|
Post by Frank Tupelo on Aug 26, 2013 20:20:25 GMT
Hij keek naar haar en snoof even.'' Godsamme Abigale!'' sprak hij nu en stond op.'' ik zit je hier verdomme vergeving te geven, en jij klaagt gewoon overal over. Verdomme.'' Sprak hij duidelijk kwaad en keek haar aan.'' je noemt mijn meisje een levenloze pop. en vervolgens ga je over dingen praten die ik gedaan heb.'' ja ik ga niet ontkennen dat ik je gemarteld heb, vernederd heb.'' sprak hij tegen haar en keek haar nu ook recht in het gezicht twrwijl hij was gaan staan en met zijn handen nu op de tafel leunde.'' Net dacht ik de hele tijd aan jou. Wist ik dat jij degene was aan wie ik mijn laatste wensen over wou dragen, voor ik waarshijnlijk vandaag mijn dood ga vinden, onder de handen van Misha, en dat ik mijn dood vrolijk in de ogen ga zien. Maar Verdomme Abigale, je stelt me behoorlijk teleur.'' Sprak hij en snoof even en draaide zich weg naar het raam. Zijn mannen wisten wat te doen en zijn humeur was momenteel niet het beste meer, dat was meer dan duidelijk.
|
|
|
Post by Jessica Malone on Aug 26, 2013 20:25:43 GMT
Ze keek naar de deur toen ze elke stem hoorde en trok een wenkbrauw op. Ze was helemaal niet zoals Abigale dacht dat ze was. Ze stond niet met haar benen wagenwijd open, en tot enkele dagen geleden zag ze er net zoals haar uit en had ze zelf ook haar pijn en marteling door Frank onder ogen gekregen. Haar rug deed er nog pijn van. Ze snoof en hoorde hoe Frank zich kwaad leek te maken op haar en hoorde ook heel duidelijk waarom. Levenloze pop? Kan een levenloze pop praten? Eten? Ademen? Nou blijkbaar wel dan. Ze zuchtte zachtjes en op zijn laatste woorden schoten haar ogen open. Hoezo waarschijnlijk? Hoezo zijn dood? Ze hadhet ergens wel ook aangevoeld, maar ze had het niet willen geloven. Wat zou er dan met haar gebeuren als het schip een nieuwe kapitein kreeg? Ze slikte en ging wat normaal zitten op het bed en bleef naar de deur kijken.
|
|
|
Post by Abigale on Aug 26, 2013 20:38:10 GMT
Abigale keek hem aan, er was een deel angst in haar gezicht te zien. Maar ook hoop, ze had nooit positieve aandacht gehad, nooit had ze ook maar echt aandacht gehad. Ze stond langzaam op, ze ging, dat was het beste. "Hoe zou jij reageren? zestien jaar ben ik vies, een hoer en kapotgeslagen." Ze praatte niet hard, mompelde het zacht. Zodat hij het net zou kunnen horen. "Had je verwacht dat ik werkelijk aardig zou zijn tegen je? Alles doet pijn, mijn lichaam en mijn ziel. De enige manier hoe ik het goed had kunnen doen op het schip, was als ik mijn benen open zou doen voor iedere piraat die langs kwam. Ik ben niet gewend dat iemand me als een mens behandeld." Ze zuchtte, meer door vermoeidheid, als dat ze het hier werkelijk zo verkeerd vond. Ze pakte de stoel vast, voelde hoe haar lichaam het haast wilde begeven. "Je wil vergeving geven? Weet je hoe het is om voor altijd beschadigd te zijn, zoveel pijn te ervaren dat je hoopt dat je je ogen kan sluiten en niet meer wakker hoeft te worden?" Ze schudde ongelovig haar hoofd. "Waarom zeg ik dit eigenlijk tegen jou?" Ze wilde niet zwak zijn en ze liep dan ook langzaam naar haar toe. "Waarom doe je alsof ik een mens ben?" Vroeg ze zacht, hard praten kostte teveel moeite.
|
|
|
Post by Frank Tupelo on Aug 26, 2013 20:45:26 GMT
Hij keek naar haar en zuchtte even.'' ik weet niet hoe ik zou reageren. Ik weet het niet. Weet je hoe weinig lessen ik van mijn vader heb gekregen in Empathie? ik kan geen gevoelens lezen'' vertelde hij haar. IK geniet van pijn, omdat ik mijn vader er altijd van heb zien genieten. ik ben gewoon een slecht mens, en misschien kan ik beter maar mezelf mijn pistool tegen mijn hoofd aandrukken en iemand die beter is dan mij kapitein maken.'' sprak hij en keek haar aan.'' het schip is van jou Abigale.'' Sprak hij nu.'' Jij weet wel hoe het is opm vernederd te worden, om pijn te voelen, om überhaupt een beetje empathie voor anderen te hebben.'' sprak hij en keek haar aan en hoorde haar laatste woorden en kwam dichterbij voor een moment. Die woorden raakten hem wel degelijk. En zijn humeur leek ook weer omgeslagen te zijn op dit moment, je zag duidelijk dat Frank volledig in de war was van alles, en hij keek haar aan, pakte haar voorzichtig beet, en keek haar aan.'' omdat je een mens bent. Een mens met gevoelens, en dat heb ik nooit ingezien. Ik zou je het liefste nu willen zoenen, en zeggen hoveel het me spijt, maar ik kan dat niet.'' Sprak hij en liet haar weer los. Hij draaide zich naar het raam toe en keek naar buiten. De zee over.
|
|
|
Post by Jessica Malone on Aug 26, 2013 20:53:35 GMT
Ze luisterde nog steeds maar hoorde de stem van Abigale niet meer, ze praatte te zacht, ze hoorde enkel zacht gemompel van haar waar ze geen woord van verstond. Frank hoorde ze nog wel duidelijk en bleef er rustig bij zitten. Vond alles wat hij zei meer dan vreselijk en staarde dan ook ongelovig naar de deur. Meende hij dat nou? Ze wou wat roepen, op hem gericht maar deed het niet. Ze had geen zin gezeik van beide te krijgen, helemaal niet op dit moment. Ze luisterde rustig verder en zijn laatste woorden lieten haar even naar de grond kijken. Ze twijfelde niet meer over zijn liefde voor haar.. Helemaal niet meer, maar kon hij op 2 tegelijkertijd verliefd zijn? Vast wel dan.. Ze zuchtte en ging weer liggen op het bed, ze zag wel of hij later nog terug zou komen of niet..
|
|
|
Post by Abigale on Aug 26, 2013 21:00:34 GMT
Ze sloeg haar ogen neer, hij genoot van pijn. Natuurlijk, hoe kon ze ook denken dat hij ook maar ergens gevoel voor had. Toen zei hij iets waar ze totaal niet blij van werd en ze schudde haar hoofd. Ze kon geen kapitein zijn, ze was geen leider. Dat is ze nooit geweest, ze was iemand die zichzelf verzette. "Niet zulke dingen zeggen." Zei ze hem zacht. "Je word geen goede kapitein door te weten hoe het is om vernederd te worden. Je bent een goede kapitein als je het inziet." Was dat een compliment? Wat was ze een sukkel. Maar ze wilde dit schip dan ook helemaal niet. Met al de piraten die haar hadden verkracht, zorgde dat ze iedere dag moest vluchten en verstoppen. Toen hij dichterbij kwam, spande ze haar lichaam geschrokken aan, hij pakte haar beet en ook al deed hij het voorzichtig, toch deed het verschrikkelijk pijn. Omdat ze een mens was met gevoelens? Wist hij dat de eerste keer niet toen hij haar de zweepslagen gaf? Ze wist niet eens hoe oud ze was en waarom ze deze had gekregen. Doordat die piraat aardig tegen haar was, hij haar wilde beschermen. Terwijl zij de zweepslagen kreeg, ze kon zich zijn naam niet meer herinneren. Ze wist enkel dat Frank haar de zweepslagen gaf. "Ik ben hier voor je laatste wensen. Als je wil dat ik ga, dan doe ik dat. Je laatste uren met je meisje zou ik niet willen verstoren." Iets wat een leugen was, ze wilde die graag verstoren. Maar als hij werkelijk vandaag ging sterven. Kon ze moeilijk bot blijven doen. Bleek hij vandaag niet te sterven, dan zou ze hem zelf wel een kogel door zijn hoofd jagen.
|
|
|
Post by Frank Tupelo on Aug 26, 2013 21:08:58 GMT
Hij keek naar haar en zuchtte even voor een moment en keek haar aan.'' Ik zei je al, ik ben in de war! ik weer verdomme niet meer of ik het nu goed of slecht doe..'' sprak hij nu en snoof even voor een moment en draaide zich weg van het raam en keek haar even aan.'' Ik weet het niet meer. En die laatste uren, die heeft ze gehad. Ik ga geen afscheid van haar nemen, ze hoeft niet te weten van de profetie, van dat ik vandaag misschien dood ga.'' Sprak hij en zuchtte even terwijl hij door zijn knieen klapte op de grond en er even tranen begonnen te lopen voor een moment, en hij zijn handen op de grond zette voor een moment. Zijn adem zwaar, en nu juist op dit moment kwamen al zijn gevoelens vrij. Misschien was hij wel gewoon gek. Ja hij was gek, dat nam hij zichzelf helemaal voor. Een paar tranen drupten op de grond voor hij weer op stond.'' Ik wil dat je mijn schip na laat aan MIsha, mocht hij ooit terug keren, en zorg dat hij jou en Jessica eerlijk behandelt.'' sprak hij rustig en keek haar aan.'' Dat is mijn wens. Meer heb ik er niet.'' Sprak hij en liep nu weg, vechtend tegen de tranen die er nog steeds liepen en zo liep hij ook het zijkamertje uit, keek kort naar Jessica, en veegde ze toen weg, waarna hij naar het dek liep, en direct naar boven dek ging. Hij had geen zin meer in de aanval. Ehct niet meer.
|
|
|
Post by Abigale on Aug 26, 2013 21:27:34 GMT
"Je doet het beter als dat ik je ooit heb zien doen." Zei ze zacht, zij zag hem alleen met een zweep in zijn handen. Verder zag ze hem nooit, dus dit was voor haar een hele vooruitgang. Zij had de laatste uren gehad en een steek ging door haar lichaam heen. Zoals gewoonlijk was ze niet meer als een lust object, had ze nu werkelijk weer die stomme hoop. Dat als iemand aardig tegen haar deed, deze meteen goed was. Nee, ze moest zichzelf geen sprookjes voorzien. Ze hurkte langzaam bij hem neer om een hand op zijn schouder te leggen, troosten was iets wat de slaven onder elkaar dagelijks deden. Toen hij op stond, ging het bij haar enkel iets minder snel. Hij vertelde haar wat hij wilde en ze knikte dan ook naar hem. Hij liep weg, liet haar achter zoals ze was. Natuurlijk, ze zag er vast verschrikkelijk uit. Haar haren zaten vol met klitten en ze zat onder het bloed. Had ze werkelijk gedacht dat ze even speciaal was? Ja, dat had ze gedacht. Zo naïef als ze kon zijn, vooral nu ze zo wanhopig was. Een paar tranen rolde dan ook over haar wangen, ze wilde omdraaien om achter hem aan te gaan. Ze wist niet eens waarom en wat ze wilde doen. Maar nu begaven haar benen het echt, met een harde plof, kwam haar hoofd dan ook op de grond terecht. Voor enkele seconde dacht ze dat ze weg zou gaan. Maar dat was niet zo, Abigale zag het hout, voelde hoe het schip wiegde. Ze duwde zichzelf omhoog, kroop door het kamertje en vond wat ze zocht. Een pistool, trillend pakte ze hem vast. Ze had teveel pijn, veel teveel pijn. Ze haalde het pistool van de beveiliging af, zoals het hoorde. Begon deze langzaam naar zichzelf toe te bewegen. Maar in plaats van dat ze zichzelf schoot, kwam de kogel in het plafond terecht. Zacht vloekte ze in zichzelf, het was zwaar. Haar handen liet ze dan ook op de vloer rustte, ze kon het pistool even niet meer oppakken. Ze zat weer, staarde voor zich uit. Het meisje dat altijd teveel lief had, geloofde dat iedereen iets goeds had en zoals gewoonlijk even hard weer neer viel.
|
|
|
Post by Jessica Malone on Aug 26, 2013 21:36:29 GMT
Ze luisterde nog steeds een beetje, niet veel meer. Ze dacht er alleen aan, hoopte alleen maar dat ze Frank na de aanval terug zou zien. Ze haalde langzaam adem toen de deur van de zijkamer openging en zag Frank naar buiten komen. Ze keek naar hem en zag zijn laatste blik nog even en keek dan even anar de grond. Ondertussen hoorde ze vele geluiden in het kamertje hiernaast waaronder ook een schot waardoor ze meteen naar het kamertje rende en naar Abigale op de grond keek. Ze zocht naar enkele verwondingen maar merkte al snel op dat de kogel in het plafond was terecht gekomen. Ze slaakte een opgeluchte zucht en keek weer naar haar. Ze liep dichterbij en schopte het pistool wat bij haar vandaan. "Moet ik ergens mee helpen?" Vroeg ze nu zelfs zacht aan haar. Ze kon haar niet blijven haten, wat had dat voor nut? Ze wilde niet van het schip af dus kon ze even goed ook wel eens aardig doen en Abigale misschien het tegen gestelde bewijzen. Nou ja, hoopte ze. Ze zou in ieder geval niet meteen opgeven.
|
|
|
Post by Frank Tupelo on Aug 26, 2013 21:50:18 GMT
Frank Tupelo
Hij zuchtte even, hij hoorde het schot, maar kon Frank dat op dit moment iets schelen? nee het kon namelijk net zo goed een van de kanonnen zijn. Hij liep naar de rand, keek naar Port Royal dat nu al licht in de hens stond. De nacht was inmiddels gevallen. De avond die veel belovend zou zijn. Hij had vandaag de laatste zon gezien na zijn idee, al hoopte hij ergens dat het niet de waarheid zou zijn. Dat hij het daglicht nog eenmaal zou zien. Hij zoub de dood in de ogen kijken en hem goedendag zeggen. Hij liep naar het achterdek nu, en voelde zich vreselijk. De piraten die er nog op het schip waren, zagen het, maar reageerde er verder niet op. Al waren hun ook verbaasd hun kapitein op deze manier te zien.
|
|
|
Post by Abigale on Aug 26, 2013 22:00:22 GMT
Abigale keek voor zich uit, waterige ogen en een lichaam dat zichzelf met moeite zittend kon houden. Ze keek naar het wapen, herinnerde zich nu een schot. "Schoot jij?" Vroeg ze Jessica met een kleine frons. Of schoot ze zelf? Ze was in de war, wat was er aan de hand! Het pistool, wat deed een pistool daar... Vaag wist ze het, ze wilde een einde maken aan haar pijn. De pijn die veel te heftig was, dat zelfs de dood een betere optie was. Waarom dacht ze er niet aan toen Frank hier was? Ze schudde haar hoofd, mede door haar gedachte en door de vraag van Jessica. "Hoe zou je kunnen helpen?" Vroeg Abigale ongelovig. "Het enige wat je zou kunnen doen, is Frank vergezellen." Ze beet haar kaken op elkaar, was zijzelf nu werkelijk de enige die niet goed na kon denken? Frank... Misha, hij zou terugkomen. Iets wat ze niet zag gebeuren en ze had gelijk. Hij was nergens. Ze was haast doodgemarteld en hij zat vast lekker te zitten met een harem. "Jij bent half zijn vrouw, die horen hun man te steunen." Siste ze. Ergens boos dat ze hier bij haar was. Ze had nog liever dat ze bij Frank was, als dat Jessica hier bij haar stond. "Voor mij kun je niks doen." Mompelde ze toen zacht.
|
|
|
Post by Jessica Malone on Aug 26, 2013 22:08:53 GMT
Ze keek naar Abigale toen ze wat vroeg en schudde haar hoofd. "Jij schoot." Zei ze rustig tegen haar en keek haar ook rustig aan terwijl ze ietsjes neerhurkte bij haar. Ze wachtte dan ook rustig op haar antwoord en haalde haar schouders op toen ze een vraag als eerste reactie kreeg. "Je iets nieuws geven om aan te trekken? Een bad klaar maken voor je dat je het vuil van je kan afkrijgen." Zei ze zachtjes. Het bad stond er toch nog, en water was snel en veilig gehaald normaal gezien. Over dat van Frank zuchtte hij. "Ik weet bijna zeker dat hij me terug naar hier stuurt zodra ik ook maar bij hem in zijn gezichtsveld kom." Zei ze zacht. "En heel eerlijk gezegd ben ik ook veel te bang dat dek op te stappen nu." Zuchtte ze en keek even naar het pistool dat daar nog steeds lag. "Ik wil je hier niet zo laten zitten in ieder geval." Zei ze zacht tegen haar en keek haar aan. Ze was geen leider, ze was geen persoon die echt iets wilde bereiken. Ze wilde gewoon, op sommige momenten, enkele mensen helpen. Hoe dan ook, of het nu ging of niet. Ze wilde het wel..
|
|
|
Post by Abigale on Aug 26, 2013 22:34:26 GMT
Ze wist het niet meer, wat er aan de hand was en ze voelde zich slecht. Ergens voelde ze zich sterk, maar haar lichaam werkte zo zwak mee met alles. Een bad? Wankel duwde ze zichzelf overeind. Langzame kleine pasjes, waarna ze een emmer zag staan. Ze liet zichzelf werkelijk neerploffen met een dof geluid en begon haar gezicht af te doen. Ze sloot haar ogen van de pijn en toen ze niks meer voelde op haar wang, was er enkel nog een heldere rode M over op haar wang. Ze hing haar haren in het water, deze nu stijl langs haar gezicht vielen. Wankel stond ze weer op en bekeek zichzelf in de spiegel. Beter... Al sloeg ze haar ogen neer door de M op haar wang. Haar gezicht was verminkt, als ze dan ook echt van hem had gehouden... Maar dat was niet zo. Ze wilde hem enkel helpen. Ze haalde met haar vingers een paar klitten uit haar haren. Het kon ermee door. Ze deed haar kleding uit om de emmer boven haar hoofd leeg te gooien. Het was koud, maar het zorgde voor verfrissing en dat ze zichzelf iets fitter voelde. De wonden waren niet schoon, maar dat zou toch niet lukken zonder hulp. "Waar liggen hier vrouwen kleding eigenlijk?" Vroeg ze toen rustig aan Jessica. Als zij niet naar hem toe ging, dan ging zij het wel doen. Je moest iemand die zichzelf aan het verbeteren was, niet willen vermoorden. Was hij beter aan het worden? Ze wist het eigenlijk niet. "Ik blijf niet zitten. Ik doe nooit wat me gevraagd word." Zei ze met een trillende stem. Nu had ze het wel koud en nog steeds in de war. Haar wonden deden nog steeds pijn en haar gedachte waren ook gebroken. Waarom wilde ze zo graag naar hem toe? Verbaasd over haar eigen ingeving, ging ze voor het raam staan. Keek ze geschrokken naar de lichte weerspiegeling die ze erin zag. Ze wilde niet eens zijn vrouw zijn, Nee! Nee! Nee! Ze wilde hem niet helpen. Hij had haar pijn gedaan. Maar als hij er niet meer was.... Niemand anders deed lief tegen haar en Jessica rekende ze daar zeker niet bij mee. Het deed pijn, haar spieren en haar rug hamerde er telkens op. Het zorgde ervoor dat ze geen rust in haar hoofd kon vinden. Tranen rolde over haar wangen, ze was totaal in de war.
|
|
|
Post by Jessica Malone on Aug 26, 2013 22:48:38 GMT
Ze keek naar Abigale en toen ze weer een tijdje geen reactie kreeg en ze zelf op stond om naar een richting water te lopen, stond zij ook maar op en keek rustig naar wat ze deed. Ze snapte haar aan de ene kant wel, en ze wilde ook vreselijk graag naar Frank toe op dit moment, maar ze wist gewoon dat hij haar meteen terug zou sturen. Ze slaakte een zuchtjes en keek naar wat Abigale allemaal deed, hoe ze de emmer water over haar hoofd kapte. Toen ze weer iets vroeg keek ze op en wenkte haar. "Kom maar." Zei ze dan ook zacht en liep de andere kamer weer in en trok de kasten open waarvan Frank had gezegd dat alle kleding die erin hing voor haar was. "Ik heb ook niet gevraagd om te blijven zitten Abigale." Zei ze zachtjes. "Ik zei gewoon dat ik je daar niet wou laten zitten." Voegde ze er aan toe en liet haar rustig bij de kast. "Moet ik de wonden verzorgen of vind je dat niet nodig?" Vroeg ze nu dan ook aan haar en zocht toch alvast de spulletjes waarmee Frank haar wonden had verzorgd toen hij haar die zweepslagen had gegeven. Ze had er nog steeds een beetje lastvan, maar niet om te zeggen dat ze er dood van zou neervallen. Ze zag ook wel dat Abigale veel meer te verduren heeft gehad dan zij. Ze twijfelde erover om toch zo meteen nog even naar frank te gaan. Een soort afscheid als hij dan toch misschien doodging. Ze wilde hem niet verliezen, denkend dat alles goed zou komen, dus kon ze echt veel beter even naar hem toe gaan. Vond ze zelf dan.
|
|
|
Post by Abigale on Aug 26, 2013 23:00:54 GMT
Ze volgde Jessica, iets aan hebben wat schoon was. Ze voelde zichzelf zo vaak vies. Ze pakte een rode jurk, haar bloed viel er misschien niet veel mee op. "Nee dankje. Ik wil uit dit hok, alles doet pijn." Zei ze zacht en met moeite kwam ze in de jurk en trok deze zacht aan. De laatste deed ze aan de deurklink en deed er snel een strik in. Ze zag er een stuk beter uit, haar lichte ogen stonden al iets beter. Al zaten er nog steeds tranen in omdat de jurk aan doen zoveel pijn deed. "De jurk zal vies worden." Zei ze met een flauw lachje naar Jessica. Ze vertelde maar niet dat ze Frank wilde zien. Wist niet of ze dat eigenlijk wel wilde, daarbij was het zien van Jessica niet fijn. "Dankje." Zei ze zwak de ketting hield ze aan, bang om deze af te doen. Ze wilde niet dat piraten haar wat deden. Moeizaam stapte ze de trap op en ze stond op het dek. Ze had geen idee waar Frank kon zijn en ze wilde ook niet naar hem zoeken. Ze wilde hem niet, dat was iets wat ze zichzelf steeds moest zeggen. Maar ondertussen had ze zichzelf mooigemAakt. Met moeite in een jurk gestapt, waarom wilde ze er mooi uit zien? Dit sloeg nergens op, ze keek naar Port royal, haar familie! Daar deed ze het voor. Het was een leugen, maar dat was beter als niks.
|
|