar beneden gericht, hij kon ze niet aankijken dus zou hij zijn gezicht ook niet naar hen richten, dat had weinig zin natuurlijk.
|
|
|
Post by Frank Tupelo on May 31, 2013 11:11:33 GMT
Quenya
Ze slikte en keek naar hun meiden en toen naar hem.'' Kom Jonjathan.. Dan leg ik je even op het bed..'' Sprak ze nu best zorgzaam, en streek hem zacht langs zijn wang, en gaf hem zacht een kusje op zijn lippen. Een liefdevol kusje, ze wou hem gewoon niet meer kwijt. De meiden keken naar hem en naar hun moeder.'' mama, wat is er met Papa?'' vroeg Serena ook rustig en ze slikte.'' Papa is een beetje ziek.'' Sprak ze aangezien ze niet wist hoe ze het anders aan de meiden moest uitleggen, de waar heid zouden hun niet begrijpen.
|
|
|
Post by Jessica Malone on May 31, 2013 11:29:52 GMT
Jonathan Zenker
Hij keek even in de richtng van de stem van Quenya en gaf een rustige knik. Hij liet Larissa nu zachtjes een beetje los en maakte aanstalte om al rustig rechtte staan. Hij haatte dit echt vreselijk, hij kon niets zien momenteel buiten dat irritante doffe licht. Hij hoorde wat Quenya tegen de meiden zei en glimlachte even. "Alles komt wel weer goed." Zei hij zacht. Hij kreeg zijn zicht vast wel terug, dat moest gewoon.
|
|
|
Post by Frank Tupelo on May 31, 2013 11:45:13 GMT
Quenya
Ze begon hem rustig te helpen en te begeleiden naar het bed, al waren haar ogen nog steeds nat van de tranen die ze had gehuild, en ze kon het nu nog steeds meoilijk ophouden. Ze keek naar MAthrandir, die aan het mediteren was, waarschijnlijk nog zijn oude ritme, dus zou ze hem maar niet storen. Hun kleine tweeling begon te huilen, die hadden natuurlijk dorst, maar ze moest eerst hem naar het bed helpen.
|
|
|
Post by Jessica Malone on May 31, 2013 11:52:57 GMT
Jonathan Zenker
Hij liet zich rustig naar het bed helpen en vertrouwde rustig op haar hulpen. Hij haalde langzaam adem en wreef met één hand over zijn gezicht heen en geeuwde even. Hij was nog steeds moe, zodra hij op bed lag rustte hij nog wel even uit. Hij drukte een kusje op de hand van Quenya. "Sorry dat het zo gegaan is." Zei hij zacht tegen haar en keek even haar richting uit
|
|
|
Post by Frank Tupelo on May 31, 2013 12:00:22 GMT
Quenya
Ze zuchtte en zette hem zahct op het bed neer.'' het maaakt niet uit Jonathan.. Jij bent tenminste weer bij me, en ik kan je normaal aanraken.'' Sprak ze rustig. En je zicht komt wel weer goed.. Als je er maar voor knokt.'' Sprak ze rustig en drukte even nog een kus op zijn wang.'' Ga lekker liggen. Ik zal onze twee kleine mormels even hun zin geven.'' Sprak ze zacht en wreef nog even over zijn rug en stond toen op, en haalde de tweeling uit de wieg, en legde ze tegen haar borst aan.
|
|