|
Post by Sara Gather on Jul 6, 2015 22:21:28 GMT
Jonathan
Hij keek naar haar en slikte nu zelf even. "I'm really sorry," hij zuchtte zacht en streek nu zacht over haar wang toen ze er zelf ruw overging voor de tranen weg te halen. "You're still here and alive, so I'm gratefull for that. I'll try to stay with yo know, or take you with me if I have to go somewhere, okay?" hij keek rustig in haar ogen en streek voorzichtig en teder verder over haar wang. "I'm going to tell them how sorry I am. Not only Damon will try to kill me, I guess Sara will too." Hij drukte een kus op haar hand en haalde diep adem. "I don't want you to forgive me though," murmelde hij nu zachtjes en keek even naar de honden.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 6, 2015 22:27:12 GMT
Leah "What do you mean?" Fluisterde ze dan op het laatste wat hij zei en fronste even waarna ze hem weer aankeek. Op het moment waren haar gedachten erg door de war gehaald doordat alles opeens zo plotseling was gegaan. Ze wreef onder haar oog en drukte haar wang wat meer tegen zijn wang aan. Ze had zijn aanraking gemist, zijn vinger toppen die haar wang streelden. Ze voelde zich weer thuis, veilig. Maar nog niet in orde, zo snel ging alles niet. "You should go there before they find out themselves."
|
|
|
Post by Sara Gather on Jul 6, 2015 23:17:18 GMT
Jonathan
"If you forgive me too fast, I'll do it again. I want you to be mad at me for these things," zei hij zacht tegen haar en bleef zacht over haar wang strelen. Hij was wel blij dat ze niet boos was, maar het was het beste als ze dat wel was zodat hij het zou leren dat het haar echt verdriet deed, want nu speelden er heel veel hormonen van de wolf in zich een rol. Hij wist de helft niet meer van wat hij gedaan had in de roedel, hij was kort alfa man geweest, maar meer wist hij niet echt. "Yes I know. Will you go with me?" vroeg hij haar zacht en keek haar rustig aan.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 6, 2015 23:25:46 GMT
Leah Ze sloot haar ogen en schudde haar hoofd lichtjes waarna ze zijn hand vast pakte en hem aankeek. "I won't go with you." Fluisterde ze en liet zijn hand los. "You have to do this yourself. I can't let it be sugarcoated because I'm there. It will only hold back Damon and you do deserve to hear what you've done."
|
|
|
Post by Sara Gather on Jul 6, 2015 23:40:48 GMT
Jonathan
Dat was niet echt de reactie die hij had verwacht van haar waardoor hij ook wel wat verbaasd was om haar antwoord. Hij snapte het wel, maar toch zinde het hem niet zo echt dat ze niet meeging. Hij had geen zin in een gevecht met Damon en om klaagzang te horen van hem en zijn zus. Hij knikte na een tijdje dan maar en streek nog even over haar wang waarna hij opstond om te vertrekken. "I'll be back in 2 or 3 houres, that depends on the speech or the beating up of Damon," murmelde hij nu ook zacht en stak zijn handen in zijn zakken waarna hij zich rustig naar de voordeur begaf om naar Damon en Sara te gaan.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 6, 2015 23:46:29 GMT
Leah
Ze voelde zich schuldig dat ze niet meeging, maar hij had zelf gezegd dat zij het hem niet zo snel moest vergeven. Dus deed ze dat maar zo. Ze ademde eens diep in en trok haar knieën op naar haar kin, sloot haar ogen en wachtte totdat hij weg zou zijn. Dan zou ze wel weer huilen, schreeuwen als het moest om alles er uit te laten. En zich compleet te realiseren dat het zoveel pijn had gedaan dat hij weg was, maar hij er toch weer was.
|
|
|
Post by Sara Gather on Jul 7, 2015 0:14:14 GMT
Jonathan
Hij keek nog even naar haar om en iets zei hem dat hij best hier zou blijven voor haar nu, maar aan de andere kant was het waarschijnlijk best dat ze even alleen was om alles te verwerken voor zichzelf. Hij liep nu rustig door de voordeur en maakte zich dan een weg naar Damon en Sara waar hij na een flinke omweg ook aankwam, hij zat namelijk na te denken hoe hij het beste kon zeggen dat hij er weer was, en vooral aan het nadenken wat de reacties zouden zijn. Hij verwachtte zich in ieder geval aan pijn door Damon. Met een zucht stond hij nu voor de deur van hun huis en belde dan ook heel beschaafd aan nu. Sara was aan het werk, dus die was niet thuis momenteel, al wist Jonathan dat niet.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 7, 2015 0:36:31 GMT
Damon Hij had Lizzy in zijn armen, ze waren samen aan het koken, toen de deurbel ging. Hij keek op, zette her vuur van het fornuis uit en liep dan met Lizzy naar de bank waar hij haar op neerzette en vroeg of ze wilde blijven zitten, het meisje knikte terwijl een beer naast haar verscheen en zijn neus tegen haar wang drukte. Damon liep naar de voordeur toe, maar stond abrupt stil terwijl hij diep inademde. Zijn blik vernauwde zich, de gordijnen in de woonkamer sloten zich en de beer wist dat hij Lizzy bezig zou moeten houden. Damon deed de voordeur open, duwde Jonathan wat naar achteren en sloot de deur achter zich. "After a year you've come around again, huh?" Hij glimlachte klein. "Bastard."
|
|
|
Post by Sara Gather on Jul 7, 2015 0:46:57 GMT
Jonathan
Hij keek even op toen de gordijnen dicht ging en fronste. Oh fijn, hij had al door dat Damon merkte dat hij het was. Hij richtte zijn blik op Damon toen die de deur nu opende en hem wat achteruit duwde waarbij hij ook twee stappen achteruit deed. "I can't stay away forever," mompelde hij zacht en beet op zijn duimnagel. "Happy to see you too, don't hit to hard I all ready had a beat up before I came home," voegde hij er aan toe en keek hem nu rustig aan. "Why the smile though, you should be mad, not smiling. Or is it a mad smile?"
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 7, 2015 0:53:59 GMT
Damon "Oh no, I am going to punch what's left of you, out of you, don't worry about that," Klonk hij kalm en sloeg zijn armen over elkaar. "But it's good to have you back. The damage you left will punish you enough.. I suppose you've seen Leah already, since I smell her all over you. How did she react? Did she immediately come crawling? Have you seen the hurt in her eyes, Jonathan? The hurt Sara and I had to face almost daily because we fucking needed to check if she was alive as the months flew by." De woede in zijn stem begon door te dringen en hij stapte dichterbij. "Did you see the bags under her eyes? The spine? The ribs? The hollow cheekbones? The skinny arms?" Naarmate hij sprak werd hij steeds kwader. "Have you seen the mess she is?! You left her, for a yéar! Without a clue! Without knowing if you were dead or alive, you fucking bastard! You left us all hanging in there like we were fucking nothing! You had to pull your shit together but what about us? What about your fiancée?" Hij fronste diep. "If I ever catch you running for it again, I'll slaughter you and feed you to the Beast." Histe hij en sloeg hem flink met zijn vuist gericht op zijn kaak.
|
|
|
Post by Sara Gather on Jul 7, 2015 1:08:56 GMT
Jonathan
Hij slikte even bij zijn woorden en wist al dat hij zich mocht schrap zetten voor wat ging komen. Hij stak zijn handen diep in zijn zakken en had zijn ogen lichtelijk naar de grond gericht waarbij hij toch af en toe opkeek naar Damon. Hij wist dat Damon niet zo kalm zou blijven als hij eerst was en dat merkte hij al snel genoeg toen hij verder ging met zijn woorden. "Yes I did," mompelde hij zacht op zijn eerste woorden en balde zijn handen tot vuisten in zijn broekzakken. "yes.." mompelde hij nu weer en richtte zijn ogen weer even naar de grond en slikte. Als hij nou gewoon weg was gebleven had hij dit gezeik niet gehad. Het was nog niet te laat om ales uit Leah's gedachten te wissen en haar herinneringen te verplaatsen door nieuwe zonder hem, dan deed hij haar geen pijn meer en kon hij wegblijven van hier. Al ging Sara het daar niet mee eens zijn waarschijnlijk. Hij kneep zijn ogen dicht toen de vuist zich naar zijn kaak vestigde en hij verloor ook zo gelijk zijn evenwicht waardoor hij net met zijn hand kon steunen op de grond voor hij zo met zijn gezicht tegen de grond zou gaan. Hij wist niet echt wat te zeggen voor de rest. Hij kon er niets over zeggen eigenlijk, Damon had gelijk en dat wist hij ook, maar hij had het niet expres gedaan. Hij had er niet voor gekozen haar pijn te doen. Als hij was gebleven had hij haar nog erger gekwetst, of toch niet? Hij wist het niet.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 7, 2015 1:20:36 GMT
Damon "You're thinking stupidly." Klonk Damon en stak zijn handen in zijn zakken. "With you, she can conquer anything. She has beaten demons before. Without you she'd be a mess. Even if you disappeared, what would we have to do with Lizzy? Erase her memories of her favorite uncle as well? You got yourself into this. If you are going to run away from it again, I'll make sure you burn a long time and then feed you to the Beast." Zijn woorden waren nijdig en hij deed absoluut geen moeite om zijn woorden te verbergen.
|
|
|
Post by Sara Gather on Jul 7, 2015 1:27:48 GMT
Jonathan
Hij zuchtte en was even vergeten dat Damon ook gezellig mee kon lezen in zijn gedachten. "It was worth a try. What do you expect me to do then? Bring her with me everytime I have to go? Since I am the following lord now, I actually have to be in hell now and stay there. Following the rules I can't have a life here. I can't drag Leah to hell with me. And changing those rules will not be easy 'cause I tried that all ready," hij sprak niet al te luid, puur door de pijn die door zijn lichaam was geschoten en hij merkte nu ook dat er wat bloed uit een sneetje kwam lopen door de vuist in zijn gezicht. Hij stond nu wat wankel weer op en zuchtte zacht. "Only the memories about me and Leah together anyway." hij zuchtte en klopte zijn kleren nu lichtjes af waarna hij opkeek naar Damon. Hij zou ook een rotzooi worden als hij Leah zou verlaten waarschijnlijk, dus het was sowieso al een slecht idee geweest.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Jul 7, 2015 1:48:46 GMT
Damon "And what would you make of it? Friends? Strangers? Known through me? Shit me, dude.. You're worse than I thought." Klonk hij zacht en ging op de tegels zitten, hij zuchtte diep en wreef over zijn gezicht. "She'd fall for you anyway," Klonk hij dan en haalde zijn schouders op. "You just have to fix the mess you made now. Later on we'll see what you can do about that. Eventually she'll have to become a demon anyway. We both know that."
|
|
|
Post by Sara Gather on Jul 7, 2015 7:41:01 GMT
Jonathan
Hij streek door zijn haar en keek Damon aan. "I don't know, it isn't a good plan either way," murmelde hij en wreef nu ook even over zijn kaak heen waar hij net geslagen was. "I can turn her down then if she falls for me again," hij haalde zijn schouders op en keek weer naar Damon nu en zuchtte. "Hmm, you're right. And I know that," mompelde hij waarna hij even rondkeek en slikte. "Sara not at home?" Vroeg hij nu ook om het over een andere boeg te gooien. Hij zag niet in waarom dit gesprek nog verder moest gaan aangezien Damon zijn punt wel duidelijk had gemaakt.
|
|