|
Post by Mary-Anne Rogers on Dec 30, 2014 23:20:22 GMT
Damon "I'm looking forward to it," grinnikte hij zachtjes en sloot zijn ogen, trok hen beide wat dichter bij zich en legde zijn kin op haar hoofd. "You're thinking too much about it again," fluisterde hij zachtjes en strook zachtjes over haar arm. Het was dan ook niet zo maar een simpel onderwerp, ze zouden er later waarschijnlijk veel last mee hebben. Maar hij zou proberen om het zo min mogelijk door te laten schemeren. Hij wilde proberen om Lizzy een zo fijn mogelijke jeugd te geven. Er waren heus momenten waarop het slechter zou gaan, en hopelijk zouden dat wijze lessen worden, maar hij wilde haar niet in de problemen, in de handen eigenlijk, van de demonen en hun regels leggen. Hij mocht zelf een volbloed zijn, het betekende niet gelijk dat hij alles opvolgde. Maar ze hadden een klein lichtpuntje, Jonathan. Tenminste, het leek hem logisch dat dat toch wel iets van geluk bracht. De bloedlijn was goed, en aangezien hij de nieuwe opvolger was moest er toch iets van een oplossing zijn.
Leah Ze beet woest op haar lip, die opmerking maakte haar razend. Het was waar, ze was vaker in deze situatie geweest. Maar nooit zat ze vast gebonden. Er was altijd een manier van terugvechten mogelijk. Nu kon ze alleen maar gillen. En gillen leek niet genoeg te zijn. Haar lichaam raakte langzamerhand uitgeput van alle adrenaline, alle angst die door haar heen raasde. Het was ook keer op keer hetzelfde verhaal. Dit had ze al vaker gehad, vreemde handen die haar lichaam tegen haar wil in betastten. Haar blik ging langzaam naar hem toe, ze was stil geworden en keek hem met een lege blik aan. "Atleast we both know who will eventually win," fluisterde ze dan zacht, haar stem was schor, trilde. Maar ze klonk kalmer, al dan ook weer razender. "You'll still lose, Lionell," fluisterde ze dan en grijnsde waarna ze weer begon te spartelen. Met alle energie die ze had begon ze woest tegen te spartelen, woest zich te verzetten voor wat lukte terwijl ze haar longen uit haar lijf gilde. Alles om zich te verzetten, alles om misschien de aandacht te trekken van buiten, of Jonathan. Waarom was hij er niet? Waarom kon ze hem niet bereiken? De antwoorden spraken voor zich, ze hoefde alleen maar op te kijken. Maar ze had haar ogen gesloten, gilde nog altijd zo luid als ze kon. "Jonathan! Jonathan, help! Get me the hell out of here! Please.." Haar stem brak af, sloeg over terwijl ze snikte. Alle herinneringen kwamen weer terug, alle keren dat dit al gebeurd was, alle keren dat ze Jonathan had afgewezen omdat de angst haar tegenhield. De angst overspoelde haar weer met gigantische golven, maar verdween dan weer voor enkele seconden aangezien het toch geen zin had. Angst hebben had toch geen zin, dit gebeurde keer op keer op keer. Het had zich wel bewezen. Zelfs met Jonathan bij haar zijde zou ze niet veilig zijn.
|
|
|
Post by Sara Gather on Dec 30, 2014 23:44:58 GMT
Sara
Ze opende haar ogen weer bij wat hij fluisterde en keek weer naar hun dochter. "It's hard to not think about it Damon. Nothing is with sertenty. We keep living in a black spot, we never know what will happen eventually." klonk ze zacht en zuchtte. "I'm just afraid, afraid of Lizzy's future, if it brings her any good. Jonathan can't solve everything for us, They made new rules for halfbloods," fluisterde ze nu ook zacht terug en streek zacht door de haren van Lizzy die vredig sliep. En dan had ze het nog niet eens over dat ze wel aan ouderdom konden sterven. Dat zou Damon niet hebben. Haar levensduur was langer dan dat van een normaal mens, en dat van Lizzy was nog langer, maar Damon bleef hetzelfde, net zoals Jonathan, maar hij kon Leah nog demon maken, als zij stierf was het ook gedaan en kon ze niet teruggebracht worden, en daar was ze nog wel het bangst voor, om de dood in de ogen te hoeven kijken.
Lionnell
"Oh, our puppy found her words again." klonk hij toen ze begon te praten en lachte enkel om wat ze zei. "Dear Leah, I don't care about the winning or losing. I want to let your boyfriend know, that he'll fall as a ruler. Nobody will follow him, and the first thing they'll do is break him apart, and take you away from him. He won't win this time, he'll never win again," sprak hij en grijnsde naar haar. Hij voelde hoe Jonathan de blokkade begon te doorbreken en de grijns werd breder. "Well love, i think he heard you." Hij ging nu ook schaamteloos op haar schoot zitten en zijn handen bleven haar huid verkennen, nieuwsgierige vingers die elk stukje van haar vel wouden opnemen.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Dec 31, 2014 0:01:20 GMT
Damon Hij haalde eens diep adem en keek even rond, wilde zijn blik nog eerst richten op wat voor hun was. Wat voor hem was. Hij had een goed leven nu, met vrienden en een gezin. Hij had Sara, Lizzy.. Meer hoefde hij niet. Maar uiteindelijk zou het toch van hem af worden genomen omdat zij niet zo lang als hem zouden leven. Echter had hij er ook al wat eeuwen op zitten. Zijn blik gleed naar haar toe, hij streek door haar haren heen en legde zijn kin dan weer op haar hoofd waarna hij zijn ogen sloot. "The rules for halfbloods are fucking bullshit anyway. No one is taking away you, nor Lizzy. They can try, but they'll get slaughtered. We'll find ways, Sara. We have a whole life ahead of us. I know you're worried, I am too. But I don't want to live our lives in worries. I don't want to spend my time thinking how it'll be. I don't want to look at your or our daughter and question myself how much time is left. I want to question why I ever got to be this lucky. And how I could be a better person every day for you two. I want to focus on living, after all those centuries I've noticed that.. Life takes you where it wants to take you. We all die and we all get born. Maybe even reborn. We all worry too much. Even in the fucking medieval times, all there was were worried people. Don't make me live in fear again. You two are to good to let go. And I'm not planning to let go for a long, long time. I will find a way, I promise. I will find a way." Fluisterde hij en opende zijn ogen weer om op haar neer te kijken. "It'll be okay."
Leah "No!" Klonk ze dan en keek op naar hem toen hij op haar schoot kwam te zitten, ze rilde. "Jonathan will be fucking better than those fucking rulers down there," histe ze en keek hem recht in de ogen aan. "He better fucking heard me. You will not break him apart, nor will anyone else and they will follow him. He is smarter than you think. They can try to take me away but I'll find my way back and he will win again. He will," ze klemde haar kaken op elkaar en gaf hem een kopstoot. "Jonathan, get the hell back here!" Gilde ze dan luid terwijl haar lip trilde, ze beet erop en snoof.
|
|
|
Post by Sara Gather on Dec 31, 2014 0:35:24 GMT
Sara
Ze staarde naar de zee die kwam en weer ging met elke golf die ging liggen. Ze luisterde weer naar hem en sloot haar ogen bij het strelen in haar haar. "It's bullshit.. but stil important for many," murmelde ze zacht tegen hem en trok haar benen onder zich, zodat ze meer tegen hem aan kon leunen en Lizzy dichter bij hun in kon sluiten. Ze liet hem uitpraten, en beet zacht op haar lip. Ze wist dat hij gelijk had, dat ze beter niet met die zorgen bezig zou zijn, en aan de goede dingen moest denken, die nog zouden komen. Lizzy zou een mooie dame worden, een eigen gezin kunnen beginnen en gelukkig worden met een man, of vrouw, wie weet waar het heen zou gaan. "I'm impressed that you could live all those years, and still be here. After all the loss and happenings, life wasn't easy back then. And so here am I, a spoiled brat that never had something to actually worry about." murmelde ze zacht en knikte op zijn laatste woorden. "I know you'll do your best," zei ze nu zacht en wist er weer een glimlach op te brengen.
Lionnell + Jonathan
Lionnell lachte enkel op haar gedrag en wachtte netjes tot ze zou zijn uitgeraasd tegen hem. "That's what you think, no followers means no leadership Leah. Everyone is turning against him after all he has done, a shame for our kind. So full of energy, yet no to spend anymore. Your candle burned out long ago, the day you met him and fell for him was you biggest mistake, things only got worse didn't they? You had more trouble with him then without him. And yet, you're to blind to see, to stupid to think about what would've happend if you just walked past him." sprak hij en de kopstoot was niet meer dan een tik voor hem. Hij ramde zich nu ook gewoon naar binnen nadat ze weer om Jonathan had geroepen en de kracht die ze probeerde te zetten wond hem enkel op nu hij toch binnen zat. Jonathan was naar de school gelopen, vroeg naar Leah, maar kreeg nergens antwoord op, ze wisten niet waar ze was, en ook niet waar ene Simon was en dat was verontrustend. Hij liep door de school, naar de gangen, overal, hoorde een schreeuw van Leah uiteindelijk weer, en snelde er naar toe. Schaamteloos trapte hij de deur in, toen Lionnell tot zijn hoogtepunt kwam en zich daarom ook weer losmaakte van Leah en haar zo naar Jonathan toedraaide. Jonathan's ogen stonden vol haat en woede, en hij zou zijn wraak nemen. "Yet you lose again, and again, and again, Jonathan." Lionnell greens en verdween in het niets. Jonathan zei niets, keek enkel naar Leah, hoe ze er bij zat. Hij sloot de deur weer, zodat niemand binnen kon kijken en begon haar meteen los te maken en trok haar in zijn armen. "I'm so sorry that I let this happen Leah.." kon hij enkel van zijn lippen krijgen wat ook maar een beetje lief zou klinken, hij wilde schelden, vloeken en schreeuwen, ergens zijn woede op kunnen uiten, maar hij kreeg zijn wraak.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Dec 31, 2014 0:48:13 GMT
Damon Hij haalde lichtjes zijn schouders op, legde zijn kin wat beter op haar hoofd en zuchtte zachtjes terwijl zijn blik naar de zee ging. "It has been a hell of a road. I didn't have it too bad. I had friends every few years.. When things would be okay, and I'd be able to open up. But then they'd die or I would have to leave or whatever and it just kinda saddened me again. Knowing that I would keep living on. That I'd have to watch everyone die anyway. But I got used to it, y'know? I got used to how this sick game goes. And well.. Now it got real good. After centuries of waiting of something good to happen again, like, I like Leah, and my other friends.. But you, and Lizzy. You two made it all worth living again. And I'll live on for the grandchildren that might come. I'll keep living on until my time is there," fluisterde hij en keek op haar neer, schudde zijn hoofd. "But you, my dear, you're not a spoiled brat. You've been through hell and back too and it has been tough for you too, every now and then. You're stronger than you think."
Leah Ze was gedwongen hem aan te kijken, hoewel ze wilde wegkijken, lukte het niet doordat zijn woorden maar door haar gedachten bleven razen. Wat erna gebeurde, ging te snel aan haar voorbij. Voordat ze het wist was ze in Jonathan's armen, maar voelde het niet goed meer. Ze sloeg en duwde hem weg en nam afstand van hem, al bleef ze verstard op de grond zitten terwijl ze haar boezem met haar armen bedekte. Haar blik stond verschrokken, verbijsterd en beangstigd. De tranen stroomden alweer over haar wangen terwijl ze probeerde zichzelf in bedwang te houden, maar haar lip begon te trillen en voordat ze het wist snikte ze. Met een hand bedekte ze haar gezicht voor de helft, hield haar ogen gesloten. Haar lichaam was in shock, maar boven dat, haar gedachten waren nog meer in shock. Ze trok haar benen op en bedekte haar bovenlichaam zo met haar benen, legde haar armen op haar knieën en verborg haar gezicht in haar armen terwijl ze uithuilde. Waarom had ze zo voor hem geroepen? Ze voelde zich niet eens veilig meer in zijn armen. Was alles echt slechter geworden sinds dat ze hem kende? Was het echt haar grootste fout geweest om voor hem te vallen? Was ze echt zo dom..? Ze snikte zachtjes, trilde van angst en shock, beefde van de kou. Twee jaar lang, voor niets? Ze keek op naar Jonathan met haar ogen, die ondertussen wel rood waren geworden van al het huilen. "J-Just go," fluisterde ze zachtjes, haar stem brak weer. "You're too angry, go away.. It's scaring me.."
|
|
|
Post by Sara Gather on Dec 31, 2014 1:16:37 GMT
Sara
Ze luisterde weer naar hem en hield haar ogen nu vredig gesloten. "I couldn't stand it," fluisterde ze zacht tegen hem. Ze zou er niet tegen kunnen om al haar vrienden te zien sterven en dan gewoon verder te kunnen leven en nieuwe vrienden te maken. "I hope we can stay like this for a long time, I feel bad about all your losses, but there's nothing to do about it," murmelde ze zacht en glimlachte nu toch weer even. "I want you to know, that if I might die, that you don't hold back on binding to another. I'll wait for you after my dead, and I do hope you'll still think of me," sprak ze zachtjes en glimlachte nu nog altijd. "I want you to be happy, even after all the shit that might happen."
Jonathan
Hij was meteen van de kaart geslagen toen hij werd weggeduwd door haar en liet haar dan ook wat twijfelend los. Het was was vast gewoon de shock van net, het zou wel weer goed komen na een tijd waarschijnlijk, het kwam altijd weer goed tussen hen, het was nou eenmaal zo. Hij fronste en zijn gezicht trok wat weg in een lichte pijn om haar zo te zien. Zijn ogen gingen weer naar hun gewone kleur, en keek even naar haar kleding. Alles was kapot gescheurd, op haar broek en bh na. Wat had Lionnell tegen haar gezegd? waar dacht ze zelfs aan? Natuurlijk was het gevaarlijk bij hem, maar hij had haar toch gewaarschuwd over de gevaren? Hij had haar gezegd om bij hem weg te gaan als ze die gok niet wilde wagen, en nu zat ze hier, gebroken en hij kon niets doen, enkel toekijken. Hij ontmoette haar ogen toen ze opkeek naar hem en voelde een pijnscheut door zijn borst gaan bij haar woorden. Hij sloeg zijn ogen naar de grond en deed de vest uit die hij aan had en legde die nog zacht over haar schouders heen en streek zacht over haar wang. "I'm really sorry that I couldn't do anything Leah.. I.." Hij kon niets verder uitbrengen voor haar om tot rust te komen. "Please get home safe.." hij wilde het niet erger maken dan het al was, hij wilde niet dat ze haar vertrouwen in hem volledig verloor.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Dec 31, 2014 1:28:35 GMT
Damon Hij keek op haar neer, streek door haar haren. "Honestly.. I've already thought about it. How it'd be if I would lose you.. I've tried to imagine myself with someone else. It happened, one night when we were just together. Cause back then, I didn't quite realise how important you'd be for me. But back then I couldn't imagine myself with anyone else but you and now it seems even more unrealistic. I don't know, Sara, but I don't even want to be with anyone else but you. You're the mother of our child and I would've never had Lizzy with you if I didn't feel like committing into this all. Because I still am a demon, I still live way longer. I wouldn't want to give a child a father who can't stay loyal. But I can, I definitely can and always will stay loyal to you and Lizzy," fluisterde hij zachtjes. "I'll always love you two."
Leah Ze schoot iets van haar plek af toen hij dichterbij kwam, toen hij het vest op haar schouders legde en toen hij zacht over haar wang streek. Ze keek hem aan, maar keek al gauw weer weg omdat ze hem niet met angst wilde aankijken. Ze zou niet bang van hem moeten zijn. Die gedachte bracht een frons op haar gezicht terwijl ze diep inademde. Alles lag door de war in haar gedachten. Ze hield van hem, zielsveel. Ze was niet bang van Jonathan, dat was belachelijk. Haar frons werd dieper terwijl ze op haar lip beet en zijn hand uiteindelijk greep. Eerst stevig vasthoudend, maar uiteindelijk verzwakte haar grip wat doordat ze uitgeput was. Ze hield haar blik op de grond gericht, maar haar ogen vielen weer dicht. "I-I'm sorry, I-I didn't m-mean that.. I d-don't know a-anymore, Jonathan.. I'm a-a bit l-lost.." Klonk ze flink stotterend, waardoor ze zich eigenlijk al in het gezicht zou willen slaan. Stotteren was niks voor haar. Ze haalde eens diep adem en veegde haar tranen van haar gezicht waarna ze het lokaal eens rond keek. Haar blik ging dan langzaam naar hem omhoog terwijl ze zijn shirt zachtjes vastgreep en hem iets naar beneden trok, als teken dat hij moest gaan zitten. Ze was nog altijd in shock, of tenminste, ze wist in ieder geval weer wat beter te functioneren. Maar de angst stond nog duidelijk in grote letters op haar voorhoofd geschreven en ze wist niet goed wat het zou meebrengen als ze nog meer woorden zou spreken. Daarom hield ze haar lippen wijs op elkaar, in de hoop dat hij haar gewoon zou begrijpen en niet weg zou lopen.
|
|
|
Post by Sara Gather on Dec 31, 2014 2:01:13 GMT
Sara
Ze haalde langzaam adem en streek zacht over zijn borst bij alles wat hij zei en glimlachte even. "You'll be fine Damon. I know you will be," klonk ze nu ook zacht en streek zacht verder en drukte een kusje op zijn schouder. "Don't say that, Lizzy was an accident and I couldn't remove her because she was a demon child. So don't go al 'I would've never had her if blablabla'," Klonk ze zacht en keek even naar hem op. "But I'm happy to hear it though, that you're loyal to me, and Lizzy. But still, promise me to stay happy, whatever the cost, I'll be waiting for you after my dead. But I still have some 100 years to go," hij glimlachte weer even en knuffelde hem nu weer, vergat hun gesprek van net en dacht weer aan de goede dingen. "Everything will be just fine,"
Jonathan
Hij deed weer even een stap van haar weg toen ze van hem weg schoot en slikte. Zo was het ook de eerste keer geweest met Nick. Hij wilde eigenlijk ook net vertrekken toen ze zijn hand vastgreep en keek naar haar, voelde haar greep ook weer verzwakken en hoorde haar stotteren. "It doesn't matter, Leah, I understand your reaction," zei hij zacht tegen haar en gaf een zacht kneepje in haar hand. Toen ze zijn shirt zacht vastnam en naar beneden trok liet hij zich ook doen en ging rustig bij haar zitten, maar hield enkel haar hand nu vast. Hij wilde geen onverwachte dingen doen bij haar nu, wilde niet dat ze slecht zou reageren hier op. "I'm sorry that I wasn't here for you, I should've known that you aren't safe here." mompelde hij zacht en vlocht zijn vingers zacht door de hare. "I love you, don't let anyone tell you something else," hij streek weer zacht over haar wang nu en sloot zijn ogen weer even. "We'll just start all over again, I don't care, I don't want to see you afraid.."
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Dec 31, 2014 2:11:31 GMT
Damon "I could've left though, well, I never would, but you get the idea," mompelde hij zachtjes maar knikte uiteindelijk op haar woorden en verborg zijn gezicht in haar haren, hij sloot zijn ogen en ademde eens diep in. Het zou inderdaad allemaal goedkomen, ze zouden zich wel redden. Hij had zich zo lang al in zijn eentje gered, en nu met een reden om ergens voor te vechten zou hij niks tussen hen in laten komen. Dit werd niet van hem afgenomen, al het andere kon hem gestolen worden.
Leah "I-I should be fucking safe here," klonk ze uiteindelijk en haalde eens diep adem, maar trilde dan weer en zakte wat in elkaar terwijl ze fronste. Ze was uitgeput, voelde zich uiterst zwak en wat haar het meest irriteerde, ze voelde zich zielig. Ze wilde geen medelijden, ze was al zo vaak slachtoffer van dit soort dingen geweest. Maar dit keer was het toch anders, het was niet dat ze was vastgebonden, of dat ze geen kant op kon. Maar het feit dat ze op Jonathan had moeten kunnen rekenen en dat hij te laat kwam, dat zat haar dwars. Tegelijkertijd voelde ze zich ook schuldig om dat te denken. Een zacht zuchtje verliet haar lippen, de tranen bleven maar over haar wangen stromen. Ze sloot haar ogen toen hij weer over haar wang streek, greep zijn hand iets steviger vast maar ontspande dan snel weer. Nee.. Van Jonathan moest ze niet bang zijn. Jonathan was er wel voor haar, hij was er nu. Hij was er. Hij was bij haar, en dat was wat telde. Wat Lionell had gezegd was niet waar. Ze had de keuze gemaakt om bij Jonathan te blijven, ondanks dat ze daarmee haar leven op het spel zette. Dit was gewoon een van de dingen die had kunnen gebeuren, en nu ook gebeurd was. Haar blik ging naar hem omhoog, zijn woorden drongen eigenlijk nu pas tot haar door. Ze knikte enkel, liet zijn hand los zodat ze zich beter kon bedekken met zijn vest en legde haar hoofd op zijn schoot. "I wanna go home.."
|
|
|
Post by Sara Gather on Dec 31, 2014 2:33:07 GMT
Sara
Ze glimlachte nog steeds liefjes en sloeg haar armen nu helemaal om hem en om Lizzy heen zodat ze zich weer goed voelde met haar gezin zo. "I love you, and I always will," murmelde ze nu ook zacht tegen hem en had haar ogen vredig gesloten om nog even van het moment te genieten voor ze weer naar huis moesten gaan, omdat Lizzy weer vroeg in bed moest, anders was ze uitgeput. Sara opende haar ogen weer om te kijken naar de zee en de spelende kinderen er in, ze vond het geweldig te zien hoe onbevreesd kinderen konden zijn. Geen besef hebben van de gevaren die op hun af konden komen, maar daar waren ouders nog voor op die leeftijd.
Jonathan
Hij keek naar haar en sloeg zijn blik neer bij wat ze zei. Hij had gewoon thuis moeten blijven, dan was hij er direct kunnen zijn voor haar en was hij niet zo laat geweest. "I'm sorry for not being here for you when you needed me." mompelde hij toen hij haar gedachten hoorde en merkte de reactie toen hij gewoon over haar wang streek dus liet hij dat ook weer uit. Hij liet haar hand nu ook rustig los en keek naar hoe ze zich beter bedekte met zijn vest nu en haar hoofd op zijn schoot legde. Hij knikte bij haar woorden. "I'll bring you home," zei hij nu zacht tegen haar en sloot zijn ogen. Hij legde zijn hand zacht op haar voorhoofd en concentreerde zich zodat hij hen beide meteen thuis kreeg, wat dus ook snel opleverde dat ze op hun bed terecht kwamen en meteen de honden naar boven kwamen getrippeld om te zien wat er mis was. Jonathan bedekte haar nu rustig met de lakens zodat haar lichaam goed bedekt was en streek voorzichtig over haar haar. "Sorry for not keeping my promise to you," hij had zich al vaak verontschuldigd momenteel, maar het was ook zijn schuld geweest dat hij zover weg was van haar en haar pas laat had kunnen helpen, toen het kwaad al geschied was.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Dec 31, 2014 2:43:09 GMT
Damon Een klein grijnsje kwam zo als iedere keer weer op zijn lippen te staan bij haar woorden. "I love you too," fluisterde hij zachtjes en drukte een kus op haar wang. Als hij wat geleerd had in al zijn levensjaren, was het wel dat hij moest genieten van ieder moment. En dat deed hij nu ook met Sara en Lizzy, het was allemaal mooi, eigenlijk te mooi om waar te zijn. Het zou tot een eind komen, ooit, maar voor nu, was dat niet zijn grootste zorg. Zijn grootste zorg nu, was zijn luiheid. Hij zat heerlijk en om nu helemaal naar huis te moeten gaan..
Leah Ze trok de lakens tot aan haar kin toe, keek even naar de honden die naast het bed stonden, in plaats van dat ze er al op waren gesprongen. Zelfs hun leken het te merken dat er iets ernstigs was gebeurd. Ze haar schouders lichtjes op. Het duurde even voordat ze wist wat ze wilde zeggen, maar ze was te moe om het ook daadwerkelijk te spreken. Ze draaide zich langzaam, vermoeid, om zodat ze hem kon aankijken met kleine ogen van vermoeidheid. I'm used to it, sprak ze dan enkel via haar gedachten, maar bedoelde eigenlijk niet eens dat hij de belofte niet was nagekomen. Ze bedoelde wat er gebeurd was. Het was waar, ze was het ondertussen gewend. Ze was gewend om misbruikt te worden. Haar blik sloeg zich neer waarna ze haar ogen sloot. Don't be sorry about something so stupid. It happened, I am used to it. Er kon niks meer aan gedaan worden, Jonathan zou wraak nemen, zij zou zich weer over dit alles heen zetten en ze zouden verder leven. Zo ging het, zo zou het altijd blijven gaan. Het was niet anders, ze had voor dit gekozen in haar leven en tot op dit moment toe, had ze er geen spijt van.
|
|
|
Post by Sara Gather on Dec 31, 2014 3:12:13 GMT
Sara
Ze keek naar hem en glimlachte weer bij de kus op haar wang. Ze streelde met haar vingers weer zacht over zijn borstkas heen en genoot van de rust die er momenteel weer heerste, de kalmte die weer tot hen was gekomen ondanks het nare gesprek dat ze hadden net, alles kwam wel weer goed er zou een oplossing zijn voor alles. "We need to get home hmm?" Vroeg ze nu ook aan hem en keek weer even naar hem op nu . "Because she needs her sleep,"
Jonathan
Hij keek naar haar en streek weer zacht over haar haren heen. Hij bleef gewoon zitten en keek naar haar toen ze zich omdraaide om hem een beetje aan te kijken. Hij hoorde haar gedachten en fronste even bij wat ze bedoelde, maar snapte het al wel direct weer. "It isn't something that should happen Leah, It isn't something to get used of, I always end up late, and I can't let that happen again. And I'm sorry to say it, but he was right... You would've been safer if we never had met, if you stayed with your aunt, away from me. I only cause you trouble, and I'm so teribly sorry to not stop it from happening..." Lady was ondertussen wel op bed gesprongen en legde haar kop naar op de buik van Leah om haar een beetje proberen te troosten.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Dec 31, 2014 3:22:54 GMT
Damon En daar waren de woorden waar zijn luie persoonlijkheid voor vreesde. Hij zuchtte zachtjes, maar lachte zachtjes om de gedachte. Door en door lui, dat was hij. Echter knikte hij op haar woorden en drukte een kus op haar voorhoofd. "Stand up then, I'll carry her," klonk hij daarom kalm op haar woorden en keek haar met een halve grimas aan. Lizzy lag nog altijd dicht tegen hem aangekropen, evenals tegen Sara. Het was een fijn gevoel, om zo te zitten. Echter moesten ze nu opstaan en natuurlijk zou dat met een grote zucht gaan.
Leah Ze haalde haar schouders lichtjes op en keek naar Lady, aaide haar lichtjes, met een trillende hand, waarna ze haar ogen weer vermoeid sloot. Slapen zou waarschijnlijk niet eens lukken, ze wilde het niet eens proberen. I know he was right. Ze verstopte zich wat meer onder de lakens, voelde zich ongemakkelijk in haar eigen vel, maar ergens toch weer wat beter nu ze Jonathan toch terug had getrokken. It isn't supposed to happen, but it did for a large part of my life and it apparently still does. I guess it's just inevitable. Maybe I wouldn't have been safer, maybe I would've ended up on the streets. Haar blik ging naar hem toe. "Don't think you know what my future without you would've looked like. We both know damn well that it would've probably led to either murder, starvation or fucking suicide." Sprak ze dan vrij kil, maar het was eigenlijk de waarheid in haar ogen, en soms klonk de waarheid kil.
|
|
|
Post by Sara Gather on Dec 31, 2014 3:37:59 GMT
Sara
Ze keek naar hem en knikte nu rustig. Ze legde Lizzy nu rustig verder in zijn schoot zodat ze kon op staan en rekte zich rustig uit. Ze pakte hun spulletjes nu in en keek naar Damon. "Ready?" Vroeg ze nu ook netjes, wachtend tot hij klaar zou zijn. Ze drukte eerst nog een kus op zijn lippen voor ze hem helemaal liet gaan en gewoon wachtte tot als ze konden vertrekken.
Jonathan
Hij keek naar haar en fronste weer. Hij streek wat haren uit haar gezicht en luisterde naar haar gedachten en slikte. Wie weet, het kon altijd gebeuren. Hij luisterde nu ook naar wat ze nog zei en knikte enkel als teken dat hij het wel begreep. Hij leunde tegen de kussen aan en bleef wat met haar haren spelen. "Where you really scared of me?" Vroeg hij nu ook gewoon zacht. Hij zou er geen probleem van maken, maar dan wist hij hoe haar hersenen toch nog wisten dat hij gevaarlijk was, ook al deed zij het onbewust. Hij keek weer naar haar en hied een wat neutraal gezicht op. Hij wist niet wat hij moest doen. Hij was niet gelukkig, de kwaadheid was ook weggezakt door haar angst te zien daarstraks, dat was niet fijn geweest.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Dec 31, 2014 3:47:37 GMT
Damon Hij stond rustig op, wel voorzichtig zodat hij Lizzy niet wakker zou maken. Hij hield het meisje dicht in zijn armen en trok zijn broek even op met zijn vrije hand, al sloeg hij zijn arm al snel weer om zijn dochtertje heen. Hij keek naar Sara en grimaste half, knikte en drukte een kus op haar lippen waarna hij een kus op haar voorhoofd drukte. "Walk or speed?"
Leah Ze sloot haar ogen en kroop meer in elkaar, Lady kroop wat dichterbij, maar ze maakte er geen probleem van. Bij zijn vraag bleef ze even stil. Was het zo? Was ze echt bang van hem geweest? Haar vingertoppen gingen naar haar neck, haar hart ging nog steeds als een gek tekeer. Was dat door de angst voor Jonathan? Haar blik ging naar hem omhoog. Ze wilde niet bang van hem zijn. Als ze nu naar hem keek was ze ook niet bang. Met veel moeite, mentaal en fysiek, trok ze hem toch dichterbij aan zijn shirt om uiteindelijk haar hand op zijn wang te leggen en hem eventjes zachtjes en voorzichtig te zoenen, haar ogen hadden zich weer gesloten en ergens wist ze te ontspannen. "I wasn't.. I'm.. Sorry that I said that," fluisterde ze tegen zijn lippen aan en legde haar voorhoofd tegen het zijne. "I just.. Was scared for a moment that you'd hurt me, but as soon as I realised it was you, that fear faded again.. Just.. Everything else is a mess.."
|
|