|
Post by Sara Gather on May 17, 2015 14:31:01 GMT
Sara
Ze trok een wenkbrauw op en streek zacht verder door zijn haar. "if you say so, I'll believe you, love," zei ze nu ook zacht tegen hem en sloot haar ogen nu ook vredig om in slaap te kunnen zakken. Ze bleef wel zacht over zijn wang en in zijn haar strelen, ze vond het zelf wel prettig om te doen, en daarbij deed hij toch hetzelfde overh aar been, dus echt irritant kon hij niet niet vinden.
|
|
|
Post by Sara Gather on May 20, 2015 21:30:24 GMT
Jonathan
Een jaar was voorbij gegaan sinds ij was vertrokken bij Leah. Hij had geleefd in de onderwereld en bij de roedel wolven die hij had opgeëist, altijd ver genoeg zodat Leah hem niet zou kunnen vinden, ook Damon en Sara niet, misschien werd het dan toch maar tijd weer terug te gaan. Hij was ook langzaam aan het terugkeren naar de bekende bossen, langs plaatsen die herinneringen deden opspelen. Al zijn herinneringen waren teruggekeerd, hij wist alles weer en het kwam voor zichzelf nu ookweer hard aan dat hij Leah weer in de steek had gelaten. Hij zou niet zomaar terugkeren, hij zou het niet aankunnen om meteen weer te gaan leven alsof er niets gebeurt was. Waarschijnlijk ging hij haar eerst wat in de gaten houden, kijken hoe ze het deed zonder hem en als ze het goed maakte, zou hij ook uit haar leven willen verdwijnen. Het was dom geweest om haar ten huwelijk te vragen ten eerste al, wat kon hij haar nou offeren? Ze verdiende zijn problemen niet, alles waar hij haar in meetrok, ruzies, gevechten.. Hij gromde laag bij de gedachten en slenterde verder langs het meer waar ze ook veel herinneringen aan hadden, het bracht nu ook de dag op dat hij haar had verlaten.. Met laag gehouden hoofd slofte hij verder, elke minuut trager en trager omdat hij de confrontatie niet aan wilde gaan. Ze zou vast niet met een ander zijn gegaan, zo was Leah ook niet, alhoewel.. Misschien was ze het beu om hem altijd weg te zien gaan en besloot ze verder te gaan met haar leven? Die gedachten maakten hem weer sneller lopen naar de rand van de bossen. Hij veranderde zijn gedaante weer naar dat van een mens en maskeerde zijn geur en bijzijn zodat de andere demonen en engelen hem met rust zouden laten. De ring had hij aan een ketting gedragen het hele jaar lang, aan zijn vinger was ongemakkelijk geweest als hij veranderde in een wolf namelijk. Hij kroop de tuin in en verstopte zich daar maar achter het tuinhuisje, zodat hij alles in het huis in de gaten kon houden ondertussen. Hij wist niet wat anders te doen..
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on May 20, 2015 21:52:11 GMT
Leah
Een jaar was weer voorbij gegaan.. Ze lag op bed, aan haar kant, zoals elke ochtend kijkend naar zijn kant. Hopende dat Jonathan er weer zou liggen wanneer ze wakker werd. Maar hij was er weer niet. Ze voelde de tranen al opwellen, maar ze hield alles terug. Met moeite stond ze op, de honden stilletjes bij het bed liggend. Ze deden niks, ze waren al een tijd rustig. Ze vertrok naar de badkamer, friste zich kort op en stak haar haren op. Haar nieuwe jaar op haar opleiding was begonnen, met moeite had ze het gehaald. Ze kleedde zich aan, simpele sweater en een paar jeans, sneakers en haar haren opgestoken. Vandaag was ze vrij, ze zou even naar de winkel gaan voor de honden, zelf at ze vrij weinig. Ze was flink afgevallen en de wallen stonden dik en donker onder haar ogen. Beneden aangekomen keek ze tuin in, nog geen teken van Jonathan.. Haar blik ging naar haar ring, ze had hem al die tijd om gehouden, het bracht hoop. Echter moest ze pillen slikken, tegen de depressie en vitamines omdat het van Damon moest. Hij hielp haar vaak, Sara ook, maar soms moest ze het ook gewoon zelf doen. Met een zucht vertrok ze naar buiten, op weg naar de supermarkt. Geen make up, niks gedaan met haar haren behalve het in een knot gezet. Ze zag er in haar ogen onverzorgd uit, maar het boeide haar niet meer. Haar blik ging rond, misschien zag ze Jonathan weer op straat, zoals vroeger.. Zoals de eerste keer..
|
|
|
Post by Sara Gather on May 21, 2015 16:35:42 GMT
Jonathan
Hij merkte dat ze nog niet zo lang uit haar bed was toen ze eenmaal beneden was. Toen ze wegkeek van de tuin keek hij even naar binnen en zag haar uiterlijk. Ze zag er vreselijk uit eigenlijk, het was niet voor Leah omzich zo te kleden en er zo uit te zien. Hij kon haar zo niet achterlaten.. Toen ze eenmaal weg leek te zijn liep hij rustig naar de achterdeur en maakte zich een weg naar binnen. Hij keek even rond toen hij in het huis binnenkwam. Alles leek nog hetzelfde, er was niets veranderd. Zijn blik ging naar de trap toen de honden naar beneden kwamen stormen en op hem afkwamen. Hij glimlachte flauwtjes en bukte rustig om de dieren te aaien. "Hey sweeties, how are you doing? Did she take good care of you?" Vroeg hij zacht aan hen en knuffelde hen rustig. Zijn blik gleed naar buiten, naar hoe ze de straat overliep, rondkijkend. Hij haalde diep adem. Hoe moest hij zijn aanwezigheid weer aankondigen? Ze leek afgevallen, dus zou hij haar wel wat om te eten maken, er lag vast nog wel wat in de kasten om te maken. Hij moest misschien eerst maar eens gaan douchen.. Hij liep snel naar boven om een snelle douche te nemen, kwam in de slaapkamer en zag zijn kant van het bed nog onbeslapen. Het frustreerde hem ergens, hoe kon ze zoveel van een monster houden? Hij schudde zijn hoofd en nam wat kleding uit de kast waarna hij naar de badkamer liep om zich te douchen. Na een kwartiertje kleedde hij zich weer aan en maakte zich weer een weg naar beneden om wat klaar te maken. Waarom verwaarloosde ze zich altijd als hij er niet was.. Zoog hij al het leven uit haar zonder dat hij het besefte ofzo? Hij wreef over zijn gezicht en bezigde zich dan maar in de keuken, maakte wat crackers met kaas klaar, aangezien er niet veel meer in huis leek te zijn verder.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on May 21, 2015 20:41:59 GMT
Leah Ze wreef even onder haar ogen, vermoeidheid was een groot deel van haar leven geworden voor de zoveelste keer en dat kon ze flink merken. Haar ogen waren met moeite open, ze had het gevoel alsof ze ieder moment neer kon vallen en weer in slaap viel. Maar ze kwam bij de supermarkt aan, kocht alles snel wat ze nodig had en vertrok weer naar huis. Geen vrienden die ze zag, geen bekende gezichten waar ze op lette. Alleen Jonathan, die probeerde ze te vinden. Ze had een paar keer over hem gedroomd, maar het waren nachtmerries en het was vreselijk. Ze miste hem erg, maar tegelijkertijd was ze ook flink in gedachten verzonken, twijfelend aan haar eigen gevoelens. Waarom bleef ze zo trouw? Haar blik ging weer eens rond. Het was hoop, was haar conclusie maanden terug geweest, hoop dat hij weer terug kwam. Hij bracht haar hoop, niemand anders. Ze had zich aan hem vastgeklamd alsof haar leven er letterlijk vanaf hing, en wellicht was het ook wel zo. Hij had haar gevonden in een van de zwaarste periodes van haar leven. Alleen toen zag ze er nog verzorgd uit. Nu viel het nog mee, ze had zich op zich niet slordig aangekleed. Maar het was haar niet. Normaliter deed ze haar kleding, haar en make-up tot op de nopjes perfectioneren. Soms irriteerde het hem zelfs, dat het haar zoveel uitmaakte. De weg naar huis leek altijd korter dan de weg ergens heen, al ging ze niet meer zoveel weg. Soms naar Damon en Sara, maar dat was het. De deur kreeg ze met moeite open, ze weigerde de tassen neer te zetten. De deur sloot ze achter zich met haar voet, haar blik ging eens rond, ze fronste. Het leek alsof er iets gebeurd was.
|
|
|
Post by Sara Gather on May 21, 2015 21:03:06 GMT
Jonathan
Hij bleef rustig bezig met de crackers en nam er zelf ook maar een om te proeven of ze wel goed waren eigenlijk, maar hij had er niets op aan te merken. Of ze het zou opeten was een andere vraag natuurlijk, want dat betwijfelde hij ten zeerste. De honden waren al opgewekter dan eerder merkte hij nu wel, en dat zou het vast al wat verraden dat hij hier terug was geweest. Toen de honden naar de deuren begonnen te blaffen keek hij meteen op en schreef snel een briefje. This would be better gone if I come back, you look terrible.. I'll join you again in a little while. Hij schreef zijn naam er niet bij op, hij zou niet weten wat daar het nut van was. Hij dook nog even weg via de achterdeur om zich weer achter het tuinhuisje te zetten. Waarom kon hij haar nu niet gewoon onder ogen komen? Hij wist niet wat hij moest zeggen, dat was het waarschijnlijk. Hij kon niet heel vrolijk zeggen dat hij terug was terwijl hij voor haar neus stond. Hij zakte rustig tegen het tuinhuisje neer en wachtte nu eigenlijk op een reactie van binnen het huis. Lady stond in ieder geval vrolijk te kwispelen naar Leah en blafte wat hoog om aan te tonen dat ze opgewonden was over iets. Ze trippelde wat heen en weer tussen weer Leah stond en de keuken, ze was overduidelijk blij dat ze haar baasje terug had gezien na een lange tijd.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on May 21, 2015 21:25:13 GMT
Leah Ze keek naar de honden die blaften, trok een wenkbrauw op. Vooral Lady leek erg opgewekt, waardoor ze lichtjes fronste. Ze liep snel naar haar toe, keek naar de keuken en trok een wenkbrauw nog meer op. Ze zette de boodschappen weg en liep naar het bord met de krackers toe, keek naar het briefje. Een diepe frons verscheen op haar gezicht. Ze klemde haar kaken op elkaar en hield haar blik strak op het bord gericht. Wat moest ze hier nou weer mee?! Hij was nu terug en dat liet hij zo blijken? Ze beet flink op de binnenkant van haar wang. Tegelijkertijd liet hij ook weer blijken dat hij nog erg om haar gaf. "Terrible, huh.." Mompelde ze zachtjes in zichzelf. Ze zuchtte diep, borg alle boodschappen op en gooide de plastic tassen in de grote tas voor al die plastic tasjes. Ze pakte dan het bord en het briefje en liep naar de bank, ging zitten en legde het bord op schoot. Ze slikte even de brok in haar keel weg. Het was een tijd geleden dat ze echt wat had gegeten. Ze leefde op de pillen en water, of wat drank. Haar eetlust was gewoon weg. Dus dit zou een moeilijke opgave worden. Ze streek haar haren achter haar oor en zuchtte weer. "You could join me at least.." Mompelde ze en schudde haar hoofd waarna ze langzaam begon aan een cracker.
|
|
|
Post by Sara Gather on May 21, 2015 21:41:49 GMT
Jonathan
Hij sloot zijn ogen langzaam en had zo'n reactie eigenlijk al wel verwacht van haar, ze had er al het recht ook voor om boos te zijn op zo'n lafaard actie. Hij kon haar gewoon niet onder ogen komen momenteel, ook puur omdat hij nieuwe littekens had opgelopen dat jaar dat hij weg was, voor zichzelf klaar te stomen om leider te worden, om de roedel te beschermen die van hem probeerde afgehaald te worden door een ander mannetje. Hij had de roedel nu ook gewoon overgelaten aan de sterkste van de groep, het moest maar goed gaan met ze. Hij luisterde naar wat er allemaal in haar gedachten omging en wat ze zei, vond het moeilijk om nu gewoon naar binnen te kunnen lopen. Bij het laatste gemompel van haar stond hij maar weer op, bedenkend hoe hij het beste weer gewoon naar binnen kon gaan. Na een paar seconden te twijfelen verscheen hij achter haar op de bank en legde zijn handen zacht over haar ogen. "I said I'd join you in a while, didn't I?" Vroeg hij nu ook zacht en ging achter de bank op zijn knieën zitten, zijn handen nog altijd over haar ogen, zijn hoofd tegen haar schouder. "I'm sorry to make you feel this way over again," voegde hij nu zacht aan zijn woorden toe en liet zijn handen van haar ogen glijden en liet ze nu in zijn schoot vallen terwijl hij zijn hoofd nog altijd tegen haar schouder hield. Hij wist niet wat hij anders moest zeggen, hij kon niet anders dan zijn excuses aanbieden aan haar. "I'm very, very sorry," murmelde hij er nu stiller achteraan en sloot zijn ogen.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on May 21, 2015 21:54:40 GMT
Leah Ze had haar eerste cracker net op en werd al misselijk, het bord had ze daarom maar weggezet. Toen er opeens handen voor haar ogen verschenen hield ze haar adem even in, maar toen ze merkte dat hij het was sloot ze haar ogen om niet tegen zijn handen aan te blijven kijken. Voorzichtig ontspande ze iets. "I didn't want to wait another year, if it were up to you," fluisterde ze zachtjes en keek op toen zijn handen weer verdwenen, maar zijn hoofd tegen haar schouder aan bleef zitten. "You should be," klonk ze uiteindelijk en keek naar de vloer. "But I shouldn't be depending my life so much on you," vervolgde ze dan. Het was ook waar, ze was afhankelijk van hem voor haar welzijn. En ergens schaamde ze zich ervoor. Heel diep, zelfs. Maar ze zat hier nog, dus dat was tenminste iets. Ze lag niet dagen in bed. "What took you so long?" Fluisterde ze uiteindelijk uiterst zachtjes, haar stem brak terwijl ze de tranen weg probeerde te houden. Ze stond op, sprong over de bank heen en ging naast hem op haar knieën zitten, maar keek weg, ze zag er vreselijk uit, dus hoefde hij het niet aan te zien, maar ze wilde niet zo zitten, een bank tussen hen in. Zo konden ze geen gesprek voeren, of wat dan ook.
|
|
|
Post by Sara Gather on May 22, 2015 5:25:30 GMT
Jonathan
Hij bleef rustig zitten zoals hij nu zat. "I know, dear, I don't want that to happen again," mompelde hij zacht en zuchtte zachtjes op de restvan wat ze zei. "It's not your fault. Terrible things happend to you, I think it's normal for you to react like that," hij leunde weer wat weg van haar toen ze over de bank heen sprong en naast hem kwam te zitten, maar wegkeek van hem. Bij haar vraag keek hij even voor zich uit en keek dan naar haar, ook al keek ze weg. "Little problems, preparations, fights, and I couldn't calm down," hij was eerlijk, en ergens was hij wel blij dat ze wegkeek, dan hoefde het litteken op zij wang niet meteen op te vallen. "I didn't know how I should come back to you." zei hij nu ook rustig en keek naar de honden die nu weer wat opgewekter waren en weer stoeiden nu. Lady kwam weer naar hen toe en likte over de wang van Leah omdat het dier aanvoelde dat ze tranen verborg. "I thought it might be better for you to just forget me, but I'm to weak to let you go," Hij streek met de achterkant van zijn vingers zacht over haar wang, waar hij dan aankon in ieder geval, en draaide haar hoofd ietsjes terug zodat hij toch haar gezicht kon zien. Zijn ogen vielen op de ring om haar vinger en hij glimlachte kleintjes, had ze hem de hele tijd omgehad? Hij nam haar hand zacht vast en keek naar de ring, blijkbaar wel. "I'm very sorry to make you wait so long, again." Herhaalde hij nu nog eens en keek weer naar haar gezicht.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on May 23, 2015 23:11:57 GMT
Leah Naarmate hij sprak en zij meer moeite moest doen om maar tranen te verbergen, ontsnapten er juist steeds meer tranen. Ze keek op nadat Lady haar wang had gelukt en veegde haar wang even af, maar aaide het dier dan voor een moment. Haar gezicht werd naar hem toegedraaid waardoor ze hem kort aankeek, het litteken opmerkte maar niks zei. Daarna keek ze naar hun handen, fronste kleintjes. Zijn ring merkte niet op, dus keek ze naar zijn andere hand, en dan naar zijn nek. Ze keek dan weer naar hem op toen hij haar aankeek. "Sorry doesn't make up for everything," fluisterde ze zachtjes. "You missed quite a lot.. But I bet I missed quite something too," fluisterde ze nog zachter om haar stem zo min mogelijk te laten breken terwijl ze zachtjes over het litteken streek. "I c-can't live without you anymore, Jonathan. I can't. I wish I could so I wouldn't be such a mess but I need you to keep my life on track. Everything goes so dark when you're away. I knew you wouldn't be back soon but it was a year and I didn't know what to do. I didn't know where to find you. I tried finding you. We all did. I missed you so much that it drove me i-i-insane," haar stem brak en ze brak ook nog eens volledig in tranen uit, verborg haar gezicht gauw met haar handen en probeerde het snikken tegen te houden.
|
|
|
Post by Sara Gather on May 23, 2015 23:33:27 GMT
Jonathan
Hij keek naar haar en merkte hoe ze naar zijn ring zat te zoeken en klemde die dan ook in zijn hand. "I didn't lose it, don't worry about that," zei hij zacht tegen haar en knikte lichtjes op wat ze zei. "I know, I know it can't make anything right," fluisterde hij tegen haar en glimlachte flauwtjes. "Then what did I miss?" Vroeg hij zacht en sloot zijn ogen even toen ze over het litteken streek. Hij luisterde rustig naar haar, snapte dat ze het moeilijk had dat hij nu terug was, en hij respecteerde het ook. Liever had hij gewild dat ze hem beu was geworden en hem gewoon wegstuurde na haar zolang te laten wachten, maar zo was Leah niet, en dat wist hij ook. "I know, Leah. I can't live without you either, and I know I can't talk this out right now, but I didn't want to leave for so long. I left because it would be better for you. You would've sufferd more when I was here then when I wasn't. I'm doing it for you, everyting," hij keek naar haar en trok haar nu voorzichtig in zijn armen toen ze in tranen uitbarstte. "You look better then last time though, I'm still glad to know that you waited for me for such a long time. I can't wish for a better fiancee. If you don't want to marry me anymore, you can say though that, you know. I understand if you don'twant to anymore," zei hij nu zacht tegen haar en hield haar beter in zijn armen vast nu.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on May 24, 2015 9:50:57 GMT
Leah
"You told me I looked terrible earlier," Mompelde ze zachtjes. Haar spieren stonden strak van de spanning toen hij haar tegen zich aan trok. Ze wist niet zo goed meer hoe het voelde, zijn armen om haar heen. Het voelde vervreemd en voor een paar minuten bleef ze doodstil zitten, zonder een woord te zeggen. Uiteindelijk drong het tot haar door dat hij het was, hij was er echt. Ze barstte weer in tranen uit en verborg haar gezicht diep in zijn borst. Ze had Jonathan zo erg gemist dat haar hart te keer ging. Ze had meerdere malen liggen hyperventileren in het jaar dat hij weg was geweest. Maar hij was er. Het duurde even, maar ze ontspande uiteindelijk was. Ze trok hem dichter tegen zich aan en schudde haar hoofd toen zijn woorden bij haar binnen kwamen. "I didn't wear that ring for nothing, Jonathan," fluisterde ze zacht.
|
|
|
Post by Sara Gather on May 24, 2015 10:04:42 GMT
Jonathan
Hij keek nar haar en glimlachte flauwtjes. "You do look terrible, but better then the last times I've gone away." Zei hij zacht tegen haar en trok haar helemaal in zijn omhelzing, ookal was ze verstijfd en bleef ze doodstil. Na een tijdje voelde hij weer beweging in haar komen en verstrengelde zijn vingers met haar haren, voor zover het mogelijk was in een knot. Hij liet haar maar even uithuilen, hield haar nog altijd tegen zich aan tot ze zou kalmeren. Ergens was hij blij met deze reactie van haar, het maakte hem duidelijk dat hij toch nog iets had om voor te leven. Hij zou nu ook proberen haar niet meer in de steek te laten. Bij haar antwoord en knikte hij rustig en duwde een kus in haar nek. "We should arrange everything then," fluisterde hij zacht terug en verborg zijn gezicht nu in haar nek. "I can't promise that I won't leave again, Leah. Most of the time it's for your own safety that I leave. I know you are in good hands with Sara and Damon when i'm gone. I'm selfish because I want to protect you, yet, protecting you means that I have to leave you sometimes." fluisterde hij nu ook zacht en leunde iets achterover om haar gezicht nu te zien. "i can promise you one thing. I promise to always come back to you, no matter the cost. I'll never leave you for good," hij glimlachte weer kleintjes en keek even naar de honden. "I should go to Sara and Damon to say I'm back though.. They'll kill me for leaving," mompelde hij nu zachtjes.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 6, 2015 21:40:50 GMT
Leah Ze schudde haar hoofd en ademde diep in, wreef de tranen ruw van haar wangen en keek naar hem op. "I can't have you gone for long, Jona. I can barely hold out a few days, let alone a month or a year," Fluisterde ze bijna angstig. "Damon will definitely do his best to kill you," Mompelde ze en liet hem langzaam los zodat ze tegen de bank aan kon zitten, ze sloot haar ogen en zuchtte zacht. De vermoeidheid van het huilen viel over haar heen, net als alle andere gevoelens die haar zwaar vielen. Ze streek met een hand even over haar gezicht en keek dan weer naar hem. "Sara was having a lot of trouble with it as well, Lizzy too," fluisterde ze zachtjes en keek weer weg terwijl ze haar schouders lichtjes op haalde. "Even the others."
|
|