|
Post by Frank Tupelo on Aug 23, 2013 11:55:33 GMT
Hij keek naar haar.'' ALs ik je dat heb gegeven, abigale, het psijt me.'' sprak hij enkel en richtte die verliefde blik ook tot haar, al wou hij het haar niet echt laten merken eigenlijk. waar had hij last van? hij snapte het momenteel niet.'' Ik weet war jou thuis is, hier in Port royal woont de rest van jou familie.'' sprak hij enkel en slikte even.'' hier heb ik je toentertijd vandaan gevist. Hij opende de cel en liep naar binnen en bukte bij haar neer, en keek haar aan.'' Ik wil iemand mijn genade geven, net zoals mijn vader had gedaan, en ik wil jou die genade nu gaan geven. Je bent vrij.'' sprak hij enkel en haalde een ketting uit zijn zak en gooide die op haar schoot. Draag die, dan mogen mijn mannen je niets meer doen. doe wat je wilt, Abigale, neem mijn zus mee, kies iemand, en begin een nieuw leven.'' sprak hij enkel en liep weg, terwijl hij de deur wagenwijd open liet staan, en naar boven liep. Hij keek naar zijn mannen en keek over Port Royal heen. De marine die er klaar stond was niet te geloven, maar het was zijn dag. Op een vreemde manier voelde hij vandaag zijn dood aankomen.
|
|
|
Post by Abigale on Aug 23, 2013 12:09:13 GMT
Abigale keek hem met grote ogen aan. Als ik dat het gedaan dan spijt het me? Waar sloeg dat op! Hij wist toch wel wat hij deed. Haar eerst pijn doen, vernederen en daarna doen alsof er niks gebeurt was. Dat was verwarrend, ze zakte door haar benen. Het duurde te lang, ze kon niet meer blijven staan. Ze had niet eens in de gaten dat hij ergens, misschien wat voor haar kon voelen. Hij had haar gezicht verpest, ze kon nergens meer heen. Ze hoorde zijn woorden, over genade en zijn vader. Ze was vrij? Ze had een ongelovige blik in haar ogen, al hoopte ze niet dat hij die zag. Ze hoopte dat ze haar familie zou zien. Die hij haar had ontnomen. Ze was hiernaartoe gehaald, verkracht, gepijnigd. Zou dat alles over gaan? Ze wilde het niet geloven. Ze staarde naar de ketting, dan deden zijn mannen hem niks? Dat zal wel erg fijn zijn... Maar ze wilde het niet geloven. Misschien was dit ook een of andere grap van hem. "Dankje." Ze wist niet waarom ze dat zei en toen hij weg liep, kwamen de tranen alweer in haar ogen. Bang dat het een grap was, bang dat ze hier nooit uit zou komen. Ze had geen idee wie haar familie was, of ze nog ergens welkom was. Een traan prikte in haar wang. Maar ze kon niet op staan, moeizaam was het haar gelukt om de ketting aan te krijgen. Ze keek erna, vroeg zich af waar de ketting vandaan kwam. Ze staarde naar de celdeur, als ze nu maar eens kon lopen en daar naartoe kon gaan. Naar boven om de stad waar ze vandaan kwam te zien vanaf de zee. Het gaf haar de kracht en ze duwde zichzelf moeizaam omhoog. Het duurde lang, maar ze was de trap op gekomen en ze bleef in de deuropening staan. Keek naar het uitzicht, was dit haar thuis?
|
|
|
Post by Frank Tupelo on Aug 23, 2013 12:29:40 GMT
Hij zuchtte terwijl hij verder liep, terwijl hij even om zich heen keek en naar zijn mannen keek. Eigenlijk wachtte hij er een beetje op dat de marine de eerste slag deed. Hij keek even rond terwijl hij even zuchtte en daarna naar zijn mannen kek.'' Ik wil twwee boten richting het land. Neem alles, en geef niemand, maar dan ook niemand genade. Jonge meisjes, laad ze op de schepen. We hebben nieuwe slaven nodig, en we gaan de oude opruimen vanavond.'' sprak hij enkel en keek naar hen terwijl hij nu ook even naa de deur keek, waar hij Abigale zag staan en toonde haar even een glimlach. Maar verder ook niet, terwijl hij naar bovendek liep, en rustig even zuchtte.'' AANVALLEN!'' sprak hij nu en hief zijn zwaard, waarna de eerste kannonnen afgeschoten werden in de richting van Port royal, en de paniek al langzaam aan het uitbreken was.
|
|
|
Post by Abigale on Aug 23, 2013 14:46:40 GMT
Ze hoorde niet eens wat Frank zei. Keek enkel naar hem, reageerde op zijn glimlach door weg te kijken. "Van wie heb je die ketting?" Abigale keek langzaam op, zag de piraat en zuchtte. "Van Frank." Zei ze kortaf, keek naar het land. Zouden ze nog weten wie ze was? Zou haar familie haar terug willen? Hebbem gemist misschien? Ze vroeg het zich af. Misschien wisten hun wanneer ze jarig was, hoe oud ze precies was. Een klein en dromerig glimlachje kwam rond haar mond. Totdat ze een vinger tegen haar wang voelde en ze kermde van de pijn. "Jullie mogen mij niks doen!" Zei ze, de adrenaline kwam door haar licham heen. "Dus rot op." Zei ze hen boos. Ze wilde weten of ze nog familie had. Waarom vertelde Frank niet uit welk huis? Ze keek om zich heen, al zou Frank vast te druk bezig zijn om haar nog eens op te merken en al helemaal om een vraag te beantworden. De piraten lachte, hadden blijkbaar in de gaten dat ze Frank zocht. "Die heeft een ander meisje, die komt heus niet naar jou toe. Je bent er te vies voor." Abigale slikte, wilde graag van de bood, was bang dat ze nergens naartoe kon en misschien weer als slaaf zou eindigen.
|
|
|
Post by Frank Tupelo on Aug 23, 2013 14:59:30 GMT
Hij hoorde geluiden van beneden dek en ging vrijwel direct naar beneden en keek naar zijn mannen voor een moment.'' Ga eens wat anders doen, we staan midden in een aanval!'' sprak hij en keek naar hen, en de mannen durfden tegen frank niets ui te halen, dus waren ook sneller weg dan ze kwamen.'' Abigale, als je mee wilt lopen.'' sprak hij rustig en keek haa aan.'' Dan verzorg ik je een boot, dan kun je het land op. Ik heb gehoord dat een van jou familie gouverneur is geworden, Misschien kun je daar beginnen met je zoektocht. Mij zul je waarschijnlijk niet meer zien, ik heb het gevoel dat dit wel eens mijn laatste dag hier kan zijn op deze bol.'' sprak hij rustig en keek haar aan,'' het was fijn je gekend te hebben Abigale.'' Sprak hij en wou haar een kus geven, maar op een of ander manier durfde hij dat niet, wou hij zich niet sentimenteel opstellen, al bleef die verliefde blik in zijn ogen hangen, terwijl hij naar haar keek.
|
|
|
Post by Abigale on Aug 23, 2013 17:16:27 GMT
Haar familie gouverneur? Ze keek hem aan, een boot! Ze kon niks met een boot. Hier staan deed al zoveel pijn en deze boot moest ze met de hand aansturen. Ze schudde haar hoofd dan ook. Ze kon beter hier blijven, was het niet? De laatste keer dat zij hem zag, hij zou dod gaan? "Waarom doe je het dan? Je kunt nog stoppen." Zei ze zacht. Abigale snapte het niet, maar ging niet op een boot om vervolgens meer de zee op te komen. Ze keek hem aan, zag zijn blik en vroeg zich af wat hij dacht. "Hoe ben je zo geworden?" Het was niet echt aan hem gesteld. Het was een zachte zin, meer tegen zichzelf bedoeld. Al zou Frank het vast wel hebben kunnen horen. Ze wist niet wat ze moest doen, wilde eigenlijk gewoon rust. Ergens zitten met liefde, mensen die van haar hielden. Dat was het enige wat ze altijd al wilde.
|
|
|
Post by Frank Tupelo on Aug 25, 2013 9:00:07 GMT
Hij gromde even op haar eerste vraag.'' Ik doe wat iedere piraat doet.'' Sprak hij rustig en keek naar haar.'' plunderen en aanvallen is iets van mijn leven.'' sprak hij en lachte even.'' maar mijn gevoel had niet gehoeven als ik een piraat op mijn schip wat beter had gehandeld, en ik denk dat je zelf wel de naam weet.'' sprak hij en glimlachte even.'' Zelfs ik zelf zou wraak nemen, dus als hij het niet doet, dan vind ik dat een wonder.'' Sprak hij en keek naar zijn mannen toen ze ook een andere vraag stelde.'' Ik zal je mijn levensverhaal vertellen, hoe ik zo hard ben geworden. Maar dan zul je even mee moeten lopen naar mijn kajuit, ik wil niet dat mijn mannen het weten.'' sprak hij rustig en zuchtte even. Je zag nu eigenlijk de werkelijke FRank, de Frank die onder dat harde schulp verstopt zat, eigenlijk een rustige man, in plaats van een vreselijke Tiran.'' We gaan dan wel in het zijkamertje zitten. Jessica zal er nog ziten, en ook zij wil ik hier niet mee vervelen. Ik heb haar ook nog niets verteld dat dit misschien de laatste keer was dat ze me zag, ik wil haar vreemd genoeg geen pijn doen. Ik ben momenteel in de war Abigale, ik voel me anders van binnen, en dit voelt raar. Heel erg raar. ''
|
|
|
Post by Abigale on Aug 25, 2013 20:53:14 GMT
Hij deed wat elke piraat deed? Waarom moesten piraten zo vervelend elkaar na doen. Het had toch geen effect en het zorgde enkel voor pijn en leed. "De naam die voor de helft op mijn gezicht is gekerfd?" Zei ze wat bits, haar benen trilde en ze voelde hoe ze eigenlijk steeds minder kracht kreeg om te vechten. Hoe de pijn haar in de greep kreeg. Maar ze probeerde het tegen te houden, wilde niet aardig doen tegen degene die haar had mishandeld. Maar hij was de enige die aardig tegen haar deed. Ze wilde geborgenheid, liefde en iemand die haar niet af sloeg. Niet dat Frank veel van die dingen gaf, maar het kwam het meest in de buurt. Ze legde een hand op haar voorhoofd, ze had pijn, wilde iets anders zeggen tegen hem. Maar knikte, ergens zijn waar het veiliger was en waar mensen haar niet zouden vervelen. Dat leek haar wel wat. Nee! Dat was niks, ze wilde haar hoofd schudden, maar in plaats daarvan, knikte ze naar hem. Wat was ze stom! "Hoe weet je dat dit de laatste keer is?" Ze fronste naar hem, baalde van het feit dat ze hem teveel ruimte gaf. Te aardig tegen hem deed, hoe kon het ook anders dat Abigale bot kon doen tegen de enige die op dit moment iets tegen haar zei. Alles deed pijn en het enige wat haar niet meer aan de pijn liet denken, was Frank, terwijl hij op hetzelfde moment ervoor zorgde dat ze woedend op hem was. Wat was dit! Een strijd in haar hoofd, wat was de juiste keuze? Was er eigenlijk wel een juiste keuze in dit verhaal?
|
|
|
Post by Frank Tupelo on Aug 25, 2013 22:50:31 GMT
Hij knikte op haar eerste antwoord.'' Jap.'' sprak hij er enkel op, want meer hoefde hij er niet op te zeggen vond hij. Hij keek haar aan en glimlachte even voor een moment en keek haar aan.'' Ik heb hem.. nou ja niet al te vriendelijk behandeld de laatste dagen, ook al was het daarvoor toch wel een van mijn beste manschappen en hij maakte geweldig eten. Oh god, dat mis ik momenteel nog het meeste..'' Sprak hij alsof dat nu zo belangrijk was, dat eten. Ze bleef even stil voor een moment, en dat gaf hem ook even tijd om na te denken en keek even naar zijn mannen die bezig waren met de boten klaar te maken om port royal te ankeren. Maar hij zou hier op het schip blijven.. Misschien was dat ook wel een stukje bescherming van zichzelf, hij wist het niet. '' Zoals ik je zonet al vertelde ik ben er zeker van. Ik weet toevallig dat mijn vader een vrouw genade heeft gegeven, en die op port royal heeft gezet met een zoon. Mijn halfbroer.'' sprak hij rustig. Ik heb het gevoel dat Misha het inmiddels wel weet, en vervanging voor mij zoekt. Hem. JA een helderziende vertelde het me lang geleden al.. Dat mijn dood naderde. En ik denk vandaag. Mijn keuzes hebben me hier geleid.'' sprak hij en keek naar Abigale.'' Kon, kom even mee naar binnen. Je bent moe en zwak. Dan kan je zitten en wat drinken krijgen. Je hebt vast vragen voor mij. En nu kun je nog antwoord krijgen. Morgen misschien niet meer.''
|
|
|
Post by Abigale on Aug 26, 2013 18:12:45 GMT
Zijn vader had een vrouw genade gegeven? Dus daarom deed hij dat ook... Maar als hij maar niet dacht dat ze een kind van hem droeg. Dat kon niet! Feitelijk zou alles kunnen natuurlijk, maar het mocht niet van Abigale zelf. "Ik heb geen kind van jou en ga ik niet krijgen. Als je dat allemaal zou willen, dan moet je dat lelijke gedrocht waar je het mee doet aankijken." geen slimme zin, maar haar boosheid, frustratie, verdriet en pijn lukte haar niet om in te houden. Haar stemming wisselde met de seconde en hoe meer pijn ze had, hoe bozer dat ze er van word. Ze sloeg de jurk wat dichter tegen zich aan, dit zorgde voor veel pijn, maar alles was beter als naakt rondlopen. Langzaam liep ze achter hem aan, niet wetend waar ze naartoe ging. Zij was nog nooit in zijn kajuit geweest, of ze moest wel erg jong zijn. Het kon zijn dat hij haar al wat had aangedaan, geslagen, verkracht en vernederd. Maar dat wist ze niet precies meer. Ze dacht zich iemand te herinneren die aardig tegen haar was, maar op een vreemde manier begon ze hem te haten. Een vaag verhaal dat in haar hoofd speelde. Ze dacht dat het een van de piraten was, hij was vast gestorven in een gevecht.
|
|
|
Post by Frank Tupelo on Aug 26, 2013 18:56:19 GMT
hij stopte even en keek haar even aan.'' Heb ik je gezegd dat je een kind van mij moest gaan dragen nu? nee dat hoef je niet. En alsjeblieft noem Jessica geen gedrocht. Dankzij haar zie jij mij nu ontdooid.'' Sprak hij rustig en begon weer te lopen richting de kajuit en opende de deur. Hij keek even naar Jessica en glimlachte even naar haar voor een moment, voor hij verder liep naar het zijkamertje, en de deur open deed, en rustig afwachtte tot ze erin was, voor hij de deur sloot en ging zitten.'' Abigale. '' begon hij rustig en zuchtte even voor een moment. en tikte even met zijn vingers op de tafel voor een moment. raakte toch iets zenuwachtig.'' Ik ben ooit geboren hier op het dek van dit schip. Mijn vader voedde mij op als zijn eigen zoon, en ik kreeg dikwijls te horen dat ik een zoon naar zijn hart was, en ik mocht spelen zoals ieder normaal kind. Mijn vader had bij dezelfde hoer nog een kind verwekt, en je weet misschien al wie daar uit gekomen is, mijn zusje, ashley. Aka de schande van onze familie.'' Begon hij zijn verhaal/
|
|
|
Post by Abigale on Aug 26, 2013 19:23:46 GMT
Abigale rolde met haar ogen, voor hoever het kon. Het voelde eerder alsof ze flauw ging vallen. Waarom ging hij sowieso zijn verhaal aan haar vertellen? Het enige wat ze wilde, was zitten. Het warm hebben en niet meer zoveel pijn hebben. Ze hoopte dat het op hield als ze met hem mee ging, maar zo ver ging het nog niet. Ze mocht Jessica geen gedrocht noemen? Wat was het dan... "Oke, geen gedrocht dan, maar je kon haar nu ook niet echt een levend schepsel noemen." Ze deed als een hondje alles wat er van haar verwacht werd. Een pop was het gewoon en hij maakte daar makkelijk gebruik van. Een rede dat hij Abigale vast niet had gekozen. "Door enkel ja te knikken ben je ontdooid?" Vroeg ze toen toch wat ongelovig. Waarom ze hem niet meteen in zijn gezicht sloeg wist ze niet. Misschien had ze ergens medelijden met hem. Zij had niemand, was niemand, iets wat haar pijn deed. Ze was altijd een van de slaven geweest, nooit iets bijzonders. Hoe kon zij aardig over Jessica spreken? Het zogenaamde engeltje, die werd verkozen boven alles. Ja, ze was een gedrocht. Ze had het meisje dan ook enkel met een boze blik aangekeken toen ze langs liepen. Ze keek naar hem, luisterde naar zijn verhaal. "De schande van je familie? Vind je dat niet een beetje overdreven?" Ze rilde, niet omdat ze het koud had, ze voelde zich ziek.
|
|
|
Post by Frank Tupelo on Aug 26, 2013 19:44:56 GMT
Hij keek naar haar en snoof even voor een moment.'' Misschien is ze iets te braaf, Jessica, maar dat moet niet uitmaken.'' Sprak hij enkel en keek haar aan.'' Ze is lief, en verantwoordelijk.'' sprak hij rustig en keek haar aan.'' Nee, zij is niet de enige die mij ontdooit heeft.'' Sprak hij duidelijk dat hij niet veel meer moest hebben om zich net zo hard als zijn oude zelf te gaan gedragen. Nou ja, oude zelf, zijn harde zelf. Want zo was hij altijd al geweest. Dat was Frank. Hij keek naar haar en hoorde haar woorden.'' ik weet niet waarom ze de schande van de familie werd genoemd. Maar ik weet wel dat mijn vader niet blij mee met haar was toen zij kwam. Gehioopt op een jongen, denk ik. Mijn vader zag vrouwen enkel als slaven middel, en het is een wonder dat hij die ene vrouw had laten gaan. Mijn vader was nog erger dan ik was.'''sprak hij rustig en haalde zijn schouders op. Ik moest zo zijn van mij n vader. barbaars, hard, en niemand zijn zin geven. En zo ben ik meelf ook gaan gedragen. Ik denk dat ik me al die tijd vooral zo gedragen heb om mijn vader trots te maken. Maar sinds gisteren voel ik die drang niet meer...''
|
|
|
Post by Jessica Malone on Aug 26, 2013 19:54:51 GMT
Ze keek eventjes op toen ze weer stappen hoorde richting de kajuit en trok een bedenkelijk gezicht. Moest die niet een aanval leiden? Ze keek naar wie binnen kwam en glimlachte eventjes terug naar Frank en keek dan naar Abigale met een even norse blik als zij haar toewierp. Oh, dus met haar was hij de hele tijd bezig? Goed om te weten. Toen ze in het zijkamertje verdwenen snoof ze en ging weer liggen. Aan haar zat hij dus altijd te denken. Ze sloot haar ogen weer en luisterde zelfs een beetje af wat er allemaal gezegd werd. Wat was er dan zo belangrijk dat enkel Abigale het mocht weten? Ze luisterde gewoon af wat er gezegd werd, het was niet al te interessant, maar ze wilde toch weten wat hij te vertellen had tegen Abigale waardoor ze ook naar de deur van het zijkamertje keek.
|
|
|
Post by Abigale on Aug 26, 2013 20:07:12 GMT
"Tuurlijk maakt het niet uit als je van een levenloze pop houd." Ze haalde haar schouders op, ze was niet zozeer jaloers op Jessica. Echter het feit dat haar huidje er vast nog prachtig uit zag, zij enkel klaar hoefde te liggen als Frank er klaar voor was. Als ze lief meewerkte, mocht ze twintig piraten opwarmen om hen een pleziertje te gunnen. Zag ze eruit als een achterbakse hoer die zomaar met haar benen open zou liggen? Nee, ze was zo niet en ging zo ook niet worden. Ze kon niet positief over Jessica praten, omdat zij degene was die het goede leven had. Frank, of wie dan ook, had dat van haar afgenomen. Terwijl ze iedere dag pijn moest doorstaan, haat moest voelen die de piraten hadden. Zij een lust object was. "Er is niks verantwoordelijk aan om je benen open te doen voor wie erin wil." mompelde ze tegen zichzelf en fronste om zijn woorden, zij was niet de enige. "Laat me raden, ze is overleden? Degene die je zogenaamd ook ontdooit heeft?" Vroeg ze hem toen. Het was vast een ontzettend zielig verhaaltje over hoe hij haar verloren was. "Voor als je het vergeten bent, ik ben bijna vermoord door jou en ik ben vast nog niet buiten levensgevaar." zei ze en weg keek van Frank. Ze voelde aan haar wang, ze kreeg meteen een pijnlijke uitdrukking op haar gezicht. Het deed gewoon ontzettend veel pijn. Ze wilde dat het stopte, misschien dat ze daarom zo bot bleef doen. Hoopte ze werkelijk dat hij een geweer tegen haar hoofd zou zetten om haar te doden. Dan was ze van de pijn af, de ondraaglijke pijn.
|
|