|
Halo
Aug 19, 2014 21:16:20 GMT
Post by Sara Gather on Aug 19, 2014 21:16:20 GMT
Sara Gather
Ze bleef stil zitten en sloeg haar arm strakker om zijn middel heen en leunde wat voorover aangezien ze zowat nar achteren werd gezogen door de snelheid. En nu ze toch bij hem achterop zat, werd de wind wel wat tegen gehouden door zijn lichaam, wat ze zeer fijn vond. Ze sloot haar ogen weer en limlachte een klein beetje, lette zelf eigenlijk helemaal niet op de weg of op hun omgeving omdat het haar werkelijk niet kon schelen momenteel. Ze greep zijn shirt even vast in een bochten drukte zich wat voorzichtig beter tegen hem aan waarna ze haar ogen weer even een beetje opende en naar de weg keek en de huizen die voorbij leken te schiete van de snelheid. Maar ze was niet bang, niet nu, ze voelde zich zelfs best veilig momenteel.
Sean O'Donnell
Hij bleef gewoon liggen en staarde naar het plafond. Hij had haar niets meer te zeggen momenteel. Hij fronste weer toen ze er verder op inging. "No, it means that it's none of your business," kwam er nu van zijn lippen en bleef nog steeds naar het plafond kijken. Ze haakte toch al snel weer af waar hij maar al te blij mee was en sloot zijn ogen nu weer even rustig om kalm te blijven voor zichzelf. "Don't mind about it Hunter," klonk hij nu ook gewoon toen ze zich verontschuldigde en keek nu toch weer even haar richting uit. Hij wist niet waarom ze nu opeens sorry zei, maar het kon hem niet echt veel schelen ook.
|
|
|
Halo
Aug 19, 2014 21:38:26 GMT
Post by Mary-Anne Rogers on Aug 19, 2014 21:38:26 GMT
Evan Garthers Ze leek zich steeds meer tegen hem aan te drukken, hij keek even over zijn schouder heen en trok een wenkbrauw op. Haast veilig verborgen, hij schudde zijn hoofd licht en keek weer voor zich uit. Raar mens was het, maar het was beter aangezien hij zo weer wat dichterbij was gekomen in een simpel iets. Zijn blik gleed over de weg voor hem, alles leek voorbij te razen. Haar huis was wat verder weg voor hem, aangezien hij zelf al naar school moest lopen voor twintig minuten. Niet dat hij dat deed, negen van de tien keer kwam hij door een knip met zijn vingers. Echter duurde het door zijn motor niet lang voordat hij er was, waardoor hij al snel in haar straat was en langzaam aan toch begon te remmen totdat hij bij haar huis was. Hij zette zijn motor op de standaard en wachtte totdat ze afstapte.
Louisiana "Hunter" McKennedy Ze keek naar hem, vernauwde haar blik voor een moment en schudde haar hoofd. "Great," mompelde ze en liep weer naar het raam toe, ze keek even over haar schouder naar hem. "Try not to scream too loud when they set you on fire to cleanse your soul from that angel side, I like to sleep without having to hear that," klonk ze enkel waarna ze weer uit het raam sprong en naar huis liep, ze keek even rond over de straat en zuchtte zachtjes. Haar ogen sloten zich voor een moment totdat ze het geluid van een auto hoorde en opkeek. Vluchtig sprong ze van de straat en liep verder over de stoep. Haar blik ging naar de auto, ze vernauwde haar blik voor een oment. Demonen, een zucht verliet haar lippen waarna ze haar huis bekeek en even rond keek. Haar pleegouders waren nog niet thuis, wat haar enigszins verbaasde.
|
|
|
Halo
Aug 19, 2014 22:08:50 GMT
Post by Sara Gather on Aug 19, 2014 22:08:50 GMT
Sara Gather
Ze bleef nu zo tegen hem aanzitten, wachtte tot ze er zouden zijn, al kon het niet lang genoeg duren voor haar eigenlijk, het was best fijn om zo in rust en stilte te kunnen zitten even, ook al was het op nogal een snelheid en kwam de wind wel voorbij geraasd, maar goed. Haar ogen opende zich weer toen ze in haar straat kwamen en hij begon te remmen tot ze aan haar huis stonden en hij stilstond. Ze liet hem nu toch maar weer zachtjes los en slikte even terwijl ze met ietsjes tegenzin afstapte. Ze zette de helm rustig af en gaf die hem weer aan. "Dank je voor het thuis brengen," klonk ze nu ook rustig en keek naar zijn gezicht, nou ja, waar het zou moeten zitten aangezien hij zijn helm nog ophad.
Sean O'Donnell
Hij begreep het kind niet. Eerst was het helemaal verontschuldigen voor dat ze zo bot was, en nu was het gewoon weer hetzelfde. Hij keek haar fronsend aan toen ze gewoon weer uit het raam sprong en naar haar huis trok. Hij had een naar gevoel in zijn borst, in zijn hoofd en in zijn buikstreek. Twee delen trokken aan hem. De duivel, en God. Hij keek naar zij plafond en voelde e fijne tintelingen in zijn ene kant, en een brandend gevoel aan de andere kant. Het voelde vreselijk. Hij wist dat was Hunter voor zichzelf gezegd had, dat het voor hem niet gelde. Uiteindelijk heeft hij bijna altijd iemand nodig gehad om hem door dingen heen te slepen. Hij was al zo vaak getrouwd geweest in zijn leven eigenlijk, hij zat nou eenmaal vast in dit lichaam voor duizenden jaren. Zijn ogen sloten zich en zijn interesse zakte langzaam. Misschien had ze wel gelijk, hij zou haar problemen vast niet snappen. Maar zij moest ook niet denken dat ze de zijne zou snappen. Hij was er ook gewoon helemaal klaar mee. Hij legde zijn hand op zijn borstkas en voelde dat zijn hart klopte als een bezetene. Als hij het toch niet door het hellevuur zou redden zou hij sterven, en misschien was dat nog niet eens zo'n heel slecht idee. Dan kon hij niet meer op de aarde geplaatst worden en kon hij rusten voor eeuwig..
|
|
|
Halo
Aug 19, 2014 22:31:33 GMT
Post by Mary-Anne Rogers on Aug 19, 2014 22:31:33 GMT
Evan Garthers Hij nam zijn helm af en stapte van de motor af, zijn helm hing hij aan het stuur. Hij knikte naar haar als een soort 'geen dank' gezien hij geen woorden wilde gebruiken. Nog even niet. Zijn blik ging naar de helm die hij overhandigd kreeg, hij opende de klep achter zijn zadel, waar zij op had gezeten en dumpte de helm erin waarna hij het ding weer sloot en tegen zijn motor aanleunde, zijn blik ging weer naar haar toe terwijl hij zijn haar weer in model bracht. Wat moest hij nou toch met haar aan? Ze leek het fijn te hebben gevonden om even te rijden op de motor. Daarbij leek ze nu met tegenzin af te hebben gestapt. Hij sloeg zijn armen over elkaar en dacht wat na, waarna er eindelijk woorden van zijn lippen rolden. Zijn stem was weer normaal, zwaar, nog een beetje schor met veel bas: "Want to go for a ride tomorrow?"
Louisiana "Hunter" McKennedy Ze schoot omhoog in de boom die bij haar raam stond, bleef even rond kijken terwijl ze probeerde te bedenken wat ze moest doen. Wat kon ze doen? Wat was de bedoeling? Ze sloot haar ogen en gromde woedend waarna ze in haar raam sprong en haar kamer betrad. Ze sloot haar ogen opnieuw, kraakte haar knokkels waarna ze haar vuist in de muur ramde, eerst een paar keer rechts. Daarna ramde ze haar linkervuist in de muur tot haar beide handen vol zaten van het donkerrode bloed dat van haar knokkels afkwam. Ze fronste en kneep haar ogen dicht in de pijn terwijl ze weer probeerde na te denken. Ze snapte zichzelf niet meer, snapte Sean niet meer, snapte niks meer eigenlijk. Het ene moment moest ze kijken hoe ze als mens zich moest gedragen, daarna weer als demon. Ze moest opletten met haar ouders, opletten met andere demonen. Dan was ze goed genoeg, dan was ze niks waard. Haar kaken klemden zich op elkaar. Een slecht gevoel ging over haar heen waardoor ze haar borstkas vast moest grijpen, haar shirt verkrampte in haar vuist, ze ademde diep in maar wist geen zuurstof eruit te halen.
|
|
|
Halo
Aug 20, 2014 2:28:55 GMT
Post by Sara Gather on Aug 20, 2014 2:28:55 GMT
Sara Gather
En weer geen antwoord.. Ze haalde even diep adem en volgde zijn bewegingen een beetje toen hij de helm in de klep stak. ze vlocht haar handen in elkaar voor zich uit en keek nu maar weer even naar hem op om hem in stilte te blijven aankijken nu, ze wist ook niet wat te zeggen namelijk en hij nam ook geen intenties om ook maar zijn mond te openen voor haar. Hij deed zijn haar goed en wilde zich al omdraaien om naar binnen te gaan toen hij eindelijk sprak. Ze zuchtte een beetje opgelucht en keek naar hem. Ze was wel verrast om zijn vraag, en het duurde dan ook even voor het helemaal was doorgedrongen. Toen dat eenmaal zo was glimlachte ze kleintjes en gaf een knikje. "I'd love to." Klonk er nu ook gewoon van haar lippen en keek hem in de ogen aan.
Sean O'Donnell
Hij keek langzaam naar de zijkanten van zijn kamer en krom zijn rug wat bij de pijn die weer door de ene kant schoot. Hij onderdrukte een schreeuw en draaide zich op zijn zij, ademde zwaar en spande werkelijk al zijn spieren op tot je zijn aderen en alle vezels onder zijn huid kon zien zitten. hij lette nu ook niet meer op Hunter, wat ze nu ook aan het doen mocht zijn. Als merkte hij het uiteindelijk toch wel wat ze deed. If you say you don't need anyone, then stop acting like you do need someone. Klonk hij in duidelijke pijn in haar hoofd waarna hij zich terug op de pijn begon te focussen en langzaam probeerde te ontspannen zodat het minder pijn zou doen, maar het was moeilijk als je lichaam automatisch je spieren aanspande..
|
|
|
Halo
Aug 20, 2014 12:49:39 GMT
Post by Mary-Anne Rogers on Aug 20, 2014 12:49:39 GMT
Evan Garthers Hij had haar weer beet, een klein grijnsje kwam op zijn lippen tevoorschijn. Niet kil, niet vijandig, maar een kalm grijnsje voor een keer. Hij knikte kalm op haar antwoord. "Great, I'll pick you right up after school then, looks like you'll be leaving with some badass style," hij klopte even op het zadel van zijn motor. Het ding was simpel, hij hield niet van alle poespas die mensen tegenwoordig op hun motor zetten. Het enige wat bij hem opviel waren de waren de drie schedels die uitvaagden in schaduwen, terug in het zwart van de motor. Hij had zijn armen opnieuw over elkaar geslagen en keek haar aan. Geen antwoord geven voor een tijd had blijkbaar zijn werk gedaan, mooi. Hij knikte uiteindelijk kleintjes en stapte op zijn motor, pakte zijn helm en keek haar aan met een grimas. "See you tomorrow at school then."
Louisiana "Hunter" McKennedy Haar blik ging scherp omhoog toen ze zijn stem hoorde, fronste en klemde haar kaken meer opelkaar. Sounds like you are the one in need of someone. Had er kil van haar kant geklonken, ze sloot haar ogen weer en leunde tegen het raam kozijn terwijl ze haar knokkels eens bekeek. Het zag er slecht uit, net als haar muur, maar dat zou wel verdwijnen. Echter zouden haar knokkels nog even zo blijven, nadeel van half mens zijn. Ze blies haar haren uit haar gezicht waarna ze weer fronste. Waarom klonk het eigenlijk alsof hij in veel pijn lag? Een kleine grijns verscheen op haar lippen, ze schudde haar hoofd. Ze had het zelf gezegd, en had haar gelijk gekregen. Een zucht verliet haar lippen. Zo bleef ze aan de gang, maar weer sprong ze uit haar raam en liep naar Sean's huis. Ze moest wel, of eigenlijk, ze wilde hem gewoon zien lijden. Niet omdat ze hem niet mocht, het was neutraal, ze had niks met hem, maar zou ook weer niet hem iets toewensen. Echter vond ze het altijd mooi om te zien als mensen lijden, of engelen. Of de helft van beide, in zijn geval. Ze sprong omhoog, greep het raamkozijn vast en trok zichzelf omhoog waarna ze eerst haar benen naar binnen gooide en daarna met de rest van haar lichaam volgde. Haar blik ging naar hem toe en ze fronste licht. Nu ze hem hier echter zo zag liggen was het niet zo leuk meer. Ze beet op haar wang en stond tegen de vensterbank aan, haar armen over elkaar geslagen terwijl ze nadacht wat te doen maar uiteindelijk toch in gaf tegen het medelijden dat ze voor hem voelde en zijn hand vast greep, haar blik ging strak naar hem, kil om niet in te geven, niet helemaal. "Squeeze as hard as you can, I'll handle the rest."
|
|
|
Halo
Aug 20, 2014 15:37:26 GMT
Post by Sara Gather on Aug 20, 2014 15:37:26 GMT
Sara Gather
Ze wist dat ze nu weer in gaf in zijn spelletje, maar ze wilde gewoon graag een rite maken met hem op zijn motor. Misschien omdat ze hem ergens wel leuk vond, of zijn motor gewoon geweldig vond. Ze keek weer naar hem en glimlachte. "Looks like it indeed." Zei ze nu ook zacht en wreef over haar arm. Ze keek nog even naar zijn motor waarna ze weer naar hem opkeek en nog steeds dezelfde glimlach rond haar lippen had spelen. Ze zag hoe hij weer op zijn motor stapte om te vertrekken en gaf nog een klein knikje. "See you tomorrow." Herhaalde ze hem en glimlachte nog kort waarna ze rustig al naar haar voordeur begon te lopen om deze te openen en naar binnen te gaan.
Sean O'Donnell
De pijn brandde door zijn lichaam heen, maar hij gaf geen kik, hij wrong zich in elke bocht wat zijn lichaam kon, maar hij liet geen enkel geluid horen. Hij weigerde te schreeuwen, en beet daardoor ook zijn wang kapot als het tegen zijn tanden aankwam. De woorden van Hunter lieten hem koud momenteel, het kon hem niet schelen wat ze momenteel zei tegen hem. Hij liet niet zien dat hij iemand nodig had, en hij wist van zichzelf dat het nodig was. Hij bleef kronkelen op zijn bed, liet niets meer dan enkele kleine kreunen horen, maar voor de rest gaf hij geen kik. Echter toen hij merkte dat er weer iemand bij hem in de kamer stond opende hij zijn ogen en zag dat het weer Louisiana was die er stond. Kwam ze hem uitlachen? Ze deed maar. Hij gromde wat en bleef wat gespannen op zijn bed liggen waarna hij voeldde hoe zijn hand werd vastgenomen. Had ze nou medelijden? Hij knikte en kneep zo hard hij kon, waarmij hij eigenlijk heel makkelijk iemands botten kon breken.
|
|
|
Halo
Aug 20, 2014 17:08:58 GMT
Post by Mary-Anne Rogers on Aug 20, 2014 17:08:58 GMT
Evan Garthers Hij had haar nog even na gekeken, daarna om zich heen gekeken om zeker te weten dat niemand hen had gevolgd. Zijn helm zette hij dan weer op, hij startte de motor, haalde hem van het standaard en reed weg. Niet al te moeilijk, hij had geen zin om nog een drama scene te maken en dan dramatisch naar haar toe te rennen zoals ze dat in films deden. Nee, hij was simpel, gewoon wegrijden. Hij had niks met haar, vond haar niet leuk, hij deed zijn werk voor zijn project en zoals nu had hij de touwtjes weer in handen. Echter zou hij zijn plan aanpassen, vanavond zou hij er wel aan werken.
Louisiana "Hunter" McKennedy Haar blik ging van kil naar lijdend van de pijn. Een frons was diep tussen haar wenkbrauwen komen te staan en ze moest haar kaken op elkaar klemmen, hij was sterk. Logisch, ze had het niet anders verwacht, maar ze moest er iets aan doen. Dus gloeiden haar ogen rood op, haar vrije hand ging over haar andere arm heen, tot aan haar hand. Ze versterkte haar botten en sloot haar ogen voor een moment terwijl ze Sean's hand vastpakte met beide handen en op haar knieën ging zitten zodat zijn arm niet in de lucht bleef hangen. Een zuchtje verliet haar lippen waarna ze de eerst vrije hand op zijn borstkas legde en hem omlaag drukte. Het zou waarschijnlijk geen fijn gevoel zijn, aangezien hij al lag te kronkelen van de pijn, maar het moest in haar ogen even. Ze mompelde wat woorden, haar hand gloeide dan rood op terwijl ze de pijn begon te verzachten. "Just stay alive, keep breathing, don't fucking give in."
|
|
|
Halo
Aug 20, 2014 18:08:20 GMT
Post by Sara Gather on Aug 20, 2014 18:08:20 GMT
Sara Gather
Ze had zelf nog even gevolgd hoe hij de straat uitreed en ging dan rustig op de bank zitten. Ze deed haar schoenen uit en zette haar tas weer opzij. Ze sloot voor de zekerheid alle deuren en ramen af na wat er was gebeurd met haar daarstraks en slaakte een diepe zucht. Haar ogen gleden over haar woonkamer toen ze weer zat en glimlachte, ze was blij weer thuis te zijn, in haar vertrouwde omgeving weer te kunnen leven. Ze stond nu toch weer op om zich naar boven te begeven en plofte op haar bed neer. "Dit gaat lastiger worden," murmelde ze tegen zichzelf en sloot haar ogen rustig
Sean O'Donnell
Hij voelde haar botten in zijn hand langzaam kraken, maar merkte dan al snel genoeg dat ze zichzelf versterkte met haar krachten, wat maar goed was ook voor ze een verbrijzelde hand had. Hij hield zijn ogen dicht, zijn kaken op elkaar geklemd en zijn ademhaling wat gehaast door de pijn die zich verder begon te verspreiden in zijn lichaam. De druk op zijn hand verminderde toch iets toen haar tweede hand eromheen werd gelegd en ging zitten op haar knieën waardoor zijn arm weer rustte op het matras. Zijn kiezen waren met een hevige kracht op elkaar gezet toen hij werd neergedrukt en holde zij rug weer wat aangezien hij niet recht kon neerliggen op dit moment. Hij hoorde het gemompel maar vaag en een rode gloed dat door zijn oogleden scheen van haar hand waarna hij de pijn voelde verzachten langzaam aan. Hij ontspande zijn spieren langzaam aan weer en ging nu weer normaal op zijn rug liggen en hoorde haar woorden. Zijn kaken kwamen langzaam wat van elkaar los en hij probeerde zijn ademhaling weer normaal te krijgen wat vrij snel gebeurde. Dat de pijn werd verzacht vond hij al geweldig, hij hoefde niet helemaal te verdwijnen van hem, zolang hij maar normaal kon bewegen..
|
|
|
Halo
Aug 20, 2014 20:09:05 GMT
Post by Mary-Anne Rogers on Aug 20, 2014 20:09:05 GMT
Evan Garthers Hij was snel naar huis gereden, had zijn motor weer netjes terug gezet en zijn helmen opgeborgen. Na een snelle douche had hij zich weer aangekleed, hij had zwarte jeans aangetrokken en een zwart shirt, daaronder zijn dagelijkse zwarte sneakers. Zijn pad vervolgde zich naar zijn slaapkamer. Hij greep zijn rugzak en stak er wat spullen in, een schrift, pen, zijn portemonnee en nog wat andere dingetjes. Hij sloot zijn hond mee naar buiten en verdween tussen de schaduwen door, zwermde over straat.
Louisiana "Hunter" McKennedy Haar blik ging weer naar hem toe nadat ze haar ogen weer had geopend. Haar blik gleed over hem heen, hij zag er kalmer uit, dus wat de deed werkte. Ze haalde eens diep adem en streek even door zijn haar heen waarna ze haar hand op zijn voorhoofd legde en vanuit daar de pijn meer weg begon te nemen. Zodat hij er minder last van had, echter kon ze het nergens plaatsen waardoor ze haar kaken op elkaar moest klemmen en de pijn zelf moest innemen. Een zachte grom verdween van haar lippen waarna ze haar voorhoofd op de rand van het matras legde en zijn hand langzaam aan los liet. "You can hold on to my arm if you have to," mompelde ze enkel waarna ze haar hand op de grond legde en haar linkerhand nu dus ook opgloeide, de pijn verdween als elektriciteit door het huis heen naar de grond toe. Een opgelucht zuchtje verliet haar lippen. Voor een half demon was ze heel erg slim en sterk, haar ouders waren wellicht van een hoge rang geweest, veel onderzoek had ze er nooit in gestoken. Ze zorgde er alleen voor dat ze sterker werd.
|
|
|
Halo
Aug 20, 2014 20:36:00 GMT
Post by Sara Gather on Aug 20, 2014 20:36:00 GMT
Sara Gather
Ze sloot haar ogen toen ze eenmaal zich wat vermoeid voelde en slaakte nog even een zucht. "Ik weet niet wat ik met je moet, en waarom ik niet gewoon wegloop.. maar ik vind het niet erg," fluisterde ze zachtjes tegen zichzelf en sloot haar ogen weer. Zijn geur hing nog altijd in een van de kussens, ze had de kussensoop niet meer veranderd sinds wat er gebeurd was. De rest van het beddengoed natuurlijk wel, anders was het gewoon vies. Ze legde zich op de zijkant van haar bed en aan de rand waardoor er eigenlijk nog genoeg plaats was naast zich, maar meestal gebruikte ze die plaats niet en bleef ze altijd wel stil liggen in haar slaap. Tenzij ze een hele zware nachtmerrie had, dan lag ze wel over haar bed verspreid..
Sean O'Donnell
Hij greep met zijn hand wat zwakjes naar zijn hart toen de pijn er verminderde en opende dan zijn ogen toch een beetje om naar haar te kijken vanuit zijn ooghoeken. Hij voelde hoe er door zijn haar werd gestreken en haar hand dan op zijn voorhoofd werd geplaatst waarbij weer wat pijn uit hem vloeide en hij een opgeluchte en verloste zucht slaakte. Door haar grom merkte hij ook wel dat zij de pijn even op zich had genomen wat hem best zorgen maakte. Waarom zou ze dat ooit doen eigenlijk? Waarom hielp ze hem zelfs? Ze had namelijk zelf gezegd dat ze hem graag zou zien branden in het hellevuur. Hij voelde hoe zijn hand werd losgelaten en sloot zijn ogen dan weer langzaam en gaf een klein knikje op haar gemompel. "Thank you," fluisterde hij nu ook heel zacht en hield zijn ene hand op zijn borstkas. Er was nog wel wat pijn, maar die was lang zo erg niet als wat ze hem nu allemaal had ontnomen. Bij zijn gefluister was er wat bloed uit zijn mondhoek gedruppeld van zijn wangen die helemaal open lagen, maar hij had er geen last van, dat was het minst van zijn zorgen.
|
|
|
Halo
Aug 20, 2014 20:50:42 GMT
Post by Mary-Anne Rogers on Aug 20, 2014 20:50:42 GMT
Evan Garthers Hij had zich in het park genesteld, in een boom hoog boven de grond zodat hij rond kon kijken en niks hem lastig kon vallen. Zijn rugzak hing aan een tak boven hem, zijn schrift lag op zijn schoot en zijn pen wiebelde tussen zijn vingers heen en weer. Hij had zijn ogen gesloten en zuchtte zacht, zijn achterhoofd lag tegen de dikke stam van de boom terwijl hij luisterde naar hoe de nacht zich voort zette. Een uil in de verte, enkele auto's die stilletjes voorbij reden, op weg naar huis. Hij zuchtte zachtjes en keek naar wat hij op papier had, niet veel, niet wat hij gehoopt had. Maar meestal kwam het na enkele minuten wel tot hem door.
Louisiana "Hunter" McKennedy Ze zuchtte zachtjes, was nog altijd bezig met het weghalen van zijn pijn. Hoewel ze stemmen tot zich door hoorde dringen stopte ze niet. Voor een keer zou ze niet toegeven. Een kleine grijns kwam op haar lippen te staan, ze schudde haar hoofd en keek naar hem op. "Don't thank me," fluisterde ze zachtjes en stond langzaam maar soepel op. Ze rechtte haar rug en keek naar hem, haalde haar hand uiteindelijk van zijn voorhoofd en ging door naar zijn wang, ze streek zachtjes met haar duim over zijn lippen heen waarna ze zijn mond wat opende en een wenkbrauw optrok. Natuurlijk, zijn wangen kapot gebeten. Een zacht zuchtje verliet haar lippen waarna ze zich voorover boog en een zacht kusje op zijn onderlip drukte waardoor alles begon te helen. "Don't ever thank me for this," mompelde ze waarna ze rechtop ging staan en hem nog even bekeek. Alles leek er goed uit te zien dus draaide ze zich om zodat ze weer kon vertrekken.
|
|
|
Halo
Aug 20, 2014 21:03:16 GMT
Post by Sara Gather on Aug 20, 2014 21:03:16 GMT
Sara Gather
Ze viel uiteindelijk langzaam in slaap, haar gezicht in het kussen gedrukt en het laken los over haar heen. Ze was wel eerst nog in haar slaapkleding gedoken wat nog steeds bestond uit een witte nachtjapon die licht doorschijnend was, maar ze had er nooit last van gehad en de stof voelde fijn aan haar huid. Haar gedachten waren omgevormd tot dromen, fijne dromen over een toekomst die misschien rustgevend zou zijn voor haar. Ze zag zich niet met een man of kinderen, gewoon gelukkig, met vrienden, geaccepteerd. Ze glimlachte in haar slaap en legde zich wat beter onder het laken in haar slaap, waarna ze steeds dieper en dieper wegzakte.
Sean O'Donnell
Hij voelde werkelijk alle pijn nu verdwijnen, al voelde hij zich er nog steeds vreselijk zwak door eigenlijk, en wist hij dat hij dit wel eens lang zou kunnen horen. Ze zei hem om haar niet te bedanken, maar hoe kon hij haar niet bedanken ervoor? Zijn ogen waren weer gesloten en hij liet zich doen door haar, liet zijn mond wat openen toen ze dat deed en voelde haar warmte en ademhaling dichterbij komen waarna hij het kusje voelde op zijn onderlip en zijn ogen weer opende toen ze weer wat zei. Hij likte zijn lippen met het puntje van zijn tong en greep naar haar pols toen ze zich omdraaide. "Why?" Vroeg hij haar nu en keek haar met nog wat zwakke ogen aan.
Declan McCoy
Hij keek naar haar en glimlachte even. "I'm trying my best to be." Hij ging rustig tegenover haar zitten en keek haar rustig aan. "I look forward to it." Sprak hij toen ze zei dat ze dan nog wat langer bij hem in de buurt moest blijven. "Well, what do you want to drink? Or eat, you can order some little snacks and easy dishes," hij keek rustig op de kaart de op tafel lag, hij ging toch enkel voor het drinken waarna hij de kaart naar haar toe schoof en haar aankeek. "I'll pay for it anyway, so choose what you want,"
|
|
|
Halo
Aug 20, 2014 21:36:35 GMT
Post by Mary-Anne Rogers on Aug 20, 2014 21:36:35 GMT
Evan Garthers Hij had uiteindelijk een paar uur gezeten, het was gelukt om alles op te schrijven dus ging hij maar voor even naar bed. Even was dan ook letterlijk twee uur terug aangezien zijn wekker op het moment afging. Hij smeet de wekker weg, het geluid irriteerde hem altijd en het was toch maar een goedkoop ding, hij had er meerdere en er waren ook meerdere gesneuveld. Zijn ogen sloten zich weer waarna hij toch maar opstond en zich klaar ging maken voor de dag. Hij zou eens kijken waar dit hem bracht.
Louisiana "Hunter" McKennedy Ze vernauwde haar lippen toen haar pols werd vastgepakt, ze sloot haar ogen en rukte haar pols los waarna ze naar hem omkeek, over haar schouder heen. "I don't want to be thanked for something I did as a human, it makes me feel weak," mompelde ze en sloeg haar armen over elkaar, ze wreef over haar bovenarmen heen en haalde haar schouders lichtjes op. "You should catch some rest," klonk er dan van haar lippen, ze rechtte haar rug en haalde eens diep adem, haar houding voelde zwak aan, dus stak ze haar handen in haar kontzakken en leunde iets achterover. "Stay hydrated."
Alexandria Devors Ze keek even naar hem op, knikte kleintjes en glimlachte waarna ze naar de menukaart keek. "Uhm.. I'll just go with a coffee, two sugar," klonk ze dan en haalde haar schouders op waarna ze de menukaart weer netjes neerlegde. "Is it bad that I'm still blown away by you acting so kind? I mean.. It's just weird.. I don't know what image to have of you anymore," klonk ze dan zachtjes, waarschijnlijk voor de zoveelste keer. Ze lachte zachtjes, wat nerveus en streek haar haren weg uit haar gezicht.
|
|
|
Halo
Aug 20, 2014 22:08:13 GMT
Post by Sara Gather on Aug 20, 2014 22:08:13 GMT
Sara Gather
Ze werd uren later wakker door het geluid van haar wekker die haar slaap verstoorde. Haar ogen opende zich voorzichtig om aan het licht te wennen dat door een spleet tussen het gordijn scheen. Ze zuchtte en sloeg de wekker af toen ze hem had gevonden met haar hand en kroop rustig overeind. Ze was wakker geworden met een lichte hoofdpijn, zichzelf in het midden van het bed geplaatst en het laken op de grond gevallen. Dus ze zal wel weer gedroomd hebben. Ze stond overeind en begon zich rustig naar de badkamer te begeven om zich te douchen. Ze was daar een kwartier mee bezig waarna ze rustig wat simpele make-up opdeed en een blauwe skinny, een wit topje en haar al wat uitgelopen sneakers aandeed om naar school te kunnen. Ze maakte haar tas in haar kamer en liep haar huis uit nadat ze een vest heeft aangedaan en begon haar weg te maken naar de school. Eenmaal daar aangekomen ging ze weer aan een bankje zitten en pake haar boek om daar weer in te lezen.
Sean O'Donnell
Hij keek naar haar en liet haar pols ook gewoon los toen ze hem eigenlijk al los had gerukt, maar wat kon hem het schelen? Hij keek naar haar ogen toen ze omkeek en luisterde naar haar woorden waarom hij haar niet mocht bedanken. "Well, if you want me to yell at you if you do something from your human side, just say so," fluisterde hij en hoestte even zachtjes. Bij haar volgende woorden zuchtte hij. "I'll be fine now, I'll see you around," Fluisterde hij en liet een verzwakt grijnsje zien waarna hij zijn ogen rustig sloot. "And you're not as weak as you feel tho, I cal tell you that you are one of the strongest I've met so far.." Kwam er nog fluisterend van zijn lippen voor hij langzaam wegzakte en zijn hoofd opzij viel in het kussen.
Declan McCoy
Hij keek weer naar haar en leunde met zijn hoofd rustig op zijn hand. Bij wat ze wilde gaf hij een knik en stak zijn hand op naar een bediende en bestelde rustig haar koffie met 2 suikers en voor hem een biertje. Hij moest ergens al die vriendelijkheid mee doorspoelen en alcohol was daar wel goed voor bij hem. "No, I don't think it's a bad thing that you strugle with my change. It's normal I think," hij haalde zijn schouders met een lachje op en hoorde in haar lach wat nervositeit. "So, why are you so nervous?" Vroeg hij haar nu ook vriendelijk en hield zijn hoofd wat schuin.
|
|