|
Post by Sara Gather on Jan 5, 2015 16:50:16 GMT
Sara
"Well, I said you were mine yesterday, and yet I had to please you," klonk ze en keek hem ook serieus aan. "You're just lucky that I'm some horny bitch," sprak ze en porde in zijn wang. Lizzy was toch gefocust op de tv en snapte toch nog de helft van de woorden niet die ze spraken, wat maar goed was ook. "And no, I knew it from the start," sprak ze en kalmeerde maar weer. Ze zou het wel uitzoeken als ze wat wakkerder was.
Jonathan
"Well, then there are two options. You please me, or you need to find a place t stay for the time being," hij speelde met een lok van haar haar en keek weer naar haar. "Nawh, you don't want babies from me? That's mean!" klonk hij haast gekwetst en grijnsde weer naar haar. "There's nothing worng with my babies," hij pruilde en keek haar zielig aan.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jan 5, 2015 17:03:55 GMT
Damon Hij grimaste en schudde zijn hoofd waarna hij van haar af sprong en naast Lizzy ging zitten, meer en deels voor zijn eigen veiligheid en zodat ze rustig kon wakker worden. Hun dochter keek voor een klein moment op om te zien wat er naast haar gebeurde. Hij ging rustig wat beter zitten en focuste zich op de TV.
Leah "How about both? If it gets too much, I'm out," klonk ze onschuldig en grinnikte zachtjes bij zijn woorden. "There's nothing wrong with your babies? So you have a few sons and, or, daughters walking around? I'd like to meet them then, to see first hand if there really is nothing wrong with them," ze keek hem onschuldig aan en drukte een kus op zijn pruilende lippen.
|
|
|
Post by Sara Gather on Jan 5, 2015 17:19:49 GMT
Sara
Ze keek naar hoe hij nu van haar af sprong en zuchtte even zacht. Ze draaide zich om op de bank zodat haar rug naar Damon en Lizzy was gedraaid en sloot haar ogen nu weer. Sara kroop rustig tegen de bank aan nu, en voelde even een kou van waar Damon op haar had gelegen, aangezien die nu weer moest wennen aan kamer temperatuur natuurlijk. Ze stond even op om een deken te pakken uit de doos met dekens en plofte weer op de bank neer in dezelfde positie met het deken over zich heen nu.
Jonathan
Hij keek naar haar en glimlachte weer even. "Sure," klonk hij zacht tegen haar en streek over haar wang. Bij haar volgende woorden lachte hij even zacht en drukte een kus op haar voorhoofd. "I think I have one son with a girl, many years ago. But for what I know he died at an age of 15, his house burned out, and so did he," klonk hij zacht en streek weer over haar wang en glimlachte klein. "I don't know if there are any more children with my genes," hij haalde zijn schouders op en haalde diep adem. Hij ontving haar kus rustig en glimlachte dan ook weer liefjes.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jan 5, 2015 17:38:08 GMT
Damon Hij legde zijn armen achter zich neer om daarop te steunen terwijl zijn blik op de TV gericht bleef, veel had hij toch niet te doen. Hij zou wel wachten totdat ze over haar bui heen was, aangezien hij wel geleerd had om het niet erger te maken. Maar zijn verjaardag boeide hem nou eenmaal niet veel. Hij had het al eeuwen niet gevierd, het was het nooit waard geweest om te vieren, dus waarom zou hij het nu wel doen? Hij mocht dan Sara en Lizzy hebben, het betekende niet gelijk, in zijn ogen, dat zijn verjaardag special was. Die van hun waren speciaal, zeker die van Lizzy, puur omdat ze nog zo jong was.
Leah "Really..? That's just sad.." Fluisterde ze zachtjes en legde haar oor weer tegen zijn borstkas. Ze maakte tekeningetjes op zijn borstkas en grinnikte zachtjes. "Ah well.." Klonk ze dan en sloot haar ogen, ze was nog altijd uitgeput. Mentaal, vooral, haar lichaam voelde niet al te moe aan. Alleen zwaar, maar het zou allemaal wel goed komen. Ze gaf hem niet de schuld voor het te laat zijn, dat kon ze niet over haar hart halen. Ze moest alleen weer een manier vinden om dit achter zich te laten.
|
|
|
Post by Sara Gather on Jan 5, 2015 17:45:16 GMT
Sara
Ze bleef rustig op de bank liggen in deze comfortabele manier en dommelde ook weer een beetje in. Ze was gewoon nog moe, stress de laatste paar dagen waren ook al onhandig. Ze wikkelde zich helemaal in het deken tot ze het weer warm had en slaakte een opgeluchte zucht in haar slaap, waarna ze wel een paar uurtjes zo zou kunnen blijven liggen.
Jonathan
Hij knikte en glimlachte even. "I didn't know the boy, I only know that he was 15 when he died, and his name was Jeffrey, don't ask me why," klonk hij zacht tegen haar en glimlachte weer toen ze tekeningetjes maakte met haar vingers. "We'll see what the future brings us won't we?" Hij glimlachte en wreef weer even door haar haar zodat het in de war kwam te liggen. "You look good like that," fluisterde hij nu ook zacht en streek over haar wang. "Your wake up face,"
|
|
|
Post by Sara Gather on Jan 24, 2015 12:00:11 GMT
Sara
Een paar weken waren nu al voorbij gegaan, en Lizzy ging die weken dus ook al naar school. Ze stribbelde niet tegen en vond het zelfs leuk om er naartoe te gaan, wilde soms zelfs niet eens naar huis komen van school. Ze had haar vandaag ook weer naar school gebracht en was dan weer in bed gekropen. Ze was nog wat moe, waarschijnlijk gewoon uit luiheid omdat ze niets te doen had. Het was nu wel weer rustig in huis nu Lizzy naar school ging, wat ook leuk was. Ze had geen momenten meer gehad waar ze zich echt slecht voelde, dus de rust deed haar wel goed, ze had minder stress over hun toekomst en over het leven van Elizabeth.
Jonathan
De weken waren in zijn ogen maar langzaam verstreken. Hij had gezegd dat Leah weer naar school kon vertrekken als ze wilde, maar dat hij ten alle tijden haar bracht, want hij wilde niet nog eens dat er wat gebeurde met haar. Van Lionell was nergens nog een spoor van te bekennen, hij had overal gezocht en rond gevraagd, maar nergens dook zijn naam nog op. Het was best zo, als Jonathan hem tegen zou komen maakte hij er gehakt van. Het was nu iets voorbij middernacht, maar hij kon niet slapen, er was veel oproer geweest de laatste tijd onder de demons, en hij was er niet gerust in. Het moment dat hij zijn ogen sloot, doken er een aantal demonen binnen die hem meteen zorgden dat hij niets meer kon doen. Daar moest een dolk in zijn buik, zijn armen en benen vastgebonden, en een metalen stang in zijn mond voor zorgen, alles om Leah niet wakker te maken zelf. Hij probeerde zich nog los te werken, maar het moment dat hij zich iets te veel bewoog, dook de dolk dieper zijn buikholte in. Hij snoof even en voor hij het wist werd zijn zicht zwart, ze moesten hem vast iets ingespoten hebben, zwak dat hij momenteel was.. Zo bleef in de kamer enkel een bloedplek naast Leah achter op het bed.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jan 25, 2015 20:16:41 GMT
Damon Hij had de laatste paar weken gedediceerd aan zijn gezin, aan het ervoor zorgen dat ze beide zich helemaal goed voelden. Vooral Sara, met haar zorgen. En nu het leek alsof dat zijn vruchten afworp, begon hij weer wat luier te doen. Zo lag hij nog in bed, niet echt slapend, maar doezelend.
-ugh sorry-
Leah Een paar uur later schrok de blondine op van een nachtmerrie. Ze haalde diep adem en kroop in elkaar, hield zich bij haar haren vast en keek uiteindelijk langzaam op. Waarom bewoog er niks naast haar? Waarom voelde ze geen armen? Langzaam keek ze over haar schouder heen, waarna ze een luide gil slaakte bij het zien van het bloed. Ze schoot recht op en keek ernaar, kon haar blik voor enkele minuten niet van af wenden. Toen het echter lukte, keek ze vluchtig rond en riep naar Jonathan. Maar ze kreeg geen antwoord, waardoor ze steeds angstiger werd. Vluchtig sprong ze uit bed, kleedde zich rap aan en riep weer. Maar geen antwoord. De honden leken onrustig en het bloed deed haar geen goed, maar ze wist niet goed wat ze moest doen. Ze kon Damon bellen, of haar andere vrienden, maar zou het veel nut hebben? Ze had geen idee waar hij was. Echter konden zij hem sneller traceren.. Voor nu rende ze naar buiten, nadat ze een jack en schoenen aan had getrokken. Ze zocht eerst zelf, op elke plek die ze wel en niet kende.
|
|
|
Post by Sara Gather on Jan 25, 2015 20:27:12 GMT
Sara
Ze opende haar ogen om te kijken naar Damon en begon hem in zijn buik te porren. "Jij moet ontbijt en avondeten maken vandaag," fluisterde ze zacht bij zijn oor en beet zacht in zijn nek. "Of je nou lui bent of niet," klonk ze onschuldig en bleef hem in zijn buik porren tot hij zou opstaan. Ze lag nog maar net terug in bed, maar ze had zeker geen zin er nu alweer uit te huppelen, Damon was alweer lui genoeg geweest vond ze, dus dat moest weer verholpen worden.
Jonathan
Het moment dat Leah wakker werd, schoten zijn ogen ook open, om te ontdekken dat hij in een geïsoleerde kamer zat. Hij hoorde niets, enkel zijn eigen hartslag en ademhaling. Zijn armen en benen waren nog altijd vastgebonden, en met zijn krachten probeerde hij het los te werken, maar dat wilde niet. Ze hadden zich wel goed voorbereid in ieder geval.. Hij beet hard op het metaal in zijn mond, maar dat wierp ook geen vruchten af. Hij voelde zich zwak en weerloos, en hij moest de hel gaan regeren? Dit was een lachertje. Zijn gedachten waren ook geblokkeerd, hij kon niet om hulp roepen. Zijn ogen sloten voor een paar seconden, al opende hij die meteen weer bij vragen die in hem opkwamen. Waar was Leah? Hadden ze haar met rust gelaten? Was ze veilig? Hoe had hij dit kunnen laten gebeuren? Wie zou hem hier in godsnaam vinden? Wat zou er met hem gebeuren? Het moment dat hij zich dat afvroeg ging de deur van de kamer open, hij kon niet zien wie het was, een masker bedekte zijn gezicht, wat hij bij zich had trok in ieder geval meer aandacht. Marteltuigen. De rillingen liepen over zijn rug. Hij moest nu toch sterk zijn, en pas breken als hij het niet meer aankon.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jan 25, 2015 21:51:53 GMT
Damon Hij verschoot en kreunde. "Noooooo," klonk er zacht, maar uiterst dramatisch van zijn lippen terwijl hij haar handen probeerde te pakken, echter wist ze hem flink te porren waardoor hij uit bed viel en nog eens kreunde, hij keek op naar het plafond en zuchtte waarna hij ging zitten en naar Sara keek. "You win this round," hij stak zijn tong uit en stond op, kleedde zich aan en liep naar beneden.
Leah Ze kon hem niet vinden, waar ze ook keek, waar ze ook zocht, hoe vaak ze ook riep.. Een misselijk gevoel ging door haar heen, angst, vooral. Ze fronste diep, de tranen stonden haar lichtelijk in de ogen terwijl ze nog eens zijn naam riep, haar weg had zich weer door het bos gewaand. Ze moest iets proberen? Uiteindelijk moest ze het maar opgeven. Ze had al uren gezocht. Met tranen in haar ogen en stilletjes stromend over haar wangen liep ze naar huis. Ze had gebeld, ze had gesms't, ze had vanalles geprobeerd. Het zat niet goed. Dat was overduidelijk. Ze keek naar haar telefoon en beet haar lip. Ze moest Sara en Damon inlichten, het was Sara's broer. Maar ze betwijfelde of ze uit haar woorden zou komen over de telefoon. Daarom liep ze maar richting hun huis, het was niet al te ver, en ze liep snel. Ze had een knuffel nodig, moest even tot rust komen zodat ze met beide benen op de grond weer verder kon zoeken. Ze zou hem vinden, zo snel mogelijk.
|
|
|
Post by Sara Gather on Jan 25, 2015 22:07:37 GMT
Sara
Ze keek onschuldig naar hem toen hij uit bed viel en zwaaide naar hem. "Well, we had an agreement for breakfast and dinner," klonk ze onschuldig en stak haar tong zelf nu ook uit naar hem. Ze moest zo meten toch wel uit bed komen, zorgen dat ze weer fris was voor vandaag en lui zou kunnen zijn later deze dag. Ze stond nu zelf ook maar op om wat andere kleren aan te trekken, maar plofte dan net zo hard weer neer op het bed, de zwaartkracht drukte te hard om rechtop te staan. Ze bleef zo een paar minuten liggen voor ze toch maar weer omhoog kroop en naar de voordeur liep om de post op te gaan halen, maar ze stopte in haar weg naar de brievenbus door Leah die met tranen op haar wangen aan kwam lopen. "Leah, what's wrong?What happend?" Vroeg ze nu ook meteen aan haar en deed haar armen wat open om haar te omhelzen. Als ze er zo uitzag moest er vast wat mis zijn. Haar blik ging langzaam rond, maar Jonathan was nergens te bekennen, het was dus geen ruzietje tussen hen, anders was Jonathan haar wel achterna gegaan. Als er wat was gebeurd met Leah, was Jonathan er ook wel achteraan gegaan. "Leah... Where's Jonathan?" Vroeg ze nu ook zachtjes en keek haar serieus aan. Dit was slecht, heel slecht.
Jonathan
Uren tikten voorbij, hij was verbaasd dat hij nog bij bewustzijn was. Zijn tatoeages waren weggesneden, wat dus voor een gat zorgde in zijn arm en op zijn borst, zijn nek was helemaal open gereten van nieuwe kettingen die waren aangebracht dat telkens over en weer zijn nek was gehaald, brandwonden op zijn rug van gesmolten metaal wat over hem heen was gekapt. Maar hij beet zich er doorheen. Hij snapte het nut niet van deze martelingen. De mannen die binnenkwamen zeiden niets, en als ze net iets zeiden, was hij even weggezakt, dus veel wijzer werd hij er ook niet uit.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jan 25, 2015 22:28:46 GMT
Leah Ze keek op toen Sara in de deur stond en viel haar haast in de armen, huilde eerst even uit en ademde dan diep in voordat ze haar verhaal begon. "I don't know, Sara, I have no idea. I w-woke up from a nightmare and he wasn't there. Normally he'd comfort me, normally he'd immediately be awake somehow but I didn't feel anything moving or breathing next to me s-so I looked over my shoulder a-and there was this huge puddle of blood on the bed a-and the dogs were restless and I couldn't find him anywhere. I've searched for hours, Sara, I've searched everywhere," klonk ze met een gebroken, trillende stem. Ze keek naar haar op en fronste diep. "No texts, calls, response to my screams, my thoughts.. Nothing," fluisterde ze dan en keek naar Damon die naar hen toe kwam gelopen met een frons op zijn gezicht, aangezien hij wel had gemerkt dat er iets niet klopte. De jongen sloeg een arm om Leah heen en keek op haar neer, terwijl hij naar Sara opkeek om een reactie af te wachten.
|
|
|
Post by Sara Gather on Jan 26, 2015 5:06:33 GMT
Sara
Ze wachtte tot ze haar verhaal deed en trok hzzr tegen zich aan om haar een beetje te troosten. Toen ze begon te vertellen begon ze al na te denken waar hij kon zijn. Ze knikte even en knuffelde haar nu weer een beetje en keek op toen Damon zich nu ook bij hen had gevoegd. "Because there was blood, I suppose he was taken somehow." murmelde ze stilletjes, nadenkend. "But it would be hard to capture him, no? Or he was weak on that moment," klonk ze nu bedenkelijk, keek ook naar Damon terwijl ze die ideeën opbracht. Ze wist niet waar hij anders kon zijn, ze vond hem namelijk ook niet echt via zijn gedachten. "Step inside, I believe you're in danger somehow," murmelde ze zachtjes aangezien ze merkte hoeveel demons er opeens in deze buurt waren. Ze trok Damon en Leah mee naar binnen en sloot de deur. Gelukkig was Lizzy naar school..
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jan 27, 2015 16:51:19 GMT
Leah Ze liep stilletjes met haar mee, keek naar Damon omhoog die een bezorgde blik op zijn gezicht had gekregen, dan naar Sara naar wie ze maar luisterde. Op het moment wist ze niet echt goed wat te zeggen. Ze was een mens, ze kon niet veel inbrengen. Ze had gedaan wat ze kon. Als ze meer kon doen deed ze dat graag, maar voor nu wist ze niet echt wat. Damon leunde tegen de eettafel aan, had zijn duim tegen zijn lip gezet terwijl hij nadacht. De beren waren alweer tevoorschijn gekomen, om het huis te omsingelen en toch alles wat veilig te stellen. Een zucht kwam van zijn lippen. Dit was niks, hij snapte niet echt wat er aan de hand was. Hoe kon degene die hun opvolger was opeens verdwenen zijn? Wie was er zo slim en sterk? Gefrustreerd wreef hij met zijn hand over zijn gezicht. "We need someone who can track him by the scent of his blood."
|
|
|
Post by Sara Gather on Jan 27, 2015 19:44:53 GMT
Sara
Ze zuchtte even en streek door haar haar. Waar kon haar broer in godsnaam zijn? Sara dacht ook nog altijd na en leunde tegen de bank aan. Bij wat Damon zei keek ze even op en betrapte zichzelf dat ze weer op haar nagels zat te bijten, ze was er een tijd van af geweest, maar nu moest dit weer gebeuren. Ze knikte. "I don't know who can do that. If you know someone be my guest," murmelde ze en keek naar Leah en Damon. "I just don't get how he got caried away. He would sense those things," ze keek naar Leah en fronste. "Did something happen what made him worry? Or do you have any idea why he lost his concentration?" Vroeg ze nu ook gewoon wat voorzichtig aan Leah. Ze wilde gewoon weten waarom Jonathan zo zwak was, aangezien dat het logische leek.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Feb 5, 2015 22:13:32 GMT
Leah Ze haalde haar schouders lichtjes op en wreef over haar bovenarmen, voelde zich plots heel ongemakkelijk bij wat Sara vroeg. Ze wist wel wat hem zo 'zwak' had gemaakt. Met een frons keek ze van Damon, die haar geruststellend aankeek, naar Sara en begon met een zacht stemmetje te praten: "Well.. Lionell apparently was out for me after.. Y'know.. And he went to my n-new college.." Ze kreeg een brok in haar keel, terugdenkend over wat er was gebeurd. "I t-tried to scream for help, scream for anyone, scream for Jona, but he had covered my mouth and I-I was tied up and I wasn't able to do anything anymore and he r-raped me and before I knew it he came and Jonathan bursted in and-" Ze haalde diep adem, schuldgevoel overspoelde haar weer met grote golven. "He looked s-so guilty, Sara. I-I'm so sorry, I'm sorry for being so weak, if that d-didn't happen he would've been safe!" Fluisterde ze terwijl de tranen weer over haar wangen stroomden.
|
|