Katherine
scheepsmaatje
"Always stay one step ahead of your enemy."
Posts: 198
|
Post by Katherine on May 28, 2013 20:53:38 GMT
Rhyme:
Hij zei dat zij maar wat moest koken, omdat ze zogenaamd een vrouw was. Ja, ze was er wel echt een, maar dat hield niet in dat zij hoefde te koken. "Als je weet wat je wil, kan ik helpen. Maar je lijkt niet erg te weten wat je wil." Zei ze dan ook met een zucht. Maar hij stond opeens op en keek hem verbaasd aan. Ze stak beide handen in haar haren, nee! Hij was te hard bezig. "Zeg dan wat je zoekt." Fluisterde ze boos naar hem, volgde hem en deed de kastjes achter hem dan ook weer dicht. "Ssssst, doe stil!" Zei zijzelf nu iets te hard, maar hij leek niet te luisteren. Hij begon gewoon visticks klaar te maken! Custard, ze was gestopt met volgen, al bleef ze wel naar hem kijken. Verbaasd over het feit wat hij deed. Hij ging zitten, met de vissticks en custard. Ze keek hem aan, wachtend totdat hij het uit zou spugen, maar dat gebeurde niet. Een geërgerde zucht kwam er uit haar keel en ze draaide haar rug naar hem toe. Ze wilde hem aanvallen. Toen ze de troep dan ook zag, draaide ze zich om en begon alles af te wassen. "Was het dat? Was dat het eten wat je zocht?" Vroeg ze hem boos. "Wat bezield je om eerst neer te storten en daarna hier de keuken te gaan plunderen? Wat-" Weer een zucht. "Laat maar, je bent gewoon gestoord. Waarom laat ik gestoorde in dit huis? Ik ben echt niet goed wijs." De laatste twee zinnen vroeg ze meer tegen zichzelf als tegen hem. Wat hopeloos ging ze op de stoel tegenover hem zitten, wat als haar ouders naar beneden kwamen? "Rhyme?" Ze slikte en stond als een gek op om onder aan de trap te gaan staan. "Ja?" Vroeg ze onschuldig, alsof er niks aan de hand was. "Wat doe je beneden? Het is al laat." Ze zuchtte zacht. "Ik had weer een nachtmerrie, ik had je erover vertelt toch? Even drinken en ik kom weer naar boven." Het klonk geloofwaardig, maar dat was ook omdat het dat voor een groot deel was. "Oke lieverd, maak het niet te laat." Ze liep snel weer naar de keuken en sloot de deur achter zich. Oke, ze waren wakker. Snel ging ze weer aan de keukentafel zitten. "Waar kwam je nu vandaan?" Vroeg zij hem nu.
|
|
|
Post by Éowyn Margo on May 28, 2013 21:12:35 GMT
The Doctor
Hij keek naar haar, alsof hing niets gedaan had eigenlijk." I'm the doctor." Sprak hij als excuus op haar vragen." Als ik iets mis deed, dan kan ik daar weinig van maken. " Sprak hij enkel en zag hoe ze weg rende op een stem en hij keek haar even na maar begon rustig verder te eten, en keek haar toen weer aan." Niet alleen thuis?" Vroeg hij toen ze net terug was, en toen zij haar vraag stelde pakte hij net de bak met custard en begon eraan te drinken, en een gele custard snor bleef op zijn lippen hangen en hij smakte even en veegde zijn snor nu weg." Waarom een nachtmerrie? " Sprak hij er gewoon over heen en doopte een fishfinger in de custard en haalde nu alleen de custard van de fishfinger af. " Or are you scared of that scary crack in your wall?" Sprak hij nu en keek haar serieus aan terwijl zijn serieuze blik op zijn lippen bleef liggen nu en hij ook niet meer verder at, maar nog wel met een fishfinger in zijn rechter hand naar hem keek.
|
|
Katherine
scheepsmaatje
"Always stay one step ahead of your enemy."
Posts: 198
|
Post by Katherine on May 28, 2013 21:23:05 GMT
Rhyme:
"Natuurlijk, omdat jou naam toevallig Doctor is, wil het zeggen dat je niks mis kan doen." Zei ze hem verbaasd. "Dus omdat mijn naam iets met een gedicht en rijmen te maken heeft, heb ik ook een prachtige stem?" Ze zuchtte, ze geloofde hem bijna niet. Toen hij dan ook de vraag stelde of ze niet alleen thuis was, schudde ze haar hoofd. "Nee, vader en moeder leven hier ook. Weetjewel, de mensen die je opvoeden." Zei ze er achteraan. Eerder omdat ze bijna werkelijk dacht dat hij niet wist wat het was. Maar toen hij uit de bak ging drinken, keek ze hem verbaasd aan. Al kon ze haar lach bijna niet houden door de snor. Ze beet dan ook op haar lip en probeerde serieuzer te kijken, maar het lukte haar even niet. Totdat hij over een nachtmerrie begon, de nachtmerrie die ze altijd had. "Gewoon een nachtmerrie." Zei ze rustig, toen hij zijn andere zin zei, keek ze hem vragend aan. Ze herhaalde zijn woorden in haar hoofd, scared of that scary crack in your wall? Toen schudde ze haar hoofd. "hoe weet jij van de scheur in mijn muur?" Vroeg ze verbaasd aan hem, ze hadden een wat ouder huis en ja, er zat ook een scheur in haar muur. Maar waarom wist hij dat? Ze stond op en begon wat gehaast alles op te ruimen. Waarom maakte hij er dan ook zo'n troep van! Ze zuchtte geërgerd. Daarbij ging ze hem niks zomaar over haar nachtmerries vertellen, ze vond het al eng genoeg dat hij het over de muur had. Ze wilde haar aandacht ergens anders op richten, maar keek toch even om naar hem. Hij beantwoorde geen vragen.... Waarom beantwoorde hij geen vragen? "Hoe oud ben je?" Probeerde ze nog een vraag te stellen, als hij deze ook niet ging beantwoorden, dan ging zij ook echt geen vragen meer van hem beantwoorden.
|
|
|
Post by Éowyn Margo on May 28, 2013 21:33:15 GMT
The Doctor
Hij keek naar haar en knikte even" Je hebt je mij je naam nog niet eens verteld." Sprak hij even op.het eerste en luisterde verder." Hoe ik over die scheur weet, ik weet wel meer." Sprak hij en sprong op. Ze had het nog over haar ouders." Ik heb geen ouders." Sprak hij rustig en keek naar haar terwijl hij nu rustig even naar buiten keek. Hij zag er nog niet uit, en uit zijn zak haalde hij nu de screwdriver en ging er een beetje mee in het rond, maar haalde toen zijn schouders op toen ze vroeg over zijn leeftijd." Geen idee, dat vergeet je." Sprak hij enkel en begon dood leuk naar boven te lopen , de trappen op. " Nou waar was jou kamer?" Sprak hij gewoon hard op; hij was geen ouders gewend, en zeker geen andere bewoners, hij was natuurlijk ook behoorlijk lang alleen geweest." Dan zal ik even naar die scheur kijken."
|
|
Katherine
scheepsmaatje
"Always stay one step ahead of your enemy."
Posts: 198
|
Post by Katherine on May 28, 2013 21:40:29 GMT
Rhyme:
"Zo graag wilde je het ook niet weten..." Zei ze rustig, nee ze had haar naam niet echt verteld. Maar het verbaasde haar dat hij antwoord gaf op haar vragen. Hij wist wel meer? Niet dat ze daar wat aan had, maar het was een antwoord. Toen hij vertelde dat hij geen ouders had, zuchtte ze enkel. In principe had zij er ook geen. "Iedereen heeft ouders gehad." Zei ze rustig en keek even naar de grond, maar toen hij wat uit zijn zak haalde, keek ze er verbaasd naar. Wat had hij nu weer gevonden? Hij vergeet zijn leeftijd, weer iets om bij het lijstje erbij te zetten dat hij echt totaal gestoord was. Toen hij weg liep, duurde het even voordat ze zo zacht mogelijk achter hem aan rende. Toen hij vroeg naar haar kamer, legde ze een vinger tegen haar lippen aan als teken dat hij stil moest zijn. Maar toen hij nog iets zei, legde ze haar vinger op zijn lippen. "Ssst." siste ze zacht en pakte zijn pols om hem mee te nemen. Maar nu ze in haar kamer stond en de deur snel dicht deed, zuchtte ze. Haar hoofd legde ze tegen de deur aan. Ze nam een wild vreemde mee naar haar kamer! Ze vervloekte zichzelf in gedachte. Ze draaide zich om, maar durfde niet weg te gaan van de deur. Ze had maar liefst twee kledingstukken aan, ondergoed en shirt. Niet dat ze dacht dat deze man haar ging bespringen, maar het voelde ergens toch heel ongemakkelijk.
|
|
|
Post by Éowyn Margo on May 28, 2013 21:53:44 GMT
The Doctor
Hij keek haar aan, en glimlachte even voor een moment en keek haar aan." Ah!" Sprak hij enkel en liep naar de scheur en ging er met zijn apparaat langs, die echt behoorlijk wat herrie aan het maken was, en de scheur groter werd, Over haar hele muur. En breder, leek het, maar dat was meer schijn. De scheur opende zich, opende zich naar een andere kamer." Interessant." Sprak hij en keek haar aan." Hier zijn je nachtmerries, je hebt een gevangenis op je kamer en zo te zien is dr gevangene ontsnapt." Sprak hij en de scheur sloot zich weer en hij keek haar weer aan, liep gewoon langs haar weer de overloop op, en keek even rond." Oké, ik weet voldoende. Met een uurtje ben.ik terug." Sprak hij en liep.naar beneden weer richting de tuinen, en.richting zijn box. Wat hij nog niet wist is dat het uurtje een week zou worden, maar daar kwam hij vanzelf wel achter. Hij klom er op en sprong, als.of hij een heel eind moest maken." Geronimo!" Riep hij keihard terwijl hij sprong. Je zou zeggen dat het ding niet diep was, maar de Geronimo klonk vrij lang door.
|
|
Katherine
scheepsmaatje
"Always stay one step ahead of your enemy."
Posts: 198
|
Post by Katherine on May 28, 2013 22:04:06 GMT
Rhyme:
Ze bleef hem verbaasd aankijken, maar kwam toch een paar stapjes dichterbij toen hij met het apparaatje langs de muur ging. Waarom kon het ding niet stiller zijn, ze wilde net haar mond open doen, totdat de muur zichzelf leek te openen. Hij bracht een simpele 'interessant' uit en Rhyme kon haar oren niet geloven. Wat was er so interessant aan? Het was eng! Toen hij vertelde dat het haar nachtmerries waren, liep ze wat sneller naar hem toe, wat aren haar nachtmerries? Maar ze was niet op tijd genoeg en ze stond nu enkel bij de zogenaamd 'dichte' scheur bij de muur. Hij had het over een gevangene die ontsnapt was en ze geloofde het niet. "Een gevangene? Achter mijn muur, die zogenaamd mijn nachtmerries veroorzaakt?" Vroeg ze verbaasd, maar toen hij langs haar af liep, volgde ze hem. Toen hij vertelde dat hij er binnen een uurtje weer was, schudde ze haar hoofd. "Nee, je gaat me even vertellen wat dat was." Zei ze lichtelijk hysterisch. Ja, de adrenaline werd flink door haar lijf gepompt. Van angst, maar ook van opwinding, de dingen die ze zag, die konden nooit echt zijn.... Ze bleef in de deuropening staan en zag hoe hij zijn politiebox weer in sprong en ze zuchtte. "Rhyme?" Ze schrok van de stem en zag haar moeder staan. "Gaat het kindje? Je moet naar bed." Haar moeder legde een hand op haar schouder en begeleidde haar mee naar boven en naar haar kamer. Ze vond de kamer enger als normaal, wat als het echt is wat de man had gezegd? Langzaam bleef ze voor zich uit staren, naar de scheur in haar muur. Wat moest dit voorstellen...
|
|
|
Post by Éowyn Margo on May 28, 2013 22:10:28 GMT
The doctor
Hij kwam nog even terug naar boven geklommen, maar toen hij haar nergens zag, haalde hij zijn schouders even op en sloot de deur, waarna hij verdween, en het snerpende geluid te horen was, waarschijnlijk ook voor haar in haar kamer. Het was haast niet te missen eigenlijk. In plaats dat de man een uurtje terug was, waren er in totaal drie dagen verstrekken inmiddels, dus niet echt een uurtje. Het snerpende geluid klonk weer in haar achtertuin, en de box kwam weer tevoorschijn, dit keer wel overdag, en hij stond nu ook overeind, in plaats dat hij om ver lag, en hij kwam eruit zetten. Hij zuchtte even en keek even om.zich heen. Hij kon moeilijk haar naam gaan schreeuwen, die wist hij geen eens." Hallo?" Sprak hij daarom maar." It's me, the doctor." Sprak hij rustig, in de hoop dat er iemand antwoordde. Hij liep al rustig richting het huis, hij was hier tenslotte al een beetje bekend, voor zo ver je bekend bekend kon.noemen dan.
|
|
Katherine
scheepsmaatje
"Always stay one step ahead of your enemy."
Posts: 198
|
Post by Katherine on May 28, 2013 22:44:24 GMT
Rhyme: Ze staarde voor zich uit... Kindje? Haar moeder noemde haar nooit kindje. In een ruk stond ze op en rende richting de deur. Toen ze deze hard open trok, was ze te laat om de hand van haar moeder te ontwijken en die greep haar keel vast. "Moeder..." Smeekte ze half, maar de ogen van haar moeder waren zwart en de aders die over haar gezicht liepen, vertelde haar niks goeds. Ze spartelde en probeerde los te komen. Maar ze voelde hoe ze steeds minder lucht kreeg, maar toen werd ze toch losgelaten en zakte haar moeder op de grond en Rhyme keek haar geschrokken aan. "Moeder?" Ze hurkte neer en haar moeder keek verbaasd op. "Je was aan het slaapwandelen." Verklaarde ze snel en begeleidde haar moeder weer naar haar kamer en sloot snel de deur. Ze sloeg haar handen voor haar ogen en tranen ontstonden dan toch. De nachtmerries, dat was de rede waarom ze soms op de meeste stomme plaatsen wakker werd. Dat ze zand onder haar nagels had.... Een geluid zorgde ervoor dat ze op sprong, maar het was de TARDIS. Ze rende de trap af, viel bijna over haar eigen voeten. Maar toen ze buiten kwam, was hij weg. Gewoon verdwenen, dit zorgde ervoor dat ze zich nog wanhopiger voelde en ze zakte dan ook op de grond. "Waar ben je nu?" Haar knieën in het koude gras, maar het maakte haar niet meer uit. Ze was zo ontzettend bang, de dagen die volgde leek het enkel erger. 's nachts dwaalde ze buiten rond, alsof het wezen, wat er ook zat, een lichaam nodig had om naar buiten te kunnen. Vast in het huis en soms te weinig tijd had om haar lichaam nog op tijd binnen te krijgen. Ze werd buiten wakker, haar lichaam koud en hier en daar een kleine schram. Ze zat weinig op haar kamer, nam drie keer per dag een douche en ging niet naar school. De eerste dag had ze buiten gewacht, hij had terug moeten zijn en ergens wist ze dan ook dat hij niet meer ging komen. Telkens moest ze weer naar die kamer, want als ze daar niet zat, dan werd haar moeder bezeten, dingen die ze te horen kreeg in haar slaap. Ze was een makkelijke prooi en ze aanvaarde het, voor haar moeder en vader. Weer een avond dat haar lichaam zich 's avonds bezig hield buiten. Alsof hun huis zo bijzonder was, wat wilde hij of zij ermee bereiken? Dit keer werd ze onder aan de trap wakker, met hoofdpijn, haar lichaam had vast een klap gemaakt. Ze slenterde zoals gewoonlijk richting de douche en stond er dan een half uur onder, waarna ze haar make-up en haren deed alsof ze van plan was iets te gaan doen. Ze at hier en daar een klein hapje, maar veel eten kreeg ze niet meer binnen. De laatste dag was een hel, haar lichaam voelde pijnlijk aan, zwarte striemen waren op haar armen te zien en snel rende ze richting de douche. Toen ze daar onder stond, gingen ze langzaam weg. Snel maakte ze zich op en liep naar buiten. Het was vroeg, ontzettend vroeg. De zon was nog niet eens op, ze slikte. Ze ging niet naar binnen, opgemaakt en wel ging ze op de stoep zitten voor het huis. Uren gingen voorbij en Rhyme zat daar maar, totdat het licht werd en ze besloot om naar de huiskamer te gaan. Maar onderweg hoorde ze het geluid, ze had verwacht het nooit meer te horen! Met waterige ogen rende ze dan ook richting de tuin, ze kwam er liever niet. Herinneringen aan The doctor, maar ook aan hoe het enge schepsel haar bezeten had en haar handen onder het zand zaten. "Je zei een uur, een uurtje!" Riep ze hem toe, maar in haar stem was te horen dat ze zo ontzettend blij was hem te zien. Ze droeg een t-shirt met een normale spijkerbroek en er waren een aantal schrammen goed duidelijk op haar huid. Rhyme wilde naar hem toe lopen en haar hoofd op zijn borst leggen. Maar toen ze naar beneden keek, zag ze wat er was gebeurt. Het gras was verwoest, overal stonden vreemde figuren en Rhyme sloeg een hand voor haar mond. "Wat heb ik gedaan?" Mompelde ze verbaasd. (Hopelijk kun je er wat mee en is het iets wat er een beetje bij past anders hoor ik het wel. Kan altijd veranderd worden)
|
|
|
Post by Éowyn Margo on May 29, 2013 5:18:53 GMT
The Doctor
Hij keek haar aan en glimlachte even." Ah, daar ben je al, en hoe bedoel je? Ik ben toch een uurtje weg geweest?" Vroeg hij lichtelijk verbaasd, en keek naar de tuin." Werkt je moeder altijd 's nachts in de tuin?" Vroeg hij zich af, aangezien hij haar in zijn gedachten een uurtje alleen had gelaten. En niet 3 dagen. Hij sloot de Tardis af en keek even naar de tuin." Ik kwam hier, en wou je vertellen over prisoner 99, maar dit is erg vreemd." Sprak hij en pakte de sonic Screwdriver weer tevoorschijn en begon de rare tekens te inspecteren ." Vertel mij eens, heb jij spoken gezien?" Vroeg hij nu alsof het niets was, en keek haar aan en stond net zo hard weer op, en liep even naar een ander teken en bekeek het voor een moment, en haalde even een wenkbrauw op, terwijl hij naar de waslijn liep." Ah, nieuwe kleding!" Sprak hij en haalde eigenlijk kleding van haar vader van de waslijn, maar ging ook bij de buurman langs, want hij moest iets om zijn nek hebben, anders voelde het zo kaal. Hij liep zonder wat te zeggen de Tardis in, en kwam even later terug, in het bruine jasje, een roze overhemd, bruine broek, en om zijn nek, waar eerder een stropdas zat, zat nu een Bowtie . En daar prutste hij even mee." Excuse me but i keep the clothes ! " Sprak hij triomfantelijk, en daarna ging hij verder.
|
|
Katherine
scheepsmaatje
"Always stay one step ahead of your enemy."
Posts: 198
|
Post by Katherine on May 29, 2013 6:00:40 GMT
Rhyme:
"Een uurtje?" Ze schudde haar hoofd. Dit terwijl ze nlg verbaasd naar de tekens keek. Ze probeerde er wat uit te hLen, maar ze had werkelijk geen idee wat alles te betekenen had. "Je bent-" ze moest even nadenken voordat ze wist hoe lang hij weg was geweest. "Drie dagen, je bent drie dagen weg geweest." Mompelde ze iets afwezig. Hij vroeg haar over spoken, het zorgde ervoor dat ze nu pas nadacht over wat er eigenlijk gebeurt was. Ze wilde er namelijk niet aan denken. "Spoken?" Mompelde ze tegen zichzelf. "Ik heb dingen gezien, maar dat komt vast doordat ik zo slecht slaap." Zei ze rustig en moest bij de gedachte aan slapen, toch even een gaap eruit. Toen hij naar de waslijn ging, keek ze hem enkel vragend aan, maar normaal zou ze boos worden. Alles behalve dat eigenlijk op dit moment. Ze kon niet boos op hem worden, ze wilde dat hij hielp. Hij had namelijk de scheur in haar kamer geopend. Wat er ook achter zat en haar 's nachts zo leuk vond. Het moest weg. Haar lichaam trilde, het was zo uitgeput namelijk. Toen hij de tardis in verdween zuchtte ze, natuurlijk, hij ging gewoon weg. Hoe kon ze ooit denken aan dat hij zou blijven om te helpen. Totdat hij dan toch weer kwam en toen hij haar vertelde dat hij de kleding ging houden, haalde ze haar schouders op. "Je doet maar." Zei ze rustig en beet op haar lip en liep dichter naar hem toe om iets in zijn lor te vertellen. "Het neemt me 's avonds over. Al drie dagen..." Zei ze en slikte terwijl ze naar de grond keek. Het was wel te zien dat ze best moe was, maar ze liet het niet merken. "Wat het ook is, het heeft een lichaam nodig." Mompelde ze bedenkelijk en keek hem aan. Niet wetend dat alles helemaal gek moest klinken eigenlijk. "Waarom geloof jij er eigenlijk in?" Vroeg ze toen aan hem. Was hij een ghostbuster?
|
|
|
Post by Éowyn Margo on May 29, 2013 6:26:20 GMT
the Doctor
Hij keek naar haar en luisterde aandachtig." Hoeveel deuren hebben jullie op de overloop?" Vroeg hij nu en liep richting het huis, en liep zonder pardon naar binnen en keek haar aan. " Denk alsjeblieft goed na, dit kan cruciaal zijn." Sprak hij rustig en keek haar wel behoorlijk serieus aan. Hij liep nu naar de overloop en keek rond, en meende dat er een deur meer was, dan drie dagen geleden, waardoor hij zich nu omdraaide en naar haar keek, afwachtend van haar antwoord, aangezien hij dat antwoord nodig had voor hij verdere conclusies ging trekken. Hij stopte dus ook en haalde de sonic Screwdriver weer uit zijn zak, maar voerde er nog niets mee uit, hij moest eerst dat antwoord hebben, al had hij wel zo zijn vermoeden wat het was. Hij beantwoordde haar vraag niet, daar kwam ze wel achter, op een geven moment.
|
|
Katherine
scheepsmaatje
"Always stay one step ahead of your enemy."
Posts: 198
|
Post by Katherine on May 29, 2013 6:36:11 GMT
Rhyme:
Ze zuchtte, dit was vast een grote grap, maar ze probeerde na te gaan hoeveel deuren, ze had er nooit over nagedacht namelijk. "Badkamer, slaapkamer van mijn ouders, mijn slaapkamer en een logeerkamer." Zei ze rustig. "En natuurlijk een gat in het plafond naar de zolder. Telt dat ook?" Vroeg ze rustig. "Zonder zolder, vier en met zolder vijf." Ze volgde hem. Keek hem aandachtig aan, de moeheid was iets van haar afgevallen. Er gebeurde zoveel spannende dingen. Nja, niet spannender als dat er deze avonden was gebeurt. Maar als hij kon helpen, kon ze weer normaal slapen. Ze stonden op de overloop, maar ze keekniet naar de hoeveelheid deuren. Ze had er niet eens meer aan gedacht. "Wat is dat eigenlijk?" Vroeg ze hem en wees naar het apparaatje in zijn hand.
|
|
|
Post by Éowyn Margo on May 29, 2013 6:45:09 GMT
The Doctor
Hij luisterde naar haar antwoord." En deze heb je dus nooit gezien?" Sprak hij en liep naar een deur toe, een zesde, als je het trapgat van de zolder ook mee rekende." Zes deuren. Inclusief dat gat voor de zolder." Sprak hij en liep naar de deur die er extra was, en wou hem open drukken, op slot natuurlijk. Ze vroeg nog naar zijn Screwdriver , en keek naar haar." Dit is een sonic Screwdriver." Vertelde hij en richtte die op de deur, die nu zo gemakkelijk open ging alsof het niets was." Blijf hier." Sprak hij tegen haar en ging de kamer in, en sloot de deur niet, maar liet hem op een kier open staan. Hij keek het kamertje rond, er stond een houten tafel in het midden en verder niets. Vreemd. Hij keek nog even een moment de kamer rond en daarna liep hij weer naar buiten." Kom mee naar de Tardis." Sprak hij nu tegen haar en sloot de deur van het kamertje weer, die opnieuw in het slot vloog. Maar voordat hij naar beneden liep, liep hij weer naar haar kamer, op de scheur af, die geluid maakte, en een groot oog sierde de muur, en the doctor keek er naar." Briljant !" Sprak hij e. keek naar haar. " Ik dacht dat het enkel een legende was die niet waar kon zijn... Prisoner 99."
|
|
Katherine
scheepsmaatje
"Always stay one step ahead of your enemy."
Posts: 198
|
Post by Katherine on May 29, 2013 7:29:16 GMT
Hij vroeg haar over een deur en ze keek er voor enkele tellen verbaasd naar. Waarna ze begon te tellen. Steeds kwam ze op zes deuren uit en het kon niet. Ze had hem nog nooit gezien. Ondertussen dat zijzelf probeerde te denken wat er was, zei hij wat het was en ze knikte enkel. Sonic... Ze zuchtte, klinkt goed.. Maar hij zei dat ze hier moest blijven, maar ze was te ongeduldig en zachtjes liep ze dan ook op de deur af, toen ze er bijna was, kwam hij al de deur door en kon ze niet meer zien wat het was. "Wat was er?" Vroeg ze snel en ze keek hem vragend aan toen hij het had over de tardis. Vast het blauwe ding? Maar hij liep weer naar de haar kamer en ze volgde hem dan ook. Denkend over de deur, maar ook de tuin was haar nooit opgevallen. "Het kan ervoor zorgen dat je er niet naar kijkt. De tuin is me nooit opgevallen en de deur..." Zei ze bedenkelijk in zichzelf. "Enkel toen ik er niet meer omheen kon kijken, zag ik het. Toen ik naar de tuin ging, of toen jij op de deur wees. Alsof ik er niet naar wilde kijken." Dacht ze hardop na tegen zichzelf en toen had hij het over een legende. Een of andere gevangene 99. "Een legende in mijn huis?" Vroeg ze verbaasd. "Word het niet meer tijd voor een uitleg? Wat doet het en wat is het?" Vroeg ze en langs hem ging staan. Met een vies gezicht keek ze naar het oog. "Fijn.." Mompelde ze sarcastisch.
|
|