|
Post by Anakin Blackwood on Aug 28, 2013 13:19:22 GMT
Het was hem toch gelukt, toen de dokters ook van de aanval hadden gehoord van piraten, waren ze weggerend en konden zij mee. Hij rende nog steeds een stuk, harder dan hij ooit had gerend gewoon om hier weg te kunnen, zo ver mogelijk van de haven af. Hij had niet meer omgekeken en wilde nu enkel opzoek naar Ireena. Hij had haar niet meer gezien toen hij de straat op was gegaan en Johnny had ontmoet. En hij wist ook niet hoe het met haar en die broer van hen ging. Hij dook haar oude huis in, hier was niemand meer. "Ireena?" Vroeg hij en keek echt het hele huis rond. Niemand. Hij had niets meegekregen dat ze nu de gouverneurs waren van Port royal, en als hij het te weten zou komen zou hij flippen waarschijnlijk. 'Ik zal je helpen' zei ze. 'Je blijft bij mij wonen.' Hij zuchtte en liep het huis weer uit en rende nog een stukje verder, echt veilig waren ze toch nergens echt. En er was al zo een hevige paniek hier in dit stadje. Hij had nog steeds pijn aan zijn rug en moest af en toe hoesten van de rook die hij had ingeademd in het tehuis. Waar hij nu enkel aan dacht was Ireena vinden. Maar waar moest hij beginnen?
|
|
|
Post by Johnny Powell on Aug 28, 2013 18:08:27 GMT
Hij rende met hem mee, al was Johnny niet echt het type van rennen, hij rende nu toch aardig hard achter HEm aan. Hij vertelde over bij hem wonen en dat beviel Johnny dus echt niet.'' nee nee...'' sprak hij enkel zenuwachtig en keek naar hem en slikte evn.'' ik ga naar mijn eigen huis. Mijn doos onder de brug, daar ben ik veilig voor het duister.. Jij hebt geen duister in e, maar er gebeuren duistere dingen hier..'' Sprak hij rustig en slikte even. Mooi niet dat Johnny in een huis ging wonen. een huis werd bewoont door geesten, en geesten waren slecht.
|
|
|
Post by Anakin Blackwood on Sept 1, 2013 21:12:04 GMT
Hij keek naar Johnny die hem blijkbaar gevolgd was en slikte eventjes. "Woon je nou werkelijk in een doos? Onder een brug?" Murmelde hij en slikte weer eventjes. Hij wilde hier ook niet echt langer blijven, en op het moment dat hij weer wat wilde zeggen begon zijn oog aan zijn litteken lastig te doen waardoor hij slikte. Wat was er nu weer? Wat gebeurde er. Hij snoof even terwijl zijn ene oog nu langzaam een rode kleur begon te krijgen (http://nl.wikipedia.org/wiki/Sharingan)*. Het deed pijn voor een moment, maar daarna merkte hij er niets van, tot hij begon te merken dat hij kon voorspellen wat mensen gingen doen. Dat was niet goed. Hij keek naar Johnny en slikte. "Wat gebeurd er?" Vroeg hij zachtjes aan hem en keek hem strak aan nu. het eerste plaatje dat je tegenkomen, na een maand het 2de en na nog een maand het 3de dan onder Kakashi's Mangekyou Sharingan als het verder word onwikkeld ^-^
|
|
|
Post by Johnny Powell on Sept 1, 2013 21:24:14 GMT
Johnny keek naar hem en knikte.'' oh ja, in die doos ben ik veilig.'' Sprak hij iets stotterend en keek naar hem en zag het rode oog, waardoor hij stopte en naar hem keek.'' Oh jee..'' Sprak hij enkel en keek naar hem.'' ben jij een Blackwood?'' vroeg hij en keek hem aan.'' Oh jee...'' Herhaalde hij nog een keer, en deinsde zenuwachtig terug, want Johnny dacht niet dat dit gewoon even een leuk ontstoken of geïrriteerd oog was, nee, het was vast meer, en Johnny wou dus niets met duistere zaken te maken hebben, dat zou hij nooit willen. Hij slikte even en keek naar hem.'' Ga weg! Je hebt wel het duister in je!'' sprak hij en begon zenuwachtiger dan ooit weg te rennen. Waar heen? juist zijn doos onder de brug waar hij altijd al had gewoont, en dook in de doos, al was de doos lang niet groot genoeg, en ook wat ingezakt door de regen en het vocht van de omgeving.
|
|
|
Post by Anakin Blackwood on Sept 1, 2013 21:30:23 GMT
Hij keek naar Johnny toen hij zenuwachtiger begon te worden en slikte even. Zijn hand greep naar de kant van het oog dat net pijn had gedaan en legde zijn hand er op, alles was weer normaal. Hij slikte weer eventjes en keek weer naar Johnny die iets vroeg. "Ja, ik ben een Blackwood, wat is daarmee?" Vroeg hij meteen. Hij wist dat zijn familie geen beste naam hadden, maar wat had dat te maken met wat er nu gebeurde. Hij hoorde zijn laatste woorden weer en zuchtte. Hij had hem net van een brand gered.. Verdorie, hij vertrouwde hem net een beetje. Hij bond snel een lap stof om het oog heen en begon achter hem aan te rennen. "Johnny!" Riep hij en rende hard verder tot hij aan de ingzakte, te kleine doos stond en naar hem keek. "Johnny, wat heeft dat met mijn familie te maken? Je weet meer dan ik. Vertel het me alsjeblieft." Sprak hij nu en keek hem aan met één oog omdat hij het andere bedekt had nu.
|
|
|
Post by Johnny Powell on Sept 1, 2013 21:36:58 GMT
Johny keek op toen hij iets hoorde en keek naar Anakin die nu naderde en hij keek naar hem en slikte even.'' Het is een oude mythe...'' begon hij te vertellen.'' nee echt, het is zo, de Blackwood familie is vervloekt, enkel een steen die altijd in bezit moet zijn van de oudste in de familie houd de vloek tegen..'' sprak hij en keek haar aan.'" Anders zal iedereen veranderen, de ene in een nog verschrikkelijker wezen dan de andere, precies na hoe hun zich gedragen hebben, geloof ik, nee ik weet het haast zeker.. HEt is duister,, oh ja heel duister..'' sprak hij en begon te wiebelen in de doos, en begon met zijn vingers in de lucht weer piano te vertellen.'' De steen is weg, niet waar...'' sprak hij en slikte even voor een moment en keek om zich heen.'' Alle familie, en neven nichten wat dan ook blackwood bloed heeft zal anders worden. Iedereen zal anders worden....'' VErtelde hij en keek naar hem, nu het oog bedekt was voelde hij zich dan wel niet minder zenuwachtig, maar het maakte hem duidelijk iets vertrouwder weer naar Anakin toe.
|
|
|
Post by Anakin Blackwood on Sept 1, 2013 22:01:50 GMT
Anakin luisterde naar hem en slikte eventjes, was geboeid. Was dat die steen dat hun moeder altijd had gezegd? Dat die hun beschermde en nooit, maar dan ook nooit weg mocht. Die steen.. Wat was er dan van Ireena geworden? Van de rest van zijn broers en zussen? Hij slikte en rilde zelfs al bij de gedachte dat zijn hele familie zo anders was. Hij wilde niet weten hoe ze aan te treffen. Hij keek weer naar Jackie met zijn goede oog en haalde diep adem toen hij was uitgepraat. "Daar had mijn moeder het altijd over.." Fluisterde hij nu zacht. "Mijn broers, mijn zussen.." Fluisterde hij er kort achter en keek achterom. "Niet bang zijn van mij, alsjeblieft. Je weet dat ik je niks doe, ik heb je uit dat vuur gehaald." Zei hij zacht en keek weer even rond, om zeker te weten dat ze hier even veilig waren
|
|
|
Post by Johnny Powell on Sept 1, 2013 22:16:51 GMT
Hij keek naar hem en slikte even.'' Ze zullen anders zijn..'' Sprak hij op zijn woorden en keek even rond, doordat er in de verte een lang gerekte huil klonk, vanuit hun ouderlijk huis, die hier licht te horen was. Hij slikte en keek rond.'' oh mijn god oh mijn god.. Ik moet port Royal verlaten, het duister, het komt mij halen, het komt mij halen!'' sprak hij en stond op, en beukte daardoor door de bovenkant van de doos heen, die door de zachtheid en alles niet moeilijk te slopen was momenteel. Hij werd helemaal gek, dat was duidelijk. Johnny dacht het slachtoffer te worden omdat hij zoveel wist, zoveel wist over al deze duistere zaken. Het was ooit zijn verslaving geweest, en hij was er gek door geworden, doorgeslagen. En bovenal, Johnny was Johnny niet meer.
|
|
|
Post by Anakin Blackwood on Sept 2, 2013 4:46:01 GMT
Hij keek nar hem en hoorde de huil. Wolven in port royal? Dat moest dan iemand van zijn familie zijn maar.. "Johnny. Het komt je niet halen.Doe rustig." Sprak hij en greep hem bij zijn schouders vast en duwde hem tegen de muur onder de brug. "Denk aan iets anders, iets leuk, iets waar de duisternis nooit kan komen." Zei hij weer rustig en hield hem nog steeds losjes vast. "Dat kun je vast wel toch?" Vroeg hij en glimlachte weer kort naar hem. "Hoe ben je zo geworden Johnny? Zo angstig?" Vroeg hij nu ook, uit nieuwsgierigheid.
|
|
|
Post by Johnny Powell on Sept 2, 2013 5:14:00 GMT
Johnny voelde hoe hij bij zijn schouders gepakt werd, en zijn blik veranderde vrij bang, terwijl hij naar hem keek.'' Alstublieft, doe mij geen pijn!'' sprak hij angstig en zijn ogen sloten zich terwijl hij shakete als een rietje. Hij dacht aan niets anders, hij dacht enkel aan kwade krachten. De duisternis! Oh waarom vertrouwde Johnny hem nu? waarom? Hij hoorde zijn vraag wel, maar daar gaf Johnny geen antwoord op, het was normaal voor hem, en ook rondom de doos lagen diverse boeken, allemaal over duistere krachten, allemaal over duistere magie. Je kan echt wel zeggen dat dat hetgeen was waar Johnny doorgeslagen van was geraakt Hij zuchtte even en trilde nog steeds, hij zei niets meer, hij hield zijn mond, en zijn ogen waren dichtgeknepen, alsof hij afwachtend was van een genadeslag die hij zou krijgen van Anakin, na zijn idee natuurlijk. Hij mompelde in zichzelf zinnetjes, in het latijns, die voor Anakin waarschijnlijk totaal onverstaanbaar waren, al waren het zogenaamde spreuken om Demonen te laten verdwijnen, of uit te drijven.
|
|
|
Post by Anakin Blackwood on Sept 2, 2013 15:54:01 GMT
Anakin zuchtte zachtjes, hield hem maar losjes vast. "Johnny alsjeblieft, ik doe je echt niets." Sprak hij en keek naar zijn gezicht. Hij keek dan even naar de boeken en zuchtte. "Johnny, doe eens normaal man." Murmelde hij en gaf een zacht klapje tegen zijn wang en keek hem dan weer aan. "Je gedraagt je als een klein kind dat een spook heeft gezien. Ik zeg niet dat de duisternis niet bestaat, maar het zit niet in me, ik heb hier niet voor gekozen." Sprak hij weer en gaf een zacht kneepje in zijn schouders
|
|
|
Post by Johnny Powell on Sept 2, 2013 19:53:10 GMT
Hij keek naar hem en voelde het klapje, omdat hij niet naar de woorden luisterde en slikte even voor een moment, Hij shakete nog als een rietje dat was duidelijk, en keek met grote ogen naar Anakin, terwijl hij geen woord uit sprak tegen anakin, enkel shakete, en zijn latijnse zinnetjes vol hield. Dit keer van een demon uit het lichaam roepen. Werkte dit niet, dan was hij pas zeker dat Anakin de waarheid sprak, haar hij was momenteel doodsbang, ondanks de woorden van Anakin. Hij geloofde maar al te goed in de vloek, en hoopte het op te kunnen lossen op de manier hoe hij het nu deed. Lukte natuurlijk niet, maar goed.
|
|
|
Post by Anakin Blackwood on Sept 2, 2013 20:36:59 GMT
Hij bleef hem vasthouden, bleef hem aankijken met één oog. "Kom op nou Johnny, ik heb je gered uit vuur en je verdedigd tegenover die dokters. Kom nou." Murmelde hij en zuchtte even. Hij hield hem nog steeds gewoon vast, kneep weer even in zijn schouders. Hij bleef hier net zo lang staan tot hij hem geloofde. "Doe rustig, haal adem. Raak niet zo in paniek, ik ben ook maar een mens." Sprak hij weer en keek weer naar zijn gezicht
|
|
|
Post by Johnny Powell on Sept 3, 2013 5:19:36 GMT
Hij kalmeerde niet direct, maar pas toen hij merkte dat niets hielp, niets van de spreuken die hij kende, geen demon dus... Hij slikte even en bleef zenuwachtig, maar duidelijk vrij normaal zenuwachtig, zoals altijd. Hij hield zijn mond en zijn hond ging herhaaldelijk naar rechts, al was dat meer een soort van knik. Hij slikte even voor een moment en keek kort rond. '' Het.. het spijt me...'' Sprak hij vol zenuwen, maar je kon duidelijk merken dat Johnny gekalmeerd was op zijn manier. Maar zometeen zou Johnny wel zijn boeken induiken waarschijnlijk, want tja dit was niet echt normaal ofzo.. Hij slikte even en wachtte tot dat hij echt los gelaten werd.
|
|
|
Post by Anakin Blackwood on Sept 3, 2013 9:25:41 GMT
Anakin bleef wachten tot hij kalmeerde en glimlachte voorzichtig toen dat ook lukte. Hij moet hem zachtjes los en zuchtte. "Ik ben geen demon of wat dan ook. Ik ben een mens zoals jou en anderen. Oké?" Murmelde hij nu en zorgde dat hij vrij was. Wat een zooi ook. Al die vloeken enzo
|
|