|
Post by Mary-Anne Rogers on Apr 28, 2015 9:09:32 GMT
Damon Hij keek scherp om zich heen, luisterde aandachtig en hield even Sara's handen vast. Echter vond hij het genoeg toen ze steeds dichterbij kwamen. Hij liet haar langzaam los, stond langzaam op en keek waarschuwend naar Leah, voor Lizzy. Zijn blik veranderde van zijn normale blauwe ogen naar zwart, voor een kort moment, daarna werden alleen zijn irissen rood. Twee beren verschenen, hij stak zijn handen in zijn jaszakken en rechtte zijn rug even om die te kraken. Een derde beer verscheen bij Leah, hoewel hij Jonathan en Sara vertrouwde, en Leah, werd het een vaderlijk instinct om toch nog een beer erbij te gooien. De beren keken even om zich heen, lieten hun blik vallen op de honden, maar focusten dan weer. Damon zijn blik schoot omhoog toen hij een kort moment ook een andere aanwezigheid voelde en hij fronste erbij. Wat was dat geweest? Misschien een afleiding, dus keek hij gelijk weer om zich heen. Voor hem zou het niet al te lastig worden om een paar engelen te verslaan, hij was niet een van de hoogste rangen. Hij stond vrij laag onder Jonathan eigenlijk, maar dat maakte het juist leuk. Hij was een uitzondering, gedegradeerd van een van de hoogste rangen naar wat lagere door zijn altijd liefdevolle leven, echter was zijn kracht altijd onderschat. Met drie beren bewees hij al dat hij meer onder controle kon houden dan de andere van zijn rang.
|
|
|
Post by Sara Gather on Apr 28, 2015 17:33:10 GMT
Jonathan
Hij keek naar Damon die uiteindelijk opstond uit de greep van Sara, Sara liet hem dan ook gewoon los. Jonathan floot nu ook alle honden terug bij hem omdat hij niet wilde dat ze verloren zouden raken, of misschien afgenomen. Zijn honden waren zijn kinderen, en die ging hij ook beschermen. Misschien was het ook best dat Leah geen verdere details wist over zijn seksleven. Hij wist dat hij een zoon had gehad die nu gestorven was, maar voor de rest.. Als hij in een wolf veranderde wist hij niet altijd wat er gebeurde en nam instinct het van hem over.. Hij wilde het liever zelf niet weten. Hij wachtte tot de engelen tot hier kwamen, maar ze bleven nu op dezelfde afstand en kwamen niet meer dichter. "What are they up to.." hij keek weer even om zich heen en schudde zijn hoofd dan. "What are they trying to prove,"
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Apr 28, 2015 17:49:45 GMT
Damon "Whatever it is, I want to fuck them up," Fluisterde hij zacht en keek weer scherp om zich heen. Ze stopten, maar stonden dichtbij. Hij sprong op een beer, zodat hij hoger stond en stak zijn handen in zijn broekzakken. Zijn blik gleed dan naar Jonathan. "Should I capture them? So we can interrogate them?" Vroeg hij dan maar. Hij wilde er vanaf zijn, maar tegelijkertijd wilde hij ook wel even knokken. Hij kraakte zijn knokkels en nek, keek naar de beren die om hen heen stonden, afwachtend stonden.
|
|
|
Post by Sara Gather on Apr 28, 2015 17:56:58 GMT
Jonathan
Hij keek naar hem en grijnsde even bij het gefluister. "Do as you please Damon, I don't care really. If they have somethig to say they should do it while fighting," klonk hij er rustig op en aaide Lady even die nu met haar hoofd op zijn schoot lag, de pups zaten maar met elkaar een beetje te stoeien dicht bij hun. Jonathan trok Leah zachtjes wat meer tegen zich aan en Sara ging nu ook aan de andere kant van Leah zitten, vooral om haar en Lizzy te kunnen beschermen als het nodig was. Jonathan verwachtte wel dat Damon het makkelijk aan zou kunnen.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Apr 28, 2015 18:18:47 GMT
Damon
De jongen keek even neer op hen, hij greens breed. Perfect. Zijn blik ging naar de beren, dan naar de bossen. Snel bewogen ze zich voort, hij bleef staan op de beer maar zakte door zijn knieën om geen takken te raken, eenmaal de engelen gevonden, viel hij wild aan. De beren haalden uit, maar hij bewoog mee. Daarna begonnen ze apart te bewegen, hij wilde ze flink te grazen nemen en dat zou flink gebeuren ook. Engelen maakten alles altijd zó lastig. Dan zaten ze een keer rustig, ze deden niks mis, en dan vielen hun weer aan. Hij haatte het zo erg.
|
|
|
Post by Sara Gather on Apr 28, 2015 20:01:56 GMT
Jonathan
Hij keek naar Damon toen hij vertrok richting de bossen en zuchtte zachtjes. Zijn blik gleed nu weer even naar Leah en hij drukte een kus op haar wang. "You seem like a good bed for the girl," fluisterde hij plagend om maar even anders aan te denken. Sara glimlachte kleintjes om wat Jona zei en keek naar haar kleine meid. "She really likes you Leah, you're a very good aunt," zei ze met een glimlach tegen haar. Jonathan volgde alles bij Damon en de engelen en toen hij merkte hoe er van de andere kant ook een kwam schoot hij meteen recht en veranderde meteen in zijn wolvenvorm, in zijn gewone lichaam was hij nog niet aangesterkt, en daarbij kon hij als wolf ook veel schade aanrichten, zeker nu hun honden ook hem volgden, en met enkele honden moest het wel lukken. Het bleef een roedel, en dat moest beschermd worden.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Apr 28, 2015 20:11:13 GMT
Damon Leah keek even naar ben op en glimlachte klein, waarna ze naar Sara keek die het bevestigde, haar glimlach werd wat breder, waarna ze naar Lizzy keek. "She's a cute lil' niece though," klonk ze zachtjes. Haar blik schoot omhoog toen Jonathan van vorm veranderde, ze keek naar de engel die van de andere kant kwam, maar richtte haar blik dan weer op Lizzy en sloot haar ogen. Het was altijd hetzelfde liedje, dus het verbaasde haar niet meer. Ze zouden het afhandelen. Damon had het zwaar, er waren veel engelen aan zijn kant, ze waren sterk. Maar hij won snel, echter klopte er iets niet. Als er aan de andere kant een engel kwam, moesten ze iets van plan zijn. Hij schoot weg, het veld in, zijn beren kwamen mee. Voor een moment had hij bedenktijd. Wat was er aan de hand en wat ging hij doen? Zijn ogen kleurden zwart, zijn irissen bleven rood. Hij snoof woest en viel weer bruut aan, hij was er flink klaar mee.
|
|
|
Post by Sara Gather on Apr 28, 2015 20:25:48 GMT
Jonathan
Hij gromde woest naar deengel en viel ook meteen aan toen hij een stap dichterbij zette. De hele groep sprong meteen achter hem aan en schoten ook in de aanval, als hij het ze opdroeg konden ze agressief uit de hoek komen, zo waren ze nou ook opgegroeid en getraind. Hij beet richting zijn nek en de andere honden hapten naar zijn benen om hjem uit evenwicht te krijgen. Het duurde niet langvoor hij dood was eigenlijk. De honden hadden geen bloed laten vloeien, enkel Jonathan door in de nek te bijten. Hij merkte geen andere engelen op, al bleef hij toch even in deze vorm voor de zekerheid.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Apr 28, 2015 21:12:56 GMT
Damon
Zijn blik ging even naar Jonathan, die had het al afgehandeld, natuurlijk. Hij verwachtte ook niks anders. Zijn blik ging weer terug, bij blokkeerde een engel, greep hem bij de haren en gooide hem tegen een andere engel. Plots drong een geur hem binnen, hij stopte abrupt en keek op, zijn neusvleugels speren zich open. Hij kneep zijn ogen toe en keek wild om zich heen. Wat was dat? Wie was dat? Hoeveel waren het er? De vragen maakten hem gestoord, hij gromde woest en veranderde van vorm. Wild begon hij de engelen een voor een af te slachten. Ze gingen er allemaal aan. Wild gromde hij weer, de geur bleef maar sterker worden, leek dichterbij te komen, maar hij kon het niet plaatsen en hij draaide erdoor door. "Jonathan!" Riep hij dan woest, hij was abrupt gestopt met vechten, zijn stem was zwaarder, wilder. "What the hell is this fuckery?!"
|
|
|
Post by Sara Gather on Apr 29, 2015 17:35:26 GMT
Jonathan
Hij keek even op naar een andere geur die ook bij hem de aandacht trok en snoof weer even. Het kwam dichter, maar het was er maar een, wat was het? Hij gromde weer en merkte nu dat de meeste engelen wel weer terugtrokken nu de andere geur er aan kwam. Hij stond klaar om aan te vallen moest dat nodig zijn, maar er kwam niets meer, de geur kwam niet meer dichterbij en was gestopt met bewegen. Hij liep iets van het bos af en de honden renden ondertussen weer naar Leah en Sara na nog een grom van Jonathan.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Apr 29, 2015 18:20:51 GMT
Damon Hij sprong van een van de beren een boom in, probeerde overzicht te krijgen over wat er nou allemaal gebeurde. Maar hij zag niks, hij had alleen een erg vervelende geur in zijn neus en gering in zijn oren, voor hem een teken dat slecht nieuws naar hen toe kwam. Maar het was gestopt met lopen, althans, het kwam niet meer dichterbij. Hij sprong de boom uit, stak zijn handen in zijn jaszakken en hief zijn neus iets, probeerde te traceren waar de geur vandaan kwam, maar het hing overal om hem heen, waardoor hij fronste. Dit was niet goed.
|
|
|
Post by Sara Gather on Apr 29, 2015 20:03:56 GMT
Jonathan
Hij keek om zich heen en gromde zo af en toe toen er iets bewoog in het bos. Hij zette nog een paar stappen achteruit en hield zijn hoofd hoog om alles op te merken wat er gebeurde. Damon moest zijn ander paar ogen maar zijn momenteel. Waar was het? wie of wat was het? Hij had dit nog nooit geroken, en waarom moest het nu net naar hier komen, en waarom met engelen? Jonathan ontspande langzaam aan weer, maar was wel oplettend genoeg om meteen in te grijpen als het nodig was. De geur begon zich meer en meer te verspreiden, maar hij wist waar hij het laatste gehoord had, en de geur was het sterkste in één bepaalde richting.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on Apr 29, 2015 22:30:19 GMT
Damon Hij kon zich niet meer oriënteren, de geur en de geluiden kwamen van zoveel kanten, hij gromde woest en sprong op een van zijn beren, zijn handen nog steeds in zijn jaszakken. Waar was het? Hij snoof kwaad. Waarom zag hij het niet? Zijn blik ging door, zoekend naar antwoorden keek hij om zich heen. Uiteindelijk was hij er klaar mee, hij sprong van de beer af en sprintte weg, een richting in waarvan hij eindelijk dacht de meeste sporen te krijgen. De beren bleven achter, ze renden naar het groepje dat nog zat en omsingelden hen, terwijl Damon verder aan het zoeken was.
|
|
|
Post by Sara Gather on May 1, 2015 13:03:43 GMT
Jonathan
Hij zag hoe Damon zijn geduld verloor en het bos zo in sprintte in de richting waar de geur het sterkst was. Don't do anything stupid! had hij nog geklonken in de gedachten van Damon en keke even om naar de meiden en naar de honden die netjes bij hun stonden nu. Jonathan bleef hier, voor het geval er toch iets uit de bossen zou schieten, hij wilde zeker zijn dat iedereen hier veilig was.
|
|
|
Post by Mary-Anne Rogers on May 1, 2015 14:14:25 GMT
Damon Can't promise anything, had Damon geklonken tegen Jonathan, en het was waar ook. Hij snoof, zijn blik gleed kort rond. Dit was niet hoe hij wilde werken, hij wilde zicht hebben, weten waar hij mee te maken had. Des te dichterbij hij leek te komen, des te zwaarder de druk werd, het gering in zijn oren luider werd, en de geur vooral sterker werd. Zacht snoof hij, zijn blik gleed langzaam weer rond. Hij schuifelde tussen de bomen door, zijn handen in zijn jaszakken gestoken. Hij had zijn gezicht wat verscholen in zijn jas, zijn ogen staken nog net boven zijn kraag uit. Hij keek op, zijn ogen werden groot, een flits, iets zwarts, kwam op hem af, en snel, hij wist net uit te wijken, waarna hij in een boom sprong en wild om zich heen keek. Niks. Found it. Klonk hij gelijk naar Jonathan toe, sprong uit de boom en ontweek het zwarte geval weer. Wat was het in godsnaam?! Hij snoof woest, zijn ogen veranderden weer van hun normale kleur naar rood, hij hield het zwarte geval scherp in de gaten maar het ging belachelijk snel.
|
|