|
Post by Ireena Blackwood on Jun 12, 2013 9:55:54 GMT
Ze keek naar hem en leek nog steeds vurig, al verslpate ze langzaam door het bloedverlies, maar ze moest haar trots hoyuden, ze had wel in ergere posities gestaan. Ze slikte, voor zover dat kon, aangezien Niklaus haar nog steeds vasthield bij haar nek, en ze wist gewoon dat ze er behoorlijke striemen van zou hebben morgen. Maar ze had wel het geld. De man leek namelijk bewusteloos, en dood te zijn, zover ze zag, en had diep in haar achterhoofd toch medelijden met het gezin van de man. Ze keek kort naar Anakin, maar ook hij had geen musket van haar mee, en dat was dan op dit moment minder. Ze zei niets, maar de meest vreemde woorden gingen door haar hoofd, woroden die niet zo vriendelijk waren, integendeel zelfs, ze waren juist zeer onvriendelijk.
|
|
|
Post by Niklaus on Jun 12, 2013 10:32:38 GMT
Hij liet Anakin er hem eigenlijk half wegduwen. Want hij moest toch een stapje naar achter zetten als Anakin er zo graag tussen wilde. Hij bleef nog steeds de kille blik op zijn gezicht hebben. Maar kreeg een grijns op zijn lippen door de woorden van Anakin. "Je hebt gelijk Anakin, dat is wel heel simpel. Je begint het nog eens te leren." Hij klopte zijn broertje op zijn schouder, waardoor er wat bloed op zijn schouder achter bleef. "En ik moet je teleurstellen, ik ben niet van de jongens. Dus als je dezelfde behandeling wil als je zus. Daar kan ik je niet mee helpen." Hij deed nog een paar stappen naar achteren, totdat hij met zijn rug tegen de andere muur van de steeg aan kwam en bleef daar tegen hangen. Hij keek met een glimlach naar de man die op de grond lag. Hij ademde nog en met een beetje geluk zou de man het nog overleven. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen, want hij vond het niet interessant om de jongen iets te doen. Hij vond het maar een zielig mannetje en ging zijn kracht niet aan hem verdoen.
|
|
|
Post by Anakin Blackwood on Jun 12, 2013 10:42:52 GMT
Hij bleef er lekker tussen staan en liet zich niet bang maken door Niklaus. Hij keek naar zijn gezicht en zag de grijns, maar het deed hem niets. Het bloed op zijn schouder kon hem ook niets schelen eigenlijk. Hij had meer als genoeg bloed gezien die twee jaar dat hij vast had gezeten op dat schip. "Mooi, zijn we het daar ook al over eens dat ik ook niet voor de jongens ben. En zo'n behandeling hoef ik ook niet Niklaus. Zou een raar zich zijn, niet?" Sprak hij en draaide zich nu om naar Ireena en bekeek de wonden even. Hij trok haar broek weer op en legde zijn hand even op de wang waar geen snee in zat. Niklaus was een vreemde, maar dat was Evy ook. Perfect stel eigenlijk als ze geen familie zouden zijn. Hij hield soms Niklaus in het oog over zijn schouder heen, gewoon om zeker te weten of hij niets van plan was. Hij zou Ireena nog wel even aanspreken over dit alles. Hoe haalde ze het in haar hoofd om dit te doen ten eerste al? Er was toch meer als genoeg werk? Of zag hij dat verkeerd?
|
|
|
Post by Ireena Blackwood on Jun 12, 2013 12:12:29 GMT
ze zuchtte en voelde hoe Niklaus afstand nam en daar was ze toch stiekem blij mee en ademde even een aantal keer zwaar om haar ademhaling weer op peil te krijgen en wou direct weg rennen, maar dat deed ze niet." Binnenkort krijg jij die musket tegen je kop, Niklaus." Sprak ze nu sissend en keek zijn kant op. Ze zei het niet snel, zeker niet omdat het familie was. Ze keek even naar jerome , maar die was momenteel helemaal weg, niet dood, maar wel snel waarschijnlijk. Zo dacht zij erover althans. Ze zakte iets door haar benen heen, maar haar blik nog steeds ijzerhard , nog steeds was ze niet helemaal gebroken door hem. Het was een wilskracht in haar, maar haar vreemde hobby kon ooit nog wel eens de verkeerde afslag nemen, dat wist ze zelf ook. En nu wist ze dat ze een slachtoffer ging maken. De kogel ging door de kop van Niklaus.
|
|
|
Post by Niklaus on Jun 12, 2013 12:57:18 GMT
"Ik vond je toch altijd iemand die voor jongens zou gaan." Zei Niklaus met een glimlach op zijn lippen en haalde zijn schouders op bij de zin die hij vervolgde. Wat was nu raar? Wetten en regels waren nergens bij Niklaus te vinden. Wat hij had geleerd vanuit thuis, was ook al lang verdwenen en hij was nu gewoon een asociale klootzak te noemen. Hij hoorde de woorden van Ireena en keek haar dan ook met een grijns aan. "Ik hou ervan als je zo tegen me praat." Ergens meende hij het ook gewoon, want het maakte hem niks uit. Hij had niks om voor te leven en niks om voor te sterven. Enkel de macht die hij wilde, de mensen die onder hem stonden vermorzelen. Onsterfelijkheid en macht, daar wilde hij voor gaan. Hoe ver hij daar ook voor moest gaan en wat hij daarvoor moest offeren, dat maakte hem niks uit. Als dat wilde zeggen dat hij de macht had, was alles goed. Langzaam stapte hij dan ook een paar passen richting zijn broer en zus en keek op hen neer. Arrogant zoals hij was, niet bang voor dreigementen. "Ik doe niks." Zei hij tegen Anakin, hij merkte dat deze af en toe op keek. Alsof hij haast onschuldig was aan wat hij haar had aangedaan. Maar als Anakin er niet was geweest, dan was het niet beter met haar afgelopen. "Zogenaamd, de reddende engel. Je zal naar Elijah toe moeten gaan." Grijnsde hij enkel breed. Ja, altijd de goede jongen spelen tegenover iedereen.
|
|
|
Post by Anakin Blackwood on Jun 12, 2013 13:18:03 GMT
Hij keek naar Ireena en legde zijn hand even op haar schouder en keek dan weer naar Niklaus na haar woorden. Moest ze dat nou echt zeggen.. Hij hield zich er weer buiten en zuchtte. "Ik heb het gehad met mannen en jongens na wat er gebeurd is." Sprak hij nog op Niklaus zijn reactie en keek dan weer even naar Ireena en dan weer naar Niklaus. "Ja, natuurlijk." Murmelde hij op zijn laatste woorden. "Kom op Ireena, voor dat je neervalt." Murmelde hij tegen zijn zus en stond eventueel klaar haar te ondersteunen al zou ze dan niet zo snel toelaten, dacht hij zo. Maar het leek wel nodig.
|
|
|
Post by Ireena Blackwood on Jun 12, 2013 13:28:04 GMT
ze zuchtte even en keek naar Niklaus en stond nu weer op, en haar handen balden zich tot vuisten, de neiging om hem nu een klap te geven was groot maar ze wist dat het niet zou helpen. Anakin die haar wou helpen sloeg ze even van zich af." Anakin, blijf van me af, ik red me wel." Sprak ze en begon van hun twee weg te lopen, en snoof even en kwam ook niet veel later terug, nog geen 10 minuten eigenlijk en ze laadde de musket en richtte die nu op Niklaus. " Kijken hoe dapper je nog bent als jij onder schot staat." Sprak ze en je zag dat haar ogen vuur spuwde , En dat ze haar wonden volledig negeerde, maar de donker rode bloed nog steeds met druppels op de grond druppelde . Maar ze was nu ook bezig op pure boosheid en wilskracht." Want he, zoals je zei je bent onze half broer, dus wat kan mij het schelen? Het word wat rustiger." Sprak ze en haalde het ding van de veiligheids stand af, en richtte de musket recht op zijn hoofd, klaar om te schieten, en dat zou ze ook doen als niemand haar nu tegen hield.
|
|
|
Post by Niklaus on Jun 12, 2013 14:04:13 GMT
Niklaus bekeek hoe het eraan toe ging, wat er gebeurde en bleef dan ook rustig staan. Nog steeds de amusante blik op zijn gezicht, toen hij de woorden van Ireena hoorde, keek hij om. Een grijns sierde zijn lippen bij het zien van de musket. De woorden gingen door zijn hoofd, kijken hoe dapper hij was met een geweer op hem gericht? Want hij zou nu vast eraan gaan, wat hij haar ook zou zeggen. Hij liep dan ook naar haar toe, keek haar daarbij gewoon aan. "Dit noem je dapper? Je achter een geweer houden? Iedereen kan een geweer richten." Hij hield zijn voorhoofd tegen de loop van het geweer aan. Hij luisterde naar haar andere woorden en een harde klap gaf hij tegen het geweer. "Het kan je vast niks schelen." Zei hij kil. "Onze Anakin is al verdwenen geweest, Aby is weg en een halfbroer minder is dan ook niet erg." Maar zijn kille blik werd vervangen door een grijns. "Maar je weet dat je met een kogel me er wel heel makkelijk vanaf maakt?" Zei hij rustig. "Ik dacht dat we net een band aan het opbouwen waren." Een lichte grijns sierde zijn lippen weer.
|
|
|
Post by Anakin Blackwood on Jun 12, 2013 14:09:34 GMT
Hij zuchtte, natuurlijk dat ze het afsloeg. Hij moest wel haar hulp pikken mar zelf had ze het nooit nodig hoor. Hij bleef in de steeg staan en wist wel waar ze heen was, het verbaasde hem dan ook niet toen ze met een musket terug kwam. Hij keek naar het geweer en naar Niklaus en hield zich er een beetje buiten nu. "Ireena, dit gaat niet veel oplossen." Zei hij toch even, maar voor de rest hield hij zijn mond zo goed mogelijk. Zolang hun moeder hem al geen schuld gaf vond hij het best. Hij kon Ireena beter tegen houden voor ze er spijt van kreeg. "Doe het niet." Sprak hij en keek haar weer aan.
|
|
|
Post by Ireena Blackwood on Jun 12, 2013 14:21:06 GMT
Ze keek naar Niklaus en voelde de klap tegne het geweer aan, en het maakte haar boos, heel erg boos, en schoot het eerste schot op zijn been, Gewoon meer een waarschuwing.'' kom niet aan mijn kindjes.'' Sprak ze en keek hem fureius aan, en negeerde Anakin nu gewoon, het kon haar niets Schelen.'' Anakin is terug, en Aby heb ik nooit gekend, ik was te jong. En jij voelt niet als Familie Niklaus, vroeger wel, maar zoals je vandaag jezelf hebt laten zien, ben je geen familie meer van mij.'' Sprak ze en keerde zich nu om, hij moest maar lijden. Zoals hij al zei, nu doodschieten zou te makkelijk zijn. Ze liep weg, maar hield ondertussen alles in de gaten terwijl ze de musket weer laadde. Ze had het geld nu, gelukkig. Ze denderde richting haar huis en ging daar naar binnen.
|
|
|
Post by Niklaus on Jun 12, 2013 14:31:29 GMT
Hij voelde de kogel in zijn been en gromde van ongenoegen. Kil keek hij haar aan, maar moest toch spottent lachen om de woorden. Kom niet aan mijn kindjes? Dat sloeg gewoon nergens op. Toen zij hem vertelde dat hij niet meer als familie voelde en vroeger we, kon hij enkel met zijn ogen rollen. "Jullie hebben voor mij nooit als familie gevoeld, dus kom niet met de smoes dat ik vroeger als familie voelde." Siste hij boos en toen ze omdraaide en hem niet dood schoot, kreeg hij toch een kleine grijns op zijn lippen. "Toch luister je nog." Sprak hij met een grijns en toen hij op zijn andere been wilde staan, voelde hij de stekende pijn. Waar was Elijah als je die zak nodig had, niet zozeer Elijah, maar zijn geld was nodig. Hij bleef even roerloos staan, want bewegen deed nu wat teveel pijn. Hij moest naar huis zien te komen. Maar hoe meer hij zou lopen, hoe slechter zijn been zou worden. Hij keek kil naar Anakin en hoopte dat hij gewoon zou verdwijnen, anders had hij nog wel eens de kans om een mes tussen zijn ribben te krijgen. Natuurlijk vond hij vast dat hij het verdiend had. Want zijn familie was zijn familie niet. Hoe graag hij dat ook heeft willen geloven, keer op keer werd hij teleurgesteld.
|
|
|
Post by Anakin Blackwood on Jun 12, 2013 15:07:45 GMT
Hij keek naar Ireena die het ophoepelde na het schot en bleef zelf nog even staan. Terug achter Ireena aan, of hier blijven rondhangen. Hij keek even naar Niklaus en stak zijn handen omhoog alsof hij een agent voor zich had staan. "Ik heb niets gedaan." Klonk hij daarbij en liet zijn handen weer zakken en keek Ireena na. Hij keek naar zijn bloedende been en zuchtte. "Geweldige familie hebben we toch." Murmelde hij meer tegen zichzelf dan tegen Niklaus. De een had woede problemen, de andere genoot van pijn, zo was er altijd iets in het gezin. Maar het maakte het wel uniek.. Een beetje dan. Hij wreef even door zijn haren heen en keek weer naar Niklaus en knikte even naar zijn been. "Hoe ga je thuis raken? Hinkend?" Vroeg hij en keek dan weer naar hem. Hij negeerde de kille blik even, als hij wat probeerde zag hij dat dan wel weer.
|
|
|
Post by Niklaus on Jun 12, 2013 15:23:25 GMT
Hij had niks gedaan! Had hij maar niks gedaan, dan was het geheel anders gelopen. Dat hij zijn handen omhoog deed, kon hem dan ook werkelijk niks schelen. Het enige wat hem uit maakte, was de haat die hij naar de jongen had. "Had je maag niks gedaan, dan was dit nu niet zo." Hij keek Ireena na en keek daarna weer naar Anakin. Die wat over hun familie mompelde. "Waarom denk je dat ze mensen zeggen dat de familie Blackwood een vloek over zich heeft?" siste hij hem toe en toen hij vroeg hoe hij thuis ging komen, werd het hem even teveel. "Het zal jou nik uitmaken hoe ik thuis kom, je had gewoon niks moeten doen. Ik had haar bijna." Dit bedoelde hij niet zozeer vanuit seks, maar meer het feit dat hij beter was. "Dus verdwijn uit mijn ogen, lelijk kind."
|
|
|
Post by Anakin Blackwood on Jun 12, 2013 15:34:26 GMT
Hij rolde met zijn ogen. "Ja, mijn zus verkrachten had ook echt veel nut anders hoor. Ik ga niet zomaar toekijken hoe mijn zus word verkracht door jou. Had der dan in eerste instantie niets aan gedaan, dit heb je toch echt zelf gezocht." Sprak hij en keek hem nu zelf kil aan. Hij hield zich nog vrij kalm al borrelde de woede weer hoog op. "En ze denken dat omdat jij jammer genoeg in de familie zit, Evy kan er ook wat van." Sprak hij en keek hem aan. "Nou, als het me niks uitmaakte had ik het ook niet gevraagd Niklaus." Zei hij rustig en haalde zijn schouders op. "Nog meer als genoeg kansen haar bijna te hebben, je krijgt der toch niet onder je gezet Niklaus. Ga een ander pesten ofzo." Klonk hij. Op zijn laatste woorden grijnsde hij. "Je hebt jezelf nog niet bekeken vandaag denk ik." Sprak hij en draaide hem dan zijn rug toe. "Ook fijn jou nog eens te zien!" Riep hij nog even naar hem voor hij achter Ireena aan ging.
|
|
|
Post by Niklaus on Jun 12, 2013 18:14:33 GMT
"Ze had het vast niet erg gevonden, een getrouwde man was geen probleem." Grijnsde hij toch nog lichtelijk. Al deed zijn been ontzettend pijn op dit moment. Dat hij ging huilen dat hij niet ging kijken hoe zijn zus verkracht werd, maakte hem zuchtte. Hij wist niet eens of dat echt zijn bedoeling was geweest. Hij dreigde, als zij stil bleef, had hij het inderdaad gewoon gedaan. Hij haalde dan ook zijn schouders op. "Als ze het gewoon in een bed hadden gedaan, dat was anders als in een steeg. Wie ik tegen kom in een steeg, is het eigendom van iedereen. Dus ook van mij." Zei hij boos en vooral woedend begon te worden omdat hij inderdaad blijkbaar weer zijn schuld was dat er een zogenaamde vloek in de familie zit. "Ja, zullen we Klaus de schuld geven?" Siste hij kil. "Want dat is het enige wat jullie kunnen, met je vinger wijzen naar het halfbloedje. Terwijl het toch werkelijk in jullie zit. Jullie zijn de volbloedjes." Hij zei dat hij Ireena niet onder hem kreeg? Ze gingen zien of het de volgende keer ook zo soepel voor haar zou verlopen. Toen hij zijn rug toekeerde, bleef hij gewoon staan. Iedereen verliet het strijdveld en hij was hier nog als enige. Wie waren de zwakkelingen dan? HUN! Nu draaide hij zich ook om, het half dode lichaam van de man liet hij voor wat het was. Waarna hij richting een dokter hinkte. Na vele pijnscheuten later en een verband om zijn been, liep hij weer iets rustiger naar buiten.
|
|