|
Post by Mary-Anne Rogers on Aug 22, 2014 0:36:53 GMT
Leah Moore Ze keek geschrokken op en schoot in de lach. "Geez guys!" Klonk ze dan en schudde haar hoofd grinnikend, ook de andere hadden met een opgetrokken wenkbrauw naar haar gekeken, op de twee mensen na dan. "My mind just went off okay, I don't want to get married, I know it's unusual for demons since it's something God wants, I'm not stupid. I'm just thinking about it due the whole aunt thing I guess. Calm your tits and for the love of God give me the last bit of privacy I have left back," ze pruilde en keek iedereen even aan. "My thoughts are for me alone, mmkay," ze glimlachte onschuldig en keek naar Damon die zachtjes lachte. "Poor Leah, you don't have to feel all attacked," klonk hij grijnzend waarop zij op haar wang beet. "I don't feel attacked, silly, you guys just startled me," klonk ze grinnikend en keek weer even iedereen aan. "Besides, I love Jonathan, I don't need a ring nor papers which proves my love 'till death do us part.'" Ze haalde haar schouders op en keek naar Jonathan. "I'm fine with how it is, I adore it, so chill."
|
|
|
Post by Sara Gather on Aug 22, 2014 7:29:12 GMT
Jonathan
Hij keek naar haar toen ze geschrokken naar hen keek en grijnsde lichtjes. "You really aren't? That's a pity. And well about those tits," hij legde zijn handen op zijn borstkas en kek haar aan. "I don't have any, Sara on the other hand.." "Meh shut up," Ze trapte hem tegen zijn heup en kroop dan weer tegen Damon aan. "Auwch, why you little.." Damon onderbrak hem door wat tegen Leah te zeggen, maar hij vond het niet erg, Sara kreeg het nog wel terug. Jonatan keek weer naar Leah toen ze het had over dat ze van hem hield en geen ring of papieren voor nodig had wat het bewijste. "Well, it's proof enough that you still sit here after alle what happend to all of you," hij glimlachte even naar Leah. "And you have a ring though, gave it on your birthday remember." Hij ging liggen en keek naar de lucht die er nog steeds helder uit zag. Voor Sara was het hetzelfde wat Leah zei. Ze keek op naar Damon met een kleine glimlach en keek dan naar hun dochtertje dat zelfs al lichtelijk moe aan het worden was, ze had vannacht ook niet geslapen, of toch amper en dat had Sara ook gevoeld..
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Aug 22, 2014 11:23:35 GMT
Leah Moore "Well, I can't really forget that," ze hield haar hand op en grinnikte zachtjes waarna ze naar haar ring keek. "Besides, I don't have a choice, really. Well, I do but I find that I don't. I love you and I love my friends, no matter what you guys are, you're still the same to me. And well you, Jona, you're just weird," ze glimlachte onschuldig en haalde haar schouders op, Damon hield Sara dichtbij, zijn dochter dicht op zijn schoot. Hij streek even door Sara's haren heen en drukte een kus op haar hoofd. Hij wist wel dat er iets niet lekker zat met Sara dan wel Lizzy, maar hij hield zich er momenteel stil over, ze leek het al te hebben besproken met haar broer en hij voegde zich er dan nooit eigenlijk nog echt tussen. Soms was het handig om afstand te houden. Zijn blik gleed eens rond, het was allemaal rustig, hij hoorde vogels, bladeren die ritselden door de kleine bries, maar niks wat hen zorgen zou moeten maken, voor nu, wat een pak van zijn hart was.
|
|
|
Post by Sara Gather on Aug 22, 2014 12:40:59 GMT
Jonathan
Hij glimlachte op haar eerste woorden en keek ook even naar de ring die hij haar cadeau had gedaan, een goud-zilvere ring, met kleine blauwe en rode edelstenen. Het had hem veel gekocht, maar hij vond het het waard voor haar, het bracht haar schoonheid nog meer omhoog vond hij en het paste wel bij haar. Hij keek weer naar haar en lachte. "I take that as a compliment," lachte hij en legde zijn armen onder zijn hoofd. Sara glimlachte toen Damon door haar haar streek en haar een kus op haar hoofd gaaf. Ze zou het Damon nog wel vertellen als ze er klaar voor was om het hem te zeggen, ze had het nu al met moeite gezegd tegen Jonathan. Zelf merkte ze ook niet meteen wat op, en anders zou Jonathan het wel al op enkele kilometers moeten aanvoelen. Hij snoof de lucht op toen er een bries langskwam en ging meteen rechtop zitten daarna en opende zijn ogen, zijn bloedrode ogen. Hij concentreerde zich op de omgeving en stond nu ook meteen weer op scherp. De geur zakte langzaam aan toch weer weg waarbij hij weer kalmeerde en zijn ogen weer naar blauw vervaagde. "Engelen.." Murmelde hij en trok een wenkbrauw op. "Had toch geen kans gemaakt," hij haalde zijn schouders op en keek weer naar Leah en drukte een kus in haar nek, kon hem het schelen dat hun vrienden erbij waren.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Aug 22, 2014 15:26:40 GMT
Leah Moore Haar blik ging naar Jonathan toe, ze grinnikte zachtjes en sloeg een arm om hem heen toen hij een kus in haar nek drukte, ze drukte een kus op zijn wang en keek even rond. Iedereen leek even op scherp te staan door de engelen waardoor een zacht zuchtje van haar lippen verdween. Het was altijd afwachten, voor haar vrienden, voor haar, ze kon het niet ruiken of zien, dus wist moest ze altijd ingelicht worden. Op het laatste moment zou ze het wellicht kunnen zien, maar als het aan haar lag was iedereen mens. Echter was ze beter gaan opletten, wie was extreem aardig, wie was té kil, wie vertoonde verdacht gedrag enzovoort. Zo kon ze wel haar schattingen maken. Haar blik gleed over haar vrienden heen, iedereen leek er redelijk relaxt bij te liggen. Een kleine glimlach stond op haar lippen, gewoon genieten van elkaars bijzijn, dat was waar ze hier voor waren gekomen. Of er nou engelen op afstand waren of niet. Ze sloot haar ogen en legde even haar hoofd op Jonathan's schouder. Haar blik ging dan weer even naar Damon die Sara dicht tegen zich aan hield, evenals Lizzy die in zijn armen in slaap was gevallen. Ze zagen er vredig uit, al wist ze dat er iets bij Sara dwars zat. Ze deed er echter geen moeite voor om erachter te komen, het waren haar zaken niet. Haar blik schoot naar een vriend van haar toe, Stefan (fuck Steve) die zijn neus de lucht in had gegooid en zijn ogen waren rood geworden. Voor een moment was de stilte erger geworden en leken de meeste gespannen, waardoor Leah fronste, echter schudde de jongen zijn hoofd en grinnikte zachtjes. "De engelen waar Jonathan het eerder over hadden gehad waren van koers veranderd," klonk hij dan kalm.
|
|
|
Post by Sara Gather on Aug 22, 2014 20:02:45 GMT
Jonathan Zijn ogen ontmoette de hare toen ze grinnikte en trok een wenkbrauw op. "Ik bedoel maar," hij keek iedereen aan die hier zat en voelde de arm om hem heen. "Of ze vinden onze geur gewoon weerzinwekkend." Hij grijnsde weer even en keek rustig naar Leah. "Ik zou het ook vreselijk vinden om tussen een groep van 6 engelen te springen bijvoorbeeld, de geur zou me gewoon al tegen de grond helpen." Murmelde hij en keek weer naar Leah toen ze haar hoofd tegen zijn schouder legde en glimlachte. Hij sloeg zijn arm om haar heen en trok haar wat tegen zich aan. Sara bleef nog steeds in stilte zitten bij Damon, haar ogen rustig gesloten en een arm om hem en Lizzy heen gelegd. Jonathan keek naar Stefan toen hij weer dezelfde geur oppikte en grijnsde enkel. Hij was er nog ontspannen bij geweest, hij wist wel dat ze rond hen heen zouden blijven cirkelen tot ze een zwakke plek zouden vinden en zich opsplitsen om van verschillende kanten aan te vallen, maar dat was gewoon een zelfmoord poging voor hen en plezier voor hem. "Oy, if they come here we have knifes." Hij haalde zijn schouders op en keek naar het servies dat er lag. Hij drukte zijn lippen weer in de haren van Leah en sloot zijn ogen. Ook Sara had haar ogen nog steeds gesloten, ze was moe van vannacht, van het nadenken, van de nachtmerries.. Ze werd een tijd bedreigd en gestalkt, maar ze wilde het niet tegen Damon zeggen, ze wilde haar eigen boontjes weer beter kunnen doppen, nu ze Lizzy hadden of niet..
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Aug 22, 2014 20:13:45 GMT
Leah Moore Ze grinnikte zachtjes om zijn woorden en keek naar de messen die voor hen lagen, niet bepaald iets waarmee je engelen of demonen kon vermoorden, maar verwonden was een mogelijkheid met de juiste apparatuur. Ze sloot haar ogen weer en kroop tegen hem aan. Ze zuchtte zachtjes en genoot even van de stilte, van de rust die er weer heerste nu de geur weer verdwenen was van de engelen, of in ieder geval niet meer iemand lastig viel. Damon keek echter nog stilletjes rond, hij bleef rustig door Sara's haren strijken, hij zou haar zo kalm mogelijk proberen te houden met simpele acties zodat ze ook kon genieten. Zijn blik ging dan weer eens rond, alleen zijn ogen, zijn neus ving alle geuren op. Zijn blik gleed dan naar Jonathan toe, hij leek er kalm bij te zitten, maar net als de andere was hij op zijn hoede. Zijn blik gleed dan weer verder, hij snoof zachtjes en keek op een gegeven moment scherp naar rechts, zijn blik bleef hangen op de bossen. Hij sloot zijn ogen, zijn ogen waren een wat zwakker punt voor hem, hij had jaren moeite gehad met zijn zicht, tegenwoordig was het prima, al vertrouwde hij nu alleen op zijn andere zintuigen. Dat was een sterker punt voor hem, hij luisterde aandachtig naar wat er in de bossen gebeurde, elke beweging, ademhaling, begon hij te plaatsen. Het minste geluid. Hij snoof de geuren eens diep in en keek dan uiteindelijk naar Jonathan met een opgetrokken wenkbrauw, wachtend op zijn mening.
|
|
|
Post by Sara Gather on Aug 22, 2014 20:53:27 GMT
Jonathan
Hij trok haar zacht wat op zijn schoot en liet haar rustig tegen hem aanleunen, hij had er zeker geen problemen mee en genoot ook even van de rust die er nu heerste om hen heen, de engelen die weer afstand hadden genomen. Hij keek af en toe naar Sara toen die toch best gekalmeerd was en nu toch ook genoot van het samen zijn met iedereen om hun heen. Ze was helemaal bij hem gekropen, haar hoofd zacht tegen zijn borst aan en tegen hun dochtertje aan. Jonathan sloot zijn ogen weer en nam wat geuren weer op en nam de geluiden op van de stad en van het bos om hen heen. Hij snoof uiteindelijk een geur op die hij niet kon plaatsen en opende zijn ogen weer even, zag de blik van Damon naar hem toe. "Hij heeft zijn geur gecamoufleerd," kwam er zacht van zijn lippen en boog zich rustig voorover om een mes te nemen en wachtte gewoon tot hij tevoorschijn zou komen. Dus ook net toen de engel het bos uitkwam rennen gooide hij het mes naar hem toe, en ondanks het helemal niet scherp was, was het door de kracht die hij had gezet en de snelheid die hij had gebruikt dwars door zijn schedel en hersenen gegaan. "Moron," kwam er zacht van zijn lippen en leunde weer wat achterover alsof er niets gebeurd was. "Vraag me af of we ooit wel eens stil kunnen zitten zonder een of andere engel die denkt de held uit te hangen," murmelde hij met zijn ogen gesloten. Sara had er niet veel van mee gehad, die was in een lichte roes verzakt nu ze zo goed zat en kalm was, dus was ze wat in slaap gezakt, niets mis mee vond ze zelf, ze was gesloopt.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Aug 22, 2014 21:40:18 GMT
Leah Moore Haar blik was richting het mes gegaan, dan naar de richting waar het naar toe werd gegooid. Ze sloot haar ogen bij het zien van de engel en wachtte totdat Jonathan weer ontspande en tegen hem aan kroop. Ze zuchtte zachtjes, uiteindelijk was het zien van alle moorden hetzelfde geworden, dus keek ze haast niet meer. Ze kroop wat meer bij hem opschoot en legde haar hoofd tegen zijn borstkas aan, ontspande zich weer en genoot opnieuw van de rust. Het interesseerde haar niet meer, het was haar allang op gevallen dat ze nooit rust zouden hebben en daarom deed ze er allang niet meer moeilijk over. Dat was het het niet waard. Damon was ook weer ontspannen gaan zitten, hij wilde Sara niet wakker maken nu ze leek in te dompelen, echter voelde de situatie nog steeds niet helemaal kalm in zijn ogen. Hij klemde zijn kaken lichtjes op elkaar en keek nog eens langzaam rond. Zijn blik gleed dan over zijn vrienden heen die hem al aankeken. Hij keek dan weer naar Jonathan en trok een wenkbrauw op. "What do you think?" Mompelde hij zachtjes.
|
|
|
Post by Sara Gather on Aug 22, 2014 22:02:22 GMT
Jonathan
Hij wist dat het voor Leah eigenlijk niet echt meer uitmaakte wie of wat hij vermoorde en hoe walgelijk het ook mocht zijn, al liet hij de gruwelijkste dingen wel gebeuren als zij er niet bij was. Hij wilde niet dat ze getraumatiseerd raakte door zijn doen. Hij sloot zijn ogen nu weer terwijl hij toch weer alles in de gaten hield qua gehoor, gevoel en de reuk. Toen ze wat meer tegen hem aankroop en haar hoofd tegen zijn borst legde glimlachte hij zwakjes en merkte ook nog steeds wat onrust rond de bossen en er in, maar hij kon het niet plaatsen en het irriteerde hem mateloos. Hij opende zijn bloedrode ogen en keek weer naar Damon toen die wat mompelde. Hij liet zijn blik snel rond hen heen draaien en zocht meteen alle gedachten op die zich verscholen. "Hmm, younglings, don't even know the difference of the smell from an angel or from there own species. Pathetic." Murmelde hij en kneep zijn ogen tot spleetjes. "Oy, come out already!" Gromde hij naar de bossen toe waar nu duidelijk geritsel vandaan kwam van wat jongelingen die wegliepen. "Pathetic," fluisterde hij opnieuw en keek weer naar Damon en de rest die er zaten. "It's annoying not to be left alone for some time," murmelde hij en keek naar Leah die nog tegen hem aanzat. Sara was wat dieper in slaap gezakt en had zich helemaal tegen Lizzy en Damon genesteld. Zijn blik bleef naar zijn zus en hij slaakte een zucht, arme Sara. Maar alles kwam wel goed met haar uiteindelijk, dat wist hij wel zeker. "I don't know what to think, so what do you think about the rumor in the forest?" Vroeg hij kalmpjes in het algemeen en keek iedereen even aan
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Aug 22, 2014 22:32:40 GMT
Leah Ze was ook wat ingedompeld, tot hij wat gromde richting de jongeren in de bossen, haar blik ging even om zich heen waarna ze zachtjes grinnikte en haar hoofd weer tegen zijn borstkas legde. Ze sloot haar ogen en zuchtte zachtjes, het zou nooit rustig worden in zijn bijzijn, of die van Damon of haar andere vrienden en ze vond het prima. Ze was blij met de mensen die ze kende en zou door het vuur gaan voor hun. Haar blik gleed dan naar Damon die de andere even aankeek, maar geen antwoord leek te geven op wat Jonathan zei, waardoor haar blik doorging naar Jessica die wel haar zegje wilde doen, als ze haar zo bedenkelijk zag zitten in ieder geval. "We'll go on patrol," klonk er enkel van haar lippen, waardoor Leah haar wenkbrauw optrok. Ze waren allemaal erg op scherp, de vier demonen stonden op en keken elkaar even aan waarna ze naar Jonathan keken en knikten, op dat zelfde moment sprongen ze allemaal weg in de bossen waardoor Leah weer haar ogen sloot. "Hmm.." Ze fronste lichtjes. "Why all the rumor though?" Mompelde ze wat meer in zichzelf dan dat ze tegen Jonathan sprak. "What could it be this time?"
|
|
|
Post by Sara Gather on Aug 22, 2014 23:57:52 GMT
Jonathan
Hij keek weer wat rond en merkte later ook pas op dat Leah ook wat was weggezakt, maar er ook al snel bij leek te zijn. Hij zuchtte zachtjes en keek weer naar haar. "Sorry to wake you my love," murmelde hij tegen haar en drukte een kus op haar slaap. "I love you," hij keek even op naar de anderen die wat zeiden en gaf een knikje. Als ze terug zouden komen met een paar hoofden zou hij al blij genoeg zijn. Jonathan keek de 4 nog even na en liet zijn blik dan weer naar Leah glijden en haalde zijn schouders op. "There's something in the woods, demon younlings, angels. And one thing I can't place, so I don't know if it's a bad thing or something that can do no harm. Please relax though, we alle became stronger in these years," hij glimlachte en streek over haar rug met een hand. Sara was heel stilletjes beginnen mompelen in haar slaap, onverstaanbare woorden, wat betekende dat ze dus niet fijn droomde
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Aug 23, 2014 1:10:34 GMT
Leah Ze knikte en glimlachte bij zijn woorden. "I love you too," fluisterde ze zachtjes waarna ze haar hoofd weer tegen zijn borstkas legde en naar zijn woorden luisterde die volgden. Ze fronste lichtjes en knikte kleintjes. "What do you mean, you can't place it?" Mompelde ze zachtjes en keek op, ze keek even rond, het was geen fijn gevoel om toch hier te zitten zonder dat ze wist wat er gaande was doordat Jonathan het ook niet kon plaatsen. Damon leek het zelfde onrustige gevoel tot zich door te laten dringen, echter keek hij op Sara neer toen zij wat onrustig leek te dromen, hij fronste lichtjes en drukte een kus op haar hoofd, hield haar dichterbij en hoopte dat ze straks beter zou dromen. De andere twee waren rechtop gaan zitten en probeerden hun vrienden te volgden die door de bossen raasden, echter zag en hoorde je het bijna niet. Zeker niet als mens, Leah keek zelf ook eens rond waarna ze haar ogen sloot en haar schouders lichtjes ophaalde. "Hopefully they'll fix it."
|
|
|
Post by Sara Gather on Aug 23, 2014 1:34:38 GMT
Jonathan
Hij sloot zijn ogen weer rustig en keek weer rustig naar haar toen ze haar hoofd weer tegen zijn borst legde en streek zacht door haar haar heen. "I mean that I don't know what it is. It could be an animal or something, I really don't know." Hij haalde zijn schouders weer op en streek verder door haar haar heen. Sara dook helemaal tegen Damon en Lizzy aan en rilde lichtjes. "Hmm," murmelde Jonathan bij het zien van zijn zusje en zuchtte. "Ik hoop dat ze het je uiteindelijk zelf vertelt Damon, ik wil me er niet verder in bemoeien." Sprak Jonathan nu ook zacht en keek naar hun dochtertje waarbij hij weer glimlachte. "Zolang je maar weet dat het niets met jou te maken heeft," klonk hij nu nog even rustig en Sara kalmeerde toch weer een klein beetje toen ze de geur van Damon weer te pakken had en gewoon weer fijner droomde. "Don't worry Leah, I'm still your protector, I won't let anyone give you another scratch on your skin."
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Aug 23, 2014 1:40:27 GMT
Leah "Hmm.. I wonder what it is that she's afraid to tell me then, it seemed as if she already had trouble telling you and to be honest it doesn't really help to not make me worry about it," klonk hij zacht en keek even naar Jonathan waarna hij weer naar Sara keek en zachtjes neuriede. Hij wiegde de twee in zijn armen lichtjes en sloot zijn ogen waarna hij zich weer op zijn gehoor en andere zintuigen focuste. Hij zou ervoor zorgen dat hij te weten kwam wat het niet te plaatsen geluid was, wat de aanwezigheid was die hem niet bekend was, de geur die hem niet bekend was. Zijn neusvleugels sperden zich voor een moment open terwijl hij de geuren in zich op nam en zijn hoofd licht schudde. Hij luisterde dan naar zijn vrienden die door de bossen raasden en alles op hun pad verwoestten. Zijn blik schoot naar links, hij keek hoe een van de vrienden terug kwam met bloed lopend van zijn lippen, de scherpe tanden weergeven in zijn grijns. Kust veilig aan die kant, meende Damon en ook Leah, die had opgekeken aangezien de geluiden zelfs voor haar duidelijk genoeg waren geweest om te weten dat Stefan dichterbij was gekomen. De rest keerden langzaam ook terug, echter bleven ze op een afstand van de rest en keerden hen de rug toe om te focusen op de onbekende aanwezigheid.
|
|