Katherine
scheepsmaatje
"Always stay one step ahead of your enemy."
Posts: 198
|
Post by Katherine on May 30, 2013 18:40:37 GMT
Rhyme:
Ze zuchtte, wanneer hij haar richting de tardis wilde duwen en keek hem vragend aan toen ze de Fez op haar hoofd voelde. "Dankjewel hoor, aandenken voor als je gaat sterven?" Zei ze sarcastisch. Ze vond dit ook helemaal niet leuk en dat was dan ook aan haar houding te merken. Haar ademhaling ging dan ook iets sneller, ze had hier gewoon helemaal geen zin in. "Waarom wil je me altijd in dat stomme ding hebben? Moet ik altijd maar weg. Goed, ik zal er zogenaamd in gaan. Maar denk maar niet dat ik er langer als vijf minuten in blijf." Ja, ze kreeg herinneringen door en af en toe leek het wel alsof ze mee kreeg wat er gezegd werd aan de andere kant. Alles was gewoon zo verwarrend en ze wilde ook gewoon niet weg, zij was altijd al iemand die maar luisterde en deed wat ze moest doen en dat wilde ze nu niet. Niet nu ze hier zo stond, in een strijd, ook al was deze niet haar strijd. Ze volgde hem dan ook naar de Tardis en ging ertegenaan hangen, bijzonder... Nou, ze voelde zich eerder een afgedankt schaap. Niks was er bijzonder aan haar blijkbaar, maar hij had het gezegd. Ze legde haar hand tegen haar slaap aan. "Dit is niet de juiste geschiedenis, niet zoals ik het me herinner. Dus we hebben het lekker gesloopt." Zei ze hem rustig. Ze was normaal eigenlijk veel vrolijker, maar de situatie hielp niet echt mee.
Lil Rhyme:
Toen hij liet merken dat het pijn deed, legde ze haar handje op zijn wang. "Sorry, moet ik een kusje erop geven?" Vroeg ze bezorgd. Natuurlijk was ze nog net in een leeftijd dat het normaal was om ergens kusjes op te geven. Maar toen hij door haar spullen ging, keek ze hem enkel verbaasd aan. Maar ze liet het gewoon toe, het maakte niet zoveel uit. Toen hij echter over de grond begon te rollen en riep dat hij zijn arm had, keek ze hem met schrik aan. "Doc! Doc!" Schreeuwde ze angstig. Maar het was hem gelukt en nu stond hij weer normaal. "Ga je weer gek doen?" Vroeg ze wat bezorgd en toen hij haar vertelde dat ze een spelletje ging spelen en zij haar ogen dicht moest doen. Angstig schudde ze haar hoofd. Ze kon haar ogen niet dicht doen, dat was voor haar eng, het had verband met slapen. Wat dat betreft had ze angsten die haar net wat jonger deden lijken. Maar ook waardoor ze nog jongere trekjes had. Zoals het kusje willen geven bij pijn en dat ze nog erg verlangde naar mensen die haar wilde beschermen. "Als ik mijn ogen dicht doe, dan komt hij steeds dichterbij." Zei ze zacht, bang voor het ding dat haar wilde hebben. Misschien dat het niet eens was dat hij haar wilde hebben. Maar in haar ogen was dat wel zo.
|
|
|
Post by Ainsley Tennant on May 30, 2013 20:20:51 GMT
10th Doctor
Oh dit was niet goed hij moest Rhyme in veiligheid hebben en de meest veilige plek was toch wel zijn Tardis, hij kon het echter niet riskeren dat Rhyme haar oudere zelf zag, hij knielt dan voor Rhyme neer en legt zijn handen op haar armen. 'Je moet me vertrouwen Rhyme, ik zal je nooit wat laten overkomen en ik beloof je dat ze je niet komen halen, ik zal bij je zijn tot je veilig in de blauwe box ben, vertrouw me alsjeblieft' zei hij en dit keer toch hoopte dat Rhyme haar vertrouwen nu wel in hem zou leggen omdat ze gewoon simpelweg veiliger zou zijn in de Tardis met dit gevaar.
|
|
|
Post by Matt smith on May 30, 2013 20:27:21 GMT
11th Doctor
Hij keek haar bij haar eerste woorden verontwaardigd aan." No, Fezzes are cool." Sprak hij iets droog naar haar uit en keek even naar het raam." Terug naar de muur." Sprak hij aangezien hij wist dat hij zo naar buiten zou komen. Hij zuchtte even voor een moment en keek naar de deur en draaide zich toen om, pakte de Fez af en zette hem weer op zijn eigen hoofd." Oké, je mag helpen. Maar beloof jezelf niet in de problemen te werken." Sprak hij vrijwel direct waarschuwend tegen haar. Hij hoorde de rest van haar woorden en zuchtte." Voorkomen is beter , maar nu hadden wij beter in jou eigen tijd kunnen blijven. Tenzij de veranderingen positief zijn natuurlijk, maar dat kan ik ook.niet direct beoordelen."
|
|
Katherine
scheepsmaatje
"Always stay one step ahead of your enemy."
Posts: 198
|
Post by Katherine on May 30, 2013 20:45:58 GMT
Lil Rhyme:
Toen hij zei dat ze hem moest vertrouwen, zuchtte ze even. keek met haar grijs/blauwe ogen naar hem. Alles om haar heen leek zo vreemd te zijn en maakte haar haast bang. Dat hij op dit moment de enige leek die haar geloofde. Haar ouders dachten dat het gewoon dromen waren en dat het wel over ging, maar hij wist dat het wat anders was. Ze knikte zacht. "Moet ik echt mijn ogen dicht doen?" De angst was nog in haar stem te horen. Waarna ze haar handen om zijn nek sloeg en angstig haar hoofd in de stof van zijn kleding begroef. "Hij komt me halen, toch?" Vroeg ze zacht. Ja, ze was op dit moment heel bang om alleen gelaten te worden en dat was ook wel te merken aan dat ze nu zo bang tegen hem aan stond.
Rhyme:
"Ik zeg ook niet dat ze stom zijn." Zei ze nog wat nukkig en toen hij riep dat ze terug naar de muur moesten, deed ze dat dan ook. Toen hij dan ook nog de Fez van haar hoofd haalde, keek ze hem met een frons aan. Toen hij haar vertelde dat ze toch mee mocht, sloeg ze haar armen automatisch om hem heen, maar liet hem dan ook net zo snel weer los met een wat beschamende uitdrukking. Waarom deed ze dat.... Het voelde niet als een actie van zichzelf en keek dan ook even naar haar handen. "Ik ga niet in de problemen komen, kom op, we moeten opschieten." Zei ze snel en toen hij het had over de veranderingen, keek ze hem aan. Zijzelf kon het zich iets vrediger herinneren. Alsof het toen nog niet zo erg was. Anders had ze de nachtmerries toch niet meer? Nu had ze ze nog en dat wilde zeggen dat de geschiedenis toch echt aan het veranderen was, als het hen lukte om het te stoppen dan...
|
|
|
Post by Misha Krushnic on May 31, 2013 9:51:05 GMT
10th Doctor
The Doctor gaf Rhyme even een geruststellende glimlach dat liet zien dat het echt heus allemaal wel goed kwam. 'Voor je het weet mag je je ogen weer openen, dat beloof ik en ik zal er voor zorgen dat hij jou nooit te pakken zal krijgen ok' zei hij. Hij neemt Rhyme dan op de arm en rent met haar naar buiten heen terwijl hij voor de zekerheid zelf ook haar ogen wat afdekt, want het is echt cruciaal dat ze haar oudere zelf nooit mag zien. Bij zijn Tardis opent hij de deur en stapt hij met de kleine Rhyme naar binnen heen. 'Je mag je ogen weer openen Rhyme' zei hij haar en haar aankeek. 'Je moet me alleen nu een ding beloven en dat is dat je de deur voor niemand opent, geen zorgen ik kan binnen komen omdat het mijn blauwe box is, anderen kunnen dat niet zomaar. Je moet hier dus blijven tot het gevaar is geweken, je bent hier echt veilig' zei hij haar.
|
|
|
Post by Frank Tupelo on May 31, 2013 10:19:26 GMT
11th Doctor
Hij keek naar har en keek haar aan.'' Luister eens even, wat wij nu gaan doen , is niet om te lachen, en niet om commentaar op te geven. Ik moet me nog herrineren of mijn jongere ik iets aan die Cybermen heeft gedaan. Zo ja, dan mogen wij niets doen, snap je?'' sprak hij rustig en keek haar aan, nog steeds gewoon in de war van de Regeneratuion die nog minder als een week plaaats had gevonden. Alles kwam langzaam terug, maar het duurde gewoon even, en daar moest ze enigzins respect voor hebben. Hij zuchtte even en keek om, hopend ergens stiekem of hij zijn oude zelf kon gaan volgen, vanaf afstand natuurlijk. Hij moest even die herringering omhoog halen. Maar het was zo klein iets.. Hij snapte het niet, normaal was hij best slim, en nu? alles leek weg te zijn.
|
|
Katherine
scheepsmaatje
"Always stay one step ahead of your enemy."
Posts: 198
|
Post by Katherine on May 31, 2013 10:41:38 GMT
Lil Rhyme:
Rhyme geloofde alle woorden die hij zei en hoopte dan ook dat het goed kwam. Ze sloot haar ogen dan ook en hield hem stevig vast. Bang dat ze door iemand anders werd gepakt. Toen het rennen ook stopte, durfde ze haar ogen niet meer te openen, totdat hij het zei. Ze opende haar ogen dan ook en keek hem vragend aan, totdat ze zag waar ze was. "Waar zijn we?" Vroeg ze angstig, ze had namelijk niet gezien dat ze echt de blauwe box in waren gerend. Toen hij vertelde dat ze voor niemand de deur open mocht doen, knikte ze. "Ik zal dat niet doen." Zei ze zacht. Thuis mocht ze dat normaal namelijk ook niet. Want het konden enge mensen zijn. Ze beet op haar lip en keek weer naar Doc. "Doc?" Mompelde ze zacht. "Waarom doe je me helpen?" Ze snapte niet waarom er niet meer kinderen waren. Ze moest hier alleen zitten? Hielp hij haar zo ontzettend goed. Waarom hielp hij geen andere mensen? Toen ze om zich heen keek, leek het voor haar eerder alsof ze in een sprookje was. Lampjes, gekke dingen.
Rhyme:
"Nee, sorry." Zei ze rustig. "Maar ik voel me wat vreemd..." Zei ze hem eerlijk. Ergens had ze gewoon zo'n gevoel alsof hij haar ging helpen en dat ze veilig was bij hem. Maar soms klopte haar gevoel niet met hoe het er hier aan toe ging en ze had geen idee of dat kwam door wat haar kleine versie deed. Al had ze geen idee waar deze nu dan was. Ze beet op haar lip en knikte. "Tuurlijk snap ik het, we mogen ons niet mengen in je eigen verleden. Maar wat als wij hem juist moeten helpen? Dat wij hier zijn, terwijl wij er ook al waren in het verleden?" Ze zuchtte. "Maar dan moeten we hier drie keer zijn... Want als we de vorige keer al geholpen hebben, dan zijn we hier nu voor de derde keer. Dus hij moet het alleen hebben gedaan... Of het is toen niet opgelost en omdat wij hier nu zijn, is het erger geworden." Ze sloot even haar ogen. "Dit gaat nergens over." Mompelde ze tegen zichzelf. Maar hield toen haar mond. "Ik zal je rustig laten denken." Ze wachtte dan maar, hij was vast veel slimmer als hem.
|
|
|
Post by Misha Krushnic on May 31, 2013 12:59:19 GMT
10th Doctor
'We zitten binnenin de blauwe box, het is een Tardis en ja het is groter van binnen dan van buiten' zei hij ergens toch wel heel trots, ja kon hij er wat aan doen dat hij dit soort momenten gewoon echt leuk vond. Zijn blik word dan even wat geruststellender voor haar als hij bij haar gaat zitten om zo rustig haar vragen te kunnen beantwoorden. 'Ik help ook anderen, en heb ook al velen geholpen, maar nu op dit moment ben jij mijn grootste prioriteit en is het belangrijk dat jij veilig bent' zei hij en dan weer opstond. 'Blijf hier en verlaat de Tardis niet' zei hij haar en haar gewoon een kusje uit troost op haar haren geeft. The Doctor verlaat de Tardis dan, terwijl hij een schaakbord onder zijn arm meeneemt, ja hij gaat schaken en doet zijn Tardis uit voorzorg toch op slot. 'Think think think' mompelt hij tegen zichzelf. Hij stalt het schaakbord dan uit over de tuintafel en gaat zitten. Ok hij had het weten te presteren om zichzelf aan de stoel vast te binden, maar nu kon zijn volgende regeneration dat mooi doen. Hij staat dan ook meteen weer op en staat ineens weer bij zichzelf en de oudere Rhyme. 'De vorige keer wist ik het zelf te doen maar dat nam behoorlijk wat tijd in beslag, dus jij moet me vast binden' zei hij droogjes tegen zichzelf alsof dat heel normaal was 'oh behalve mijn armen niet' zei hij dan toch wel even en zichzelf, wat klinkt dat vreemd, meeneemt naar de keukentafel.
|
|
|
Post by Frank Tupelo on May 31, 2013 13:11:03 GMT
11th Doctor
Hij dacht diep na terwijl hij rustig om zich heen keek.'' ik moet eerst kijken wat ik zelf doe.'' Sprak hij enkel en zag neit veel later zichzelf verschijnen, hoe stom ht ook mag klinken. Hij keek even naar hem.'' nu weet ik het weer..'' Sprak hij dan ook zacht en keek hem aan en toen naar Rhyme. Hij was haar vergeten... Hij was haar vergeten toen hij het ging onderzoeken. Maar dat moest weer gebeuren. Hij liep alweer terug alsof hij het verwachtte.'' nee.'' sprak hij dan ook.'' je moet jezelf vastbinden, we moeten Rhyme weer vergeten.'' Sprak hij en slikte even, nu was hij de toekomst aan het verklappen, en dat was misschien niet zo hele slimme actie.'' Hoe dan ook, wij twee gaan terug naar onze eigen tijd, en jij lost het hier op, dan los ik het weer op in mijn tijd, hoe raar en stom en ook mag klinken,.'' Sprak hij en het duizelde hem toch stiekem ook wel een beetje allemaal nu.
|
|
Katherine
scheepsmaatje
"Always stay one step ahead of your enemy."
Posts: 198
|
Post by Katherine on May 31, 2013 13:43:01 GMT
Lil Rhyme:
Het meisje luisterde naar zijn woorden, langzaam werd het dan ook duidelijk dat het van binnen groter is en dat vind zijzelf eigenlijk helemaal niet zo heel vreemd op een of andere stomme manier. Ze knikte naar hem en was blij dat hij haar in veiligheid wilde hebben. Ze glimlachte flauw toen hij haar een kus op haar haren gaf en bleef gewoon staan, nu hij weg was, wist ze niet zo goed wat te doen. Ze keek dan ook enkel even om zich heen en ging toen op de grond zitten, voor de deur. Ze zou wachten totdat hij terug zou komen. Hij zou toch wel terugkomen?
Rhyme:
"Mij, vergeten?" Vroeg ze verbaasd, hij was haar gewoon vergeten? Ze sloeg haar ogen neer. Met een zucht keek ze weer op naar Doc, vragend keek ze hem dan ook aan, alsof ze hoopte dat hij haar ging vertellen dat hij haar niet vergeten was. Haar hele kindertijd had ze gehoopt dat hij terug zou komen, brieven heeft ze hem gestuurd. Brief na brief legde ze iedere avond op het kleine tafeltje langs haar bed. Hopend dat hij terug kwam, ze wist dat hij terug ging komen, ze dacht het in ieder geval. Maar hij was haar vergeten.... Iets wat ze dan weer niet had gedacht. Ze keek nu van de twee mannen weg. "Goed." Nee, ze had geen zin om te zeggen dat ze het niet wilde. De onbegrip en ergens ook een beetje woede, kropte zich op. Wat was er mis met haar? Waarom vergat iedereen haar, terwijl zij gewoon zo haar best deed. Ze liep langs hen af richting de tardis, terwijl toch wat tranen in haar ogen op kwamen. Ze wilde niet dat het zo liep! Nee, het kwam vast goed... Het kwam goed. De nachtmerries gingen over, ze zouden weg gaan. Niet nu, maar ze gingen vast ooit stoppen toch?
|
|
|
Post by Misha Krushnic on May 31, 2013 14:16:52 GMT
10th Doctor
Door de woorden die hij zijn volgende regeneration hoort zeggen laten hem nogal gefrustreerd een hand door zijn haar heen halen. 'Wat als dit allemaal juist om een reden gebeurt, ik maak en heb nog nooit geen enkele fout gemaakt dat het de time vortex verstoort, dus waarom ben ik weer terug gegaan naar deze specefieke tijd..It just doesn't make sense' zei hij en heen en weer liep. Er moest hier gewoon een reden voor zijn, moest er niet iets anders gebeuren of had hij daadwerkelijk echt een stomme fout gemaakt. Er ging nu ook van alles door zijn hoofd heen, van waarom hij Rhyme was vergeten, hoe hij haar was vergeten, waarom zijn volgende regeneration juist in deze specefieke tijd terecht is gekomen en meer. 'Je hebt gelijk' zei hij dan tegen zijn opvolger en dan naar Rhyme kijkt 'het spijt me' zei hij ook oprecht. Hij begint zich dan vast te binden aan de tuinstoel en trekt zo gauw hij is vastgebonden het gouden papiertje van het ijzer af. 'Doe dat nooit weer' zei hij en dan ineens woorden uitspreekt uit zijn vier regeneration. 'Jelly-baby care for a jelly-baby' zei hij ook exact met de stem van zijn vierde regeneration 'I'm working the mouth now' vervolgt hij vrolijk.
|
|
|
Post by Frank Tupelo on May 31, 2013 14:26:59 GMT
11th Doctor
Hij zuchtte even en keek naar Rhyme.'' HEt spijt mij Rhyme, ik weet het weer.. Ik was je vergeten, doordat ik straks ga uitzoeken wat die verdomde Cyberman zo sterk maakt, en ik versla deze generatie. Hij slikte even en keek haar aan, terwijl hij nog even naar zichzelf keek, verderop. Hij mocht er nu niet meer tussen gaan zitten, ze moesten hier weg, maar er was vast een reden waarom hij nu juist dit exacte moment terug ging. Er was iets deze dag, dat kon niet anders. Iets wat zijn leven veranderde, maar hij wist niet wat. Ja hij stelde een klein meisje teleur, dat was het natuurlijk... maar hij wist het niet zeker.'' Kom, we gaan.'' Sprak hij enkel en stapte zijn Tardis binnen, al zat hij nu ook iets te twijfelen, er klopte gewoon iets niet hier aan...
|
|
Katherine
scheepsmaatje
"Always stay one step ahead of your enemy."
Posts: 198
|
Post by Katherine on May 31, 2013 15:17:49 GMT
Rhyme:
Ze zeiden dat het hun speet en ze haalde haar schouders op. "Het gebeurt wel vaker, ik ben ook niet speciaal." Zei ze rustig en glimlachte even licht naar hen. "Je hebt me hoop gegeven, misschien was dat al genoeg." Zei ze en keek naar Doc, vooral omdat hij degene was die ze zich als klein kindje had gezien. Die haar had geholpen en waar zij haar zielige briefjes naar stuurde. Niet dat ze ooit van het nachtkastje af waren gegaan. Ze bleven er tot de volgende ochtend liggen, al ging het na twee jaar wel over en werd het van iedere dag een briefje sturen, na een aantal keer in de week, naar eens per week. Waarna ze toch de hoop had opgegeven, want hij kwam niet meer en daar was ze zeker van. Ze schudde de gedachte van zich af, hoe had ze zo in een persoon kunnen geloven... "Dat zeg ik hem ook telkens tegen hem, maar hij is niet zo'n goede luisteraar." Zei ze dan ook tegen Doc en toen hij zei dat ze gingen, keek ze naar The doctor om en knikte, ze volgde hem naar de Tardis en kon het niet helpen, maar moest nog even naar de andere kijken, hij bracht zoveel herinneringen terug die ze had weggedrukt. Met een zucht en toen hij vreemd begon te doen, keek ze hem even vragend aan. "Wat gebeurt er?" Vroeg ze bezorgd aan The doctor.
|
|
|
Post by Misha Krushnic on May 31, 2013 15:36:31 GMT
10th Doctor
The Doctor stroopt zijn mouwen op om de schaak competitie met zichzelf aan te gaan. 'Ik moet je echter wel waarschuwen een timelord uitdagen om te schaken is toch wel een van je stomste fouten' zei hij en het lijkt alsof hij buitenaf een stroom stoot krijgt als hij over switched naar de ander 'that's where you're wrong, cause I'm absolutely brilliant now' zei hij en dan weer terug naar zichzelf ging. Zo zat hij de hele tijd te praten terwijl hij ondertussen al met het spel was begonnen en hij nu de volgende zet maakte. Hij moest alleen manier vinden om de cybermyte die hem bezit ongemerkt weg zien te krijgen, wat best lastig is als die verbonden zit aan je brein.
|
|
|
Post by Frank Tupelo on May 31, 2013 17:24:41 GMT
11th Doctor
Hij keek naar Rhyme en zuchtte even voor een moment.'' Er gebeurt genoeg.'' Sprak hij en keek haar aan.'' Rhyme, er moet een reden zijn.. Ik heb nog nooit een fout gemaakt, zoals mijn jongere ik al zei. Er moet hier iets zijn, iets wat ik moet recht zetten..'' Sprak hij enkel en keek haar aan terwijl hij even zijn hanen door zijn haar haalde voor een moment. Hij opende de deur op een kier, en keek even naar zichzelf. De schaakpartij.. Ja dat herrinerde hij zich nog, en straks speelde hij vals.. Maar er miste iemand.'' Rhyme, ik heb een opdracht voor je. Ik weet wat we nu missen!'' Sprak hij en keek haar aan. Daarna rende hij naar binnen en kwam met een soort aansteker aanzetten. '' Dit moet ik hebben.. Wij waren hier! jij was hier, en gaf mij dit!'' Sprak hij nu.
|
|